Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 września 2014 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2014 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa T. S.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda T. S. kwotę 3.000 zł (trzy tysiące złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 6 sierpnia 2013 r. do dania zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zwraca powodowi T. S. kwotę 9,61 zł (dziewięć złotych i sześćdziesiąt jeden groszy) jako niewykorzystaną zaliczkę na koszt opinii biegłego,

IV.  zasądza od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda T. S. kwotę 362,19 zł (trzysta sześćdziesiąt dwa złote i dziewiętnaście groszy) tytułem części poniesionych kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Powód T. S. w pozwie złożonym w tutejszym Sądzie w dniu 18 listopada 2013 r. domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia za ból, cierpienie i krzywdę będące następstwem zdarzenia z dnia 14 czerwca 2013 r. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 6 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty. Powód domagał się także ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki wypadku, któremu uległ dnia 14 czerwca 2013 r. Ponadto powód domagał się zasądzenia na jego rzecz od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 14 czerwca 2013 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego został poszkodowany. Odpowiedzialność za skutki zdarzenia przejęła strona pozwana.

Wskutek przedmiotowego zdarzenia powód doznał obrażeń ciała w postaci: urazu skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, potłuczenia ciała.

Bezpośrednio po wypadku powód został przewieziony do (...) Szpitala (...) we W. na Oddział (...) Urazowo - Ortopedycznej, gdzie przebywał od 14.06.2013 r. do 17.06.2013 r. W stosunku do powoda zastosowano leczenie w postaci: udzielenia porady lekarskiej, przeprowadzenia badania fizykalnego oraz wykonania rtg kręgosłupa szyjnego. Powoda wypisano z zaleceniami utrzymywania kołnierza ortopedycznego przez okres 3 tygodni, zażywania leków przeciwbólowych oraz podjęcia dalszego leczenia w poradni ortopedycznej, neurologicznej oraz rehabilitacyjnej. Powód po wypadku przez okres dwóch miesięcy przebywał na zwolnieniu lekarskim. Dalej powód wskazał, że do chwili obecnej odczuwa silne dolegliwości kręgosłupa szyjnego, każdy ruch głową wiąże się dla powoda z bólem, co znacznie utrudnia mu wykonywanie podstawowych czynności życia codziennego. Powód zmuszony jest również do zażywania leków przeciwbólowych, które osłabiają jego ogólną kondycję psychofizyczną. W związku ze złym stanem fizycznym pogorszeniu uległa kondycja psychiczna powoda. Od dnia wypadku stał się on osobą nerwową, zmęczoną, osłabioną. Odczuwa lęk przed poruszaniem się pojazdami mechanicznymi.

W chwili wypadku powód miał 51 lat. Przed wypadkiem nie miał problemów zdrowotnych, był osobą w pełnej aktywności fizycznej i psychicznej, lubił czynnie spędzać czas wolny. Na chwilę obecną prowadzenie przez niego aktywnego stylu życia zostało wyłączone.

Pismem z dnia 01.07.2013 r. powód wystąpił za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika do strony pozwanej ze zgłoszeniem szkody. W dniu 15.07.2013 r. strona pozwana potwierdziła przyjęcie szkody, a decyzją z dnia 02.08.2013 r. przyznała powodowi kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia. W dniu 23 sierpnia 2013 r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty dalszej kwoty z tytułu zadośćuczynienia.

Powód podniósł, że przyznane mu zadośćuczynienie nie spełniło swej podstawowej kompensacyjnej funkcji. Żądanie odsetek od daty wskazanej w pozwie powód uzasadnił brzmieniem art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. i art. 14 § 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powód wskazał, że domaga się odsetek od dnia 6.08.2013 r. tj. dnia po dniu w którym upłynął trzydziestodniowy termin od dnia zawiadomienia pozwanej o szkodzie i związanych z nią roszczeniach.

W odpowiedzi na pozew z dnia 13 lutego 2014 r. (k. 40-44) strona (...) S. A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych oraz dodatkowo opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana podniosła, iż jej konsultant medyczny na podstawie dokumentacji leczenia znajdującej się w aktach szkody stwierdził, że wskutek wypadku z dnia 14.06.2013 r. powstał u powoda uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2 %. Strona pozwana podała, że wypłaciła już powodowi świadczenie z tytułu zadośćuczynienia w wysokości 3.000 zł. Ponadto powód otrzymał kwotę 48,49 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia oraz kwotę 149,40 zł tytułem odszkodowania za uszkodzoną walizkę. Dalej strona pozwana wskazała, że pełnomocnik powoda złożył odwołanie od decyzji pozwanego i przesłał powodowi uzupełniającą dokumentację medyczną z leczenia powoda. Strona pozwana po ponownej analizie akt sprawy i dostarczonej dokumentacji medycznej wydała decyzję o przyznaniu powodowi zadośćuczynienia w kwocie 4.200 zł. Wobec wcześniejszego wypłacenia powodowi kwoty 3.000 zł do wypłaty skierowano kwotę 1.200 zł. Nadto powodowi przyznano dodatkowe odszkodowanie w kwocie 235,35 zł. Strona pozwana wskazała, że żądanie przez powoda dodatkowego zadośćuczynienia w kwocie 6.000 zł jest nieuzasadnione co do zasady i wysokości. Zdaniem strony pozwanej zadośćuczynienie nie może być nadmierne w stosunku do doznanej krzywdy i stosunków majątkowych społeczeństwa. Strona pozwana zakwestionowała także żądanie w zakresie odsetek wskazując, że dnia 6 sierpnia 2013 r. toczyło się jeszcze postępowanie likwidacyjne, pełnomocnik powoda nadsyłał dodatkową dokumentację medyczną i w związku z tym konieczne były dalsze konsultacje, dlatego żądanie zasądzenia odsetek od tej daty jest bezzasadne. Dalej wskazano, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem odsetki za opóźnienie od zadośćuczynienia winny być zasądzane od dnia wydania wyroku. Strona pozwana wskazała także, że dołączone do pozwu skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne i zestawienie tych zabiegów dotyczą nerwu łokciowego, co pozostaje bez związku ze skutkami wypadku z dnia 14.06.2013 r., gdyż w wypadku tym powód doznał uszkodzeń odcinka szyjnego kręgosłupa, a nie obrażeń kończyn górnych.

Na rozprawie w dniu 19 marca 2014 r. (k. 70)powód podtrzymał żądanie pozwu w całości.

Na rozprawie w dniu 3 września 2014 r. (k. 106)powód podtrzymał żądanie pozwu w całości. Wskazał, że doznał uszczerbku na zdrowiu, co potwierdził biegły. Podkreślił, że żądana przez niego kwota zadośćuczynienia nie jest wygórowana.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 czerwca 2013 r. powód T. S. uczestniczył w kolizji, do której doszło we W. na ulicy (...), przy skrzyżowaniu z ulicą (...).

Sprawca szkody, kierujący pojazdem marki S. (...) nr rej. (...) S. C. nie zachował bezpiecznej odległości między pojazdami wskutek czego uderzył w tył pojazdu R. nr rej. (...), którym kierował powód T. S..

W chwili wypadku posiadacz pojazdu S. nr rej. (...) posiadał polisę ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej tj. w Towarzystwie (...) S. A. w W. o nr (...) w związku z czym odpowiedzialność za skutki przedmiotowego zdarzenia przyjęła na siebie strona pozwana. Pojazd był własnością ojca powoda M. G..

Dowód: zaświadczenie K. we W. z 18.06.2013 r. k. 10, kserokopia polisy w aktach szkodowych na płycie CD k. 52a, przesłuchanie powoda T. S. k. 71-72.

Kierujący pojazdem marki S. (...) nr rej. (...) S. C. został uznany za sprawcę powyższego zdarzenia i ukarano go za to mandatem karnym.

Dowód: zaświadczenie K. we W. z 18.06.2013 r. k. 10.

Pojazd S. (...) nr rej. (...) uderzył w pojazd kierowany przez powoda dość mocno i w wyniku tego uderzenia samochód kierowany przez powoda obrócił się i uderzył w barierki po prawej stronie jezdni. W trakcie zdarzenia powód miał zapięte pasy bezpieczeństwa. Jego fotel w wyniku uderzenia samochodu S. złamał się i powód poleciał do tyłu. W wyniku tego zdarzenia powód nie stracił przytomności. Z samochodu pomógł mu wysiąść kolega z pracy. Powoda posadzono pod barierkami przy ulicy. Następnie został on przewieziony karetką pogotowia do (...) Szpitala (...) we W., gdzie po przeprowadzeniu badań zdiagnozowano u powoda skręcenia i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. W szpitalu tym powód był diagnozowany i leczony na Oddziale (...) Urazowo-Ortopedycznej. W szpitalu powód przebywał od 14.06.2013 r. do 17.06.2013 r. Został wypisany ze szpitala z zaleceniami utrzymania kołnierza miękkiego S. przez 3 tygodnie, kontroli w poradni chirurgicznej i neurologicznej oraz przyjmowania doraźnie leków przeciwbólowych. Wypisano go w stanie ogólnym dobrym. Po wypisaniu ze szpitala powód kontynuowała leczenie w przychodni ortopedycznej na ul. (...) w N.. Powód leczył się także w przychodni neurologicznej o doktora O. w N.. Korzystał także z zabiegów rehabilitacyjnych: Sollux, M., laser. Otrzymał również skierowanie na badanie TK kręgosłupa – odcinka szyjnego. Po zdarzeniu z dnia 14 czerwca 2013 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim do 8 listopada 2013 r.

Dowód: karta informacyjna z dnia 17.06.2013 r. k. 11, skierowanie do poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej k. 12, skierowanie do poradni neurologicznej k. 13, skierowanie na badanie TK k. 14, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 15-16, potwierdzenie wykonania zabiegów rehabilitacyjnych k. 17-19, zwolnienie lekarskie powoda k. 20, faktury za badanie (...), wynik badania (...) k. 59, zaświadczenie neurologa M. O. k. 60, historia choroby powoda z poradni neurologicznej k. 64-66, przesłuchanie powoda T. S. k. 71-72.

Powód przed i po wypadku pracował jako monter urządzeń sterowania ruchem kolejowym. W wyniku wypadku powód nie doznał żadnych obrażeń zewnętrznych ciała. Bezpośrednio po wypadku bardzo bolała go szyja i nie mógł nic przełykać. Przez pięć tygodni od wypadku nosił kołnierz ortopedyczny, później miał dwa tygodnie przerwy w noszeniu kołnierza, a następnie nosił jeszcze ten kołnierz przez okres 1 miesiąca.

Przez pierwsze trzy tygodnie od wypadku powoda bolały całe plecy. Następnie zaczął mieć dolegliwości z ręka – bolał go bark i promieniowało to na całą lewą rękę. Powodowi zaczęły drętwieć palce lewej ręki. Oprócz zabiegów rehabilitacyjnych finansowych z NFZ powód korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych za które sam płacił. Jednak cały czas drętwieją mu palce lewej ręki. Powód pracuje zaś na wysokościach – montuje semafory. Po wyjściu ze szpitala powodowi nikt nie pomagał, radził sobie sam. Obecnie jak powód dłużej jest w jednej pozycji np. siedzi lub jedzie samochodem to zaczyna boleć go szyja. Powód zażywa lekkie leki przeciwbólowe, żeby prowadzić samochód. Powód po wypadku odczuwa też lęki przed jazdą samochodem, dwa razy w miesiącu śni mu się wypadek.

Dowód: przesłuchanie powoda T. S. k. 71-72.

W wyniku zdarzenia z 14 czerwca 2013 r. powód T. S. doznał urazu kręgosłupa szyjnego, obecnie bez objawów korzeniowych oraz zaburzeń czucia w zakresie lewego nerwu łokciowego, obecnie bez zaburzeń funkcji ręki lewej. Obrażenia odniesione w przedmiotowym wypadku z dnia 14 czerwca 2013 r. spowodowały u powoda długotrwały uszczerbek na zdrowiu na poziomie 3 %. W przyszłości nie dojdzie do powstania nowych schorzeń lub zmian chorobowych w wyniku przebytego urazu. W czasie całego procesu leczenia powód nie wymagał pomocy osób drugich. Aktualnie w badaniu nie stwierdzono u powoda ograniczeń ruchomości kręgosłupa szyjnego poza zaburzeniem czucia w zakresie lewego nerwu łokciowego. W wyniku przebytego urazu doszło u powoda do naciągnięcia więzadeł i mięśni przykręgosłupowych kręgosłupa szyjnego, co powodowało wtórnie czasowe ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego, zaburzeń jego funkcji.

Dowód: opinia biegłego chirurga-ortopedy S. G. k. 82-84.

Powód pismem z dnia 1 lipca 2013 r. skierowanym do strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. wystąpił o zapłatę m. in. kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z obrażeniami ciała doznanymi w wyniku wypadku z dnia 14 czerwca 2013 r. Pismem z dnia 15 lipca 2013 r. strona pozwana potwierdziła przyjęcie zgłoszenia szkody od powoda i domagała się przedłożenie przedłożenia dodatkowej dokumentacji. Decyzją z dnia 2 sierpnia 2013 r. strona pozwana przyznała powodowi m. in. kwotę 3.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Pismem z dnia 23 sierpnia 2013 r. powód wskazał, że przyznana mu kwota zadośćuczynienia nie rekompensuje doznanych przez niego szkód i domagał się od ubezpieczyciela zapłaty dalszego zadośćuczynienia w kwocie 27.000 zł z odsetkami liczonymi od daty wymagalności tj. trzydziestego dnia od dnia zgłoszenia szkody w terminie 7 dni od doręczenia pisma. Decyzją z dnia 3 października 2013 r. strona pozwana przyznała powodowi dodatkowe zadośćuczynienie w kwocie 1.200 zł.

Łącznie pozwany otrzymał od strony pozwanej kwotę 4.200 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Dowód: zgłoszenie szkody z 01.07.2013 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 21 - 25, pismo (...) S. A. z 15.07.2013 r. k. 26-27, decyzja (...) S. A. z 02.08.2013 r. k. 28-30, wezwanie do zapłaty z 23.08.2013 r. wraz z potwierdzeniem nadania k. 31-34, decyzja (...) S. A. z 3.10.2013 r. w aktach szkodowych na płycie CD k. 52a.

W tym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Powództwo T. S. zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części tj. co do kwoty 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, natomiast w pozostałym zakresie należało je oddalić.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez powoda w postaci: dokumentacji z leczenia, pism strony pozwanej i pełnomocnika powoda, zaświadczenia Komendy Miejskiej Policji we W., a ponadto na dokumentach znajdujących się w aktach szkody, które to dokumenty były bezsporne pomiędzy stronami. Podstawą ustaleń faktycznych była także opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii - ortopedii, do której pełnomocnicy stron nie wnosili zastrzeżeń. Nadto Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o przesłuchanie powoda, przy czym zeznania te Sąd, co do zasady uznał w całości za wiarygodne, w szczególności w kwestii opisu zdarzenia i przebiegu leczenia, dolegliwości bólowych i cierpień, jakich powód doznał w następstwie odniesionych obrażeń na skutek wypadku. Odnośnie dolegliwości bólowych należy mieć na względzie to, że ból jest indywidualnie odczuwany przez każdego człowieka i stopień jego nasilenia mógł zostać ustalony jedynie na podstawie przesłuchania powoda co pozwoliło w sposób przybliżony określić okres ich występowania oraz intensywność.

Należy zwrócić uwagę również na to, że stan faktyczny w sprawie miał charakter bezsporny co do faktu zaistnienia zdarzenia drogowego, w wyniku którego powód odniósł obrażenia. Strona pozwana kwestionowała wysokość żądanego przez powoda dalszego zadośćuczynienia oraz związek niektórych dolegliwości podawanych przez powoda ze zdarzeniem z dnia 14 czerwca 2013 r. Związek dolegliwości w zakresie nerwu łokciowego ze zdarzeniem z dnia 14 czerwca 2013 r. został jednak potwierdzony w opinii powołanego w sprawie biegłego z zakresu chirurgii – ortopedii, która nie została zakwestionowana przez żadną ze stron.

W niniejszej sprawie odpowiedzialność strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. opiera się na art. 822 k.c. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na fakt, że stan faktyczny w sprawie miał charakter bezsporny co do faktu zaistnienia zdarzenia drogowego, w wyniku którego poszkodowany został powód oraz części powstałych w jego skutek obrażeń. Kwestię sporną stanowiły wysokość zadośćuczynienia oraz wysokość uszczerbku na zdrowiu.

Strona pozwana odpowiada za skutki kolizji z dnia 14 czerwca 2013 r. na podstawie umowy ubezpieczenia OC zawartej ze sprawcą kolizji. Najpierw należało ustalić zakres odpowiedzialności sprawcy wypadku, a następnie zasady odpowiedzialności ubezpieczyciela.

Zgodnie z przepisem art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności.

W judykaturze i doktrynie utrwalił się pogląd, że przy zderzeniu pojazdów należy stosować art. 436 § 2 k.c. (por. wyrok SN z 19 września 1967 r., OSPiKA 1968, z. 9, poz. 201, z glosą aprobującą A. Rembielińskiego; wyrok SN z 17 grudnia 1984 r., IV CR 509/84, OSN 1985, nr 9, poz. 138; W. Czachórski (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 629-630; W. Dubis (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2008, art. 435, nb 11 i art. 436, nb 32; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2005, art. 436, nb 3).

Z kolei przepis art. 415 k.c. stanowi, że kto z własnej winy wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Przesłankami tej odpowiedzialności są szkoda, czyn sprawcy noszący znamiona winy oraz związek przyczynowy pomiędzy tymże czynem a szkodą.

Komentowany przepis stanowi, że sprawca ponosi odpowiedzialność deliktową na zasadzie winy. Ustawodawca nie definiuje pojęcia winy. W judykaturze i piśmiennictwie, pod wpływem prawa francuskiego, upowszechnił się pogląd wskazujący na dwa elementy winy: obiektywny i subiektywny (albo ujmujący winę w znaczeniu obiektywnym i subiektywnym). Obiektywny wyraża się w uznaniu za zawinione zachowań niezgodnych z przepisami prawa lub określonymi regułami etycznymi. Natomiast składnik subiektywny wyraża się w uznaniu za zawinione zachowań rozmyślnie wyrządzających szkodę oraz niedbalstwa.

W niniejszej sprawie powód doznał urazu na skutek niezachowania bezpiecznej odległości między pojazdami przez S. C. i naruszenia przez niego zasad ruchu drogowego. Za sprawcę zdarzenia drogowego z dnia 14 czerwca 2013 r. uznano kierującego samochodem marki S. nr rej. (...) S. C. i ukarano go za to mandatem karnym w wysokości. Wobec przyjęcia przez S. C. mandatu karnego należało przyjąć, że popełnił on ze swej winy czyn zabroniony. Fakt ten był bezsporny między stronami.

Jeśli idzie o drugą przesłankę, czyli szkodę, to należy zauważyć, iż pojęcie szkody nie jest zdefiniowane w k.c. Na tle całokształtu przepisów kodeksu cywilnego przyjmuje się, że szkodą w ścisłym tego słowa znaczeniu jest uszczerbek majątkowy, czyli zmniejszenie się majątku w skutek pewnego zdarzenia. Natomiast „krzywda” jest wynikiem naruszenia dobra osobistego, naruszenia czci, obrażeń ciała, itp. Jeżeli takie naruszenie nie oddziałuje ujemnie na sferę majątkową – jest tylko „krzywdą” (szkodą niematerialną). Według art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje „straty, które poszkodowany poniósł” ( damnum emergens) oraz „korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”( lucrum cessans) – por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 1996 r., III CZP 2/96, opublikowanej w OSNC 1996/6/79.

Przepis art. 444 k.c. stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Rozstrój zdrowia polega na wywołaniu dysfunkcji organizmu człowieka przez doprowadzenie do zakłócenia funkcjonowania jego poszczególnych układów i systemów. Wstrząs psychiczny doznany w skutek określonego zdarzenia może być źródłem rozstroju zdrowia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1969 r., II CR 114/69, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 lipca 2003 r., I Ca 396/03).

Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszelkie niezbędne i celowe wydatki. W szczególności będą to koszty leczenia.

W orzecznictwie wskazuje się, że przewidziana w art. 445 k.c. krzywda, za którą sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i cierpienia moralne. Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 k.c. (patrz wyrok SN z 2002.03.20, V CKN 909/00, LEX nr 56027).

Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą żądania z art. 445 k.c. jest doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami fizycznymi i psychicznymi pokrzywdzonego, wynikających z naruszenia dóbr osobistych wskazanych w tym przepisie. Zakres naruszonych dóbr osobistych obejmuje miedzy innymi uszkodzenie ciała czy rozstrój zdrowia.

Zadośćuczynienie z art. 445 § 1 k.c. powinno być odpowiednie. Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001, III CKN 427/00, LEX nr 52766). Jak stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 13 grudnia 2007 r. ( I CSK 384/07, LEX nr 351187) zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości, jak i kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą poszkodowanego i sytuacją życiową, w której się znalazł.

Dodatkowo zauważyć należy, iż wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętej stopie życiowej społeczeństwa, z tym zastrzeżeniem, że nie powinna ona być symboliczna (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2005r., sygn. akt I CK 7/05, LEX 153254, uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001r., sygn. akt II CKN 427/00, LEX 52766 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 24 czerwca 1965r., I Pr 203/65, OSPiKA 1966 nr 4, poz. 92).

W orzecznictwie podkreśla się, iż wysokość zadośćuczynienia pieniężnego powinna uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa, kraju, w którym mieszka poszkodowany. Najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie.

Powód w niniejszym postępowaniu zażądał zasądzenia od strony pozwanej kwoty 6.000 zł tytułem dodatkowego zadośćuczynienia za ból i cierpienie związane z uszczerbkiem na zdrowiu doznanym w związku z kolizją z dnia 14 czerwca 2013 r.

Biorąc pod uwagę fakt, iż strona pozwana przyznała powodowi T. S. kwotę 4.200 zł tytułem zadośćuczynienia Sąd przyznał powodowi dodatkowe zadośćuczynienie w kwocie 3.000 zł.

Miarkując wysokość zadośćuczynienia przyznanego na rzecz powoda Sąd kierował się przede wszystkim ustalonym długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu przez biegłego z zakresu chirurgii - ortopedii S. G. w wysokości 3 %.

Zdaniem Sądu zadośćuczynienie w łącznej wysokości 7.200 zł jest odpowiednie i kompensuje krzywdę jakiej doznał powód w wyniku zdarzenia z dnia 14 czerwca 2013 r. Doznany w wyniku zdarzenia z dnia 14 czerwca 2013 r. uraz spowodował u powoda dolegliwości bólowe kręgosłupa i łokcia. U powoda rozpoznano uraz kręgosłupa szyjnego, obecnie bez objawów korzeniowych oraz zaburzenia czucia w zakresie lewego nerwu łokciowego, obecnie bez zaburzeń funkcji ręki lewej. Bezpośrednio po kolizji powód przez kilka dni był hospitalizowany. Powód po kolizji z dnia 14 czerwca 2013 r. zmuszony był nosić kołnierz ortopedyczny przez kilka tygodni, poddać się leczeniu i rehabilitacji. Po zdarzeniu z dnia 14 czerwca 2013 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim do 8 listopada 2013 r. Obecnie jak powód dłużej jest w jednej pozycji np. siedzi lub jedzie samochodem to zaczyna bolec go szyja. Powód zażywa lekkie leki przeciwbólowe, żeby prowadzi samochód. Powód po wypadku odczuwa tez lęki przed jazdą samochodem, dwa razy w miesiącu śni mu się wypadek.

Trzecią przesłanką odpowiedzialności z art. 415 k.c. jest związek przyczynowy pomiędzy działaniem sprawcy, a powstałą szkodą.

W doktrynie (Komentarz do art.361 kodeksu cywilnego (Dz.U.64.16.93), [w:] A. Kidyba (red.), A. Olejniczak, A. Pyrzyńska, T. Sokołowski, Z. Gawlik, A. Janiak, G. Kozieł, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, LEX, 2010) wskazuje się, że dla określenia relacji kauzalnej podstawowe znaczenie ma przepis art. 361 § 1 k.c. Wobec mnogości koncepcji związku przyczynowego, tak w ujęciu filozoficznym, nauk przyrodniczych, jak i nauk prawnych, ustawodawca określił tę kategorię jako element odpowiedzialności odszkodowawczej (por. A. Koch, Metodologiczne zagadnienia związku przyczynowego w prawie cywilnym, Poznań 1975, s. 48 i n.). W judykaturze i doktrynie powszechnie przyjmuje się, że przepis art. 361 k.c. należy uznać za odwołanie się do teorii adekwatnego związku przyczynowego, która odpowiedzialnością podmiotu obejmuje jedynie zwykłe (regularne) następstwa danej przyczyny (por. szerzej A. K., Związek przyczynowy..., s. 94 i n.; M. K., Szkoda na mieniu..., s. 386 i n.). W art. 361 § 1 k.c. ustawodawca realizuje tę koncepcję, stanowiąc, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Związek przyczynowy pełni dwie funkcje. Po pierwsze, pozwala przypisać odpowiedzialność za szkodę podmiotowi, który jej nie poniósł. Po drugie, określa zakres odpowiedzialności dłużnika za szkodę doznaną przez poszkodowanego, wskazując uszczerbek podlegający naprawieniu.

Przechodząc do zasad odpowiedzialności ubezpieczyciela, należy stwierdzić, że stosownie do treści art. 805 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie: przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, a przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.

Zasady podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej określa ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1151). Przez działalność taką rozumie się wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych.

Zgodnie z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Przepis art. 34 ust. 2 wyżej wskazanej ustawy stanowi, że za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdu mechanicznego uważa się również szkodę powstałą:

1)przy wsiadaniu do pojazdu mechanicznego i wysiadaniu z niego;

2)bezpośrednio przy załadowaniu i rozładowaniu pojazdu mechanicznego;

3)podczas zatrzymania, postoju lub garażowania.

Odpowiedzialność ubezpieczyciela wynikająca z umowy ubezpieczenia majątkowego wyraża się w obowiązku spełnienia świadczenia pieniężnego polegającego na wypłacie odszkodowania za szkodę powstałą w wyniku przewidzianego w umowie wypadku. Jej powstanie uzależnione jest zatem od wystąpienia przewidzianego umową wypadku, a także od powstania wskutek tego wypadku szkody w majątku ubezpieczonego.

W ubezpieczeniu osobowym świadczenie ubezpieczyciela nie łączy się co do zasady z wypłatą odszkodowania i nie jest zależne od tego, czy ubezpieczony poniósł szkodę majątkową. Ubezpieczyciel wypłaca uposażonemu sumę ubezpieczenia, która stanowi górną granicę świadczenia z umowy ubezpieczenia. W ubezpieczeniu następstw nieszczęśliwych wypadków świadczenie ubezpieczyciela polegać może także na zapłacie odszkodowania sprowadzającego się choćby do zwrotu kosztów leczenia, wydatków poniesionych na zakup protez, przeszkolenie zawodowe itp.

Stosownie do treści art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Ponieważ sprawca wypadku w czasie zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W., powód skierował swoje roszczenia do powyższego zakładu ubezpieczeń.

Wobec powyższego strona pozwana odpowiada za skutki wypadku i Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia, w pozostałej części powództwo oddalił.

Orzeczenie o odsetkach uzasadnia przepis art. 481 § 1 k.c. Stanowi on bowiem, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wysokość odsetek reguluje przepis art. 481 § 2 k.c., który stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Dodatkowo przepis art. 482 § 1 k.c. stanowi, że od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Poza tym przepis art. 14 ust 1 ustawy z dnia z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Wedle ustępu 2 wyżej wskazanego artykułu w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

W przedmiotowej sprawie Sąd zasądził odsetki od kwoty zadośćuczynienia 3.000 zł od dnia 6 sierpnia 2013 roku tj. niewątpliwie od daty przypadającej po upływie 30 dni od zgłoszenia szkody.

Podstawą rozstrzygnięcia o odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki wypadku z dnia 14 czerwca 2013 roku uzasadnia przepis art. 189 k.p.c., który stanowi, że powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Zdaniem Sądu, należało w tej części żądanie pozwu oddalić, gdyż biegły stwierdził, że w przyszłości nie dojdzie u powoda do powstania nowych schorzeń w kręgosłupie.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadnia treść art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia roszczeń koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, bowiem powód wygrał postępowanie w 50 %.

Natomiast § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., nr 163 poz. 490) stanowi, iż stawka minimalna wynagrodzenia radcy prawnego przy wartości przedmiotu sporu powyżej 5.000 zł do 10.000 zł wynosi 1.200 zł.

Na koszty procesu poniesione przez powoda składała się kwota 1.200 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym, kwota 51 zł z tytułu uiszczonych opłat skarbowych od pełnomocnictw, kwota 300 zł tytułem opłaty sądowej, oaz kwota 390,39 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego. Całkowite koszty procesu jakie poniósł powód to kwota 1.941,39 zł. 50 % tej kwoty to 970,69 zł. Koszty jakie poniosła strona pozwana to kwota 1.217 zł (wynagrodzenie pełnomocnika i opłata skarbowa). 50 % tej kwoty (bo w takim zakresie strona pozwana wygrała to postępowanie) to 608,50 zł Wobec faktu, że powód wygrał postępowanie w 50 %, zasadnym było zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 362,19 zł (970,69 zł – 608,50 zł).

Natomiast na podstawie przepisów art. art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi. W związku z powyższym Sąd zwrócił powodowi kwotę 9,61 zł tytułem niewykorzystanej części zaliczki na koszt opinii biegłego.

Mając powyższe na uwadze w oparciu o powołane przepisy Sąd orzekł jak w wyroku.