Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak

Sędziowie: SSA Ewa Chądzyńska

SSA Anna Szczepaniak-Cicha (spr.)

Protokolant: stażysta Przemysław Trębacz

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2013 r. w Łodzi

sprawy J. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddziałowi w Ł.

o emeryturę,

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 27 kwietnia 2012 r., sygn. akt: VIII U 1934/11;

zmienia zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że przyznaje J. S. prawo do emerytury od dnia 1 grudnia 2011 roku.

Sygn. akt III AUa 1080/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 września 2011 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił J. S. prawa do emerytury z uwagi na brak stażu 15 lat pracy wykonywanej w szczególnych warunkach oraz niespełnienie warunku rozwiązania stosunku pracy.

W odwołaniu od tej decyzji J. S. wniósł o uwzględnienie do stażu pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia wykonywanego w takich warunkach w (...) Przedsiębiorstwie (...) i w konsekwencji przyznanie mu prawa do spornego świadczenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. domagał się oddalenia odwołania.

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2012 roku Sąd Okręgowy w Łodzi zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał J. S. prawo do emerytury poczynając od dnia 1 września 2011 roku.

Sąd Okręgowy ustalił, że J. S. urodził się w dniu (...)roku. W dniu 8 września 2011 roku złożył wniosek o emeryturę.

Występując z wnioskiem o emeryturę ubezpieczony od 1 sierpnia 2011 roku pozostawał w zatrudnieniu w (...) w Ł.. Stosunek pracy z (...) został rozwiązany z dniem 30 listopada 2011 roku.

Od 1 grudnia 1975 roku do 30 listopada 2003 roku J. S. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy
o pracę w (...) S.A. w L. na stanowiskach kierownika obiektu, kierownika budowy, kierownika zespołu budów, oraz kierownika grupy robót.

Wnioskodawcy podlegali betoniarze, zbrojarze, monterzy wieży kominowej i urządzeń do budowy kominów, murarze wykonujący wymurówkę wewnątrz trzonu komina, monterzy konstrukcji metalowych i stalowych, spawacze i elektrycy pracujący na wysokości. Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił posiadanie łącznie 30 lat i 1 miesiąc okresów składkowych i nieskładkowych.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd pierwszej instancji, powołując się na art. 184 i 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, uznał odwołanie za zasadne. W ocenie Sądu J. S. poprzez dowody z zeznań świadków A. S. (1), J. O., A. S. (2) i H. W. wykazał, że w okresie od 1 grudnia 1975 roku do 31 grudnia 1998 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył pracę bezpośrednio przy stanowiskach robotniczych, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach. Wnioskodawca zajmując stanowisko kierownika przez co najmniej ośmiogodzinny czas swojej pracy przebywał na budowie nadzorując pracowników budowy kominów przemysłowych: betoniarzy, zbrojarzy, murarzy, monterów konstrukcji betonowych i stalowych, spawaczy, co czyni uzasadnionym twierdzenie o stałym narażeniu na działanie szkodliwych czynników zwiazanych ze świadczeniem pracy w szczególnych warunkach. Tym samym Sąd Okręgowy uznał, że J. S. spełnił wszystkie przesłanki wymagane do przyznania prawa do emertytury, gdyż legitymuje się ponad 15-letnim stażem pracy w takich warunkach oraz rozwiązał stosunek pracy.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy w Łodzi, działając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał J. S. prawo do emerytury od 1 wrzesnia 2011 roku.

Wyrok ten zakwestionowany został apelacją organu rentowego w części dotyczącej daty przyznania J. S. prawa do emerytury. Apelant zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS przez błędne przyjęcie, że w dniu 1 września 2011 roku wnioskodawca spełnił wszystkie niezbędne przesłanki do przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym.

Wskazując na powyższe apelant wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury od 1 grudnia 2011 roku.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że prawo do świadczeń przewidzianych w ustawie o emeryturach i rentach z FUS powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia danego prawa. Natomiast powołany wyżej przepis art. 184 ust. 2 ustawy emerytalnej jako przesłankę nabycia prawa do emerytury w warunkach szczególnych wymienia rozwiązanie stosunku pracy. W okolicznościach niniejszej sprawy bezspornym jest, że w chwili składania wniosku o świadczenie emerytalne wnioskodawca legitymował się statusem pracownika, który utracił dopiero z dniem 1 grudnia 2011 roku. Tym samym prawo do spornego świadczenia mógł nabyć nie wcześniej, jak we wskazanej wyżej dacie.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona i skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku
w części dotyczącej daty przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury.

Rację ma apelujący podnosząc, iż zaskarżony wyrok zapadł z pogwałceniem zasady wyrażonej w art. 100 § 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.). Przepis ten stanowi, że prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa. Natomiast zgodnie z treścią art. 184 ust. 2 tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 roku) emerytura przysługuje pod warunkiem rozwiązania stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. J. S. bezspornie rozwiązał swój stosunek pracy z dniem 30 listopada 2011 roku, toteż prawo do emerytury nabył z dniem 1 grudnia 2011 roku, gdyż dopiero w tym dniu spełnił ustawowe przesłanki z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Mylnie Sąd Okręgowy orzekł o przyznaniu prawa do świadczenia emerytalnego od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożony został wniosek o emeryturę, ponieważ w tym dniu wnioskodawca pozostawał jeszcze w stosunku pracy, a zatem wszystkie warunki do nabycia emerytury, wymagane obowiązującym wówczas prawem materialnym, nie były jeszcze spełnione.

Stwierdzając powyższe Sąd drugiej instancji zmienił zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że prawo do emerytury przyznał J. S. od dnia 1 grudnia 2011 roku - z mocy art. 386 § 1 k.p.c.