Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 3 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Piotr Starosta

Sędzia SO Irena Dobosiewicz

Sędzia SO Wojciech Borodziuk

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2014 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Ł. K.

przeciwko (...) S.A. w Ł. o zapłatę

na skutek zażalenia powoda

od postanowienia Sądu Rejonowego w Szubinie IX Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Żninie w przedmiocie kosztów procesu i kosztów sądowych zawartego w punktach 3 i 4 wyroku tego Sądu z dnia 30 stycznia 2014 r .

postanawia:

oddalić z a ż a l e nie.

Na oryginale właściwe podpisy

II Cz 321/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Szubinie wyrokiem z dnia 30 stycznia 2014 r., w sprawie z powództwa Ł. K. przeciwko (...) S.A. w Ł. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.421,92 zł z ustawowymi odsetkami (punkt 1), oddalił powództwo w pozostałej części (punkt 2) zniósł koszty procesu między stronami (punkt 3) oraz nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Szubinie z tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych od pozwanego kwotę 823,24 zł i z zasądzonego na rzecz powoda świadczenia kwotę 673,57 zł (punkt 4).

Uzasadniając rozstrzygnięcie o kosztach procesu, Sąd w pierwszej kolejności zaznaczył, że nakład pracy pełnomocnika powoda nie uzasadniał przyznania mu wynagrodzenia w wysokości dwukrotności stawki minimalnej, po czym wskazał, że ze względu na uwzględnienie powództwa w 55 %, na podstawie art. 100 k.p.c. zasadnym było zniesienie kosztów procesu między stronami.

Nadto Sąd nie dopatrzył się w sprawie istnienia szczególnie uzasadnionego przypadku, o którym mowa w art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Dlatego też, stosownie do wyniku postępowania, obciążył strony nieuiszczonymi kosztami sądowymi zgodnie z art. 113 ust. 1 i 2 powyższej ustawy. Koszty te obejmowały opłatę oraz wynagrodzenie biegłych.

Zażalenie na postanowienie zawarte w punkcie 3 i 4 powyższego wyroku wniósł powód domagając się ich zmiany poprzez zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz odstąpienie od obciążania powoda na rzecz Skarbu Państwa kosztami w kwocie 673,57 zł. Ewentualnie, w zakresie punktu 3, powód wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty 254,40 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania zażaleniowego. Zaskarżonemu orzeczeniu powód zarzucił naruszenie:

1.  art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie zasady wzajemnego zniesienia kosztów, w sytuacji gdy zasady słuszności wskazują na bezpodstawność takiego rozwiązania,

2.  art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych polegające na sprzecznej z zasadami słuszności odmowie zaniechania obciążania powoda kosztami postępowania zasądzonymi na rzecz Skarbu Państwa.

Pozwany nie zajął stanowiska w przedmiocie zażalenia złożonego przez powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że w przypadku częściowego uwzględnienia powództwa, sąd przy zastosowaniu art. 100 k.p.c. może dokonać stosunkowego rozliczenia kosztów lub wzajemnego ich zniesienia. Podstawy do wzajemnego zniesienia kosztów procesu zachodzą wówczas, gdy żądanie zostało uwzględnione w około połowie, przy mniej więcej równej wysokości kosztów procesu poniesionych przez każdą ze stron.

Powyższe warunki decydujące o możliwości wzajemnego zniesienia kosztów procesu zaistniały w niniejszej sprawie. Powód wygrał proces w 55,3 %, zaś obie strony poniosły równy koszt w postaci wynagrodzenia reprezentujących ich pełnomocników (po 2.400 zł). Wobec czego stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy był uprawniony do odstąpienia od stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu na rzecz ich wzajemnego zniesienia pomiędzy stronami. Zatem rozstrzygnięcie w tym zakresie uznać należy za prawidłowe.

Odnosząc się do zarzutów zawartych w zażaleniu Sąd Okręgowy wskazuje, że w sprawie nie wystąpiły żadne szczególne okoliczności, które nakazywałyby zastosowanie pierwszego sposobu rozliczenia kosztów z art. 100 k.p.c. Takie okoliczności jak charakter sprawy (o zadośćuczynienia z tytułu uszczerbku na zdrowiu), uznanie roszczenia za usprawiedliwione co do zasady oraz jego niewygórowana wysokość nie mogą eliminować możliwości wzajemnego zniesienia kosztów procesu pomiędzy stronami. Sąd Okręgowy nie podziela przy tym poglądu wyrażonego przez Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 17 stycznia 2013 r. (I ACa 448/12, LEX nr 1271958), który został zacytowany przez skarżącego w zażaleniu. Rozwiązaniu przyjętemu przez Sąd pierwszej instancji nie sprzeciwia się zasada słuszności. Odmienny wniosek wywodzony z tego tylko faktu, że sprawa dotyczyła zasądzenia odpowiedniego zadośćuczynienia, jest nieuprawniony.

Sąd Okręgowy podziela także stanowisko Sądu Rejonowego, że w sprawie nie ma podstaw do zastosowania art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity – Dz. U. 2010 r. Nr 90, poz. 594 ze zm.), albowiem w sprawie nie wystąpiły okoliczności, które zasługiwałyby na miano wyjątkowych. Zaznaczyć należy, że przepis ten w stosunku do kosztów sądowych stanowi odpowiednik art. 102 k.p.c., który dotyczy kosztów procesu. I podobnie jak art. 102 k.p.c., omawiany przepis aktualizuje się jedynie w szczególnych wypadkach, których nie można stwierdzić w tym stanie rzeczy. Sytuacja majątkowa powoda nie jest na tyle zła, aby nie można było pokryć obciążających go kosztów sądowych w zasądzonego świadczenia, tym bardziej, że kwota z tytułu tych kosztów, w porównaniu z zasądzoną kwotą zadośćuczynienia, jest niewielka. Zatem Sąd Rejonowy prawidłowo orzekł o kosztach sądowych stosując art. 113 ust 1 i 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. oddalił zażalenie jako niezasadne.