Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

Sędziowie: SO Anna Budzyńska (spr.)

SR del. Anna Górnik

Protokolant: st. sekr. sąd. Eliza Sandomierska

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2014 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa G. G.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w L.

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 1 kwietnia 2014 roku, sygnatura akt V GC 811/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.726,55 zł (jeden tysiąc siedemset dwadzieścia sześć złotych pięćdziesiąt pięć groszy) tytułem kosztów w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Anna Budzyńska SSO Agnieszka Woźniak SSR del. Anna Górnik

Sygn. akt VIII Ga 254/14

UZASADNIENIE

Powód G. G. pozwem z dnia 14 września 2012 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej – (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w J. kwoty 36.690,06 zł tytułem nieuregulowanych należności wynikających z faktur VAT nr (...) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot: 25.657,27 – od dnia 08 września 2011 r. do dnia zapłaty, 11.032,79 – od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. Wniósł również o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż na mocy łączącej go z pozwaną umowy zlecenia wykonał na jej rzecz roboty ciesielskie oraz betoniarskie. Na podstawie sporządzonych protokołów odbioru robót wystawione zostały faktury VAT nr (...). Jak wskazał powód, pozwana jeszcze przed upływem terminu płatności, wpłatami z dnia 21 i 24.08.2009 r., uiściła na jego rzecz łącznie kwotę 25.000 zł. W związku z brakiem dalszych wpłat powód pismem z dnia 29.03.2010 r. wezwał pozwaną spółkę do zapłaty reszty należności. Na skutek powyższego wezwania pozwana w dniach 09.09.2010 r. oraz 06.12.2010 r. dokonała dalszych wpłat w kwotach po 5.000 zł. Pismem z dnia 13.04.2011 r. powód ponownie wezwał pozwaną spółkę do zapłaty na skutek czego dokonała ona na rzecz powoda kolejnych wpłat w kwotach: w dniu 26.04.2011 r. - 2.000 zł, w dniu 29.04.2011 r. - 3.000 zł, w dniu 17.05.2011 r. - 2.000 zł, w dniu 30.06.2011 r. - 2.000 zł, w dniu 09.08.2011 r. - 1.500 zł, w dniu 07.09.2011 r. - 2.000 zł. Do dnia wniesienia powództwa, pozwana nie uregulowała pozostałych należności w łącznej kwocie 36.690,06 zł, na którą składają się należność główna wynikająca z faktury VAT nr (...) tj. 25.657,27 zł oraz skapitalizowane odsetki ustawowe w wysokości 11.032,79 zł.

W dniu 21 września 2012 r. Sąd Rejonowy w Gorzowie W.. V Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym nakazując spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. zapłacić G. G. kwotę 36.690,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi w sposób wskazany w pozwie, a także kwotę 459,00 zł tytułem kosztów sądowych oraz kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu. Pozwana wskazała, iż strony nigdy nie zawarły umowy zlecenia w związku z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą. Pozwana zawarła natomiast umowę o świadczenie przez D. G. na jej rzecz usług budowlanych w ramach projektu „Budowa Centrum (...) w G. W.. - etap I sala koncertowa oraz zaprojektowanie i wykonanie parkingu podziemnego, dróg dojazdowych, zagospodarowania terenu”. Wskazała jednocześnie, iż D. G. prowadzi odrębną od powoda działalność gospodarczą, natomiast powód w przedmiotowym stosunku cywilnoprawnym występował jedynie w charakterze jej pełnomocnika, co dowodzi treść zawartej umowy. Jak wskazała pozwana powód w związku z trudnościami w realizacji umowy przez D. G. uczestniczył w wykonywaniu przez nią umowy, jednakże wszelkie działania podejmowane były wyłącznie w celu realizacji istniejącej umowy oraz w oparciu o jej postanowienia. Strony ustaliły, iż powód przejmie obowiązek wykonania zlecenia natomiast wszelkie warunki jej wykonania, w szczególności sposób rozliczeń, sposób płatności, obliczenia podstaw wynagrodzenia, pozostaną niezmienione. W związku z powyższym pozwana wskazała, iż ewentualne roszczenie z tytułu zawartej umowy zlecenia przysługiwałyby D. G., nie zaś G. G.. Pozwana wskazała, iż nieznana jest jej treść faktury VAT nr (...) i zapoznała się z jej treścią dopiero po doręczeniu jej przedmiotowego powództwa. W związku z powyższym nie zaksięgowała w/w faktury. Podniosła również, iż zarówno powód jak i D. G. nie wykonali prac określonych w powyższym rachunku, gdyż od czasu uregulowania przez pozwaną należności wynikającej z faktury VAT nr (...) prace na budowie wykonywali wyłącznie pracownicy pozwanej. Ponadto podała, iż powód nie dowiódł, iż faktura VAT nr (...) została pozwanej doręczona lub żeby była ona przez nią w jakikolwiek sposób zaakceptowana. Pozwana wskazała, iż załączone do pozwu protokoły odbioru robót za miesiąc lipiec 2009 r. nie mogą zostać uznane za podstawę rozliczenia umowy zawartej z powodem, gdyż nie zostały one opatrzone podpisem przedstawiciela pozwanej. Nie stanowią one zatem potwierdzenia wykonania przez powoda wskazanych w ich treści robót budowlanych. Zgodnie z zawartą umową podstawą wystawienia faktur VAT miały być potwierdzone przez Wykonawcę (pozwaną) protokoły zaawansowania robót. Jednocześnie na każdej z wystawianych faktur miał być zamieszczany nr umowy oraz nr zamówienia. Stosownie do postanowień umowy faktura pozbawiona powyższych danych lub oparta na niepotwierdzonych przez pozwaną protokołach nie będzie podstawą do zapłaty. W związku z powyższym pozwana wskazała roszczenie powoda oparte zostało na wadliwie wystawionych rachunkach, a także zaprzeczyła jakiejkolwiek podstawie faktycznej do naliczenia dochodzonego przez powoda wynagrodzenia. Jednocześnie podniosła, iż w całości uiściła na rzecz powoda wynagrodzenie z tytułu wykonanych prac określonych fakturą VAT nr (...) na łączną kwotę 49.500 zł co wyczerpało roszczenia powoda względem pozwanej.

Wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Gorzowie Wielkopolskim w sprawie o sygn. akt V GC 811/12 oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3.975,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.417 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na następujących ustaleniach faktycznych:

Pozwana zawarła z D. G., prowadzącą oddzielną od powoda działalność gospodarczą, umowę o wykonanie na jej rzecz usług budowlanych w ramach projektu „Budowa Centrum (...) w G. W.. - etap I sala koncertowa oraz zaprojektowanie i wykonanie parkingu podziemnego, dróg dojazdowych, zagospodarowania terenu”. W przedmiotowym stosunku cywilnoprawnym powód występował w charakterze pełnomocnika D. G..

D. G. nie wykonała umowy, prace przejęła firma jej męża G. G.. Prace wykonywano niestarannie, nie ukończono wszystkich prac. Nie wiadomo dokładnie z jakiego tytułu wystawiono fakturę VAT, ani dokładnie za jakie wykonane prace.

W dniu 10.08.2009 r. powód sporządził protokół odbioru robót nr 1, na podstawie którego wystawił pozwanej fakturę VAT nr (...) tytułem prac ciesielskich i betoniarskich na kwotę 44.877,80 zł.

W dniu 21 sierpnia 2009 r. pozwana uiściła na rzecz powoda kwotę 15.000 zł tytułem zapłaty za fakturę VAT nr (...).

Powód, na podstawie sporządzonego przez siebie protokołu odbioru robót nr 2 z dnia 31.08.2009 r. wystawił pozwanej fakturę nr (...) tytułem robót ciesielskich i betoniarskich na kwotę 28.279,47 zł brutto.

Sąd Rejonowy wskazał, że nie wiadomo, czy te prace zostały wykonane przez firmę powoda i jakie to były dokładnie prace, o jakiej wartości. Pozwana nie zaksięgowała i nie opłaciła tej faktury.

Pismem z dnia 29 marca 2010 r. powód wezwał pozwaną do natychmiastowego uregulowania kwoty 48.157,27 zł.

Wezwanie zostało ponowione w dniu 13 kwietnia 2011r.

W dniu 09 września 2010 r. pozwana uiściła na rzecz powoda kwotę 5.000 zł tytułem zapłaty za fakturę VAT nr (...). Kolejnych wpłat z tego samego tytułu pozwana dokonała uiszczając w dniu 06 grudnia 2010r. kwotę 5.000 zł, w dniu 26 kwietnia 2011r. kwotę 2.000 zł, w dniu 29 kwietnia 2011r. kwotę 3.000 zł, 16 maja 2011r. kwotę 2.000 zł, 30 czerwca 2011r. kwotę 2.000 zł, 09 sierpnia 2011r. kwotę 1.500 zł, 07 września 2011r. kwotę 2.000 zł.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za nieuzasadnione. Wskazał, że podstawę roszczenia stanowił art. 647 k.c. Podniósł, że bezspornym był fakt zawarcia wcześniej przez pozwaną z D. G. umowy o roboty budowlane w ramach projektu budowy Centrum (...) w G. W.. Bezspornym był również fakt świadczenia przez powoda w jej imieniu robót objętych przedmiotową umową. Kwestią budzącą wątpliwości były okoliczności wykonania przez powoda robót budowlanych określonych w protokole odbioru nr (...) oraz w wystawionej przez niego fakturze nr (...), będącej podstawą niniejszego sporu. Przede wszystkim to na stronie powodowej ciążył obowiązek dowiedzenia, że wykonał prace określone w protokole oraz dowiedzenie wartości wykonanych prac. Powód temu obowiązkowi nie podołał. W sprawie jest szereg wątpliwości oraz niejasności. Nie wiadomo do kiedy firma powoda prowadziła prace. Nie dopełnił on formalności, które może mu postawić jako profesjonaliście, a to zgodnie z art. 355 k.p.c. Powód wiedząc, iż posiada umowę ustną z pozwaną winien podjąć szczególne działania oraz być ostrożny w wykonywaniu prac, sporządzaniu protokołu oraz rozliczeniach. Tymczasem powód nie był w stanie dokładnie określić ilu pracowało ludzi, do kiedy, po ile godzi i jakie prace wykonano którego dnia. Ponadto to jednak powód winien udowodnić, iż doręczył fakturę VAT w sytuacji kiedy nie została ona zaksięgowana przez pozwaną. Z samego faktu wystawienia faktury VAT nie można wywodzić powstania wierzytelności i obowiązku zapłaty. Pozwana wykazała w tym zakresie, iż prowadziła prace też przez swoich pracowników i posługując się podwykonawcami. Odnosząc się do materiału dowodowego zaproponowanego przez powoda Sąd Rejonowy uznał, iż nie dowiódł on też wartości dochodzonego roszczenia. W ocenie Sądu protokoły są mało wiarygodne, zostały sporządzone w innej dacie niż na nich wskazano, bez przedstawiciela pozwanej. Braki te wynikają też zaniedbania powoda, który wykonywał bliżej nieokreślone prace bez pisemnej umowy – były to ogólnie prace betoniarskie, ciesielskie. Odbiór dochodzonych robót nie został prawidłowo wykonany, a strona powodowa nie zaproponowała dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność wartości wszystkich prac wykonanych przez powoda – czyli również za poprzednie faktury, tak aby można było dokonać analizy całości zadania. Jednocześnie wszystkie wpłaty pozwana płaciła tytułem faktury (...) niezależnie od wielkości wpłaty. Nigdy pozwana nie zaakceptowała faktury (...) (wskazano powyżej, iż jej nie miała). Nigdy pozwana nie podała innego tytułu zapłaty niż za wykonane prace z faktury (...).

Dokonując oceny dowodów Sąd Rejonowy stwierdził, że A. T. potwierdziła, że u pozwanej była tylko faktura (...) - na początku sierpnia i że prace były wykonane niestarannie. Faktura ta została zatwierdzona do wypłaty. A. T. wskazała, że aby skończyć prace pozwana musiała zorganizować, zatrudnić pracowników, którym trzeba było zapłacić, że powód wykonał tylko część prac. Przy czym świadek wskazała, że firma (...) pracowała do początku sierpnia. Koresponduje to – zdaniem Sądu - z wystawioną fakturą VAT (...) z dnia 10 sierpnia 2009 roku. Sąd Rejonowy zauważył, iż sporna faktura była ogólnie wypisana na „roboty ciesielskie, betoniarskie”. Zgodne z zasadami doświadczenia należy uznać, iż fakturę wystawia się po wykonanych pracach. W ocenie Sądu świadek A. T. zeznawała szczerze i logicznie. Podobnie zeznawał K. W., któremu Sąd Rejonowy dał wiarę. Jego zeznania korespondowały z zeznaniami A. T. i prezesa pozwanej. Świadek ten potwierdził, że powód został odsunięty od prac, że nie kontynuował ich do końca „na budowie pracował do połowy wakacji”. Zeznania też korespondują też z fakturą (...) która została wystawiona kilka dni po zakończeniu prac. Dochodzona faktura została wystawiona jednak miesiąc później. Nie jest możliwe aż tak duże przesunięcie terminu i mylenie miesięcy prac na placu budowy. Świadek potwierdził też że była jednak faktura. Z kolei świadek H. Z. nie podał żadnych szczegółów. Nawet jeśli odniósł się do okresu wykonywania prac - to nie wiedział kto był zleceniodawcą, a podał, że polecenia pochodziły nie od pozwanej a od pracowników generalnego wykonawcy. Świadek ten nawet stwierdził, że nie wie ile trwała praca. Nadto Sąd pierwszej instancji dał wiarę świadkowi W. R., który prowadzi własną działalność gospodarczą i był bezstronny. Wskazał on, iż tylko kilka dni pracował dla powoda i że współpraca została zerwana z uwagi na nie wywiązanie się z płatności.

W ocenie Sądu Rejonowego - powód w trakcie przeprowadzonego postępowania nie dowiódł zasadności roszczenia wynikającego z faktury VAT (...), w szczególności nie wykazał aby rzeczywiście wykonał prace objęte protokołem nr (...) z dnia 31.08.2009 r. Powyższy protokół odbioru robót (k. 9) nie został zatwierdzony przez pozwaną, a więc nie sposób wywodzić z jego treści, iż uznała ona roszczenie powoda w jakimkolwiek stopniu. Ponadto, powód nie wykazał aby wystawiona faktura VAT (...) została pozwanej do czasu wniesienia powództwa doręczona, a co za tym idzie, że strona pozwana pozostawała w zwłoce w zapłatą dochodzonej kwoty. Nie przedstawiono na tę okoliczność żadnych dowodów, poza zeznaniem powoda, które nie zostały podparte innym obiektywnym materiałem dowodowym. Powód w żaden sposób nie wykazał też, że prace z tytułu wystawionej faktury VAT, w ogóle wykonał. Jak zeznał Prezes pozwanej, nie wykonał on prac na ponad 28.000 zł. Ponadto powód nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia. Nie wiadomo jak naliczył wysokość wynagrodzenia. Wskazywał jedynie na stawki umowne, lecz obmiar robót był nieznany. Sąd Rejonowy dał wiarę zeznaniom świadków – K. W. oraz J. B., w których wskazywali oni, iż prace nie wykonane przez powoda lub wykonane przez niego niewłaściwie, pozwana wykonała we własnym zakresie, organizując do tego celu grupę robotników lub podwykonawców. Powyższe prace dotyczyły m.in. robót, które zgodnie z treścią protokołu nr (...) wykonać miała strona powodowa. Co więcej, postępowanie pozwanej, w szczególności zapłata przez nią całości należności wynikających z faktury nr (...) oraz brak wpłaty na rzecz faktury nr (...) potwierdza jej stanowisko, iż po wykonaniu części robót powód zaprzestał pracy w ramach zleconego projektu.

Pozwana uregulowała należność wynikającą z faktury nr (...) w ratach, spowodowane to było przejściowymi trudnościami finansowymi. Z tego też powodu pozwana proponowała powodowi uregulowanie należności z faktury (...) w naturze (działka, samochód). Powód nie wykazał by negocjacje i propozycje pozwanej w tym przedmiocie dotyczyły zapłaty za fakturę (...). Wydaje się to tym bardziej nieprawdopodobne, że pozwana nie zaksięgowała tejże faktury. Na marginesie należy wspomnieć, że wszystkie z przedstawionych jako materiał dowodowy potwierdzenia dokonania wpłat przez pozwaną na rzecz powoda opatrzone zostały adnotacją, że dotyczą zapłaty za fakturę nr (...). Opierając się na zgromadzonym materiale dowodowym Sąd pierwszej instancji zważył, iż brak jest podstaw do uznania przedmiotowego roszczenia, z uwagi na brak jednoznacznych dowodów świadczących o rzeczywistym wykonaniu przez powoda wskazywanych przez niego prac. W związku z powyższym nie zostały dowiedzione okoliczności, u podstaw których legło dochodzone roszczenie w szczególności nie dowiedziono zasadności roszczenia wynikającego z faktury nr (...).

W zakresie legitymacji czynnej Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, iż powód dysponował czynną legitymacją procesową. Mimo odmiennego stanowiska pozwanej wyrażonego w sprzeciwie od nakazu zapłaty, legitymację tę potwierdziły zeznania Prezesa zarządu pozwanej J. B., który wskazał, że pozwana zawarła z powodem ustną umowę, nie pamiętał dlaczego nie zawarto z powodem umowy pisemnej.

O kosztach Sąd Pierwszej instancji orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. – odpowiedzialności za wynik postępowania.

Powód wniósł apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości oraz zarzucając mu naruszenie przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia tj.:

- art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów prowadzącej do sprzeczności wniosków końcowych sądu z materiałem dowodowym;

- brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego, polegającej na dokonaniu oceny wybiórczej, pomijającej część przeprowadzonych dowodów co miało wpływ na wydanie wadliwego wyroku.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez zasądzenie żądanej kwoty oraz kosztów procesu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu wskazał, że podczas przeprowadzonego postępowania dowodowego strona powodowa udowodniła, że pomiędzy stronami istniał stosunek prawny umowy o dzieło, której przedmiotem były prace betoniarskie i ciesielskie wykonywane na zlecenie pozwanej. Powód wyjaśnił, że wykonywał prace w okresie od połowy lipca 2009 r. i w miesiącu sierpniu 2009 r., a tzw. ,,kosmetyka” była wykonywana we wrześniu 2009 r. Wskazał, że w przypadku gdyby powód nie prowadził już od połowy wakacji prac to podwykonawca powoda W. R. w dniu 25 sierpnia 2009 r. nie wystawił by powodowi faktury za prace ciesielskie. Skoro zatem pracownicy pana R., działający na zlecenie powoda pracowali jeszcze w sierpniu, za co powodowi została wystawiona faktura, to znaczy, że twierdzenia pozwanego o tym, iż prace powoda zakończyły się ,, w połowie” wakacji są niewiarygodne. Wskazał, że udowodnił, iż pozwana miała świadomość zawarcia z nim umowy. Podniósł, że za prace na rzecz pozwanej wystawił oryginalne faktury VAT. Powód doręczył te faktury prezesowi pozwanej, ujął je w systemie księgowym oraz odprowadził należne podatki z tego tytułu.

Odnosząc się do zeznań świadka A. T. dotyczących jakości prac powoda, ich nie terminowości czy nie staranności skarżący wskazał, że zgodnie z twierdzeniami prezesa zarządu pozwanej spółki złożonymi podczas przesłuchania w charakterze strony oraz zgodnie z zeznaniami powoda, świadek ten nie obsługiwał nigdy bezpośrednio powoda nie miał z nim osobistego kontaktu nie był nigdy na przedmiotowej budowie, a z racji wykonywanej pracy i wykształcenia, nie ma wiedzy na temat prac ciesielski ani murarskich. Z tych względów świadek ten nie może być uznany za wiarygodnego w zakresie zeznań dotyczących sposobu wykonywania prac przez powoda ich jakości czy ilości jak również rzekomego organizowania przez powódkę „wykonania zastępczego”.

Dodał, że do 7 września 2012 r. (dowód wpłaty 2000,00 zł z dnia 7 września 2012 r.) pozwana spłacała zadłużenie w ratach i nie kwestionowała istnieniu faktury (...). W wezwaniach do zapłaty kierowanych do pozwanej początkowo przez powoda z dnia 29 marca 2010 r. wraz z dowodem nadania przesyłki poleconej i odbioru przez pozwaną, a potem dwóch kolejnych wysłanych przez firmę windykacyjną z dnia 27 października 2011 r. i 13 kwietnia 2011 r. zawsze mowa jest o obu fakturach (...). Pozwana nigdy nie odpowiedziała na te wezwania, nigdy nie kwestionowała tego zobowiązania nigdy nie zgłaszała że faktura nr (...) nie istnieje, co więcej suma wpłat dokonanych przez pozwaną jest wyższa niż wartość faktury (...), a wyjaśnienia pozwanej jakoby przez przypadek nadpłaciła należności nie są wiarygodne w kontekście braku wezwań kierowanych do powoda o zwrot nadpłaconych kwot. Z tego zachowania pozwanej można domniemywać, iż uznawała ciążące na niej zobowiązanie, a nie regulowała go jedynie z braku środków.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, a zebrany w sprawie materiał poddał wszechstronnej i wnikliwej ocenie, z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów wynikających z art. 233 § 1 k.p.c. W oparciu o tę ocenę Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne. W tym zakresie ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego, szczegółowego ich przytaczania.

Wskazać trzeba, że choć zarzuty apelacji sprowadzają się do zakwestionowania poczynionej przez Sąd Rejonowy oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz dokonania w oparciu o tę ocenę wadliwych ustaleń faktycznych, tym niemniej uzasadnienie tych zarzutów stanowi w istocie powtórzenie w całości argumentacji powoda, podniesionej jeszcze przed wydaniem zaskarżonego wyroku, a zawartej w piśmie procesowym z dnia 17 lutego 2014 r. (k. 383 - 385).

Odnosząc się do wniesionego środka zaskarżenia wskazać w pierwszym rzędzie należy, że do skutecznego postawienia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wskazanie przez skarżącego konkretnych przyczyn dyskwalifikujących wywody sądu pierwszej instancji w tym zakresie. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd analizując materiał dowodowy, uznając brak wiarygodności i mocy dowodowej poszczególnych dowodów lub niesłusznie im ją przyznając (tak Sąd Najwyższy m.in. w orzeczeniach z dnia 23 stycznia 2001r. IV CKN 970/00, (...) Prawnej LEX nr 52753; z dnia 12 kwietnia 2001r., II CKN 588/99, LEX nr 52347; z dnia 10 stycznia 2002r., II CKN 572/99, LEX nr 53136). Jako zasadnicze kryteria tej oceny wyróżnia się zgodność wniosków sądu z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz komplementarność (spójność) argumentacji polegającej na wyprowadzaniu poprawnych wniosków z całokształtu materiału procesowego. Spójność ta będzie więc naruszana w przypadku nieuzasadnionego pominięcia w argumentacji wniosków przeciwnych wynikających z części dowodów.

Pozwany zarzucając Sądowi pierwszej instancji przekroczenie zasad swobodnej oceny dowodów oraz brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego nie wskazał w jakich konkretnie fragmentach argumentacja Sądu Rejonowego jest sprzeczna z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie które elementy materiału dowodowego (dowody) zostały przez ten Sąd wadliwie pominięte i jakie wnioski faktyczne, z tychże fragmentów materiału procesowego powinny być w sposób poprawny wyprowadzone.

W tym zakresie pozwany poprzestał jedynie na wyprowadzeniu z zebranego w sprawie materiału dowodowego domniemań, które nie znajdowały usprawiedliwienia w okolicznościach niniejszej sprawy. Wbrew bowiem twierdzeniom powoda sam fakt wystawienia przez niego na rzecz pozwanej faktury VAT nr (...) był niewystarczający do przyjęcia, iż strony łączył stosunek prawny o treści odzwierciedlonej w tym dokumencie rozliczeniowym, tym bardziej, iż pozwany nie przyjął tej faktury jak również nie dokonał jej zaksięgowania (k. 90). Także odwołanie się przez powoda do tego, iż podwykonawca W. R. wystawił na jego rzecz fakturę - nie mogło dowodzić istnienia stosunku prawnego pomiędzy nim a pozwanym a tym bardziej jego treści. Dodać należy, że z zeznań świadka W. R. wynikało, iż pracował on na inwestycji jedynie 14 dni, zaś umowa zawarta z powodem została zerwana z uwagi na niewywiązywanie się przez powoda z płatności. Wskazać należy przy tym, iż powoływana przez skarżącego wystawiona przez W. R. faktura była nieczytelna, jej treść w żaden sposób nie pozwala na przyjęcie, że zakres prac zrealizowanych przez W. R. pokrywał się z zakresem prac – jak twierdził powód - realizowanych przez niego na rzecz pozwanego (k. 386). Z kolei fakt, iż pozwany przed procesem nie podnosił zarzutów co do braku istnienia wierzytelności powoda w wysokości stwierdzonej fakturą VAT nr (...) nie mógł dowodzić, iż pozwany, jak próbuje sugerować powód, uznał roszczenie wynikające z tej faktury.

Wskazać należy, iż - jak wynika z przedłożonych przez pozwanego wyciągów z rachunku bankowego - dokonywał on wpłat jedynie na poczet należności wynikającej z faktury VAT nr (...) (k. 48 -56). W odniesieniu zaś do dokonanej przez pozwanego nadpłaty na poczet faktury VAT nr (...) za przekonujące, w świetle treści wezwania z dnia 13 kwietnia 2011 r. (k. 15), należało uznać wyjaśnienia pozwanego, iż błędnie zinterpretował treść tego wezwania uznając, że jego zaległość wynosi 13.491,82 zł, a nadto odsetki w wysokości 3.614,02 zł, podczas gdy w rzeczywistości kwota odsetek zawierała się już w pierwszej z powyższych sum (k. 30). Twierdzenie to korespondowało z treścią zeznań A. T., która podniosła, że nadpłata wynikała z doliczenia kwoty odsetek, wskazanej w wezwaniu, do należności głównej (k. 213).

Sąd Okręgowy dokonując ponownej oceny zebranego w sprawie materiału procesowego w całości podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż powód nie wykazał zawarcia przez strony umowy, z której powód wywodził swoją wierzytelność określoną w fakturze VAT nr (...). Podstaw do takich ustaleń nie mogły stanowić przedłożone przez powoda protokoły odbioru robót, które mają charakter jednostronny – nie zostały bowiem podpisane przez stronę pozwaną. Nie można więc przyjąć, że stawki jednostkowe za metr kwadratowy wskazane w protokołach były objęte uzgodnieniami stron. Powód nie wyjaśnił przy tym, jakie konkretnie prace, objęte fakturą VAT nr (...), wykonał na rzecz pozwanego. Samo jednostronne sporządzenie przez powoda protokołu odbioru robót, przy kwestionowaniu przez pozwanego faktu realizacji prac ujętych w tym protokole, było niewystarczające do przyjęcia, iż żądanie zasądzenia kwoty wynikającej z faktury VAT nr (...) jest uzasadnione.

Wskazać należy także, że ustalenia co do samego faktu realizacji przez powoda na rzecz pozwanego prac ujętych w fakturze VAT nr (...), ich zakresu czy też wartości nie mogły zostać poczynione w oparciu o treść zeznań zawnioskowanych przez powoda świadków D. G., H. Z. oraz W. R.. Osoby te bowiem nie były w stanie określić jakie konkretnie prace powód zrealizował na rzecz pozwanego oraz jaka była ich wartość. Świadek D. G. nie potrafiła podać, jakie prace budowlane zostały realizowane przez powoda na rzecz pozwanego, jak również wyjaśnić dlaczego powód ,,przejął” te roboty budowlane (k. 111). Także świadek W. R. nie miał wiedzy o zakresie realizowanych przez powoda na rzecz pozwanego prac. Świadek ten – jak wskazano wcześniej - prowadził prace na inwestycji pod nazwą ,,Budowa Centrum (...) w G.” jedynie przez krótki okres czasu tj. 14 dni, a w trakcie swego przesłuchania ograniczył się do wskazania, iż w ciągu tego okresu czasu wykonał ,,stropy na wieżach” (k. 355). Świadek H. Z. z kolei wskazywał jedynie na prace bezpośrednio przez siebie realizowane jako cieśli na zlecenie majstra, nie precyzując jaki był całkowity zakres prac powoda.

Reasumując stwierdzić należy, iż zasadnie Sąd Rejonowy uznał, iż przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie pozwoliło na podzielenie twierdzeń powoda o istnieniu jego wierzytelności w stosunku do pozwanego w wysokości wynikającej z wystawionej faktury VAT nr (...).

Uznając zarzuty apelacji na nieuzasadnione - Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sporu, który pozwany wygrał w całości, rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. przy zastosowaniu § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Na koszty te złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 1.200 zł oraz zwrot kosztów przejazdu pełnomocnika na rozprawę apelacyjną z L. do S. w wysokości 526,55 zł – zgodnie z przedłożonym spisem kosztów w tym zakresie.

SSO A. Budzyńska SSO A. Woźniak SSR (del.) A. Górnik