Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant stażysta Emilia Łopatowska

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku W. Ś.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

na skutek odwołania W. Ś.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział wT.

z dnia 8 kwietnia 2014 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 4552/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 kwietnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy W. Ś. prawa do emerytury.

Od decyzji powyższej wnioskodawca odwołał się w dniu 28 kwietnia 2014 roku. Wniósł o przyznanie żądanego prawa z uwagi na to, iż przepracował wymagane 15 lat w warunkach szczególnych. Wskazał, że pracował w takich warunkach również w okresach od 1 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1983 roku, od 1 maja 1984 roku do 14 kwietnia 1988 roku oraz od 1 stycznia 1992 roku do 11 października 1998 roku (z wyłączeniem okresów urlopów bezpłatnych) w Przedsiębiorstwie (...) w O. na stanowiskach majstra i kierownika robót drogowych w obwodzie, kierownika obwodu drogowego i mostowego oraz kierownika grupy robót i laboratorium.

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

W. Ś., urodzony dnia (...), złożył w dniu 18 marca 2014 roku wniosek o przyznanie emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 w aktach ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący ponad 25 lat. ZUS nie zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych żadnego okresu zatrudnienia.

Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(okoliczności niesporne)

W okresie od 1 sierpnia 1977 roku do 7 maja 2006 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. w O.. W trakcie zatrudnienia w ww. przedsiębiorstwie wnioskodawca przebywał na urlopach bezpłatnych w okresach: od 17 lutego 1992 roku do 22 lutego 1992 roku, od 24 lutego 1992 roku do 28 lutego 1992 roku, od 5 stycznia 1993 roku do 8 stycznia 1993 roku, od 11 stycznia 1993 roku do 16 stycznia 1993 roku, od 15 lutego 1993 roku do 19 lutego 1993 roku, od 22 lutego 1993 roku do 26 lutego 1993 roku, w dniu 19 marca 1993 roku, od 26 marca 1993 roku do 27 marca 1993 roku, w dniu 2 kwietnia 1993 roku, w dniu 22 maja 1993 roku, od 10 stycznia 1997 roku do 17 stycznia 1997 roku, w dniu 24 stycznia 1997 roku, w dniu 31 stycznia 1997 roku, w dniu 7 lutego 1997 roku, w dniu 14 lutego 1997 roku, w dniu 21 lutego 1997 roku, w dniu 28 lutego 1997 roku, w dniu 7 marca 1997 roku, w dniu 14 marca 1997 roku, w dniu 21 marca 1997 roku oraz w dniu 28 marca 1997 roku.

(dowód: świadectwo pracy k. 9, zaświadczenie k. 10 w aktach ZUS)

W trakcie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. w O. wnioskodawca pracował na następujących stanowiskach:

- od 1 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1983 roku jako kierownik i majster robót drogowych w obwodzie;

- od 1 maja 1984 roku do 14 kwietnia 1988 roku jako kierownik obwodu drogowego i mostowego;

- od 1 stycznia 1992 roku do 16 października 1996 roku jako kierownik grupy robót;

- od 17 października 1996 roku do 11 października 1998 roku jako kierownik laboratorium;

(dowód: angaże w aktach osobowych wnioskodawcy)

W trakcie zatrudnienia na stanowiskach kierownika i majstra robót drogowych w obwodzie (od 1 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1983 roku), kierownika obwodu drogowego i mostowego (od 1 maja 1984 roku do 14 kwietnia 1988 roku) oraz kierownika grupy robót (od 1 stycznia 1992 roku do 16 października 1996 roku) wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze wykonywał prace polegające na kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-technicznym na wydziałach i oddziałach, w których jako podstawowe były wykonywane prace w warunkach szczególnych.

Przedsiębiorstwo (...) w O. zajmowało się zgodnie ze swoją nazwą budową dróg i mostów. Jako majster i kierownik robót drogowych w obwodzie wnioskodawca nadzorował jakość wykonywanej pracy na podległych mu odcinkach robót. Pracownikami, nad których pracą wnioskodawca sprawował nadzór byli robotnicy drogowi, monterzy napraw urządzeń drogowych, kierowcy samochodów ciężarowych, operatorzy sprzętu ciężkiego (np. dźwigów, równiarek, rozściełaczy, skrapiarek, walców, układarek, wywrotek itp.), rozściełacze mas. Jako kierownik wnioskodawca nadzorował również nadzór nad majstrami drogowymi. W ramach swych obowiązków wnioskodawca rozdzielał prace, kontrolował bezpieczeństwo i jakość wykonywanej pracy.

Na stanowisku kierownika obwodu mostowego wnioskodawca zajmował się dodatkowo nadzorem nad budową mostów, a jako kierownik grupy robót sprawował nadzór nad pracownikami, którzy rozkładali masy bitumiczne na drogach. Pracowników tych było około 20, w tym bitumiarze, operatorzy rozkładarki mas, walców i kierowcy samochodów ciężarowych.

Zimą pracownicy, nad którymi nadzór sprawował wnioskodawca zajmowali się odśnieżaniem dróg i posypywaniem dróg piaskiem.

W ramach swoich obowiązków wnioskodawca wykonywał także prace związane z prowadzeniem dokumentacji dotyczącej budowy dróg i mostów.

(dowód: zeznania świadków T. G. i J. Ś. k. 24 odwrót k. 26 oraz G. P. k. 28 odwrót, zeznania wnioskodawcy k. 29 w aktach sprawy)

W okresie od 17 października 1996 roku do 11 października 1998 roku wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. w O. jako kierownik laboratorium drogowego. Pracował w laboratorium sam. Będąc zatrudnionym na tym stanowisku wnioskodawca zajmował się w laboratorium badaniem materiałów używanych do produkcji mas bitumicznych, ustalał receptury mas bitumicznych. Ponadto pobierał próby mas z dróg i badał, czy zgadzają się one z procedurą. W trakcie pracy w laboratorium wnioskodawca miał do czynienia z środkami chemicznymi

(dowód: zeznania świadków T. G. k. 24 odwrót k. 26 oraz G. P. k. 28 odwrót, zeznania wnioskodawcy k. 29 w aktach sprawy)

Przedsiębiorstwo (...) Spółce z o.o. w O. wystawiło wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym wskazano, że pracował on w takich warunkach w okresach:

- od 1 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1983 roku na stanowisku kierownika i majstra robót drogowych w obwodzie;

- od 1 maja 1984 roku do 14 kwietnia 1988 roku na stanowisku kierownika obwodu drogowego i mostowego;

- od 1 stycznia 1992 roku do 11 października 1998 roku na stanowisku kierownika grupy robót i laboratorium;

- od 1 kwietnia 2002 roku do 7 września 2006 roku na stanowisku kierownika budowy dróg;

na których wykonywał prace związane z kontrolą oraz dozorem inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe były wykonywane prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, dziale XIV, poz. 24 pkt 1 stanowiącego załącznik do zarządzenia Ministra Komunikacji Nr 64 z dnia 29 czerwca 1983 roku w sprawie prace wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji.

W załączniku do świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych pracodawca podał dodatkowo, że w trakcie pracy na stanowisku kierownika robót drogowych, kierownika budowy dróg i laboratorium wnioskodawca sprawował nadzór na rozkładaniem mas asfaltowo-bitumicznych, a oprócz nadzoru wykonywał prace przy rozliczaniu prac drogowych w terenie.

(dowód: świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych k. 11, załącznik do świadectwa k. 12 w aktach ZUS)

Sąd Okręgowy zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1440 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy, w brzemieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy – w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawczyni należało zatem rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia). Należy dodać, że warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale wykonuje prace o jakich mowa w rozporządzeniu (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

Z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika jen, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., a tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych. To samo dotyczy ujawnienia okoliczności, że wskazane w zaświadczeniu pracodawcy stanowisko pracy wykonywanej w szczególnych warunkach nie figuruje w wykazie powołanym w tym zaświadczeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2004 roku, I UK 15/04, OSNP 2005/11/161).

Podkreślić przy tym należy w świetle przepisów wykazu A wyodrębnienie prac ma charakter stanowiskowo-branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do obniżonego wieku emerytalnego Taki sposób kwalifikacji prawnej prac nie jest przypadkowy, albowiem specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu i branż determinuje charakter świadczonych w nich prac oraz warunki w jakich są wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie jest zatem możliwe dowolne i swobodne wiązanie konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2010 roku, II UK 21/10, LEX Nr 619638 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 stycznia 2013 roku, III AUa 849/12, LEX Nr 1271881)

Spór pomiędzy stronami ograniczał się do faktu, czy wnioskodawca ma 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach (spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, w dniu(...) roku ukończył 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy i przyznania mu prawa do emerytury ze względu na wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.

Spośród spornych okresów zatrudnienia, możliwe jest zaliczenie do pracy w szczególnych warunkach, jedynie okresów zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. w O. od 1 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1983 roku, od 1 maja 1984 roku do 14 kwietnia 1988 roku oraz od 1 stycznia 1992 roku do 16 października 1996 roku.

Dokonując ustaleń w zakresie rodzaju prac wykonywanych przez wnioskodawcę we wskazanych wyżej okresach Sąd oparł się na zeznaniach świadków T. G., J. Ś. i G. P. oraz zeznaniach wnioskodawcy. Zeznania te zasługują na wiarę, gdyż są spójne, logiczne i korespondują z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie, w tym w szczególności angażami znajdującymi się w aktach osobowych wnioskodawcy. Podkreślić przy należy, iż organ rentowy nie przedstawił w toku postępowania żadnych dowodów, które pozwoliłyby na podważenie wiarygodności wskazanych wyżej dowodów.

Z dowodów powyższych wynika, że w ww. okresach wnioskodawca pracował na stanowiskach kierownika i majstra robót drogowych w obwodzie (od 1 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1983 roku), kierownika obwodu drogowego i mostowego (od 1 maja 1984 roku do 14 kwietnia 1988 roku) oraz kierownika grupy robót (od 1 stycznia 1992 roku do 16 października 1996 roku).

Jako majster i kierownik robót drogowy w obwodzie wnioskodawca nadzorował jakość wykonywanej pracy na podległych mu odcinkach robót. Pracownikami, nad których pracą wnioskodawca sprawował nadzór byli robotnicy drogowi, monterzy napraw urządzeń drogowych, kierowcy samochodów ciężarowych, operatorzy sprzętu ciężkiego (np. dźwigów, równiarek, rozściełaczy, skrapiarek, walców, układarek, wywrotek itp.), rozściełacze mas. Jako kierownik wnioskodawca nadzorował również nadzór nad majstrami drogowymi. W ramach swych obowiązków wnioskodawca rozdzielał prace, kontrolował bezpieczeństwo i jakość wykonywanej pracy.

Na stanowisku kierownika obwodu mostowego wnioskodawca zajmował się dodatkowo nadzorem nad budową mostów, a jako kierownik grupy robót sprawował nadzór nad pracownikami, którzy rozkładali masy bitumiczne na drogach. Pracowników tych było około 20, w tym bitumiarze, operatorzy rozkładarki mas, walców i kierowcy samochodów ciężarowych.

W świetle zebranego materiału dowodowego, należało zatem uznać, iż ZUS w sposób nieprawidłowy zanegował w całości treść wystawionego wnioskodawcy świadectwa pracy w warunkach szczególnych i przyjąć, że w okresach od 1 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1983 roku, od 1 maja 1984 roku do 14 kwietnia 1988 roku oraz od 1 stycznia 1992 roku do 16 października 1996 roku wykonywał on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace wymienione w Dziale XIV, poz. 24 wykazu A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. prace polegające na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-technicznym na oddziałach wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Do odmowy uznania ww. okresów za okresy pracy w warunkach szczególnych nie może prowadzić okoliczność, że w ramach swoich obowiązków wnioskodawca zajmował się także prowadzeniem dokumentacji technicznej.

W tym zakresie podnieść należy, iż zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia. Za taką pracę został uznany w wykazie A dozór inżynieryjno-techniczny nad pracami wykonywanymi w warunkach zagrażających bezpieczeństwu.

Sąd Okręgowy podziela w pełni pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2008 roku w sprawie I UK 195/07, LEX nr 375610, zgodnie z którym: „Osoba wykonująca taki nadzór nie musi stale przebywać na stanowiskach, gdzie wykonywana jest praca, w zakresie jej obowiązków musi być przewidziane sporządzanie dokumentacji, planów organizacyjnych i innych czynności. Ponoszenie odpowiedzialności za wykonywanie pracy, w której każdy błąd techniczny może narazić na niebezpieczeństwo pracowników i inne osoby, zostało uznane za wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.” Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w także niepublikowanym dotychczas wyroku z dnia 4 października 2007 roku, I UK 111/07, LEX nr 375689, stwierdzając, że: „objęcie nadzorem lub kontrolą także innych prac niż wymienione w wykazie A prac nie wyłącza zakwalifikowania samego nadzoru lub kontroli jako pracy w warunkach szczególnych, jeżeli te inne (podlegające dozorowi lub kontroli) prace nie są na danym oddziale lub wydziale podstawowe”. W sytuacji, gdy dozór inżynieryjno-techniczny jest pracą w warunkach szczególnych i praca wnioskodawcy polegająca na dozorze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie ma potrzeby ustalania, ile czasu poświęcał on na bezpośredni nadzór nad pracownikami, a ile na czynności, które również były związane z dozorem.

Jak chodzi natomiast o okres zatrudnienia od 17 października 1996 roku do 11 października 1998 roku, w którym wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku kierownika laboratorium, to nie mógł on zostać zdaniem Sądu zaliczony do stażu pracy w warunkach szczególnych.

Przede wszystkim wskazać należy, iż wnioskodawca nie był wówczas, jak to określono w świadectwie pracy w warunkach szczególnych kierownikiem grupy robót i laboratorium. Był jedynie kierownikiem laboratorium, co wynika z angaży, jak i zeznań świadków T. G. i G. P., a także zeznań samego wnioskodawcy.

W tym spornym okresie wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z o.o. w O., a więc w zakładach należących do branży przemysłu budownictwa. Praca laboranta nie została zaś w ogóle wymieniona ani w dziale V (w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych) wykazu A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W związku z tym nie można uznać, że wnioskodawca na stanowisku kierownika laboratorium wykonywał prace określone w wykazie A w dziale XII, poz. 6, albowiem wymienione tam prace przy pobieraniu prób i pomiarach w warunkach i na stanowiskach pracy szkodliwych dla zdrowia, wykonywane przez personel stacji sanitarno-epidemiologicznych oraz laboratoriów środowiskowych, dotyczą branży służby zdrowia i opieki społecznej.

Nie można także uznać, że prace wykonywane przez wnioskodawcę w okresie od 17 października 1996 roku do 11 października 1998 roku, to prace określone w Wykazie A, dziale XIV, poz. 24. Nie można, ponieważ zebrany materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał wówczas czynności kontroli jakości produkcji i usług na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, skoro wykonywał w laboratorium zakładowym prace polegające na kontroli jakości mas bitumicznych.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należało, iż w toku procesu wnioskodawca nie wykazał, by spełnił przesłankę wykonywania pracy w warunkach szczególnych w ilości co najmniej 15 lat (przy zaliczeniu do stażu pracy w takich warunkach okresów od 1 sierpnia 1977 roku do 31 lipca 1983 roku, od 1 maja 1984 roku do 14 kwietnia 1988 roku oraz od 1 stycznia 1992 roku do 16 października 1996 roku , staż ten nadal jest mniejszy niż 15 lat). Fakt ten skutkował koniecznością przyjęcia, że skarżący nie spełnia wymaganych prawem warunków do uzyskania prawa do emerytury zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, uznał odwołanie za nieuzasadnione i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.