Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marek Wójcik

Protokolant: Agnieszka Nowakowska

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2014 r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa I. Z.

przeciwko (...) S. A. z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powódki I. Z. kwotę 5 246,85 zł ( pięć tysięcy dwieście czterdzieści sześć złotych osiemdziesiąt pięć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi:

- od kwoty 4 495,35 zł od dnia 4 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 751,50 zł od dnia 16 września 2013 r. do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowania co do żądania zapłaty kwoty 108,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty;

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

IV.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 998,85 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI C 731/13

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 27 maja 2013 r. powódka I. Z. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w S. na jej rzecz kwoty 6 200 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty tytułem dalszej kwoty zadośćuczynienia i kwoty 435,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty tytułem kosztów leczenia, rehabilitacji oraz utraconych dochodów oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1 200 zł i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł .

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 15 lutego 2013r. była uczestnikiem kolizji drogowej, której sprawca był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Na skutek wypadku powódka doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy oraz kręgosłupa szyjnego. W następstwie wypadku była poddawana leczeniu, diagnostyce i rehabilitacji. Nadto przez ponad miesiąc nosiła kołnierz ortopedyczny. Powódka cierpiała i nadal cierpi na bóle kręgosłupa zwłaszcza wtedy gdy podnosi coś ciężkiego, miewa zawroty głowy, bóle głowy, zaburzenia koncentracji, drętwieją jej ręce. Zmuszona jest zażywać leki przeciwbólowe i uspokajające, cierpi na bezsenność. Ponadto po wypadku stała się drażliwa, boi się jeździć samochodem, miewa często zaburzenia koncentracji i zawroty głowy, co utrudnia jej codzienne funkcjonowanie i ogranicza zakres wykonywanych dotychczas prac domowych, a także spowodowało, że musiała zrezygnować z dodatkowej pracy. Odbyta rehabilitacja nie spowodowała zmniejszenia dolegliwości, powódka ma m.in. ograniczoną możliwość skrętu i pochylania głowy, nie może długo zajmować jednej pozycji siedzącej czy stojącej. Ponadto podała, że została skierowana na kolejną rehabilitację, ale z uwagi na odległe terminy, rehabilitacja musi być płatna. Przed wypadkiem powódka była zdrowa i nie cierpiała na żadne dolegliwości. Strona pozwana wypłaciła powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 800 zł oraz kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia (za zakup kołnierza ortopedycznego). Powódka podała, że żąda dalszej kwoty zadośćuczynienia w wysokości 6 200 zł, gdyż łącznie kwota 7 000 zł może chociaż częściowo zrekompensować jej cierpienia fizyczne i psychiczne.

Pismem procesowym z dnia 1 lipca 2013 r. (k.20 i 20 verte) powódka ograniczyła powództwo określone w pkt 2 żądania pozwu (435,50 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, rehabilitacji i utraconych zarobków) do kwoty 344,85 zł i wskazała, że na kwotę tę składają się należności wynikających z faktur: nr (...) z dnia 19.02.2013r. na kwotę 243 zł, nr (...) z dnia 20.02.2013r. na kwotę 52,35 zł oraz nr (...) z dnia 15.05.2013r. na kwotę 49,50 zł. Jednocześnie w piśmie tym powódka rozszerzyła powództwo o dalszą kwotę 702 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia tego pisma do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów leczenia wynikających z faktury VAT nr (...) z dnia 17.06.2013r.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w S. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że ponosi co do zasady odpowiedzialność za szkodę na osobie powódki z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody wyrządzone w związku z ruchem ich pojazdów. Przyznała również, że wypłaciła powódce kwotę 800 zł tytułem zadośćuczynienia i jej zdaniem kwota ta przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość i jest adekwatna do poniesionego przez powódkę uszczerbku na zdrowiu, cierpień fizycznych i psychicznych oraz aktualnego orzecznictwa sądowego w podobnych sprawach. Jej wysokość jest utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadającym aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Zdaniem strony pozwanej żądanie powódki dochodzone pozwem przekracza znacząco rozmiar doznanej krzywdy i nie znajduje uzasadnienia w przedstawionych przez nią dowodach. Odnosząc się do żądania o odszkodowanie (zwrot kosztów leczenia) strona pozwana podniosła, że w związku z nieprzedstawieniem przez powódkę dowodów potwierdzających brak możliwości skorzystania z nieodpłatnych świadczeń medycznych finansowanych w ramach NFZ roszczenie to nie może znaleźć uznania.

Pismem procesowym datowanym na dzień 19 września 2013 r. powódka ostatecznie sprecyzowała żądanie pozwu, wskazując, że wnosi o zasądzenie: kwoty 6 200 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty, kwoty 344,85 zł tytułem kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 702 zł tytułem kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty, a także kosztów procesu. Jednocześnie powódka cofnęła pozew w pozostałym zakresie wraz ze zrzeczeniem się roszczenia.

Na rozprawie dnia 28 maja 2014r. powódka w zakresie kosztów procesu wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na jej rzecz kosztów przez nią poniesionych, w tym opłaty sądowej od pozwu i rozszerzonego żądania pozwu, kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 1 200 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz kosztów zaliczek uiszczonych przez powódkę na wynagrodzenie biegłych sądowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 lutego 2013 r. w K. powódka kierowała swoim samochodem marki O. (...) o nr rej. (...). Wjeżdżając na autostradę (...) w kierunku W. zatrzymała się, oczekując na możliwość wjazdu. Chwilę po zatrzymaniu się w tył jej samochodu uderzył samochód marki S. (...) o nr rej. (...) kierowany przez J. Ł.. Na skutek uderzenia u powódki nastąpiło szarpnięcie do przodu, a następnie cofnęła się ona do tyłu i uderzyła głową w zagłówek siedzenia. W samochodzie powódki jako pasażerka znajdowała się jej koleżanka, która ucierpiała na skutek zderzenia i została przewieziona do szpitala karetką pogotowia. Bezpośrednio po zdarzeniu powódka była w szoku. Zaczęła odczuwać silny ból głowy i karku, ale pozostała na miejscu zdarzenia, żeby zająć się formalnościami związanymi ze zdarzeniem. Po załatwieniu formalności powódka odebrała za szpitala swoją koleżankę i w późnych godzinach wieczornych wróciła do W..

( dowód:

- przesłuchanie powódki - k. 111verte-113,

- akta szkody - k. 47-93, w szczególności: oświadczenie sprawcy/uczestnika wypadku – k. 47- 48)

Sprawca wypadku, J. Ł. miał zawartą ze stroną pozwaną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego.

( dowód:

- bezsporne, a nadto akta szkody – k. 47-93)

W sobotę i niedzielę, tj. w dniach 16 i 17 lutego 2013 r. powódka źle się czuła, odczuwała bóle mięśni karku, bóle głowy, drętwiały jej palce obu rąk, była osłabiona. W dniu 18 lutego 2013 r. powódka udała się do lekarza rodzinnego, który skierował ją na badanie RTG kręgosłupa szyjnego, które powódka wykonała tego samego dnia. Wykazało ono lewostronne skrzywienie kręgosłupa w odcinku szyjnym, bez zmian urazowych. Ponadto lekarz rodzinny skierował powódkę do poradni specjalistycznej – chirurgii urazowo – ortopedycznej.

W dniu 19 lutego 2013 r. powódka zgłosiła się do Wojewódzkiego Szpitala (...) we W. na oddział (...), gdzie lekarz chirurg zalecił jej noszenie miękkiego kołnierza szyjnego przez okres 10 dni oraz przepisał leki przeciwbólowe w postaci I.. Tego samego dnia powódka udała się do przychodni (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...) Centrum Medyczne (...) we W. ul. (...), która była jej pracowniczą placówką zdrowia. W przychodni tej lekarz ortopeda stwierdził niewielkie bólowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego, wzmożenie napięcie mięśni przykręgosłupowych szyjnych, bolesność palpacyjną wyrostków kolczystych C6-C7. Nadto stwierdził, że nie występują objawy korzeniowe. Zalecił powódce noszenie kołnierza miękkiego typu S. przez okres 14 dni, zażywanie środków przeciwbólowych oraz skierował ją na fizykoterapię w postaci pola magnetycznego kręgosłupa szyjnego i prądów tens na kręgosłup szyjny.

(dowód:

- przesłuchanie powódki - k. 111verte-113,

- skierowanie do poradni specjalistycznej - k. 9,

- karta badania RTG kręgosłupa - k. 10,

- karta konsultacyjna z dnia 19 lutego 2013 r. - k. 11,

- zalecenia lekarskie i skierowanie na rehabilitację z dnia 19 lutego 2013 r. - k. 12,

- karta konsultacyjna z dnia 19 lutego 2013 r. - k. 24)

Na zakup środków leczenia w postaci gazy opatrunkowej bawełnianej jałowej oraz tabletek przeciwbólowych w postaci M. Forte i X. - Rapid powódka wydała w dniu 20 lutego 2013r. kwotę 52,35 zł. W okresie od 20 lutego 2013 r. do 5 marca 2013 r. w przychodni (...). Sp. z o.o. powódka była poddawana zabiegom fizykoterapeutycznym w postaci pola magnetycznego kręgosłupa szyjnego i prądów T. na kręgosłup szyjny. Koszt tych zabiegów wyniósł 243 zł, którą to kwotę powódka zapłaciła. Powódka skorzystała z powyższych zabiegów odpłatnie, gdyż na zabiegi refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia musiałaby czekać do lipca lub sierpnia 2013r.

(dowód:

- oświadczenie dotyczące terminów rehabilitacji w ramach NFZ - k. 14,

- faktura VAT z dnia 19 lutego 2013 r. wraz z załącznikiem - k. 15,

- faktura VAT z dnia 20 lutego 2013 r. - k. 16,

- zaświadczenie o rehabilitacji - k. 28)

W dniu 2 maja 2013 r. powódka odbyła kolejną konsultację ortopedyczną. Lekarz ortopeda stwierdził prawidłową ruchomość kręgosłupa szyjnego, niewielkie wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych oraz ból w skrajnych wychyleniach. Skierował on powódkę na rehabilitację w postaci ćwiczeń indywidualnych kręgosłupa szyjnego (kinezyterapię), krioterapię miejscową kręgosłupa szyjnego (fizjoterapię) oraz fizykoterapię w postaci lasera kręgosłupa szyjnego. Skierował powódkę także na badanie RTG czynnościowe kręgosłupa szyjnego. Badanie RTG czynnościowe kręgosłupa szyjnego zostało wykonane w dniu 15.05.2013r., zaś powyższa rehabilitacja w czerwcu 2013r. w przychodni (...) Spółka z o.o. Koszt badania RTG czynnościowego kręgosłupa szyjnego wyniósł 49,50 zł, natomiast koszt powyższej rehabilitacji (zabiegów) 702 zł. Powyższe koszty zostały uiszczone przez powódkę. Wykonanie RTG czynnościowego kręgosłupa szyjnego było odpłatne, a ubezpieczenie którym dysponowała powódka nie obejmowało tego badania. Na zabiegi rehabilitacyjne zlecone powódce przez lekarza ortopedę w dniu 2 maja 2014r. w ramach refundacji NFZ trzeba było czekać kilka miesięcy.

(dowód:

- przesłuchanie powódki - k. 112 verte,

- skierowanie na badanie RTG oraz skierowanie na rehabilitację z dnia 2 maja 2013 r. - k. 13,

- faktura VAT z dnia 17 czerwca 2013 r. wraz z załącznikiem - k. 25-27,

- faktura VAT z dnia 15 maja 2013 r. wraz z załącznikiem - k. 29,

- karta konsultacyjna z dnia 2 maja 2013 r. - k. 23-24)

Na skutek wypadku z dnia 15 lutego 2013 r. powódka doznała urazu typu whisplash (urazu przyśpieszeniowo - opóźnieniowego), który definiowany jest jako uszkodzenie kręgosłupa szyjnego spowodowane siłami wywołującymi nagłe przyśpieszenie lub opóźnienie ruchu szyi i głowy w stosunku do klatki piersiowej. W przypadku powódki urazem dotknięty został aparat mięśniowo - więzadłowy kręgosłupa szyjnego. Na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 15 lutego 2013r. u powódki nastąpił długotrwały uszczerbek na zdrowiu, który kształtuje się na poziomie 2%. W okresie od 20 lutego 2013r. do 1 marca 2013r. powódka była niezdolna do pracy w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 15 lutego 2013r. i przebywała na zwolnieniu lekarskim. Bezpośrednio po wypadku oraz w okresie następnych tygodni powódka odczuwała silne dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego. Miała wówczas znacznie ograniczone możliwości wykonywania codziennych obowiązków, przeciwwskazane było wówczas przeciążanie kręgosłupa i dźwiganie. U powódki występowały zawroty głowy, drętwiały jej palce u rąk.

Obecnie u powódki występuje wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych, przy jednoczesnym braku ograniczeń ruchomości kręgosłupa szyjnego. Zaznaczony jest też objaw szczytowy. Powstały w wyniku wypadku komunikacyjnego uraz kręgosłupa szyjnego powoduje u powódki występowanie do chwili obecnej dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do potylicy. Dolegliwości te nasilają się przy obciążeniu kręgosłupa oraz przyjmowaniu przez powódkę długotrwałej pozycji wymuszonej. Skutkiem przebytego urazu jest występujący u powódki ból kręgosłupa szyjnego i wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych. Jest on wynikiem uszkodzenia aparatu więzadłowego kręgosłupa jaki występuje przy urazie typu „bicza”. Dolegliwość ta u powódki w miarę upływu czasu ulega osłabieniu i z czasem całkowicie ustąpi. Zawroty głowy ani drętwienie palców u rąk już nie występują.

(dowód:

- przesłuchanie powódki k. 111verte -113,

- opinia sądowo-lekarska z dnia 21 stycznia 2014 r. i opinia uzupełniająca sądowo – lekarska z dnia 14.03.2014r. - k. 143-144 i z dnia 25.04.2014r. – k. 157-158,

- zaśwadczenie lekarskie z dnia 19.02.2013r. – k. 110)

Powódka ma obecnie 28 lat i pracuje jako pracownik biurowy; jest informatykiem. Nadal ma kłopoty ze snem, budzi się w nocy i musi zmienić pozycję z uwagi na ból kręgosłupa szyjnego. Kłopoty ze snem powodują, że jest drażliwa oraz ma problemy z koncentracją. Nie może zbyt długo siedzieć przed komputerem, bowiem pozostawanie w jednej pozycji powoduje wzrost natężenia bólu kręgosłupa szyjnego, co utrudnia jej pracę. Nie może również dźwigać cięższych rzeczy, nie wykonuje z taką samą intensywnością jak przed wypadkiem części obowiązków domowych w postaci dźwigania ciężkich rzeczy i sprzątania. Przez okres około 2-3 miesięcy po wypadku powódka bała się jeździć samochodem, co spowodowało, że zmuszona była zrezygnować z dodatkowej pracy, która polegała na koordynowaniu akcji promocyjnych i wymagała od niej przemieszczania się. Obecnie powódka nie boi się już kierować samochodem. Nadal występuje u powódki ból kręgosłupa szyjnego, lecz o mniejszym natężeniu niż bezpośrednio po wypadku komunikacyjnym.

(dowód:

- przesłuchanie powódki - k. 112 verte-113)

Rokowania co do stanu zdrowia powódki w przyszłości są dobre. Nie należy spodziewać się komplikacji zdrowotnych w przyszłości, w związku z przebytym urazem. Obecnie u powódki nie występują żadne ograniczenia w uprawianiu sportu, wypełnianiu obowiązków zawodowych, rodzinnych i społecznych.

(dowód:

- opinia sądowo-lekarska z dnia 21 stycznia 2014 r. i uzupełniająca opinia sądowo – lekarska z dnia 14.03.2014r. – k. 143-145 i z dnia 25.04.2014r. – k. 157-158)

Powódka, pismem z dnia 25 lutego 2013 r. doręczonym stronie pozwanej w dniu 4 marca 2013 r. zgłosiła pisemnie żądania wypłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wyniku wypadku z dnia 15 lutego 2013 r. w kwocie 20 000 zł oraz żądanie zwrotu kosztów leczenia w kwocie 325,35 zł. Strona pozwana wypłaciła powódce tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na skutek powyższego wypadku kwotę w wysokości 800 zł oraz kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia – zakupu kołnierza ortopedycznego.

(dowód:

- przesłuchanie powódki - k. 111-113,

- akta szkody - k. 47-93, a w szczególności: pismo Biura Pomocy (...) z dnia 25.02.2013r. skierowanym do strony pozwanej wraz z pełnomocnictwem – k. 54-58,

- decyzja strony pozwanej z dnia 29.03.2013r. – k. 50-51 i 52 -53,

- pismo strony pozwanej z dnia 7.03.2013r. – k. 49).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Okolicznościami niespornymi w sprawie były: wypadek z dnia 15 lutego 2013r., w którym poszkodowana została powódka, zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych przez sprawcę wypadku komunikacyjnego ze stroną pozwaną, zgłoszenie szkody przez powódkę oraz postępowanie likwidacyjne prowadzone przez stronę pozwaną, które zakończyło się częściową zapłatą na rzecz powódki zadośćuczynienia i kosztów leczenia oraz odmową zapłaty roszczeń powódki w pozostałym zakresie. Bezspornym była również co do zasady odpowiedzialność strony pozwanej za szkodę w związku z wypadkiem, w którym poszkodowana została powódka. Strona pozwana nie zakwestionowała co do zasady swojej odpowiedzialności odszkodowawczej za wypadek.

Odpowiedzialność strony pozwanej wynika z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jaka łączyła ją z J. Ł. - sprawcą wypadku, w którym poszkodowana została powódka. Zgodnie z art. 822 k.c., przez umowę odpowiedzialność cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia (§1). Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§2). Powódka jako uprawniona do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, mogła dochodzić roszczenia na mocy art. 822 § 4 k.c. bezpośrednio od strony pozwanej jako zakładu ubezpieczeń. Uzasadnia to legitymację bierną strony pozwanej w niniejszym procesie.

Zakres odpowiedzialności cywilnej osoby odpowiadającej za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia regulują w sposób szczególny art. 444-448 k.c. Roszczenie powódki wywiedzione zostało w pierwszej kolejności z art. 445 § 1 w zw. z art. 444 k.c., zgodnie z którym między innymi w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ponadto w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego tytułu koszty (art. 444 § 1 k.c.).

Podstawową przesłanką możliwości skutecznego domagania się zadośćuczynienia było w tym przypadku doznanie szkody niemajątkowej (tzw. szkody na osobie, krzywdy) wynikającej z wypadku, w którym poszkodowana została powódka. Jak podkreśla się w judykaturze i doktrynie zadośćuczynienie powinno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy (wyrok SN z 3.02.2000 r., I CKN 969/98, LEX nr 50824).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do żądania zasądzenia kwoty 6 200 zł tytułem zadośćuczynienia, stwierdzić należy, że w toku postępowania dowodowego powódka wykazała w sposób należyty szkodę niemajątkową, którą doznała w następstwie wypadku z dnia 15 lutego 2013 r. Sąd oparł się w tym zakresie przede wszystkim na opinii łącznej biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii lek. med. S. L. oraz neurologii - specjalisty neurologa J. W. z dnia 21 stycznia 2014 r. oraz uzupełniających opiniach łącznych tych biegłych sądowych z dnia 14.03.2014r. i z dnia 25.04.2014r. Przedmiotowe opinie w ocenie Sądu, uznać należało za wiarygodne, były bowiem pełne, jasne oraz niesprzeczne. Biegli w sposób kategoryczny przyznali, że u powódki doszło do 2% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w postaci wystąpienia urazu przyśpieszeniowo - opóźnieniowego kręgosłupa szyjnego, wystąpił u niej uraz skrętny kręgosłupa szyjnego i objawowy zespół korzeniowy kręgosłupa szyjnego. Sąd oparł się również na wiarygodnych i niekwestionowanych przez stronę pozwaną zeznaniach samej powódki, jak również na całości dokumentacji medycznej przedłożonej przez powódkę wraz z pozwem oraz w dalszym toku procesu i aktach szkody przedłożonych przez stronę pozwaną.

Zdaniem Sądu roszczenie powódki co do żądanej kwoty tytułem zadośćuczynienia częściowo zasługuje na uwzględnienie. Powódka twierdziła, że kwota 7 000 zł zrekompensuje jej cierpienia niemajątkowe, a uwzględniając, że z tego tytułu otrzymała od strony pozwanej kwotę 800 zł żądała kwoty 6 200 zł. Zdaniem Sądu łączna kwota zadośćuczynienia powinna wynosić 5 000 zł, co przy uwzględnieniu wypłaconej powódce przez stronę pozwaną kwoty 800 zł, powoduje, że uzasadnione jest żądanie uzupełniającego zadośćuczynienia w kwocie 4 200 zł. Sąd miał na względzie, iż kwota 4 200 zł nie jest kwotą wygórowaną, lecz adekwatną w stosunku do stopnia uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznała powódka. Na skutek wypadku z dnia 15 lutego 2013r. powódka doznała urazu typu whisplash (urazu przyśpieszeniowo - opóźnieniowego). Jak podkreślili biegli sądowi z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii oraz neurologii, uraz ten jest definiowany jako uszkodzenie kręgosłupa szyjnego spowodowane siłami wywołującymi nagłe przyśpieszenie lub opóźnienie ruchu szyi i głowy w stosunku do klatki piersiowej, powstający zwykle w wyniku urazu komunikacyjnego. Jest to typowy uraz kręgosłupa szyjnego odnoszony na skutek wypadku komunikacyjnego, może wywoływać uszkodzenie zarówno struktur kręgosłupa, zaburzać funkcjonowanie układu nerwowego, jak i dotyczyć tkanek miękkich. W przypadku powódki urazem dotknięty został aparat mięśniowo - więzadłowy kręgosłupa szyjnego, co wynika z faktu, iż w wyniku przeprowadzonych badań RTG, nie stwierdzono żadnych uszkodzeń kostnych.

Sąd ustalając wysokość kwoty zadośćuczynienia miał na względzie, że początkowo powódka cierpiała na silne bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym jak również głowy, które to bóle występują u niej do chwili obecnej, choć ich intensywność staj sie coraz mniejsza. Powódka miała również problem z drętwieniem palców u rąk i zawrotami głowy, które obecnie już ustąpiły. Biegli sądowi w przeprowadzonym badaniu, choć nie stwierdzili już u powódki ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego, wskazali jednak, że nadal występuje u niej wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych. Na skutek powyższego, powódka ma problemy z pozostawaniem w dłuższym czasie w pozycji wymuszonej, co przede wszystkim znacznie obniża komfort jej pracy, czego nie sposób uniknąć, gdyż powódka pracuje w pozycji siedzącej przed komputerem. Problem z pozostawaniem w pozycji wymuszonej ma również powódka podczas snu, w efekcie czego często budzi się w nocy, aby zmienić ułożenia ciała. Naturalną konsekwencją braku spokojnego snu jest uczucie niewyspania w ciągu dnia, a wraz z nim drażliwość oraz problemy z koncentracją, co również rzutuje na pracę powódki i jej ogólne samopoczucie.

W ocenie Sądu za pewną uciążliwość należało również uznać konieczność wykonywania różnego rodzaju zabiegów i ćwiczeń rehabilitacyjnych. Na rozmiar cierpień powódki wpływa także fakt, iż przez pierwsze dwa tygodnie po wypadku zmuszona była nosić kołnierz ortopedyczny, przebywała na zwolnieniu lekarskim, jak również to, że cały czas zmuszona jest zażywać leki przeciwbólowe. Ponadto zwrócić uwagę należy również na sferę psychiczną życia powódki, również związaną z jej aktywnością życiową, w tym zawodową, a mianowicie po wypadku powódka bała się jeździć samochodem, co niewątpliwie również wpłynęło na komfort jej życia. Nadto należy zauważyć, że powódka jest osobą młodą (w dniu zdarzenia miała 27 lat, zaś obecnie 28 lat) i aktywną zawodowo. Niewątpliwie okoliczności te, biorąc pod uwagę rozmiar cierpień jakich doznała powódka, także wpływają na wysokość należnego zadośćuczynienia.

Zdaniem Sądu, należy mieć na uwadze, że zdrowie stanowi dobro szczególnie cenne, którego naruszenie winno być uwzględniane w toku podejmowania rozstrzygnięć dotyczących zapłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (wyrok SN z 16.07.1997r, II CKN 273/97, niepubl.). W ocenie Sądu rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych powódki spowodowanych wypadkiem szczegółowo przedstawionych powyżej uzasadnia zasądzenie zadośćuczynienia w kwocie 4 200 zł. Uwzględniając jeszcze fakt, że powódka otrzymała od strony pozwanej kwotę 800 zł w toku postępowania likwidacyjnego, stwierdzić należy, że łączna kwota zadośćuczynienia wypłaconego powódce wynosić będzie w ten sposób 5 000 zł i będzie to kwota adekwatna do rozmiarów krzywdy oraz stanowiąca realną wartość ekonomiczną. Nie sposób bowiem zgodzić się ze stroną pozwaną, iż realną wartość ekonomiczną posiada zadośćuczynienie w kwocie 800 zł, wypłacone przez nią w postępowaniu likwidacyjnym. Także rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych doznanych przez powódkę nie uzasadnia zasądzenia na jej rzecz kwoty 6 200 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia żądanego w tej wysokości w pozwie.

Odnosząc się do kwestii odszkodowania dotyczącego zwrotu kosztów leczenia, których powódka dochodziła obok zadośćuczynienia, w ocenie Sądu, to żądanie należało uznać za całkowicie uzasadnione. Jak zauważyli biegli sądowi leczenie urazów typu whisplash, którego doznała powódka, polega na odciążeniu kręgosłupa szyjnego przy pomocy kołnierza ortopedycznego, leczeniu farmakologicznym i rehabilitacyjnym. Takie właśnie leczenie zostało zastosowane wobec powódki. Powódka przedłożyła w toku postępowania faktury VAT nr (...) z dnia 19.02.2013r., nr (...) z dnia 17.06.2013r., nr (...) z dnia 15.05.2013r. wraz z opisującymi wyszczególnione na nich pozycje załącznikami oraz fakturę VAT nr (...) z dnia 20.02.2013r., które w sposób jednoznaczny i nie budzący najmniejszych wątpliwości Sądu wskazują jakie wydatki poniosła powódka w związku z procesem leczenia. Biegli sądowi, którzy wypowiedzieli się w przedmiocie powyższych wydatków udokumentowanych fakturami VAT, przyznali, iż należy uznać je za konieczne, celowe i zasadne dla procesu leczenia powódki. Dotyczy to nie tylko zakupionych leków, środków medycznych i przeprowadzonych zabiegów rehabilitacyjnych, ale także badania RTG czynnościowego kręgosłupa szyjnego, którego wykonanie, zdaniem biegłych, jest w tego rodzaju przypadkach wskazane i zasadne. Nie sposób podzielić poglądu strony pozwanej, która już w toku postępowania likwidacyjnego podnosiła, iż powódka nie korzystając z państwowej służby zdrowia przyczyniła sie do zwiększenia szkody, w związku z czym naruszyła przepis art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. ,, o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych” (Dz. U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) poprzez niedochowanie obowiązku zapobieżenia zwiększeniu szkody.

Podkreślić należy, że osoba poszkodowana w wypadku nie może zostać pozbawiona właściwego leczenia w odpowiednim terminie. Naprawienie szkody nie może być uzależnione od ubezpieczenia zdrowotnego, które funkcjonuje zupełnie w innym celu. Powódka przedłożyła dokument, z którego wynikało, że na przeprowadzenie zabiegów rehabilitacyjnych refundowanych przez NFZ musiałaby oczekiwać, aż do lipca lub sierpnia 2013r., czyli kilka miesięcy. Ponadto z jej zeznań wynika, że na kolejne zabiegi rehabilitacyjne refundowane przez NFZ musiałaby czekać także kilka miesięcy. Powszechnie wiadomym jest również jaki jest w Polsce termin oczekiwania na uzyskanie świadczeń zdrowotnych finansowanych przez NFZ. Gdyby wymagać od powódki, że cały proces leczenia powinna oprzeć na świadczeniach refundowanych przez NFZ, to jej leczenie wydłużyłoby się znacznie i prawdopodobnie szkoda niemajątkowa w postaci krzywdy byłaby większa, co obciążałoby stronę pozwaną. Dlatego oczywistym jest, że w tej sytuacji poddanie się przez powódkę odpłatnym zabiegom rehabilitacyjnym było konieczne i celowe, a powódka ma prawo uzyskać zwrot kosztów tego leczenia od strony pozwanej. Powyższe dotyczy także kosztów zakupu leków przeciwbólowych i środków medycznych, jak i kosztów badania RTG czynnościowego kręgosłupa szyjnego. Dlatego też, oprócz kwoty 30 zł wypłaconej przez stronę pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego z tytułu kosztów zakupu kołnierza ortopedycznego, należało na podstawie art. 444 § 1 k.c. zasądzić na rzecz powódki również kwotę 1 046,85 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia tj. rehabilitacji i zakupu leków i środków medycznych oraz badania RTG czynnościowego kręgosłupa szyjnego.

Uwzględniając powyższe rozważania, w punkcie I wyroku Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 4 200 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 kwietnia 2013 r. oraz kwotę 1 046,85 zł tytułem kosztów leczenia, z tym że od kwoty 295,35 zł odsetki ustawowe należały się od dnia 4 kwietnia 2013 r., a od kwoty 751,50 zł od dnia 16 września 2013 r. Nie ulega wątpliwości, że od powyższych kwot należały się powódce odsetki ustawowe za opóźnienie na podstawie art. 481 § 1 k.c. Termin wymagalności świadczenia strony pozwanej ustalono w oparciu o przepis art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. „o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych”, który stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Analogiczną regulację zawiera art. 817 k.c.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie przychyla się do tych poglądów orzecznictwa, w których przyjmuje się, że obowiązek zaspokojenia roszczenia o zadośćuczynienie z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia nie staje się wymagalny dopiero z datą wydania uwzględniającego to roszczenie wyroku wydanego w toku wytoczonego o nie procesu sądowego, lecz z chwilą wezwania dłużnika do jego zaspokojenia (art. 455 k.c.) W przypadku zaś, gdy odpowiedzialność za wyrządzoną przez sprawcę szkodę ponosi ubezpieczyciel, zobowiązany on jest na podstawie art. 817 § 1 k.c. spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (wyrok SA w Białymstoku z dnia 12.10.1999 r., I A Ca 318/99, OSA z 2000 r. z. 6 poz. 27).

Odnosząc powyższe rozważania do stanu faktycznego ustalonego w niniejszej sprawie stwierdzić należy, że okoliczności dotyczące następstw zdarzenia z dnia 15 lutego 2013 r. dla stanu zdrowia powódki były możliwe do ustalenia już w toku postępowania likwidacyjnego. W opóźnieniu z zapłatą kwoty 4 200 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz łącznie kwoty 295,35 zł (243 zł tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji objętych fakturą VAT nr (...) z dnia 19.02.2013r. i 52,35 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków i środków medycznych objętych fakturą VAT nr (...) z dnia 20.02.2013r.) strona pozwana pozostawała od dnia 4 kwietnia 2013 r., bowiem w dniu 4 marca 2013 r. wpłynęło do strony pozwanej pisemne żądanie powódki wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 20 000 zł za doznaną krzywdę oraz zwrotu kosztów leczenia w łącznej kwocie 325,35 zł, w tym obejmujących kwoty 243 zł i 52,35 zł. Stwierdzić zatem należy, że 30-dniowy termin na spełnienia świadczenia upłynął w dniu 3 kwietnia 2013 r. i od dnia następnego tj. 4 kwietnia 2013r. strona pozwana pozostawała w opóźnieniu z zapłatą dochodzonego roszczenia w powyższej części.

Jedynie od kwoty 751,50 zł ( 49,50 zł tytułem zwrotu kosztów RTG czynnościowe kręgosłupa szyjnego objętych fakturą VAT nr (...) z dnia 15 maja 2013r. i 702 zł tytułem zwrotu kosztów rehabilitacji objętych fakturą VAT nr (...) z dnia 17 czerwca 2013r.) należały się powódce odsetki dopiero od dnia następującego po upływie 30 dni od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu i odpisu pisma procesowego powódki z dnia 1 lipca 2013r., co miało miejsce w dniu 16.08.2013r., a zatem od dnia 16 września 2013r., bowiem żądanie uiszczenia tej kwoty zostało zgłoszone stronie pozwanej po raz pierwszy dopiero w czasie niniejszego postępowania.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd na podstawie powoływanych i cytowanych przepisów orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

W punkcie II sentencji wyroku, działając na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 i 4 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie co do żądania zapłaty kwoty 108,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2013r. do dnia zapłaty wobec cofnięcia przez powódkę pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie. Zdaniem Sądu okoliczności sprawy nie wskazywały, aby cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa, a zatem cofnięcie pozwu w powyższej części nastąpiło ze skutkiem prawnym i skutkowało w umorzeniem postępowania w zakresie cofniętego pozwu.

W punkcie III sentencji wyroku Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie, z uwagi na okoliczności podane powyżej.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Wskazać bowiem należy, że w części w której powódka cofnęła pozew należy ją traktować tak, jak stronę przegrywającą. Zgodnie bowiem z art. 203 § 2 k.p.c., określającym zasadę ponoszenia kosztów procesu w razie cofnięcia pozwu, na żądanie pozwanego powód zwraca mu koszty, jeżeli sąd już przedtem nie orzekł prawomocnie o obowiązku ich uiszczenia przez pozwanego. A zatem przy cofnięciu pozwu to pozwany jest traktowany jako wygrywający sprawę i jest uprawniony do żądania od powoda zwrotu poniesionych kosztów procesu, zaś obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego obciąża powoda i to bez względu na przyczynę cofnięcia.
Powódka poniosła koszty postępowania w łącznej wysokości 3 312,38 zł na które złożyły się: poniesiona przez powódkę opłata od pozwu w kwocie 333 zł, opłata od rozszerzonej części powództwa w wysokości 36 zł, koszty zastępstwa prawnego w wysokości 1 200 zł, która to kwota została obliczona stosownie do § 2 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. ,,w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu”, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wydatki poniesione przez powódkę na wynagrodzenie biegłych sądowych w kwocie 1 726,38 zł.
Strona pozwana poniosła zaś w przedmiotowej sprawie koszty zastępstwa prawnego w kwocie 1 200 zł obliczone na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. ,, rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu” i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, co łącznie daje kwotę 1 217 zł.
Żądanie powódki, uwzględniając częściowe cofnięcie pozwu, zostało uwzględnione w 71%. Przez wzgląd na okoliczność, iż powódka wygrała sprawę w 71% należał jej się zwrot poniesionych kosztów w wysokości 2 351,78 zł (3 312,38 x 71%).

Biorąc pod uwagę fakt, że strona pozwana wygrała proces w 29% należał się jej zwrot poniesionych przez nią kosztów w wysokości 352,93 zł. Po odjęciu powyższych kwot otrzymaną różnicę w wysokości 1 998,85zł (2 351,78 zł – 352,93 zł) należało zasądzić od strony pozwanej na rzecz powódki jak w pkt IV sentencji wyroku.

Z

1. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. strony pozwanej r. pr. A. B. na adres do korespondencji wskazany we wniosku datowanym na dzień 8 czerwca 2014r.;

2.  kal. 14 dni.