Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2014r.

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Halina Grzybowska

Protokolant : Magdalena Tobiasz

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2014r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa M. H.

przeciwko (...) SA z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie w kwocie 15 886,40 zł i ustalenie odpowiedzialności na przyszłość

I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A.
z siedzibą w W. na rzecz powoda M. H. kwotę 10.000 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi liczonymi: od dnia
20 czerwca 2009 roku do dnia zapłaty;

II. dalej idące powództwo oddala;

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda koszty procesu w kwocie 1.344,34 zł.

Sygn. akt I C 179/13

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 30 stycznia 2013 r. skierowanym przeciwko (...).U. S.A. z siedzibą w W., powód M. H. domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 15.886,40 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 20 czerwca 2009 r. do dnia zapłaty, ustalenie odpowiedzialności pozwanego wobec powoda na przyszłość za skutki wypadku z dnia 26 stycznia 2008 r. a także o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa według norm przepisanych..

W uzasadnieniu swojego żądania podał, iż w dniu 26 stycznia 2008 r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu, w którym doznał obrażeń ciała, a sprawca wypadku – D. K. został uznany wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 22 kwietnia 2008 r. winnym tego, że w dniu 26 stycznia 2008 r. w Ś. kierował w ruchu lądowym samochodem marki B. o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości. Pojazd sprawcy ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w dacie zdarzenia u pozwanego – w (...).U. S.A. z siedzibą w W.. Powód podał, iż na skutek wypadku doznał wielu bolesnych obrażeń ciała skutkujących utrzymującymi się dolegliwościami bólowymi pleców i głowy, drętwieniem lewej nogi, bezsennością. Z powodu doznanych obrażeń zmienił tryb życia z aktywnego i sportowego na znacznie ograniczony ruchowo, co skutkowało ograniczeniem czasu poświęcanego rodzinie. Powód zgłosił roszczenie stronie pozwanej o wypłatę zadośćuczynienia w wysokości 20.000,00 zł, lecz uzyskał łącznie kwotę 4.113,60 zł., a dalsze wezwania o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 15.886,40 zł nie zostały uznane przez stronę pozwaną. W ocenie powoda przyznana dotychczas kwota zadośćuczynienia jest nieadekwatna do doznanych w wyniku wypadku obrażeń ciała i urazu psychicznego, a dochodzone przez niego roszczenie o zapłatę kwoty 15.886,40 zł spełni swój charakter kompensacyjny i będzie dla niego ekonomicznie odczuwalne, a roszczona kwota nie jest nadmierna, gdyż jest adekwatna do stosunków majątkowych społeczeństwa.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W., wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc iż wypłacona w drodze postępowania likwidacyjnego łączna kwota 4.900,00 zł (w tym 1.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 3.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia) jest stosowna do powypadkowego stanu zdrowia powoda, z uwzględnieniem stwierdzonych u M. H. urazów oraz stopnia nasilenia cierpień. Podniosła, iż przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia wzięła pod uwagę okres leczenia, wiek, płeć, stopień natężenia cierpień fizycznych i psychicznych, nasilenie bólu oraz zwróciła powodowi poniesione przez niego koszty leczenia i leków, rehabilitacji, dojazdów do placówek medycznych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 stycznia 2008 r. w Ś. D. K. kierując w stanie nietrzeźwości samochodem marki B. o nr rej. (...) nie zachował ostrożności i uderzył przodem kierowanego pojazdu w tył stojącego przed nim pojazdu marki S. o nr rej. (...) kierowanym przez M. H.. Posiadacz samochodu sprawcy tego wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej

- niesporne

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 22 kwietnia 2008 r., sygn. akt (...), D. K. został uznany za winnego tego, że w dniu 26 stycznia 2008 r. w Ś., woj. (...), kierował w ruchu lądowym samochodem marki B. o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości przy zawartości 0,79 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. popełnienia występku z art. 178 a § 1 kk. D. K. przyznał w prowadzonym postępowaniu, iż nie zdążył wyhamować prowadzonego przez siebie pojazdu i uderzył w tył pojazdu prowadzonego przez powoda.

- wyrok i przesłuchanie podejrzanego D. K. w aktach Sądu Rejonowego w Świdnicy o sygn.(...)

Po wypadku, wieczorem, powód czuł się gorzej, bolała go głowa i drętwiało mu udo. W dniu następnym udał się do lekarza, W okresie od 7 do 14 lutego 2008 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim. Ponadto po wypadku odczuwał lęk i nawroty złych wspomnień związanych z wydarzeniem z dnia 26 stycznia 2008 r., cierpiał na bezsenność i przeszedł szereg zabiegów rehabilitacyjnych. Przyjmował leki przeciwbólowe i zastrzyki domięśniowe Powód przy dłuższym chodzeniu odczuwa ból kręgosłupa, ma problemy ze swobodnym wysiadaniem i wsiadaniem do samochodu, nie może wykonywać wielu czynności, które wcześniej wykonywał w domu, a także ograniczył aktywność sportową i rekreacyjną. M. H. pozostaje w leczeniu ambulatoryjnym, korzysta z rehabilitacji i przyjmuje leki przeciwbólowe. Po wypadku nastąpiły zmiany w życiu rodzinnym powoda, bowiem zaprzestał wykonywania wielu czynności, które wcześniej były jego zwykłym zajęciem, takich jak noszenie drewna do kominka, podnoszenie ciężkich rzeczy oraz robienie zakupów, a obowiązki te przejęli po części syn i żona. Z powodu odczuwanych dolegliwości powód ograniczył jazdę na rowerze i zaprzestał jeżdżenia na nartach oraz uprawiania turystyki i w jego przekonaniu ograniczenia te nastąpiły w związku z urazami doznanymi w wypadku z dnia 26 stycznia 2008 roku

Dowód:

- faktury VAT za usługi medyczne i leki – k. 76-82

- zeznania powoda M. H. – k. 135-136

Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej .W drodze analizy medyczno-lekarskiej dotyczącej szkody D.A.S.: (...) w dniu 3 grudnia 2008 roku lekarz orzecznik działający na zlecenie strony pozwanej stwierdził u powoda uraz kręgosłupa szyjnego z zespołem bólowym – i ustalił 3-5% uszczerbku na zdrowiu powoda w związku z wypadkiem .

Dowód:

- analiza medyczno-lekarska – k. 10

- akta szkody Nr (...)

Decyzją z dnia 11 listopada 2008 r. strona pozwana w postępowaniu likwidacyjnym uznała roszczenie powoda co do zasad i w wysokości 1.500,00 zł za szkodę powstałą w dniu 26 stycznia 2008 r.

Decyzją z dnia 16 grudnia 2008 r. przyznała powodowi dopłatę odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia, kosztów utraconego zarobku, kosztów dojazdu do placówek medycznych w wysokości 775,67 zł.

W wyniku badań diagnostycznych z dnia 27 lutego 2009 roku ( rezonans magnetyczny kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego) stwierdzono u powoda zmiany na poziomie , L5-S1 i L4/L5. –

Dowód:

- wyniki badania diagnostycznego – k. 7.

Po zgłoszeniu szkody i ustaleniu świadczenia w wysokości 1.500,00 zł, pismem z dnia 19 stycznia 2009 r. powód domagał się od pozwanego zapłaty kwoty 20.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia.

Decyzją z dnia 24 marca 2009 r. strona pozwana przyznała powodowi dopłatę odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów dojazdu do placówek medycznych w wysokości 23,19 zł.

Pismem z dnia 21 kwietnia 2009 r. wskazała, iż uznała roszczenie powoda do wysokości 4.900,00 zł, z czego 3.400,00 zł tytułem zadośćuczynienia, a nadto pozostała kwotę w zakresie kosztów leczenia.

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2009 r. strona pozwana przyznała powodowi dopłatę odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia w wysokości 42,28 zł.

Ostatecznym wezwaniem przesądowym z dnia 2 czerwca 2009 r. powód wezwał stronę pozwaną o dopłatę odszkodowania w kwocie 15.886,40 zł.

Decyzją z dnia 3 lipca 2009 r. strona pozwana przyznała powodowi dopłatę odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia, kosztów dojazdu do placówek medycznych w wysokości 312,03 zł.

Decyzją z dnia 27 października 2009 r. strona pozwana przyznała powodowi dopłatę odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia, kosztów dojazdu do placówek medycznych w wysokości 76,57 zł.

Decyzją z dnia 4 lutego 2010 r. strona pozwana przyznała powodowi dopłatę odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia w wysokości 1.080,00 zł.

Dowód:

- decyzja strony pozwanej z dnia 11 listopada 2008 r. – k. 56

- decyzja strony pozwanej z dnia 16 grudnia 2008 r. – k. 57

- pismo powoda z dnia 19 stycznia 2009 r. – k. 14-16

- decyzja strony pozwanej z dnia 24 marca 2009 r. – k. 61-62

- pismo strony pozwanej z dnia 21 kwietnia 2009 r. – k. 59-60

- decyzja strony pozwanej z dnia 27 kwietnia 2009 r. – k. 63

- wezwanie przesądowe z dnia 2 czerwca 2009 r. – k. 11-13

- decyzja strony powodowej z dnia 3 lipca 2009 r. – k. 64-65

- decyzja strony pozwanej z dnia 27 października 2009 r. – k. 66-67

- decyzja strony pozwanej z dnia 4 lutego 2010 r. – k. 68

- pismo procesowe strony powodowej z dnia 4 grudnia 2013 r. – k. 87

Badając powoda na zlecenie sądu biegła sądowa z zakresu neurologii dr n. med. J. J. rozpoznała u powoda stan po urazie ciała i zmiany dyskopatyczne i zwyrodnieniowe w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, wskazując iż zmiany dyskopatyczne w odcinku lędźwiowym kręgosłupa nie mają związku z urazem karku i kolana w wypadku z dnia 26 stycznia 2008 r. Biegła oceniła, że urazy doznane w wyniku wypadku z dnia 26 stycznia 2008 roku nie spowodowały trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda a nadto , iż stan fizyczny powoda na dzień badania lekarskiego był dobry, a funkcje organizmu powoda nie uległy zmianie na skutek wypadku

Dowód:

- opinia biegłej dr n. med. J. J. – k. 112-113

- opinia uzupełniająca biegłej dr n. med. J. J. – k. 127

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 § 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Z kolei naprawienie wynikłej w następstwie powyższego szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego koszty.

Okoliczności dotyczące wypadku z dnia 26 stycznia 2008 r., jego następstwa oraz wina sprawcy były niesporne między stronami, a fakt ubezpieczenia właściciela pojazdu od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej i jej odpowiedzialności za sprawcę wypadku, a także przebieg postępowania likwidacyjnego i dotąd wypłacone powodowi świadczenia znajdują odzwierciedlenie w aktach szkodowych, a strony nie kwestionowały tych okoliczności. Kwestią sporną miedzy stronami stała się wysokość zadośćuczynienia należnego powodowi za doznaną krzywdę. Istotą rozważań w niniejszej sprawie stała się zatem ocena zasadności żądania przez powoda zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie wyższej niż przyznana mu przez stronę pozwaną decyzjami z okresu od dnia 11 listopada 2008 r. do dnia 4 lutego 2010 r.

Sąd dążąc do wyjaśnienia tej spornej kwestii, a także oceny rozmiaru doznanej szkody niemajątkowej, powołał biegłego lekarza specjalistę z zakresu neurologii, który dysponując wiedzą specjalistyczną z zakresu tej dziedzin medycyny, w pisemnej opinii, w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości Sądu wskazał, że powód nie doznał w związku z wypadkiem z dnia 26 stycznia 2008 r. trwałego uszczerbku na zdrowiu, a stwierdzone obecnie zmiany dyskopatyczne w odcinku lędźwiowym kręgosłupa nie mają związku z urazem odniesionym w zdarzeniu komunikacyjnym . Dodatkowo biegła wskazała, iż stan M. H. jest dobry, porusza się swobodnie, a tym samym należy wnioskować, iż rokowania na przyszłość co do jego stanu zdrowia są dobre. Choć opinia ta była kwestionowana przez powoda w zakresie konkluzji dotyczącej braku związku między wypadkiem a zmianami dyskopatycznymi kręgosłupa, to zauważyć trzeba, że do wniosków swych biegły doszedł zarówno po analizie dokumentacji medycznej powoda, wywiadzie przeprowadzonym z powodem ale i przede wszystkim na podstawie przeprowadzonych przez niego badań stanu zdrowia M. H., podkreślając przy tym w opinii uzupełniającej, iż dyskopatia i zmiany zwyrodnieniowe kręgów, jak powszechnie wiadomo powstają w okresie kilkunastu miesięcy lub lat, nie mogą być następstwem przebytego przed kilkoma dniami urazu. Strony nie kwestionowały opinii uzupełniającej. Zdaniem Sądu, nie ma zatem podstaw aby podważać specjalistyczną wiedzę biegłego lekarza, którego wnioski zawarte w opinii są logicznie uzasadnione.

Pozwana nie podważała w toku postępowania wiarygodności zeznań powoda. Również w ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań M. H., który logicznie i spójnie przedstawił okoliczności wypadku, dokładnie opisał stan swojego zdrowia po zdarzeniu i następstwa z niego wynikające wskazał na prowadzone zabiegi lecznicze i rehabilitacyjne, także na odczuwane dolegliwości i odczucia w związku z czym Sąd w pełni dał wiarę tym zeznaniom.

Sąd wziął także pod uwagę , że w sporządzonej na potrzeby postępowania likwidacyjnego analizie medyczno-lekarskiej , dokonanej pod koniec 2008 roku , a więc prawie rok od dnia wypadku powoda lekarz orzecznik stwierdził, że powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego z zespołem bólowym ( bez zmian w rtg) i ustalił na 3-5 % uszczerbek na zdrowiu powoda. Okoliczności wypadku, odniesione obrażenia, traumatyczne przeżycia powoda, okres jego leczenia po wypadku i zmiany jakie zaszły w jego życiu na skutek wypadku nie budzą wątpliwości w świetle przeprowadzonych dowodów. Podkreślić nadto należy, że powód nie domagał się w pozwie odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu ani renty, dlatego tez w ocenie ustalenie aktualnie u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu nie jest warunkiem sine qua non, do dochodzenia zadośćuczynienia , lecz może mieć , jedynie charakter pomocniczy przy ustaleniu zakresu doznanej krzywdy .

Istotne kryteria przy ustalaniu „odpowiedniej” sumy zadośćuczynienia zostały wypracowane w doktrynie i orzecznictwie. Należą do nich w szczególności: rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, wiek poszkodowanego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy, konsekwencje w życiu osobistym i społecznym. Celem zadośćuczynienia jest bowiem przede wszystkim złagodzenie doznanych i odczuwalnych cierpień, winno ono mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno te doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Jak słusznie wskazał w swoim orzeczeniu Sąd Apelacyjny w Poznaniu z dnia 8.02.2006 r. (I Aca 1131/05, Lex nr 194522), zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić kwoty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, albowiem powinno być środkiem pomocy dla poszkodowanego i pozostawać w odpowiednim stosunku do rozmiarów krzywdy i szkody majątkowej. W wyniku wypadku drogowego powód M. H. doznała opisanych cierpień fizycznych i psychicznych, a więc dobrem prawnym, które zostało naruszone było zdrowie ludzkie pojmowane jako „pewien optymalny z punktu widzenia procesów życiowych stan organizmu danej osoby, zarówno w aspekcie funkcji fizjologicznych, jak i psychicznych” (OTK z 28.05.1997 r., K26/96, OTK 1997/2/19). Nie ulega wątpliwości, iż zdrowie ludzkie jest dobrem niezwykle cennym, o czym świadczy chociażby objęcie tego dobra konstytucyjną ochroną. Jak twierdził Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu powołanego orzeczenia „ochrona życia ludzkiego nie może być rozumiana wyłącznie jako minimum funkcji biologicznej niezbędnej do egzystencji, ale jako gwarancja prawidłowego rozwoju, a także uzyskania i zachowania normalnej kondycji psychofizycznej, właściwej dla danego wieku rozwojowego (etapu życia)”.

Skutki obrażeń powoda były dla niego dolegliwe w różnych aspektach. Urazy jakich doznał stanowiły dla niego fizyczną dolegliwość. Obrażenia ciała, w szczególności w obrębie lewej nogi i kręgosłupa spowodowały u powoda dolegliwości bólowe, a także konieczność przebywania przez okres jednego tygodnia na zwolnieniu lekarskim. Powód przyjmował leki przeciwbólowe i zastrzyki domięśniowe oraz cierpiał na bezsenność. Dodatkowo uczęszczał na zabiegi rehabilitacyjne, co widocznie przyniosło efekty , skoro aktualnie nie ma podstaw so przyjęcia , że dolegliwości te są odczuwalne dla powoda także obecnie w takim stopniu jak bezpośrednio po wypadku . Jak bowiem stwierdził biegły lekarz z zakresu neurologii, obecnie powód czuje się dobrze, jego stan jest dobry, a leczenia mogą wymagać zmiany chorobowe kręgosłupa w postaci zwyrodnienia i dyskopatii, które jak wykazano powyżej, nie maja związku z wypadkiem z dnia 26 stycznia 2008 r.

Znaczną dolegliwością dla powoda była również niewątpliwie zmiana trybu życia na skutek przebytego wypadku. Powód odczuwa po dłuższym chodzeniu dolegliwości bólowe kręgosłupa i ma problemy z wsiadaniem i wysiadaniem z samochodu. Skutki wypadku komunikacyjnego miały wpływ także na życie rodzinne powoda, bowiem zaprzestał wykonywania wielu czynności, które wcześniej były jego zwykłym zajęciem, takich jak noszenie drewna do kominka, podnoszenie ciężkich rzeczy oraz robienie zakupów, a obowiązki te przejął po części syn i żona. Z uwagi na doznane w wypadku obrażenia powód ograniczył jazdę na rowerze i zaprzestać jeżdżenia na nartach oraz uprawiania turystyki. Konsekwencje wypadku w życiu rodzinnym powoda były więc dla niego niewątpliwie znacznie odczuwalne i wpływające na relacje z domownika, choć w dużym stopniu mogą mieć charakter subiektywny , lecz w usprawiedliwionym przekonaniu powoda związane są one z wypadkiem a tym samym potęgują poczucie doznanej przez niego krzywdy .

W ocenie Sądu uwzględnienie wszystkich powyższych okoliczności wskazuje, że choć powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu , to jednak stopień doznanej a przede wszystkim odczuwanej przez niego krzywdy uzasadnia żądanie zadośćuczynienia w dalszej w kwocie 10.000,00 zł, przy uwzględnieniu już wypłaconego przez pozwanego świadczenia z tego tytułu w wysokości 1 500 zl. Zadośćuczynienie w tej wysokości zdaniem Sądu jest odpowiednie w rozumieniu art. 445 § 1 kc, albowiem uwzględnia w całości rozmiary doznanej przez powoda krzywdy, odczuwane przez niego cierpienia psychiczne i fizyczne, jak również przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość, przez co stanowi pomoc dla poszkodowanego, a tym samym pozwoli na zrekompensowanie poczucia krzywdy, pozostając jednocześnie w rozsądnych granicach w nawiązaniu do aktualnych warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa w związku z czym nie doprowadzi do nadmiernego wzbogacenia się uprawnionemu, przy uwzględnieniu wysokości wypłaconego już powodowi świadczenia tytułem zadośćuczynienia w kwocie 4.900,00 zł.

Natomiast żądanie wyższej kwoty przez powoda Sąd uznał za niezasadne w realiach niniejszej sprawy. Należy bowiem mieć na uwadze, że doznane uszkodzenie ciała nie spowodowało tak daleko idących konsekwencji jak np. trwały uszczerbek na zdrowiu, dłuższą niezdolność do pracy czy samodzielnej egzystencji czy też trwałego, poważnego kalectwa, które uzasadniałyby zasądzenie od strony pozwanej wyższej kwoty.

Z tych też względów Sąd orzekl jak w pkt.I sentencji wyroku a oddalił dalej idące powództwo odnośnie wysokości żądanej kwoty zadośćuczynienia.

Sąd oddalił również roszczenie powoda o ustalenie odpowiedzialności strony pozwanej wobec powoda na przyszłość za skutki wypadku z dnia 26 stycznia 2008 r., bowiem w przyjętej przez Sąd opinii biegły stwierdzili, iż powód czuje się dobrze i jego stan jest dobry, a tym samym rokowania co do zdrowia powoda na przyszłość są dobre, a wskazywane przez powoda zmiany dyskopatyczne w odcinku lędźwiowym kręgosłupa nie pozostają w związku przyczynowo skutkowym z uszkodzeniami ciała doznanymi w dniu 26 stycznia 2008 r. Tym samym powództwo również w tym zakresie należało oddalić.

Ponieważ powód domagał się od żądanej kwoty odsetek ustawowych, to na podstawie art. 481 § 1 k.c. należało zasądzić na jego rzecz od strony pozwanej odsetki ustawowe od kwoty 10.000,00 zł od dnia następnego po upływie 14 dni od doręczenia stronie pozwanej ostatecznego wezwania powoda do zapłaty odszkodowania, to jest od dnia 20 czerwca 2009 r. do dnia zapłaty.

Orzeczenie o kosztach procesu (pkt III wyroku) oparto na przepisie art. 100 k.p.c. zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

Powód poniósł koszty w zakresie opłaty sądowej od pozwu w wysokości 795,00 zł, opłaty od pełnomocnictwa 17,00 zł, zaliczki na poczet opinii biegłego w wysokości 390,00 zł oraz stawki minimalnej za zastępstwo procesowe w wysokości 2.400,00 zł, co po dodaniu daje łączną kwotę 3.602,00 zł.

Pozwany poniósł koszty w postaci 2.400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17,00 zł tytułem opłaty za pełnomocnictwo. Łączne koszty pozwanego należy ustalić na kwotę 2.434,00 zł.

Powód wygrał sprawę w 63%, co przekłada się na koszty procesu w wysokości 2.269,26 zł (3.602,00 zł x 63%), zaś pozwany w 38%, co przekłada się na koszty procesu w wysokości 924,92 zł (2.434,00 zł x 38%). Wobec tego, po potrąceniu (2.269,26 zł – 924,92 zł), zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.344,34 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.