Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Barbara Lubańska-Mazurkiewicz

Sędziowie: SA – Hanna Wnękowska (spr.)

SO (del.) – Małgorzata Janicz

Protokolant: – st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 8 października 2014 r.

sprawy M. R. (1)

oskarżonego o przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 18 lutego 2014 r. sygn. akt XVIII K 217/12

zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego M. R. (1) utrzymuje w mocy;

zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 300 zł opłaty za drugą instancję oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. B. – Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł (w tym 23% VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

M. R. (1) oskarżony został o to, że:

I.  w okresie od lipca 2006 r. do listopada 2006 r. w W. wspólnie i w porozumieniu z A. W. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił nieustalonym osobom środków odurzających w postaci około 350 gramów amfetaminy i 1200 gramów ziela konopi indyjskiej (marihuany) które to narkotyki zakupił od M. G. i I. W.,

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o, przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485)

II.  w lipcu 2006 r. w W. udzielił pomocy M. G. i I. W. do przemytu znacznej ilości narkotyków w postaci około 4 kg amfetaminy do A. w ten sposób, że udostępnił garaż swoich rodziców przy ul. (...) w W. i pomagał pakować w/w środki odurzające do specjalnie przystosowanych skrytek w samochodzie D. (...) należącym do I. W.,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485)

III.  w okresie 20-25 września 2006 r. w W. udzielił pomocy M. G. i I. W. do przemytu znacznej ilości narkotyków w postaci około 4 kg amfetaminy do H. w ten sposób, że udostępnił garaż swoich rodziców przy ul. (...) w W. i pomagał pakować w/w środki odurzające do specjalnie przystosowanych skrytek w samochodzie D. (...) należącym do I. W.,

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485).

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 lutego 2014r. oskarżony został uniewinniony z zarzutu opisanego w pkt. II natomiast uznany został uznany za winnego tego, że: w ramach czynu opisanego w pkt. I - w okresie od początku września 2006 r. do 26 listopada 2006 r. w W., działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił nieustalonym osobom substancji psychotropowych w postaci nie mniej niż 60 gramów amfetaminy w cenie nie niższej niż po 18 złotych za każdy gram tego środka oraz środków odurzających w postaci około 190 gramów ziela konopi indyjskiej- marihuany w cenie nie niższej niż po 20 złotych za każdy gram tego środka, które to narkotyki zakupił od I. W. i M. G., tj. czynu z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) i na podstawie tego przepisu skazano go i wymierzono mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 45 § 1 kk orzeczono wobec M. R. (1) środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej w wysokości 2.440 (dwa tysiące czterysta czterdzieści) złotych uzyskanych wskutek popełnienia powyższego przestępstwa.

W ramach czynu opisanego w punkcie III aktu oskarżenia uznano M. R. (1) za winnego tego, że w dniu 22 bądź 23 września 2006r. W., wbrew przepisom ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485), działając w zamiarze wyjazdu I. W. i M. G. do H. w celu dokonania przez nich wewnątrzwspólnotowej dostawy znacznej ilości substancji psychotropowych w postaci około 4 kg amfetaminy, udzielił pomocy w ten sposób, że udostępnił garaż swoich rodziców przy ul. (...) w W. w którym narkotyki te były pakowane do specjalnie przystosowanych skrytek w samochodzie D. (...) należącym do I. W., tj. czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485) i na podstawie tych przepisów skazano oskarżonego a na podstawie art. 19 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485), art. 60 § 1 i § 6 pkt. 2 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzono oskarżonemu kary 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 100 (stu) stawek dziennych grzywny po 10 (dziesięć) złotych każda.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. wymierzone M. R. (1) w punktach IX i XII sentencji wyroku kary pozbawienia wolności połączono i jako łączną wymierzono oskarżonemu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

Od wyroku tego apelację wniósł obrońca oskarżonego.

Apelacja zaskarżała wyrok w całości na korzyść tegoż oskarżonego zarzucając:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na sprzecznym z zasadami prawidłowego rozumowania przyjęciu, iż:

- wyjaśnienia I. W. w zakresie w jakim dotyczą one wiedzy i świadomości oskarżonego M. R. (1) co do czynności, jaka miała zostać dokonana w garażu jego ojca przed wyjazdem tej oskarżonej i M. G. do H. są w pełni wiarygodne,

- zeznania M. G., P. P. (1) i wyjaśnienia M. R. (1) w zakresie w jakim dotyczą one wiedzy i świadomości oskarżonego M. R. (1) co do czynności, jaka miała zostać dokonana w garażu jego ojca przed wyjazdem tej I. W. i tego świadka do H. są w niewiarygodne,

- uznania, że czynności i zachowanie faktycznie zdziałane M. R. (1) stanowiły realne pomocnictwo do przemytu narkotyków, a w konsekwencji sprzeczne z zasadami logicznego rozumowanie przyjęcie, iż:

- oskarżony M. R. (1), działając w celu udzielenia pomocy innym osobom do dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy narkotyków udostępnił garaż swojego ojca, mając świadomość, iż w garażu tym do skrytek w samochodzie I. W. zostaną włożone narkotyki przed wyjazdem do H..

II. rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu wymierzenie mu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia, podczas gdy dostrzeżone przez Sąd okoliczności w postaci odbycia przez oskarżonego terapii odwykowej i zmianę sposobu życia po odbyciu kary pozbawienia wolności za inne przestępstwo związane z narkotykami uzasadniały prognozę, że osiągnięcie celów kary będzie możliwe i prawdopodobnie także w przypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary;

III. naruszenie przepisu prawa procesowego w postaci art. 424 § 2 k.p.k. w zw. z art. 58 § 1 k.k. i w zw. z art. 53 § 1 i 2 k.k., poprzez zaniechanie uzasadnienia co do możliwości osiągnięcia celów kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, na wypadek gdyby Sąd odwoławczy uchylił wyrok łączny i w stosunku od oskarżonego uprawomocniłby się jedynie wyrok za czyn zarzucony w pkt. I aktu oskarżenia.

Obrońca wniósł o zmianę orzeczenia w zaskarżonej części poprzez orzeczenie o uniewinnieniu oskarżonego od zarzutu określonego w pkt. III aktu oskarżenia, a w konsekwencji o uchylenie w całości rozstrzygnięcie zawarte w punkcie XIII i XIV części dyspozytywnej wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy prawidłowo dokonał ustaleń faktycznych należycie oceniając ujawniony materiał dowodowy, a uzasadnienie wyroku sporządził zgodnie z wymogami przepisu art. 424 k.p.k. Wszystkie ujawnione dowody mające znaczenie dla dokonania ustaleń o winie oskarżonego poddane zostały wystarczającej analizie a ich ocena zgodna jest z wymogami określonymi w art. 7 k.p.k.

Wbrew zarzutowi apelacji ujawniony materiał dowodowy stanowi wystarczającą przesłankę ustaleń w przedmiocie zamiaru oskarżonego w zakresie czynu opisanego w pkt. III. Ustaleń tych nie poddają w wątpliwość wywody apelacji przywołujące poszczególne wyjaśnienia I. W. dotyczące przemytu narkotyków do A. i H..

Podnoszona przez skarżącego okoliczność, iż I. W. podczas przesłuchania w dniu 31 stycznia 2008 roku , nie wspomniała o obecności oskarżonego podczas pakowania narkotyków w paczki - nie podważa wiarygodności jej późniejszych wyjaśnień dotyczących świadomości oskarżonego co do czynności jakie miał wykonać M. G. w garażu jego ojca.

M. R. (1) nie uczestniczył bowiem w pakowaniu narkotyków w paczki a oskarżona nie składała wówczas żadnych wyjaśnień na temat miejsca w którym przepakowano narkotyki do jej samochodu.

Kolejne przywołane w apelacji wyjaśnienia I. W. z dnia 11 czerwca 2008r. dotyczyły przygotowań do przemytu amfetaminy do W., zatem dla ustaleń o winie oskarżonego w zakresie czynu III są bez znaczenia. Zauważyć w tym, miejscu trzeba ,że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił i wyczerpująco uzasadnił, ,że pakowanie narkotyków w garażu ojca oskarżonego M. R. (1) miało miejsce przed wyjazdem do H., a twierdzenie I. W. ,że było to przed wyjazdem do W. wynikało z jej pomyłki. Zważyć trzeba, że M. G. wyjaśnił, iż tylko raz był wypożyczany garaż od M. R. (2) i że tylko raz pakował w nim narkotyki do samochodu - było to przed wyjazdem do H. (k. 2512).

W kolejnych przywołanych w apelacji wyjaśnieniach I. W., z dnia 11 września 2008r., wskazywała ona osoby, które uczestniczyły w pakowaniu narkotyków przeznaczonych do przemytu. Podkreślenia wymaga , że stwierdziła ona wówczas m.in., iż M. R. (1) był raz obecny przy pakowaniu narkotyków przyjechałam wtedy ze sklepu z A. razem z M. R. (2) i A.. P. i M. byli już w moim mieszkaniu i pakowali paczki z narkotykami.” ( k. 1679).

Wyjaśnienia te korespondują z jej późniejszymi wyjaśnieniami, z których wynika, iż miało to miejsce przed wyjazdem do H. oraz, że narkotyki te następnie zostały przepakowane do jej samochodu w garażu ojca oskarżonego M. R. (2). I. W. kategorycznie stwierdziła ,że oskarżony widział te narkotyki i miał świadomość , że będą przemycane do H.. Stwierdziła także ,że , iż M. R. wiedział , że w garażu jego ojca będą te narkotyki pakowane , wiedział też jaka ilość ma być zapakowana , bo widział pakunki , które mają być tam zapakowane” (k. 2514).

Wyjaśnienia te zostały przez Sąd Okręgowy prawidłowo ocenione i zasadnie uznane za wiarygodne. Należy zwrócić uwagę, że brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że I. W. świadomie i wbrew prawdzie obciążała oskarżonego.

Warto w tym miejscu przywołać wyjaśnienia oskarżonego M. R. (1) , który przyznając ,że udostępnił garaż M. G., stwierdził ja nie dopytywałem się po co pojechali do H.. Ja podejrzewałem ,ze to chodzi o narkotyki (k. 347).

Mając na uwadze powyższe, przy uwzględnieniu argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Apelacyjny uznał zarzut I apelacji za niezasadny.

Wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe nie noszą cech rażącej niewspółmierności.

Zostały orzeczone z uwzględnieniem wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych a okoliczności te znalazły należyty wyraz w ich wysokości. Podkreślenia wymaga że kara wymierzona za czyn opisany w pkt. III aktu oskarżenia , została orzeczona z nadzwyczajnym jej złagodzeniem.

Cech rażącej niewspółmierności nie nosi także karą łączna orzeczona przy prawidłowym zastosowaniu metody zbliżonej do absorpcji.

Należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, że – wbrew zarzutom apelacji - brak jest podstaw , które uzasadniałyby warunkowe zawieszenie wykonania kary. Wobec oskarżonego stosowano już dwukrotnie probacyjny środek w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary i każdorazowo okazał się on nieskuteczny, zarządzano wykonanie kary. Świadczy to o znacznej niepoprawności oskarżonego i nie pozwala na sformułowanie pozytywnej prognozy wymaganej przez art. 69 § 1 k.k.

Zwrócić należy w tym miejscu uwagę na nieprawidłowość zarzutu III apelacji - Sąd dokonuje bowiem oceny okoliczności decydujących o zastosowaniu instytucji określonej w art. 69 § 1 k.k. w odniesieniu do kary łącznej a nie do kar jednostkowych.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny uznając zarzuty apelacji za bezzasadne, orzekł jak w wyroku.