Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Babilon- Domagała

Sędziowie: SSO Krzysztof Sajtyna

SSO Zbigniew Karamara (spr.)

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Komosa

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2014 roku

sprawy R. K. i S. S.

oskarżonych o przestępstwo z art.158 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego

od wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku- Kamiennej

z dnia 3 lutego 2014 roku sygn. akt II K 803/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżyciela subsydiarnego R. G. na rzecz oskarżonych S. S. i R. K. kwoty po 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków związanych z ustanowieniem obrońcy w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżyciela subsydiarnego R. G. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty za II instancję.

Sygn. akt. IX Ka 682/14

UZASADNIENIE

R. K. i S. S. zostali oskarżeni o to, że działając wspólnie i w porozumieniu, w dniu 4 września 2011 roku w miejscowości B. woj. (...) dokonali pobicia R. G. poprzez kopanie go po całym ciele, zadawanie uderzeń pałką typu tonfa po nogach, użyciu gazu łzawiącego poprzez skierowanie jego strumienia na twarz w wyniku czego pokrzywdzony doznał wielomiejscowych stłuczeń ciała oraz rany przedsionka jamy ustnej w obrębie wargi górnej, co skutkowało naruszeniem czynności ciała na okres poniżej dni siedmiu, zaś okoliczności zdarzenia naraziły pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub też wystąpienia skutków o jakich jest mowa w art. 156§ 1 kk lub art. 157§ 1 kk, tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Skarżysku – Kamiennej wyrokiem z dnia 3 lutego 2014 roku w sprawie II K 803/12 oskarżonych R. K. i S. S. uniewinnił od popełnienia zarzucanego im aktem oskarżenia czynu kwalifikowanego z art. 158 § 1 kk. Jednocześnie na podstawie art. 640 kpk w zw. z art. 632 pkt 1 kpk kosztami procesu w kwocie 230 (dwieście trzydzieści) złotych Sąd obciążył oskarżyciela posiłkowego R. G., a nadto zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty. Ponadto Sąd na podstawie art. 640 kpk w zw. z art.632 pkt. 1 kpk zasądził od oskarżyciela posiłkowego R. G. na rzecz R. K. i S. S. kwoty po 797,04 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych cztery grosze) tytułem wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem obrońcy.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego R. G. zaskarżając go na niekorzyść oskarżonych w całości i zarzucając mu:

1.  mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie wymogów art. 7 k.p.k., 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k. poprzez nieodniesienie się do wymów całokształtu materiału dowodowego, dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z wymogami kodeksowymi i pominięcie milczeniem, a więc nieustosunkowanie się do części materiału dowodowego;

2.  wynikający z naruszenia przepisów prawa procesowego błąd w ustaleniach faktycznych wyrażający się stwierdzeniem niewinności oskarżonych

Powołując się na powyższe skarżący wniósł o uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Skarżysku – Kamiennej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja wywiedziona przez pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego nie zasługuje na uwzględnienie i należało ją uznać za oczywiście bezzasadną.

W świetle całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie zarzuty podnoszone przez skarżącego nie mogą być uwzględnione. Są one nietrafne i nie znajdują żadnego logicznego uzasadnienia, stanowią w istocie gołosłowną polemiką z dokonaną przez Sąd I Instancji, prawidłową zdaniem Sądu Okręgowego oceną dowodów i z tego powodu nie mogą skutecznie wzruszyć zaskarżonego wyroku.

Zdaniem Sądu Okręgowego w toku przeprowadzonego przewodu sądowego Sąd I instancji zgromadził wszystkie niezbędne dla rozstrzygnięcia dowody i wbrew twierdzeniom pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania ani też błędu w ustaleniach faktycznych. W sposób jasny i przekonywujący wskazał w uzasadnieniu orzeczenia, sporządzonego w oparciu o przepis art. 424 k.p.k. które zeznania słuchanych w sprawie świadków oraz inne dowody uznał za wiarygodne, a którym tej cechy wiarygodności odmówił i stanowisko swoje w tej mierze należycie umotywował. Rozumowania te dokonane zostały w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treści art. 7 k.p.k.

Przede wszystkim podkreślić należy, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko: - jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, - stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, - jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (post. SN z 12.07.2006r w sprawie II K 12/06).

W niniejszej sprawie ocena dowodów jako swobodna a nie dowolna podlega więc ochronie prawa procesowego. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ocenę dowodów, a w konsekwencji ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy. W sposób wyczerpujący Sąd ten dokonał analizy dowodów i prawidłowo ustalił, iż materiał dowody zebrany w sprawie nie dał podstaw do przypisania oskarżonym R. K. i S. S. zarzucanego im czynu z art. 158 § 1 k.k.

W szczególności za chybiony należy uznać zarzut podnoszony przez skarżącego w uzasadnieniu apelacji polegający na dokonaniu ustaleń w sprawie w oparciu o zeznania pracowników ochrony bez należytego rozważenia faktu, iż łączą ich z oskarżonymi więzi koleżeńskie wzmocnione dodatkowo solidarnością zawodową konsolidowaną obawą poniesienia konsekwencji prawno karnych czynu będącego przedmiotem niniejszej sprawy.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, wbrew temu co podnosi skarżący właściwie Sąd I instancji czyniąc ustalenia faktyczne w sprawie oparł się na zeznaniach pracowników ochrony zabezpieczających imprezę w miejscowości B. J. W. i J. S.. Podkreślili oni zgodnie, iż oskarżeni podjęli interwencje tylko i wyłącznie z uwagi na agresywne zachowanie pokrzywdzonego R. G., który znajdował się w stanie nietrzeźwości i przez to zakłócał innym uczestnikom zabawy spokój. Z relacji tychże świadków wynika także, iż użycie przez oskarżonych środków przymusu bezpośredniego było w pełni uzasadnione. Słusznie podkreślił Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, wbrew temu co podnosi skarżący, iż podważanie wiarygodności zeznań tychże świadków tylko i wyłącznie dlatego, iż są oni kolegami z pracy oskarżonych jest niesłuszne, bowiem relacja przez nich przedstawiona obrazująca zachowanie pokrzywdzonego oraz przebieg zdarzenia znajduje odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w opiniach biegłego lekarza sądowego P. S. co do mechanizmu powstałych u pokrzywdzonego obrażeń ciała. Nie negując faktu, iż u R. G. w wyniku zdarzenia powstały obrażenia ciała, nie należy zapominać, iż rzeczą oczywistą jest, iż mogą one powstać na skutek użycia środków przymusu bezpośredniego stosowanych wobec pokrzywdzonego. Podkreślić należy jednak z całą stanowczością, iż stosowane przez oskarżonych środki przymusu bezpośredniego były w pełni uzasadnione i adekwatne do zaistniałej sytuacji i nagannego zachowania się pokrzywdzonego. Nie sposób przyjąć, iż oskarżeni ci przekroczyli swoje uprawnienia i stosowali środki przymusu nieadekwatne do okoliczności sprawy. Jak już wyżej wskazano podjęta interwencja była w pełni uzasadniona, jak również użyte przez nich środki takie jak pałka wielofunkcyjna typu tonfa, zakładania dźwigni i ręczny miotacz gazu były w pełni zasadne i zgodne z obowiązującymi przepisami. Podkreślić należy, iż oskarżeni byli ochroniarzami posiadającymi licencję, która pozwalała im na stosowanie środków przymusu bezpośredniego. Analizując całość materiału dowodowego zebranego w sprawie nie sposób przyjąć, iż zachowanie oskarżonych zmierzało do przekroczenia posiadanych przez nich uprawnień i w efekcie aby przerodziło się w pobicie.

W ocenie Sądu Okręgowego prawidłowo Sąd Rejonowy nie obdarzył przymiotem wiarygodności zeznań pokrzywdzonego R. G., bowiem nie korespondują one w żaden sposób z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a zwłaszcza z zeznaniami pracownika ochrony J. S., który wspólnie z oskarżonymi uczestniczył w interwencji podejmowanej wobec pokrzywdzonego, jak i z zeznaniami pracownika ochrony J. W., który obserwował całą interwencję oraz w obdukcji lekarskiej i opinii biegłego co do mechanizmu doznanych obrażeń ciała. W szczególności właściwie Sąd I instancji odrzucił twierdzenia pokrzywdzonego co do tego, iż w chwili zdarzenia nie znajdował się w stanie nietrzeźwości, nie był agresywny, jak również w co do tego, jakoby miał być bity i kopany przez pracowników ochrony bez żadnego powodu. Budzą sprzeczność również zeznania pokrzywdzonego w zakresie ilości doznanych obrażeń ciała, bowiem przeczy temu treści obdukcji lekarskiej sporządzonej zaraz po zdarzeniu. Jednocześnie fakt, iż pokrzywdzony znajdował się w dniu zdarzenia pod wpływem alkoholu wynika jasno z zeznań P. J. funkcjonariusza policji z Komisariatu Policji w B., który przyjmował zgłoszenie pokrzywdzonego o popełnieniu na jego szkodę przestępstwa. Podkreślił on, iż R. G. znajdował się w stanie upojenia alkoholowego, mówił niewyraźnie i trudno było się z nim porozumieć.

Wbrew temu co podnosi skarżący materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozostawił zatem żadnych wątpliwości co do tego, iż w dniu zdarzenia nie doszło do pobicia pokrzywdzonego przez oskarżonych R. K. i S. S.. Oskarżeni wykonywali jedynie czynności dozwolone, wynikające z przepisów prawa. To wyłącznie naganne zachowanie pokrzywdzonego było przyczyną podjętej interwencji i zobligowało oskarżonych do zastosowania wobec niego środków przymusu bezpośredniego, adekwatnych do zaistniałej sytuacji.

Ze względu na powyższe wydanie wyroku uniewinniającego w stosunku do oskarżonych R. K. i S. S. było uzasadnione i konieczne, co też słusznie uczynił Sąd Rejonowy.

Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ocenę dowodów, a w konsekwencji ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, nie znajdując żadnych podstaw do podważenia prawidłowego toku procedowania Sądu I instancji, a tym samym uznając rozstrzygnięcie Sądu za słuszne.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. i art. 437 §1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu za II instancję Sąd oparł o przepisy art. 640 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 1 k.p.k. oraz art. 13 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Jednocześnie w oparciu o przepis § 14 ust. 1 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie i ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził od oskarżyciela subsydiarnego R. G. na rzecz oskarżonych S. S. i R. K. kwotę po 516,60 zł. tytułem zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem obrońcy w postępowaniu odwoławczym.

SSO Zb. Karamara SSO A. Babilon - Domagała SSO K. Sajtyna