Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 25 września 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Jarmundowicz

Protokolant: Ewa Krajewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa K. Z.

przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu nr(...) we W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  nie obciąża powoda kosztami procesu poniesionymi przez stronę pozwaną,

III.  zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego we Wrocławiu na rzecz adwokata W. R. kwotę 240 zł., powiększoną o należny podatek od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powodowi.

Sygn. akt I C 1081/13

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 lipca 2013 r. (k. 2 i n.) uzupełnionym pismem z dnia 1 października 2013 r. (k. 26 i n.) powód K. Z.domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego Skarbu Państwa – Zakładu Karnego nr (...)we W.kwoty 95.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia niniejszego pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych powoda poprzez umieszczenie go w czasie odbywania kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym nr (...) we W.w latach 2011 – 2013 w celu przeludnionej, z osobami palącymi, w warunkach niedostosowanych do stanu jego zdrowia, które to uchybienia doprowadziły do pogorszenia stanu zdrowia fizycznego i psychicznego powoda oraz naruszenia jego godności osobistej. Wniósł także powód o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, a także kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika działającego w imieniu powoda z urzędu, w wysokości sześciokrotnej stawki przewidzianej przepisami.

W uzasadnieniu wyjaśnił powód, że wnosi o zasądzenie od pozwanego żądanej kwoty tytułem zadośćuczynienia na zasadzie art. 448 k.c. w zw. z art. 23 i 24 k.c. W okresie od roku 2011 do dnia 29 lipca 2013 roku odbywał on karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym nr (...) przy ul. (...)we W.. K. Z.jest osobą niepalącą, o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Pomimo wskazanych uwarunkowań psychofizycznych został jednak umieszczony w celi przeludnionej, wraz z osobami palącymi. Wskazał dalej powód, że przebywanie w warunkach niespełniających standardów spowodowało u niego pogorszenia zdrowia – zarówno fizycznego jak i psychicznego. Pomimo wniosków składanych do administracji więziennej oraz sygnalizowanego problemu nie został przeniesiony do celi odpowiadającej przyjętym normom.

Podniósł następnie powód, że w dniu 10 listopada 2011 r. doznał obrażeń w wyniku upadku na śliskiej posadzce w łaźni. Wskazał, że, w wyniku uchybień pozwanego, w łaźni nie zostały zainstalowane stosowne zabezpieczenia antypoślizgowe czy też odpowiednie poręcze, konieczne z uwagi na uwarunkowania zdrowotne powoda jako osoby o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Wskazał powód, że wystąpił do Zakładu Karnego o rozstrzygnięcie sprawy. Zakład Karny odrzucił jednak wniosek jako bezzasadny. Podniósł K. Z., iż od tego czasu doświadczał szykan, których opis zawarł w piśmie z dnia 4 czerwca 2013 r. wystosowanym do Ministra Sprawiedliwości RP.

Przedstawił powód, że 16 stycznia 2013 r. w trakcie spaceru – spacerownik nr (...) – w wyniku oblodzeń i złego stanu miejsca spacerowego przewrócił się, łamiąc kostkę lewego stawu skokowego.

Powód wskazał, że opisane uchybienia wywołały u niego ustawiczne niepokoje i lęki. Odbiło się to na pojawieniu wielu problemów zdrowotnych i pogorszeniu już istniejących (lęki, bezsenność, problemy orientacją i pamięcią, pogorszenie wzroku, zaćma, pogorszenie słuchu oraz szumy w głowie). Zakład Karny odmówił wyrobienia zalecanych przez okulistę okularów. Nie sfinansowano również powodowi specjalistycznych badań oraz zakupu aparatu słuchowego.

K. Z. podniósł ponadto, że w 2013 roku był leczony z uwagi na depresję, jednak pozwany nie zapewnił mu odpowiednich warunków leczenia. Jedynymi środkami podjętymi przez pozwanego była konsultacja z psychologiem więziennym, która nastąpiła po upływie ponad 1,5 miesiąca od zgłoszenia przez powoda problemów oraz przepisanie powodowi terapii farmakologicznej, która nie tylko nie poprawiła stanu zdrowia powoda, ale wręcz wywołała wzmożone niepokoje, lęki oraz zaburzenia snu. Dodał, że administracja Zakładu Karnego oraz tamtejsza służba zdrowia ustawicznie oszukują go, zwodzą i manipulują, wystawiając na udręki zdrowotno – psychiczne.

W odpowiedzi na pozew z dnia 28 października 2013 r. (k. 75 i n.) wniósł pozwany Skarb Państwa o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu tego pisma zaprzeczył pozwany, jakoby powód przebywał w warunkach, w których powierzchnia celi na jedną osobę wynosi mniej niż 3 m ², co byłoby sprzeczne z dyspozycją art. 110 § 2 k.k.w. Odnośnie warunków socjalno - bytowych w należących do niego jednostkach penitencjarnych pozwany podniósł, że warunki te odpowiadają przepisom prawa. Cele mieszkalne, w których powód przebywał były wyposażone w wymagany przepisami sprzęt kwaterunkowy. Każdy z osadzonych ma odpowiednie warunki higieny. Przeprowadzane są konserwacje, naprawy remontowe, a także stosowne kontrole.

Wskazał pozwany, iż powód był zakwaterowany, zgodnie z deklaracją o nieużywaniu wyrobów tytoniowych, w celach mieszkalnych dla skazanych niepalących. Nadto przy zakwaterowaniu były brane pod uwagę dalsze kryteria – uprzednia karalność, deklaracja udziału w podkulturze przestępczej. Powód nie zgłaszał w tym przedmiocie skarg. Dokonywane przemieszczenia pomiędzy celami wynikały zaś z faktu, iż powód zgłaszał niezgodność charakterów osób w nich zakwaterowanych.

Wyjaśnił pozwany, że pomieszczenie łaźni, z której korzystał powód było dostosowane do kąpieli osób niepełnosprawnych w poręcze i rozkładane krzesełko przyścienne pod natryskiem a podłoże w miejscach przeznaczonych do kąpieli było wyposażone w maty antypoślizgowe. K. Z. pozostawał pod stałą opieką wychowawczą, a sprawy jego były załatwiane niezwłocznie, zgodnie z procedurą. Problemy powoda nie były lekceważone, a o sposobie załatwienia sprawy był on każdorazowo informowany.

Pozwany podniósł, że w rozmowach wychowawczych oraz w trakcie wizytacji pomieszczeń K. Z. nigdy nie sygnalizował zagrożeń dla bezpieczeństwa swojej osoby oraz potrzeby izolowania go od reszty współosadzonych z oddziału mieszkalnego. Powód został poinformowany o obowiązku powiadomienia przełożonych w przypadku wystąpienia jakiegokolwiek zagrożenia dla swojego życia lub zdrowia.

Wskazał pozwany, że w Zakładzie Karnym nr (...) we W.dostępna była całodobowa opieka medyczna (ambulatorium, pomoc lekarzy dyżurnych w razie nagłych zachorowań oraz pomoc chirurgiczna). Dodatkowo dostępna była wielospecjalistyczna opieka medyczna w formie cotygodniowych konsultacji lekarzy różnych specjalności. U pozwanego funkcjonuje także min. laboratorium, pracownia rtg, rehabilitacja. Powód korzystał systematycznie i regularnie z pomocy medycznej. Według opinii lekarskiej powód był sprawny fizycznie i poruszał się bez ograniczeń. W dostępnej dokumentacji brak dokumentu potwierdzającego przyznanie grupy inwalidzkiej. Stan zdrowia nie wymagał umieszczenia go w celi dla niepełnosprawnych.

W dalszym toku postępowania strony, podtrzymując wyrażone uprzednio stanowiska w sprawie, podejmowały polemikę z przedstawionymi przez przeciwników argumentami.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód odbywał karę pozbawienia wolności od dnia 4 lipca 1993 r. do dnia 29 lipca 2013 r. W Zakładzie Karnym nr (...) we W.przebywał od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 29 lipca 2013 r. Powód został warunkowo zwolniony od odbycia reszty kary i obecnie przebywa na wolności.

Dowód:

- informacja o pobytach i orzeczeniach (sporządzona na podstawie danych zgromadzonych w systemie informatycznym Centralna Baza Danych Osób Pozbawionych Wolności N..(...)) – k. 82 – 84,

- postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 stycznia 2013 r. sygn. akt II AKzw 1710/12 – k. 115.

W okresie przebywania w należącej do pozwanego jednostce penitencjarnej powód legitymował się umiarkowanym stopniem niepełnosprawności ze względu na upośledzenie narządu ruchu (symbol przyczyny niepełnosprawności – (...)). Niepełnosprawność ta, powstała w wyniku wypadku samochodowego w 1987 r., nie stanowi jednak dla powoda znaczącej przeszkody w samodzielnym funkcjonowaniu. Powód zgodnie z zaleceniami lekarza poddaje się systematycznej rehabilitacji, codziennie wykonuje ćwiczenia fizyczne, stara się nie używać kuli ortopedycznej.

Dowód

- orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 1 marca 2011 r. – k. 138,

- książka zdrowia skazanego,

- zeznania powoda, e-protokół rozprawy z dnia 3 lutego 2014 r., 00:18:01 – 00:19:01.

Warunki w celach mieszkalnych, w których przebywał pozwany były poprawne. Wielkość powierzchni na jednego skazanego wynosiła co najmniej 3 m ². Cele były wyposażone w odpowiedni sprzęt kwaterunkowy (łóżka, półki, taborety, stoły, sprzęt sanitarny). Warunki socjalno – bytowe w Zakładzie Karnym nr (...)są dobre. Pawilon (...), w którym przez przeważający okres czasu przebywał powód, był wyremontowany w latach 2005 – 2006. Łazienki przeznaczone dla osadzonych są przystosowane dla osób niepełnosprawnych.

Dowód:

- sprawozdanie z okresowej wizytacji Zakładu Karnego Nr (...) we W.przeprowadzonej w dniu 16.03.2010 r. przez sędziego wizytatora ds. penitencjarnych – k. 87 i n.,

- przeglądarka historii rozmieszczenia skazanego K. Z., wydruk z bazy komputerowej – k. 67,

- notatka służbowa D. G. z dnia 6 marca 2014 r., k. 155,

- zeznania świadka M. M., e-protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2014 r., 00:05:52 – 00:06:34,

- zeznania świadka D. M., e-protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2014 r., 00:13:58 – 00:14:17,

- zeznania świadka A. Ś., e-protokół rozprawy z dnia 18 września 2014 r., 00:01:20 – 00:15:41.

Powód przebywał, zgodnie ze swoją deklaracją, w celi dla osób niepalących. Nie zgłaszał pracownikom Zakładu Karnego nr (...)we W., żeby jego współlokatorzy palili przy nim papierosy.

Dowód:

- oświadczenia powoda – k. 164 – 166,

- zeznania świadka M. M., e-protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2014 r., 00:04:22 – 00:05:28,

- zeznania świadka D. M., e-protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2014 r., 00:13:07 – 00:13:46.

W dniu 10 listopada 2011 r. powód doznał urazu prawej ręki w wyniku upadku w łaźni. Założono mu opatrunek gipsowy na okres 6 tygodni. W dniu 16 stycznia 2013 r. powód w czasie spaceru źle postawił stopę lewą, w związku z czym doszło do skręcenia w stawie skokowym. Założono mu opaskę elastyczną na 4 tygodnie (powód zrezygnował z opatrunku gipsowego). Dokładne okoliczności tych zdarzeń nie zostały ustalone. Powód nie zgłaszał swoim przełożonym po wypadkach żadnych nieprawidłowości, które mogły doprowadzić do urazów.

Dowód:

- książka zdrowia powoda załączona do akt niniejszej sprawy,

- zeznania świadka M. M., e-protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2014 r., 00:01:47 – 00:10:29,

- zeznania świadka D. M., e-protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2014 r., 00:10:29 – 00:15:12.

Powód miał systematyczny kontakt ze swoimi wychowawcami. Regularnie korzystał również z dostępnej opieki medycznej, także z konsultacji specjalistycznych. Relacje między powodem a administracją oraz personelem medycznym w Zakładzie Karnym nr (...) podczas odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności były prawidłowe.

Dowód:

- książka zdrowia powoda załączona do akt niniejszej sprawy,

- zeznania świadka M. M., e-protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2014 r., 00:01:47 – 00:10:29,

- zeznania świadka D. M., e-protokół rozprawy z dnia 10 lipca 2014 r., 00:10:29 – 00:15:12.

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do akt sprawy dokumentów w zakresie czasu odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności oraz okresu, w którym przebywał on w pozwanym Zakładzie Karnym nr (...)we W.. Jeśli chodzi o stan zdrowia skazanego Sąd opierał się głównie na książce zdrowia skazanego, która była prowadzona dla powoda podczas jego pobytu w jednostce penitencjarnej oraz wydanych orzeczeń w sprawie stopnia niepełnosprawności.

Nie dał wiary Sąd twierdzeniom powoda na temat złych warunków bytowych istniejących w Zakładzie Karnym, czy istniejącego tam przeludnienia. Okolicznościom tym przeczy sprawozdanie z okresowej wizytacji przeprowadzonej przez sędziego penitencjarnego, spójne logicznie oraz wyczerpujące zeznania świadków M. M., D. M. oraz A. Ś..

Jako niewiarygodne ocenił Sąd pisemne oświadczenia współskazanych dotyczące palenia w celach dla niepalących (k. 131 – 133). Zważyć należy, iż osobom skazanym może zależeć na składaniu tego typu oświadczeń, chociażby ze względu na wolę wykazania solidarności ze współskazanym. Zwrócić należy zaś uwagę, iż powód – poza własnymi zeznaniami – nie przedstawił żadnego dowodu przemawiającego za tym, że o problemie palących współlokatorów informował swoich przełożonych w Zakładzie Karnym.

Nie udowodnił również powód, żeby wypadek, w którym doznał urazu ręki, był następstwem niewłaściwego dostosowania łaźni do jego potrzeb jako osoby niepełnosprawnej. Pomieszczenie to, jak przyznaje sam powód, było wyposażone w stanowisko dla osoby niepełnosprawnej. Jeżeli, jak twierdzi powód, istniały faktyczne utrudnienia – ze strony innych więźniów – w korzystaniu z tego stanowiska, to powód powinien był ten fakt zgłosić administracji więziennej. Co więcej, zgodnie z zeznaniami świadka A. Ś., łaźnia była wyposażona w podłoże antypoślizgowe.

Dodać jeszcze należy, że powód nie przedstawił żadnego dowodu na okoliczność powiadamiania Zakładu Karnego o okolicznościach upadku z dnia 10 listopada 2011 r. Powód powołuje się w tym zakresie na pismo skierowane do administracji, lecz odpisu tego pisma nie załączył ani do pozwu ani do kolejnych pism procesowych. Równie gołosłowne są jego twierdzenia na temat okoliczności upadku podczas spaceru w dniu 16 stycznia 2013 r. Dodać jeszcze wypada, że nie zostało udowodnione, iż zwyrodnienie stawu skokowego, stwierdzone orzeczeniem lekarskim z dnia 9 września 2013 r. (k. 134) jest następstwem właśnie tego wypadku.

Nie przedstawił powód żadnych dowodów na okoliczność rzekomych szykan i utrudnień stosowanych wobec niego przez administrację pozwanego Zakładu Karnego oraz personel medyczny. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego pozwany miał regularny kontakt ze swoimi przełożonymi, wychowawcami, korzystał z możliwości kształcenia. W znacznym zakresie korzystał także z dostępnej pomocy medycznej, również w zakresie konsultacji specjalistycznych, o czym świadczy w szczególności treści jego książki zdrowia. Nawet jeśli powód musiał niekiedy czekać na konsultację specjalistyczną, to nie był to znacząco dłuższy termin oczekiwania niż te, które są generalnie przyjęte w warunkach wolnościowych.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód dochodzi od pozwanego zadośćuczynienia z tytułu naruszenia dóbr osobistych przez funkcjonariuszy Zakładu Karnego nr (...) we W..

Zgodnie z art. 23 k.c., dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Według art. 24 § 1 k.c., ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne, a w razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie; na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Zgodnie zaś z art. 448 § 1 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego Sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Podnoszone przez powoda okoliczności mające uzasadniać roszczenie o zasądzenie zadośćuczynienia mogły zostać ocenione także z uwzględnieniem ewentualnej odpowiedzialności deliktowej pozwanego. Zgodnie bowiem z art. 417 § 1 k.c., za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Delikt, także zaistniały w ramach wykonywania władzy publicznej, może polegać w szczególności na wywołaniu rozstroju zdrowia. W takim wypadku zgodnie z art. 445 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W ustalonym przez Sąd stanie faktycznym, na podstawie zaoferowanego przez strony materiału dowodowego, nie sposób jest przyjąć, że Powód wykazał zasadność zgłoszonego roszczenia. Zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Normie tej w warstwie procesowej odpowiada art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenie faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powód z tego obowiązku nie wywiązał się. Nie zmienia tego również ta okoliczność, że w przypadku naruszenia dóbr osobistych (art. 24 k.c.) to pozwany musi udowodnić, że jego działanie było zgodne z prawem. Powód musi bowiem wykazać sam fakt naruszenia tych dóbr przez pozwanego, rozmiar doznanej krzywdy oraz związek przyczynowy pomiędzy naruszeniem a zaistniałym uszczerbkiem. Faktów tych w niniejszej sprawie powód nie zdołał wykazać.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie potwierdza, iż podstawowe prawa powoda jako osadzonego były respektowane. Cele, w których przebywał powód były bowiem standardowo wyposażone w sprzęt kwaterunkowy oraz wydzielony kącik sanitarny, w którym znajdowała się toaleta i sprzęt do utrzymania czystości. Stan sanitarno – techniczny tychże cel był właściwy. Dotyczy to także kwestii wentylacji, ogrzewania, czy też oświetlenia tychże pomieszczeń. Powód przepisowo otrzymywał też niezbędne środki higieny oraz środki czystości. Przez administrację jednostek traktowany był zaś tak jak i pozostali osadzeni tj. zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Nie sposób przyjąć, iż powód na skutek celowego postępowania administracji strony pozwanej miał ograniczony dostęp do świadczeń zdrowotnych. Sąd nie znalazł bowiem przyczyn dla których należałoby odmówić wiarygodności zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków – funkcjonariuszy publicznych. Z tego względu, zdaniem Sądu, wobec braku innych dowodów, które mogły by podważyć zeznania świadków (funkcjonariuszy strony pozwanej) oraz dokument urzędowy jakim jest protokół z wizytacji, twierdzenia powoda o utrudnieniach w dostępie do świadczeń zdrowotnych u strony pozwanej i co się z tym wiąże uszczerbkiem na zdrowiu, nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślić w tym miejscu należy z całą stanowczością, iż system opieki zdrowej w Polsce nie może być uznany za w pełni prawidłowy. Osoby, które nie odbywają kary pozbawienia wolności, mają także bardzo duże ograniczenia w dostępie do świadczeń finansowanych z budżetu państwa. Nie jednokrotnie aby dostać się do lekarza specjalisty pacjenci muszą oczekiwać w wielomiesięcznych kolejkach. Z tego względu, w sytuacji gdy powód ma możliwość korzystania z wizyt lekarskich, zapewniona jest opieka medyczna lekarzy specjalistów, twierdzenia o ograniczeniach w dostępie do opieki medycznej nie zasługują na uwzględnienie. W tym miejscu należy zauważyć, iż z książki zdrowia powoda wynika, że wielokrotnie korzystał on z pomocy lekarzy różnych specjalizacji.

Za nie wykazane należy uznać także twierdzenia powoda, iż na skutek zaniedbań strony pozwanej doznał urazu ręki i nogi.

Na zakończenie należy zauważyć, iż warunki w jakich powód odbywał karę pozbawienia wolności, odpowiadały aktualnym możliwościom finansowym Państwa i nie różniły się od warunków innych więźniów, nie miały zatem charakteru jakiejkolwiek dyskryminacji.

Ostatecznie nie można też pominąć faktu, że powód znalazł się w zakładzie karnym w związku z popełnieniem przestępstwa. Trzeba zaś mieć na uwadze, że z istoty odbywania kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym wraz z innymi współwięźniami wynikają dolegliwości i liczne ograniczenia. Czerpanie przez powoda korzyści majątkowych z faktu prawnego pozbawienia wolności mogłoby w tej sytuacji słusznie zostać odebrane jako niemoralne. Wniosek ten jest tym bardziej uzasadniony, że kwota żądanego zadośćuczynienia tj. 95 000 zł pozostaje w dysproporcji do sytuacji majątkowej powoda.

Mając zatem powyższe na względzie, Sąd uznał, że w sprawie brak było podstaw do zasądzenia na rzecz powoda dochodzonego zadośćuczynienia i dlatego też jego powództwo oddalił, o czym orzekł jak w punkcie I wyroku.

Orzekając o kosztach procesu ( pkt. II wyroku ), Sąd zastosował przepis art. 102 k.p.c. i nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz strony pozwanej. Sąd miał przy tym na względzie, że z uwagi na sytuację majątkową i życiową powoda, nie jest on w stanie uzyskać środków niezbędnych na pokrycie tych kosztów, oraz fakt, iż obecnie po opuszczeniu Zakładu Karnego w ośrodku dla osób bezdomnych.

Sąd przyznał ze Skarbu Państwa na rzecz adwokat W. R. kwotę 240 zł powiększoną o należny podatek VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, które nie zostały poniesione (§ 19 pkt 1 w zw. z § 11 ust. 1 pkt 25 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu). Sąd miał przy tym na uwadze, iż zgodnie z oświadczeniem pełnomocnika z urzędu powoda koszty zastępstwa prawnego nie zostały w całości lub w części uiszczone. Jednocześnie nakład pracy pełnomocnika z urzędu oraz charakter sprawy i stopień jej skomplikowania nie uzasadniał przyznania wyższej stawki aniżeli jej dwukrotność.

Z tych względów, działając na podstawie powołanych wyżej przepisów orzeczono jak w pkt. III sentencji wyroku.