Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Arkadiusz Śmiech /spr./

Sędziowie: SO Elżbieta Daniluk

SO Ewa Bogusz-Patyra

Protokolant: st. protokolant Dominika Karasek-Raczyńska

przy udziale Prokuratora Urszuli Komor

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2014 roku

sprawy Z. W.

oskarżonego z art. 244 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie

z dnia 24 marca 2014 r. II K 1242/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę oskarżonego Z. W. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Łukowie do ponownego rozpoznania.

XI Ka 603/14

UZASADNIENIE

Z. W. został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 19 października 2013 roku w Ł. województwa (...) jechał jako kierujący rowerem po drodze publicznej czym nie zastosował się do zakazu prowadzenia pojazdów rowerowych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 24 czerwca 2008 roku sygn. akt IIK 308/07 na okres 5 lat przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne,

to jest o czyn z art.244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

II.  w dniu 29 października 2013 roku w Ł. województwa (...) jechał jako kierujący rowerem po drodze publicznej czym nie zastosował się do zakazu prowadzenia pojazdów rowerowych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 24 czerwca 2008 roku sygn. akt IIK 308/07 na okres 5 lat przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, to jest o czyn z art.244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Łukowie wyrokiem z dnia 24 marca 2014 r. oskarżonego Z. W. uznał za winnego dokonania zarzucanych mu czynów uznając, iż stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. i art. 64 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności; zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. Z. kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa 80/100) tytułem sprawowanej obrony z urzędu; zwolnił oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Od wyroku tego apelację złożył obrońca oskarżonego. Zaskarżając rozstrzygnięcie w całości zarzucił orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów prawa procesowego mającego wpływ na treść wyroku, a to:

a)  art. 4,7,410,424 § 1 pkt 1 k.p.k. przez sprzeczność między sentencją wyroku, a jego uzasadnieniem, przejawiającą się w uznaniu w sentencji wyroku oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych jemu w akcie oskarżenia czynów, a następnie przyjęcie w uzasadnieniu wyroku, że oskarżony nie popełnił zarzucanych jemu czynów;

b)  art. 424 § 2 k.p.k. przez niewskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, jakie okoliczności miał Sąd na uwadze przy wymiarze kary, jak również nie przedstawienie oceny tych okoliczności- wskutek czego orzeczenia nie sposób skontrolować;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przejawiający się w przyjęciu, iż w dniach 19 oraz 29 października 2013 roku oskarżony, jadąc jako kierujący rowerem po drodze publicznej, nie zastosował się do zakazu prowadzenia pojazdów rowerowych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 24 czerwca 2008 roku w sprawie sygn. akt II K 308/07.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje;

apelacja obrońcy zasługuje na uwzględnienie, choć nie w zakresie sformułowanego wniosku. Uchybienie jakiego dopuścił się Sąd pierwszej instancji przy rozpoznaniu sprawy jest bowiem tego rodzaju, że musi skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku czytamy op. cit.; „ jak wynika z zeznań policjantów patrolujących teren miasta Ł. dwukrotnie w październiku 2013 roku zatrzymali oskarżonego od kontroli drogowej i w obu przypadkach oskarżony był w stanie nietrzeźwości. W tym miejscu podnieść należy, iż w dniu 9 listopada 2013 roku weszła w życie ustawa z dnia 27 września o zmianie ustawy Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1247). Zgodnie z art. 12 pkt 3 cytowanej ustawy w art. 178a uchylono § 2, zaś z mocy art. 2 pkt 3 lit. a k.w., zagrożonym karą 30 dni aresztu albo grzywną nie niższą niż 50 złotych. Z tego względu czyn oskarżonego według aktualnie obowiązujących przepisów stanowi wykroczenie z art. 87 § 1a k.w. W dalszej kolejności należy stwierdzić, iż jak wynika z treści wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Łukowie z dnia 24.06.2008 roku w sprawie II K 308/07, który uprawomocnił się w dniu 17.07.2008 roku orzeczony wobec oskarżonego 5-letni środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i rowerowych zakończył się z dniem 17.07.2013 roku. Sąd omyłkowo przy wyrokowaniu w niniejszej sprawie ustalił przedmiotowy zakaz prowadzenia pojazdów rowerowych na dzień 17.07.2014 roku i wydał wyrok skazujący. W świetle powyższych okoliczności oskarżony nie popełnił zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., tym samym nie było podstaw do skazania go za zarzucany mu czyn”. Takie stwierdzenie skutkuje uznaniem, że zachodzi wewnętrzna sprzeczność między wyrokiem a jego uzasadnieniem. Gdyby wyrażone w uzasadnieniu wyroku stanowisko Sądu Rejonowego było słuszne to należałoby uwzględnić wniosek apelacji o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego. Rzecz jednak w tym, że stanowisko to jest nieuprawnione w świetle wyników postępowania dowodowego i obowiązujących przepisów prawa karnego.

Zgodnie z brzmieniem art. 43 § 2 k.k. okres, na który orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju nie biegnie w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, chociażby orzeczonej za inne przestępstwo.

Jak wynika z informacji o pobytach i orzeczeniach (vide k. 65 akt) Z. W. pomiędzy 17 lipca 2008 r. a 17 lipca 2013 r. odbywał kary pozbawienia wolności, orzeczone w różnych sprawach, których suma wynosiła sześć lat (!).

W tym stanie rzeczy Sąd odwoławczy zobligowany był uchylić zaskarżony wyrok i sprawę Z. W. przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd orzekający od nowa przeprowadzi postępowanie dowodowe w zakresie niezbędnym dla prawidłowego wyrokowania. Odbierze od skazanego wyjaśnienia, o ile nie skorzysta on z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Przeprowadzi pozostałe dowody nieosobowe zgodnie z wymogami k.p.k.

Zgromadzony materiał dowodowy Sąd orzekający oceni uwzględniając wymogi art. art. 5 i 7 k.p.k. Ustali czas odbywania kar pozbawienia wolności przez oskarżonego w okresie po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie II K 308/07 SR w Łukowie i właściwie określi, czy w dniach zarzucanych czynów obowiązywał Z. W. zakaz prowadzenia rowerów. Uznane za udowodnione zachowania oskarżonego właściwie oceni pod względem prawnym, co przy uznaniu realizacji znamion czynów zabronionych znajdzie swoje odzwierciedlenie w ich prawidłowym opisie i kwalifikacji prawnej, mając przy tym w polu widzenia to co zostało powiedziane wyżej. Dokona oceny stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz stopnia zawinienia Z. W. i na tej podstawie wyda rozstrzygnięcie w sprawie. Swoje stanowisko, w razie potrzeby uzasadni zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k.

Mając na względzie zaprezentowaną motywację Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.