Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy wL.VII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2014 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy L. - (...)w L.

przeciwko H. S., S. S., B. M., K. D., K. M. i G. S.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanym H. S., S. S., B. M., K. D., K. M. i G. S. aby wraz z rzeczami prawa ich reprezentującymi opuścili, opróżnili i wydali stronie powodowej Gminie L. – (...)w L. lokal mieszkalny położony w L. przy ulicy (...), z tym że wyrok co do S. S. i G. S. jest zaoczny;

II.  orzeka, że pozwanym H. S., S. S., B. M., K. D. i K. M. przysługuje prawo do lokalu socjalnego i nakazuje wstrzymanie wykonania wobec nich punktu I wyroku do czasu złożenia im przez Gminę L. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

III.  orzeka, że pozwanemu G. S. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

IV.  zasądza solidarnie od pozwanych na rzecz strony powodowej kwotę 320,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania;

V.  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności w stosunku do pozwanego G. S..

Sygn. akt VII C 1241/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 09 lipca 2014 r. strona powodowa Gmina L. – (...)w L. skierowanym przeciwko pozwanym S. S., H. S., B. M. oraz małoletnim K. D. i K. M. reprezentowanym przez matkę B. M. wniosła o nakazanie pozwanym opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu mieszkalnego położonego w L. przy ul. (...).

W uzasadnieniu żądania strona powodowa wskazała, że jest właścicielem zajmowanego przez pozwanych lokalu mieszkalnego, zaś pozwani zajmują go bezumownie, albowiem umowa najmu lokalu została wypowiedziana w dniu 16 kwietnia 2012 r. strona powodowa wskazał, że pozwani posiadają znaczne zadłużenie czynszowe. Pomimo wezwania skierowanego do pozwanych, nie wydali oni dobrowolnie lokalu.

Postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2014 r. Sąd na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o ochronie prawa lokatorów wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanych G. S.. Pozwany odebrał odpisu pozwu wraz z załącznikami oraz wezwaniem na termin rozprawy. Pozwany nie stawił się na wyznaczony termin rozprawy. Nie złożył także wyjaśnień na piśmie przedstawiając swoje stanowisko w sprawie.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) w L. był przedmiotem umowy najmu, który został przydzielony najmcy H. S. decyzją Dyrektora Przedsiębiorstwa (...) w L.. Lokal składa się z czterech pokoi, łazienki oraz kuchni o łącznej powierzchni użytkowej wynoszącej 66 m ². Lokal wyposażony jest w instalację wodociągową, elektryczną, gazową i kanalizacyjną.

Dowód:

- umowa najmu z dnia 13 marca 1991 r., k. 7-10.

Pismem z dnia 16 kwietnia 2012 r. strona powodowa wypowiedziała najemcom ze skutkiem prawnym na dzień 30 czerwca 2012 r. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w L. przy ul. (...). Jako przyczynę wypowiedzenia wskazała zwłokę w zapłacie czynszu za korzystanie z lokalu, która przekroczyła trzy pełne okresy płatności. W związku z powyższym wezwała najemców do opróżnienia, opuszczenia i przekazania lokalu po dniu ustania najmu.

Dowód:

- wypowiedzenie umowy najmu, k. 5v.

W spornym lokalu aktualnie zamieszkują pozwani S. S., H. S., B. M., K. D., K. M..

Pozwani S. S. i H. S. są zarejestrowani jako osoby bezrobotne bez prawa do zasiłku w Powiatowym Urzędzie Pracy w L.. Korzystają ze świadczeń udzielonych przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w L. w formie zasiłków okresowych i celowych. Pozwani nie są emerytami ani rencistami, nie chorują przewlekle i nie posiadają orzeczenia o stopniu niepełnosprawności.

Pozwana B. M. pracuje zawodowo. Uzyskuje dochód w wysokości 1.500 zł brutto miesięcznie. Nie korzysta ze świadczeń z pomocy społecznej, nie figuruje w Powiatowym Urzędzie Pracy w L. jako osoba bezrobotna, nie pobiera świadczeń emerytalno-rentowych, nie posiada meldunku czasowego w innym lokalu mieszkalnym. Otrzymuje świadczenie alimentacyjne na dzieci w wysokości 500-600 zł miesięcznie.

Pozwany K. D. i K. M. są synami pozwanej B. M.. K. D. ma 14 lat, a jego brat K. M. 8 lat.

Pozwany G. S. jest zameldowany w lokalu przy ul. (...), jednak w nim nie zamieszkuje.

Dowód:

- pismo z PUP w L., k. 35, 106-107;

- pismo z MOPS w L., k. 37;

- przesłuchanie pozwanej B. M., k. 110 (00:04:42-00:10:32);

- przesłuchanie pozwanego H. S., k. 125.

Pismem z dnia 06 marca 2013 r. pozwani zostali wezwani do wydania lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w L. w terminie 14 dni od otrzymania wezwania.

Zaległości czynszowe za sporny lokal na dzień 28 lutego 2014 r. wynosiły 50.752,79 złotych.

Dowód:

- wezwanie z dnia 06 marca 2013 r.;

- pismo z dnia 24 marca 2014 r., k. 98.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było uzasadnione i jako takie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stosownie do brzmienia art. 222 § 1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który stał się podstawą czynionych przez Sąd ustaleń faktycznych, stwierdzić należało, iż poprzez skuteczne wypowiedzenie umowy najmu pozwani utracili prawo do zajmowania lokalu mieszkalnego położonego w L. przy ulicy (...). W sprawie bezspornym pozostawało, że pozwani zajmują obecnie przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego, gdyż umowa najmu została wypowiedziana przez Gminę L. – (...)w L., a nowa umowa najmu nie została zawarta.

Zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2014 r. Nr 150) jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny nie później niż na miesiąc naprzód jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

Przesłankami warunkującymi skuteczne wypowiedzenie umowy najmu na wskazanej powyżej podstawie jest zatem pozostawanie przez najemcę, w chwili złożenia przez wynajmującego oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia umowy, w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych należności za co najmniej trzy pełne okresy płatności, uprzedzenie najemcy na piśmie o zamiarze wypowiedzenia umowy, wyznaczenie dodatkowego 1-miesięcznego terminu na uregulowanie zaległych należności i wreszcie, wypowiedzenie dokonane na piśmie z podaniem przyczyny go uzasadniającej.

Strona powodowa dochowała wszystkich wymienionych powyżej wymogów. Zaległości w chwili wypowiedzenia umowy najmu przekraczały trzymiesięczną wysokość opłat za korzystanie z lokalu. Pozwani powyższego nie kwestionowali. W związku z powyższym za w pełni skuteczne uznać należało dokonane przez stronę powodową wypowiedzenie umowy najmu. Mając przy tym na uwadze, że umowa ta uległa rozwiązaniu z dniem 30 czerwca 2012 r. uznać należało, że z dniem następnym najemcy utracili tytuł prawny do spornego lokalu.

W przedmiotowej sprawie wykazane zostało przez stronę powodową dowodami w postaci dokumentów załączonych do pozwu, że wypowiedzenie umowy najmu zostało dokonane skutecznie, w oparciu o rzeczywiste przyczyny i we właściwym trybie. W ocenie Sądu pozwani nie wykazali, że przysługuje im skuteczne względem strony powodowej uprawnienie do władania przedmiotowym mieszkaniem. Gmina L. – (...)jest właścicielem spornego lokalu mieszkalnego, a zatem w braku po stronie pozwanych skutecznego prawa do władania przedmiotowym lokalem (co wskazano powyżej) strona powodowa może skutecznie domagać się od pozwanych wydania tego lokalu.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał żądanie strony powodowej oparte na treści przepisu art. 222 § 1 k.c. za zasadne, o czym orzekł w pkt I wyroku.

W wypadku orzeczenia eksmisji Sąd obowiązany jest do zbadania czy zachodzą przesłanki do otrzymania przez eksmitowanych lokalu socjalnego. Przed ustaleniem przesłanek w tym zakresie określonych art. 14 ustawy o ochronie praw lokatorów z dnia 21 czerwca 2001 r. (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 150), niezbędne jest by osoby wobec, których orzeka się nakaz opróżnienia, opuszczenia i wydania lokalu miały status lokatora.

Przepis art. 1 ww. ustawy stanowi wprost, że ustawa reguluje zasady i formy ochrony praw lokatorów oraz zasady gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy. Zgodnie z art. 2 ust 1 pkt 1 lokatorem jest najemca lokalu lub osoba używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Zdaniem Sądu pozwani posiadają status lokatorów w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów, a co za tym idzie możliwe były orzeczenie o ich uprawnieniu do lokalu socjalnego. Przepis art. 2 ust 1 pkt 1 uzależnia status lokatora od używania lokalu na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Ugruntowanym jest stanowisko orzecznictwa, że inny tytuł prawny o jakim mowa wyżej, może mieć oparcie w różnych stosunkach prawnych, w tym również stosunkach prawnorodzinnych, czy umowie użyczenia (zob. wyrok SN z dnia 14 lutego 2008 r., II CSK 484/07, Lex 496377, wyrok SN z 24 października 2012 r., I CKN 1074/00, Lex 74504). Zatem istniejące dotąd prawo pozwanych S. S. B. M., K. M. i K. D. do zajmowania i korzystania ze spornego lokalu, nie pozbawiło ich statusu lokatorów.

W tych okolicznościach można było rozpatrywać prawo pozwanych na tle art. 14 ust. 1 i 3 ustawy, wobec którego przy orzekaniu o eksmisji osoby zajmującej lokal bez tytułu prawnego, Sąd bada z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania z lokalu oraz szczególną sytuację materialną i rodzinną. Przepis ten stanowi o zakazie orzekania braku uprawnienia do lokalu socjalnego w stosunku do ściśle wymienionej grupy osób w tym przepisie. Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec: 1) kobiety w ciąży, 2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, 3) obłożnie chorych, 4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5) osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały – chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Opierając się o materiał dowodowy przedstawiony w sprawie, należało uznać, że istnieją okoliczności uzasadniające przyznanie lokalu socjalnego pozwanym H. S., S. S., B. D., K. D. i K. M.. Ustalony stan faktyczny nie pozwala na stwierdzenie, że pozwani mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas zajmowany, a w szczególności aby dysponowali możliwościami zaspokojenia we własnym zakresie swoich potrzeb mieszkaniowych, chociażby poprzez wynajęcie lokalu mieszkalnego na wolnym rynku.

Przyznając prawo do lokalu socjalnego pozwanym H. S. i S. S. Sąd miał na uwadze posiadany przez nich status osób bezrobotnych. K. D. i K. M. posiadają uprawnienie do lokalu socjalnego z racji swojego wieku. Zajmowane mieszkanie od kilku lat służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych pozwanych, a ich obecna sytuacja rodzinna i materialna nie jest na tyle dobra, by z orzeczeniem eksmisji mogli wyprowadzić się, opróżnić dom z rzeczy, które stanowią dorobek ich życia i zamieszkać w innym miejscu. Nie bez znaczenia jest okoliczność, że pozwani ze względu na dobro rodziny i małoletnich dzieci muszą posiadać stałe miejsce zamieszkania. W tej sytuacji uprawnienie do lokalu socjalnego rozciąga się także na sytuację matki małoletnich pozwanych B. M., z którą pozostają we wspólnym gospodarstwie domowym.

Ponadto pozwani do tej pory korzystali z przedmiotowego mieszkania w sposób prawidłowy, nie naruszając obowiązujących w tym zakresie zasad określonych ustawą o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego. Pozwani nie zakłócają porządku domowego oraz zachowują się właściwe, nie czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku. Stąd też, już tylko na tej podstawie, powinien im zostać przyznany lokal socjalny z równoczesnym wstrzymaniem wobec nich eksmisji do czasu przedłożenia im przez Gminę L. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Trudności z zapewnieniem lokali socjalnych przez Gminę L. nie uzasadniają pozbawienia tego uprawnienia podmiotów, którym przysługuje ono z uwagi na obiektywne spełnienie przesłanek określonych w przepisach prawa.

Prawo do lokalu socjalnego nie zostało przyznane pozwanemu G. S., gdyż jak wynika z przesłuchania pozwanej B. M. oraz z wniosku o odroczenie rozprawy, pozwany posiada inne miejsce zamieszkania niż lokal mieszkalny przy ul. (...) w L., który stanowi jego centrum życiowe.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Na zasądzoną kwotę 320 zł składa się: kwota 200 zł opłaty od pozwu oraz kwota 120 zł wynagrodzenia pełnomocnika procesowego.

Sąd nadał wyrokowi na podstawie art. 333 § 1 ust. 3 k.p.c. w stosunku do pozwanego G. S. rygor natychmiastowej wykonalności, co znajduje odzwierciedlenie w punkcie V wyroku.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.