Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka

Sędziowie SSO Joanna Żelazny

SSR del. do SO Elżbieta Wylegalska (spr.)

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Marka Janczyńskiego

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2014 r.

sprawy Z. C.

oskarżonego o przestępstwo z art. 292 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Krzyków

z dnia 14 kwietnia 2014 r. sygn. akt VII K 1219/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 60 złotych za II instancję.

UZASADNIENIE

Z. C. oskarżony został o to, że: w okresie od grudnia 2010 r. do 08 marca 2011 r. w Ż. nabył od M. J. moduły (...) różnych rodzajów w ilości 40 sztuk oraz płytki (...) w ilości 4 sztuk o łącznej wartości strat nie mniejszej niż 250 zł, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o., tj. o czyn z art.291 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt VII K 1219/12:

- w pkt V - uznał oskarżonego Z. C. za winnego tego, że: w okresie od grudnia 2010 r. do 08 marca 2011 r. w Ż. nabył od M. J., w okolicznościach i na podstawie, których mógł przypuszczać, że pochodzą z przestępstwa, moduły (...) różnych rodzajów w ilości 22 sztuk o wartości nie mniejszej niż 7.500 zł oraz płytki (...) w ilości 12 sztuk o łącznej wartości nie mniejszej niż 300 zł czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o., przyjmując, że oskarżony dopuścił się występku z art. 292 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych, przy czym wysokość jednej stawki dziennej ustalił w oparciu o przepis art. 33 § 3 k.k. na 20 (dwadzieścia) złotych;

- na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od kosztów procesu ponad kwotę po 250 zł od każdego z nich.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego Z. C. zarzucając orzeczeniu:

1.  naruszenie przepisów postępowania na mocy art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. mające cechę tzw. bezwględnej przyczyny odwoławczej, polegające na naruszeniu art. 4390 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art . 17 § 1 pkt 9 k.p.k., polegającej na prowadzeniu postępowania pomimo braku skargi uprawnionego podmiotu, gdyż jak akt oskarżenia w niniejszej sprawie nie zarzucał oskarżonemu czynu będącego przestępstwem,

2.  na mocy art.. 438 pkt 2 k.p.k. – naruszenie przepisów postępowania, a to przepisu z art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez – będące wynikiem nieuwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazać wiedzy i doświadczenia życiowego – przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz nie dostrzeżenie przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, skutkujące szeregiem nieprawidłowych stwierdzeń oraz ocen, w szczególności zaś tego, że:

a)  dane w postaci cyfrowej zawarte na nośniku danych pendrive są wiarygodne i korelują z innymi zebranymi w sprawie dowodami, w sytuacji, w której zeznania M. J., wskazują, że sprzedał on oskarżonemu zaledwie kilka sztuk matryc, zaś same dane zawarte na nośniku nie były nigdy przez tego świadka weryfikowane;

b)  przyjęcie, że oskarżony powinien mieć świadomość, że sprzedawany przez M. J. towar, mógł pochodzić z przestępstwa, w sytuacji, w której jego cena, okoliczności nabycia, a także wcześniejsza znajomość ze sprzedawcą wskazywały na legalne pochodzenie towaru;

c)  oskarżony miał możliwość przewidzenia, że towar pochodzi z przestępstwa w sytuacji, w której jego cena była wyższa od rynkowej.

Podnosząc te zarzuty obrońca oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zaważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Dokonując instancyjnej kontroli zaskarżonego orzeczenia Sąd Odwoławczy nie stwierdził, aby Sąd I Instancji procedując w niniejszej sprawie dopuścił się uchybień, o jakich mowa w apelacji obrońcy oskarżonego.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, iż Z. C. w okresie od grudnia 2010 r. do 08 marca 2011 r. w Ż. nabył od M. J., w okolicznościach i na podstawie, których mógł przypuszczać, że pochodzą z przestępstwa, moduły (...) różnych rodzajów w ilości 22 sztuk o wartości nie mniejszej niż 7.500 zł oraz płytki (...) w ilości 12 sztuk o łącznej wartości nie mniejszej niż 300 zł czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. i w związku z tym przyjął, iż oskarżony dopuścił się występku z art. 292 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych, przy czym wysokość jednej stawki dziennej ustalił w oparciu o przepis art. 33 § 3 k.k. na 20 (dwadzieścia) złotych;

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy dokładnie i szczegółowo wskazał, na czym oparł swoje przekonanie o sprawstwie oskarżonego w zakresie popełnienia właśnie czyn z art. 292 § 1 k.k. i w tym zakresie zmodyfikował opis czynu, jak również uprzednio przyjętą kwalifikację z art. 291 § 1 k.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie dostarczyła zaś żadnych argumentów, które ocenę dowodów, a w konsekwencji ustaleń faktycznych mogłyby skutecznie podważyć. Wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą Sądu I instancji. Swobodna ocena dowodów ograniczona jest jedynie powinnością przedstawienia rozumowania, które doprowadziło ten Sąd do dokonanego wyboru. Jest to niezbędne dla ustrzeżenia się od dowolności, usuwającej ów wybór spod kontroli stron i nadzoru instancyjnego. Sąd Odwoławczy z dowodami nie styka się i ogranicza się do weryfikowania racjonalności rozumowania przedstawionego w zaskarżonym wyroku, a czyni to na podstawie argumentów przytoczonych w skardze apelacyjnej i wyłącznie w zakresie wyznaczonym skargą. Dalej zaś nie sięga - wyjąwszy sytuacje oczywiste - by swą ingerencją, przekraczającą granice skargi, nie wyrządzić stronie odwołującej się mimowolnej szkody. Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi więc, wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia. Jeśli tego nie czyni, a ogranicza się do zapewnienia, że badane zdarzenia miały inny przebieg, nie można oczekiwać, że krytyka ta zostanie uwzględniona. Byłoby to bowiem postąpienie dowolne, przenoszące gołosłowne zapewnienia („pseudo – argumenty”) nad działalność racjonalną, opartą na dowodach.

W uzasadnieniu pisemnym zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji poddał analizie logicznej zebrane w sprawie dowody, wskazał dlaczego dał wiarę dowodom obciążającym oskarżonego, a to: w szczególności zeznaniom świadka M. J., w tym zestawieniu transakcji, które prowadził w/w, oraz dlaczego odmówił wiary nieprzekonywującym wyjaśnieniom oskarżonego. Wskazać przy tym należy, iż Sąd I instancji dokonał nader korzystnej dla oskarżonego oceny zeznań M. J. i w efekcie przyjął, że oskarżony na postawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że zakupiony przez niego towar został uzyskany za pomocą czynu zabronionego i przyjął w związku z tym kwalifikację z art. 292 § 1 k.k., wyposażając jednocześnie zarzucany oskarżonemu czyn w znamiona w/w występku.

W konsekwencji mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że apelacja ogranicza się w zasadzie do sugerowania wątpliwości dowodowych i lansuje wersję przyjętą przez oskarżonego w ramach linii obrony. Nadto, zarzut podniesiony w apelacji przez obrońcę oskarżonego, a mający polegać na prowadzeniu postępowania mimo braku skargi uprawnionego podmiotu, wskazując, iż akt oskarżenia nie zarzucał oskarżonemu czynu będącego przestępstwem – jawi się jako bezprzedmiotowy. Na marginesie, Sąd odwoławczy pragnie zaznaczyć, iż podnoszone twierdzenia wskazujące na wadliwość opisu czynu zarzuconego oskarżonemu, który to nie zawiera znamienia czasownikowego przestępstwa, nie zasługuje na akceptację, bowiem Sądu Rejonowy nie jest związany zarówno kwalifikacją prawną, jak również opisem czynu. W zakresie zaś zmiany kwalifikacji i przyjęcie w efekcie tej z art. 292 § 1 k.k. w stosunku do oskarżonego Z. C., to przedstawioną w tym zakresie przez Sąd I instancji argumentację – Sąd Odwoławczy w pełni podziela.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sprawie rzetelnie, dokładnie i opierając się na wiarygodnych dowodach dokonał właściwej karno – prawnej o ceny zachowań oskarżonego, a następnie wymierzył oskarżonemu karę kierując się dyrektywami zawartymi w art. 53 k.k.

Wobec powyższych okoliczności brak było podstaw do uwzględnienia wniosków apelacji, stąd też Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, uznając apelację za bezzasadną w stopniu oczywistym.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.627 kpk.