Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 31 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki

Sędziowie : SO Barbara Frankowska

SO Anna Walus - Rząsa (spr.)

Protokolant: asyst. sędz. Grzegorz Kurasz

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2014 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku: wierzyciela (...) Sp. z o.o. w B.
i dłużnika Zakładu (...) Sp. z o.o. w J.

o ogłoszenie upadłości Zakładu (...) Sp. z o.o.

na skutek zażalenia dłużnika Zakładu (...) Sp. z o.o.
na postanowienie Sądu Rejonowego w Krośnie V Wydziału Gospodarczego
z dnia 10 września 2014 r., sygn. akt V GUp 5/14,

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu
w K. VI Wydziałowi Gospodarczemu Sekcji Upadłościowej celem ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 10 września 2014 r. Sąd Rejonowy
w K. V Wydział Gospodarczy, sygn.. akt V GUp 5/14, zmienił sposób prowadzenia postępowania upadłościowego Zakładu (...)
Sp. z o.o. z postępowania z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego (pkt. I), ogłosił upadłość w/w dłużnika obejmującą likwidację majątku (pkt. II), oraz wyznaczył sędziego komisarza w osobie SSR Tomasza Marczuka i syndyka upadłości w osobie P. H. (pkt. III i IV), a także wezwał wierzycieli i osoby, którym przysługują prawa i roszczenia wobec upadłego, do ich zgłaszania (pkt. V i VI).

Przedstawiając motywy swego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy powołał się na treść pism nadzorcy sądowego z dnia 4 i 8 września 2014 r. wywodząc, że przedstawione w nich okoliczności, a także inne wskazane w jego pismach niewątpliwie wskazują na konieczność zmiany sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego, gdyż w sposób oczywisty możliwość zaspokojenia wierzycieli nie będzie wyższa przy dotychczasowym sposobie prowadzenia postępowania upadłościowego. Jako podstawę prawną orzeczenia Sąd I instancji wskazał art. 17 Prawa upadłościowego i naprawczego.

Pismem z dnia 16 września 2014 r. dłużnik wniósł zażalenie na powyższe postanowienie domagając się zmiany sposobu powadzenia postępowania upadłościowego na przewidujące możliwość zawarcia układu z wierzycielami, ewentualnie uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Zaskarżonemu orzeczeniu dłużnik zarzucił:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

-

nieuzasadnionym przyjęciu, że możliwość zaspokojenia wierzycieli w drodze postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku upadłego będzie większa niż w przypadku upadłości przewidującej zawarcie układu z wierzycielami,

-

przyjęciu, że w ciągu dwóch miesięcy poprzedzających wydanie zaskarżonego postanowienia poziom zadłużenia upadłego wzrósł
o milion złotych,

-

przyjęciu, że upadły nie informował nadzorcy sądowego
o wznowieniu produkcji,

-

przyjęciu, że upadły miał obowiązek zwarcia umowy o dzieło
z przedstawicielem nadzorcy sądowego,

-

przyjęciu, że nadzorca sądowy mógł polecić upadłemu dokonanie płatności wynagrodzenia za obciążające go obowiązki na rzecz swojego przedstawiciela,

2.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 16 w zw. z art. 14 ust. 1 Prawa upadłościowego i naprawczego polegające na przyjęciu, że przesłanką do zmiany sposobu postępowania upadłościowego z postępowania przewidującego możliwość zawarcia układu są:

-

odmowa zawarcia umowy cywilnej z przedstawicielem nadzorcy sądowego i zapłaty za czynności tego przedstawiciela,

-

brak udzielenia nadzorcy sądowemu informacji w sprawie podjęcia produkcji.

Ustosunkowując się do zażalenia Syndyk masy upadłości przychylił się do stanowiska Sądu Rejonowego co do wystąpienia przesłanek uzasadniających zmianę postępowania upadłościowego z możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidację majątku upadłego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie dłużnika zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy rozpoznając wniosek wierzyciela pierwotnie, postanowieniem z dnia 30 czerwca 2014 r., sygn.. akt V GU 3/14 ogłosił upadłość Zakładu (...) Sp. z o.o. z możliwością zawarcia układu. Następnie, w związku z treścią pism nadzorcy sądowego, w których wnioskował o zmianę rodzaju prowadzonego postępowania upadłościowego, Sąd I instancji zaskarżonym postanowieniem, zmienił sposób prowadzenia tego postępowania na obejmujące likwidację majątku upadłego.

Sąd Okręgowy rozpoznając niniejsze zażalenie uznał, że z uwagi na zwięzłość i lakoniczność uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, a tym samym brak niezbędnych elementów, o których mowa w art. 328 § 2 k.p.c., zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli instancyjnej.

Należy podkreślić, że przepis art. 14 pr. upadł. i napr. ustanawia podstawę do wyboru sposobu prowadzenia postępowania upadłościowego. Zgodnie z obowiązującą w prawie upadłościowym zasadą optymalizacji przyjęto, że sąd ogłasza upadłość z możliwością zawarcia układu zawsze wtedy, gdy będzie uprawdopodobnione, że w drodze układu wierzyciele będą zaspokojeni w wyższym stopniu niż po przeprowadzeniu postępowania obejmującego likwidację majątku dłużnika. Jest to bowiem rozwiązanie korzystniejsze dla wierzycieli i ze społecznego punktu widzenia.

W celu określenia stopnia zaspokojenia wierzycieli w poszczególnych sposobach prowadzenia postępowania upadłościowego należy przeprowadzić symulację. Przy obliczeniu stopnia zaspokojenia wierzycieli w postępowaniu upadłościowym obejmującym likwidację majątku upadłego należy najpierw określić sumę pieniężną, którą można uzyskać z likwidacji masy upadłości. Następnie od tej sumy odjąć spodziewane koszty postępowania upadłościowego obliczone według przepisów o kosztach postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku upadłego (art. 230). Tę kwotę należy podzielić między wierzycieli z uwzględnieniem zasad obowiązujących przy podziale funduszów masy. Pozwoli to na określenie stopnia zaspokojenia poszczególnych wierzycieli w postępowaniu obejmującym likwidację masy upadłości.

Natomiast stopień zaspokojenia wierzycieli w postępowaniu prowadzonym z możliwością zawarcia układu na etapie postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości określać będą możliwości spłaty zobowiązań upadłego na podstawie sytuacji finansowej przedsiębiorstwa upadłego z uwzględnieniem zgłoszonych propozycji układowych lub wstępnych propozycji układowych, jeżeli takie zgłoszono (zob. art. 23 ust. 1, art. 24). Jeżeli zaś propozycje układowe obejmują układ likwidacyjny (art. 271), stopień zaspokojenia wierzycieli określać będzie wartość majątku dłużnika pomniejszona o koszty likwidacji zaproponowanej w propozycjach układowych (zob. art. 271). (por. kom. do art. 14 Pr. upadł. i napr. [w:] Jakubecki Andrzej, Zedler Feliks. Prawo upadłościowe i naprawcze. LEX, 2011).

Dopiero zatem posiadając powyższe informacje Sąd upadłościowy jest w stanie poczynić ustalenia, czy w drodze układu wierzyciele zostaną zaspokojeni w wyższym stopniu, niż zostaliby zaspokojeni po przeprowadzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku dłużnika.

Zdaniem Sądu Okręgowego argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego postępowania jest zbyt ogólnikowa aby dokonać oceny, w kontekście powyższych przesłanek, motywacji jaką kierował się Sąd I instancji wydając swoje orzeczenie. Powołanie się na ogólnikową informację zawartą w piśmie nadzorcy sądowego jest niewystarczające.

W konsekwencji powyższego – na mocy art. 386 § 4 k.p.c.
w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. – Sąd Okręgowy zaskarżone orzeczenie uchylił przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Sąd Rejonowy rozpoznając ponownie sprawę zobligowany będzie przeprowadzić symulację o jakiej mowa wyżej i w tym celu m.in. poczynić ustalenia przede wszystkim co do aktualnej wartości rynkowej majątku dłużnika, a następnie dokonać analizy możliwości spieniężenia poszczególnych składników tego mienia oraz jego obciążeń, a także możliwości kontynuowania działalności gospodarczej i jej kosztów w kontekście spodziewanych przychodów. Nadto Sąd dokona oceny czy upadły ma możliwości realizacji ewentualnego układu.

Celem powyższego Sąd I instancji winien przede wszystkim dokonać analizy dokumentacji finansowej (księgowej) upadłego, rozważyć ewentualnie zobowiązanie go do złożenia pisemnych wyjaśnień i stosownych dokumentów.

Następnie na podstawie tak poczynionych ustaleń dokona oceny zaistnienia przesłanki z art. 14 ust. 1 i 2 w zw. z art. 17 ust. 1 pr. upadł. i napr.,
przy uwzględnieniu bezspornej kwestii niewypłacalności dłużnika, i wyda stosowne orzeczenie.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

-

(...)

-

(...)

-

(...)

2.  (...)