Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie S. K. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 30 września 2013 r. odmawiającej wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 2 sierpnia 2013 r

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

Wnioskodawca S. K. (1) w okresie od dnia 4 września 2012 r. do 4 marca 2013 r. był niezdolny do pracy i wykorzystał pełny okres zasiłkowy. W tym czasie podlegał ubezpieczeniom społecznym jako pracownik (wykonywał lekką pracę umysłową w niepełnym wymiarze czasu pracy jako dyrektor d.s inwestycyjnych). W dniu 25 stycznia 2013 r. wystąpił z wnioskiem o ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z uwagi na chorobę podstawową: stan po mikrodiscektomii z powodu przepukliny krążka międzykręgowego L4-L5 po stronie lewej oraz niedowład palucha lewego.

W następstwie powyższego wniosku, Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca jest nadal niezdolny do pracy i w związku z rokowaniami na odzyskanie zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego, na okres 5 miesięcy licząc od daty wyczerpania zasiłku chorobowego. W związku z tym przyznano wnioskodawcy świadczenie rehabilitacyjne w okresie od 05 marca 2013r do 01 sierpnia 2013r.

Badanie wykazało bowiem ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowego, objawy korzeniowe lędźwiowe i praktycznie zniesione odruchy skokowe. Wnioskodawca skarżył się na bóle krzyża i trudności w chodzeniu. W dniu 29.10.2012 r. przeszedł operację neurochirurgiczną dyskopatii na poziomie L4-L5 ze wszczepieniem stabilizatora międzywyrostkowego.

Z uwagi na powyższe, decyzją z dnia 9 kwietnia 2013 r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 5.03.2013 r. do 2.06.2013 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru, od 3.06.2013 r. do 1.08.2013 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Na dzień 11.06.2013 r. stan zdrowia wnioskodawcy był dobry, choć nadal utrzymywały się dolegliwości bólowe kręgosłupa L/S z okresowym promieniowaniem do lewej kończyny dolnej oraz utrwalony niedowład palucha lewego, bez wskazań do operacji, ze wskazaniem do rehabilitacji.

W okresie od 27.06.2013 r. do 20.07.2013 r. wnioskodawca przebywał w sanatorium w ramach prewencji rentowej ZUS. Przebieg 24-dniowej rehabilitacji w sanatorium odbywał się prawidłowo. Napięcie mięśni przykręgosłupowych oceniono na prawidłowe, ruchomość ograniczoną, deficyt wyprostu w próbie palce-podłoga wynosił 10 cm, odruchy kończyn były równe i żywe, objaw L.’a obustronnie ujemny, siła mięśniowa kończyn dolnych była równa i prawidłowa, czucie niezaburzone.

W dniu 20 czerwca 2013r S. K. (1) wystąpił z wnioskiem o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na dalszy okres (nadal pozostawał w zatrudnieniu).

Lekarz Orzecznik ZUS, a na skutek złożonej skargi także Komisja Lekarska ZUS ocenili, że brak jest takiej niesprawności organizmu, która uzasadniałaby orzeczenie dalszej niezdolności do pracy, po dniu 01 sierpnia 2013r. We wrześniu 2013r wnioskodawca podjął pracę zawodową, a w czasie badań lekarskich w ZUS przebywał na urlopie wypoczynkowym.

Badania wykazały sprawny chód, dobrą ruchomość kręgosłupa w odcinku L/S, dobrą ruchomość kończyn górnych i dolnych, bez objawów korzeniowych, nachylenie do przodu z deficytem do 10 cm, nachylenie boczne kręgosłupa było prawidłowe.

W związku z powyższym decyzją z dnia 21 sierpnia 2013 roku ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Powyższa decyzja wydana została na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS przed upływem terminu do wniesienia sprzeciwu przez wnioskodawcę. Z uwagi na złożenie przez wnioskodawcę sprzeciwu w przepisanym terminie, po przeprowadzeniu badania przez Komisję Lekarską ZUS wydana została kolejna decyzja, rozpoznawana w niniejszym postępowaniu, uchylająca przedwczesną decyzję z dnia 21 sierpnia 2013 r. orzeczenie Komisji Lekarskiej było tożsame z oceną dokonaną przez Lekarza Orzecznika ZUS.

W dniu 29.10.2012r wnioskodawca przeszedł operację masywnej przepukliny jądra miażdżystego L4/L5 z objawami ubytkowymi, z dobrym przebiegiem. Do domu wypisano go w stanie dobrym, nie stwierdzano objawów korzeniowych, a napięcie mięśni przykręgosłupowych było dobre, nie występowały zaburzenia czucia, a skłon palce-podłoga miał deficyt 10 cm. Następstwie korzystał z dalszego leczenia i rehabilitacji.

W dniu 14 lutego 2014r podczas badania u biegłego sądowego lekarza neurologa wnioskodawca zgłaszał bóle kręgosłupa odcinka lędźwiowo-krzyżowego z promieniowaniem do lewej kończyny dolnej z nasileniem po dłuższym chodzeniu, stanu bądź siedzeniu. Okazał dokumentację medyczną, z której wynikało, że 16 września 2013 r. stwierdzano zaznaczony objaw L.’a po lewej stronie i mniejszy po prawej stronie. Natomiast w dniu 13.02.2014r stwierdzono względne wskazania do reoperacji. W dacie badania przez biegłego stwierdzano zachowaną ruchomość kręgosłupa szyjnego, brak patologicznych objawów ze strony kończyn górnych, brak bolesności uciskowej wyrostków kolczystych odcinka piersiowego i lędźwiowego kręgosłupa, napięcie mięśni kręgosłupa w tych odcinkach pozostawało w normie, nie występowały objawy L.’a i M., koordynacja kończyn dolnych była zachowana, czucie powierzchowne lewej kończyny dolnej były osłabione za wyjątkiem podeszwy stopy. Poza tym brak było objawów patologicznych ze strony narządów ruchu. Wnioskodawca chodził sprawnie i samodzielnie, wykonywał pełny skłon, brak było objawów korzeniowych. Z objawów ubytkowych występowało: zniesienie odruchów kolanowych i skokowych oraz subiektywne zaburzenia czucia. Obiektywnie nie występowały objawy wskazujące na niezdolność do pracy. Identyczna sytuacja miała miejsce w okresie od dnia 2 sierpnia 2013r, gdy nie stwierdzano takich zmian w obrębie narządu ruchu, które kwalifikowałyby do oceny, że wnioskodawca w tym czasie był niezdolny do pracy. Nie występowały wówczas także inne zaburzenia, które wymagałyby oceny ze strony biegłego innej specjalności. Nadciśnienie tętnicze było od lat dobrze kontrolowane farmakologicznie, a zaburzenia widzenia jednego z oczu wnioskodawcy także występowały od dawna i nigdy nie uniemożliwiały pracy zawodowej.

Natomiast od dnia 14.10.2013r doszło do zaostrzenia procesu chorobowego u wnioskodawcy, co mogło stanowić podstawę do otwarcia kolejnego okresu zasiłkowego po przerwie ponad 60 dni w orzekanej dotychczas niezdolności do pracy. Występowały wówczas: dodatni objaw L.’a przy kącie 50 stopni po stronie lewej i zaznaczony po stronie prawej, niedowład lewego palucha, dolegliwości bólowe odcinka L-S kręgosłupa z cechami ischialgii lewostronnej, zdrętwienie obu stóp. Wiązało się to z zasadą, że zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa mają tendencję do okresowego pogłębiania się w miarę starzenia się organizmu, co wymaga okresowych zabiegów rehabilitacyjnych.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z opinii biegłej sądowej specjalisty neurologa. Treść dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Sąd w pełni uznał wartość dowodową opinii biegłej oraz podzielił wnioski wypływające z jej treści. Opinia sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Do wydania opinii biegła dysponowała dokumentacją lekarską wnioskodawcy, przeprowadziła wywiad oraz dokonała badania przedmiotowego w zakresie swej specjalności. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej neurolog, celem ustalenia czy dolegliwości na jakie uskarża się wnioskodawca czynią go zdolnym do pracy po dniu 1 sierpnia 2013 r.

Pełnomocnik organu rentowego nie kwestionował powyższej opinii.

Wnioskodawca składał zastrzeżenia do opinii, wywodząc że ta sama biegła wydała niekorzystną dla niego opinię w innej sprawie, więc i w tej zapewne kierowała się emocjami i animozjami. S. K. nie wykazał jednak, dlaczego opinia biegłej od strony merytorycznej miałaby być nieobiektywna i nierzetelna. Takiej oceny nie dokonał Sąd, uznając ją za w pełni wartościową, kompletną, rzetelną. Biegła opierając się na wieloletnim doświadczeniu w pracy biegłego oraz na wiedzy medycznej wydała wyważoną opinię, uwzględniając dokumentację medyczną wnioskodawcy, akta sprawy oraz dane zdobyte w następstwie badania wnioskodawcy. W tej sytuacji, wnioski S. K. o dalsze opiniowanie przez innego biegłego neurologa bądź neurochirurga nie mogły być uwzględnione. Wnioskodawca opierał się na subiektywnych odczuciach, nie brał pod uwagę, że od czasu operacji minęło już dużo czasu, a obecnie nie ma wskazań do ponawiania zabiegu. Ponadto schorzenia takie jak u wnioskodawcy przebiegają z okresami zaostrzeń i poprawy. W przypadku więc okresowego pogorszenia może korzystać z zabezpieczenia społecznego w postaci zasiłków chorobowych, co i tak jest korzystniejsze dla wnioskodawcy.

Sąd zaznaczył, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji Sąd nie jest zobowiązany dopuścić dowodu z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszych opinii biegłych lub z opinii instytutu, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 II CR 817/73 niepubl.). Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie założenia, że należy przeprowadzać dowód z opinii wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania jak strona.

W konkluzji Sąd uznał, że sprawa została dostatecznie wyjaśniona do rozstrzygnięcia. Biegła uzupełniała opinię na piśmie, odpowiadając na pytania wnioskodawcy. Udzieliła wyczerpujących i przekonujących odpowiedzi, co skutkowało przyjęciem opinii za podstawę orzekania w sprawie. Oddaleniu podlegał także wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego neurochirurga, bowiem wystarczająca w sprawie była opinia neurologa /z uwagi na charakter objawów wnioskodawcy i brak konieczności oceny schorzenia w zakresie neurochirurgii- brak wskazań operacyjnych/.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny, Sąd Rejonowy uznał iż odwołanie wnioskodawcy nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd wskazał, iż z uwagi na treść art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2014.159 j.t.), zwanej dalej ustawą zasiłkową, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje wówczas przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Zdaniem Sądu wnioskodawca z dniem 2 sierpnia 2013 roku odzyskał zdolność do pracy. W tym czasie nie stwierdzano zaburzeń neurologicznych w stopniu warunkującym ocenę niezdolności do pracy. Podstawową przesłanką przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego jest natomiast dalsza niezdolność do pracy, bezpośrednio po okresie pobierania zasiłku chorobowego i przyznanego świadczenia rehabilitacyjnego.

Z opinii biegłej (tożsamej z oceną dokonaną przez ZUS) wynika, iż wnioskodawca odzyskał zdolność do pracy po wyczerpaniu pełnego okresu zasiłkowego i 5-ciu miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego, tj. po dniu 1.08.2013 r.

Po tej dacie lekarze ZUS i biegła nie stwierdzali zmian powodujących niezdolność do pracy. Ewentualne dalsze okresowe pogorszenie stanu zdrowia wnioskodawcy od dnia 14.10.2013r mogło natomiast znaleźć wyraz w zwolnieniach lekarskich i mogło być podstawą pobierania zasiłku chorobowego w ramach nowego okresu zasiłkowego.

Z tych też względów Sąd Rejonowy uznał, iż zaskarżona decyzja nie mogła ulec zmianie i oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł wnioskodawca.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. obrazę prawa procesowego - zasady swobodnej oceny dowodów wynikającej z dyspozycji art. 233 kpc poprzez oparcie rozstrzygnięcia na podstawie opinii biegłej B. S. i uznaniu, iż żadna ze stron nie kwestionowała jej treści, oraz, że opinia ta jest rzetelna a co ważniejsze kompletna,

2. obrazę prawa procesowego poprzez oddalenie wniosków dowodowych zgłaszanych przez ubezpieczonego tj. obrazę art. 227 kpc a w szczególności wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego oraz z pełnej dokumentacji medycznej odwołującego,

2. obrazę art. 217 kpc w zw. z art. 232 kpc poprzez pominięcie wniosków dowodowych mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie a co za tym idzie Sąd I instancji nie ustalił pełnego stanu faktycznego w związku z czym Sąd I instancji orzekł na podstawie niepełnego materiału dowodowego,

3. obrazę art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25.06.1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( Dz.U.2014.159 j.t.) poprzez uznanie, iż S. K. z dniem 02.08.2013 roku odzyskał zdolność do pracy tracąc tym samym prawo do świadczenia rehabilitacyjnego.

W zakresie wniosków dowodowych skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego dr J. J. na okoliczność stanu zdrowia odwołującego w okresie po 11.06.2013 roku, przebiegu choroby i prognoz co do możliwości odzyskania zdolności do pracy, a co za tym idzie ustalenia czy odwołującemu przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej odwołującego z poradni neurochirurgicznej Szpitala im. (...) w Ł., z którą to dokumentacją nie zapoznawała się biegła, a która to dokumentacja świadczy o przysługującym odwołującemu prawie do świadczenia rehabilitacyjnego.

Z tych wszystkich względów apelujący wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania wobec faktu, iż wydanie wyroku w przedmiotowej sprawie wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznej części, bądź o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 30.09.2013 roku i przyznanie ubezpieczonemu S. K. prawa do spornego świadczenia. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 21 października 2014 r. pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie apelacji wnioskodawcy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie znajdujące oparcie zarówno w obowiązujących przepisach prawa jak i w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Wbrew oczekiwaniom apelacji Sąd drugiej instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym naruszeń norm procesowych, polegających na nie rozpoznaniu kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia i skutkujących koniecznością zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Przepis art. 233 § 1 kpc. stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Zgodnie zaś z przepisem art. 278 § 1 kpc. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”, czyli wiedza z różnych dziedzin nauki, techniki czy sztuki.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 kpc, sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.).

Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20 II UKN 158/99 OSNAPiUS 2001/2/51).

Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L.).

Z kolei w myśl art. 217 § 1 i 3 kpc strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej. Sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione.

Zdaniem Sądu Okręgowego niewątpliwe jest, że ocena stanu zdrowia wnioskodawcy w związku ze zgłoszonym żądaniem przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 2 sierpnia 2013 r. wymagała wiadomości specjalnych i musiała znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy uczynił podstawą swego rozstrzygnięcia opinię biegłego lekarza neurologa B. S., która już w pierwszej z wydanych przez siebie w sprawie opinii stwierdziła, iż rozpoznane schorzenia z zakresu neurologii nie kwalifikują badanego wnioskodawcy do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego po 1 sierpnia 2013 r. Biegła wskazała wprost, iż stwierdzony stan po przebytej operacji p.j.m L4-L5 w październiku 2012 r. i okresowe zaostrzenia zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowego uległy poprawie po leczeniu rehabilitacyjnym. Badaniem neurologicznym stwierdza się zaś objawy ubytkowe pod postacią zniesienia odruchów kolanowych i skokowych oraz subiektywne zaburzenia czucia bez innych objawów korzeniowych, które ograniczałyby w znacznym stopniu niezdolność do pracy. Po wykonaniu kontrolnego badania MR kręgosłupa lędźwiowego neurochirurg stwierdził, iż istnieją względne wskazania do reoperacji (13 luty 2014 r.). W związku z tym brak jest dostatecznych dowodów, że po 1 sierpnia 2013 r. wnioskodawca był niezdolny do pracy. Biegła wskazała przy tym, iż wydając opinię miała na względzie dokumentację zawartą w aktach sprawy oraz historię choroby wnioskodawcy z Poradni Neurochirurgii szpitala im. B. w Ł. od 20 lutego 2012 r. do 14 października 2013 r., której brak uwzględnienia bezzasadnie podnosi apelujący.

Podkreślenia wymaga też fakt, iż w postępowaniu przed Sądem I instancji strona powodowa nie była ograniczona co do możliwości przedstawienia swych twierdzeń i dowodów w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia. Przedstawiła zarzuty odnośnie opinii, do których skrupulatnie i rzeczowo biegła ustosunkowała się w uzupełniającej opinii pisemnej, podkreślając, iż proces chorobowy wnioskodawcy zaostrzył się dopiero od dnia 14 października 2013 r., czyli w czasie, gdy wnioskodawca mógł już korzystać z nowego okresu zasiłkowego. Biegła wskazała też, że do celów orzeczniczych decydującym jest stan kliniczny na dzień badania – ten natomiast wskazywał, iż wnioskodawca w sierpniu 2013 r. nie był niezdolny do pracy.

Skarżący podtrzymując zastrzeżenia do opinii biegłej, podnosząc brak uwzględnienia całości dokumentacji medycznej i wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego specjalisty neurologa nie wskazał jakie aspekty dotyczące jego stanu zdrowia w spornym okresie nadal nie zostały w sprawie wyjaśnione. Z tych też względów w ocenie Sądu Okręgowego brak jest postaw do przyjęcia, iż uzyskane od biegłej wiadomości specjalne nie były wystarczające do merytorycznego i prawidłowego rozstrzygnięcia. Kolejne wnioski dowodowe strony powodowej o dopuszczenie opinii biegłego tej samej specjalności, poparte tylko i wyłącznie jej subiektywnym stanowiskiem, iż okoliczności dotyczące stanu zdrowia wyglądały inaczej, nie mogły zatem zostać uwzględnione.

Powyższe odnieść należy także, do zgłoszonego w apelacji wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii neurochirurga oraz dowodu z „opinii biegłego dr J. J. na okoliczność stanu zdrowia odwołującego w okresie po 11 czerwca 2013 roku, przebiegu choroby i prognoz co do możliwości odzyskania zdolności do pracy, a co za tym idzie ustaleniu czy odwołującemu przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego”.

Zaznaczyć należy, iż w powoływanej już opinii biegła B. S. wskazała, iż stan zdrowia wnioskodawcy i posiadane przez niego schorzenia nie uzasadniają konieczności powołania w sprawie biegłego innej specjalności. Z tych też względów wnioski dowodowe w tym przedmiocie uznać należało za zmierzające wyłącznie do nieuzasadnionego przewlekania postępowania.

W ocenie Sądu II instancji, nie sposób też przesądzić o słuszności twierdzeń wnioskodawcy, co do jego dalszej niezdolności do pracy po dniu 1 sierpnia 2013r. w oparciu o treść „opinii biegłego dr. J. J.”, o przeprowadzenie którego powód wystąpił na etapie postępowania apelacyjnego.

Po pierwsze, należy mieć na względzie, iż dr. J. J. nie jest biegłym, więc co najwyżej w procesie mógłby występować w charakterze świadka, a wniosek o przesłuchanie J. J. w tym charakterze nie został zgłoszony. Po drugie, jeszcze raz wskazać należy, iż wobec tego, że biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego, do obalenia jej twierdzeń nie wystarczy odmienna opinia innego lekarza tej samej specjalności, w tym lekarza prowadzącego, występującego w procesie w charakterze świadka. Podkreślenia wymaga fakt, iż lekarz prowadzący niekoniecznie musi mieć wgląd w całość dokumentacji medycznej złożonej w procesie oraz posiadać wiadomości specjalne, którymi legitymowała się biegła. Z tych też względów jego prywatna opinia w przedmiocie stanu zdrowia wnioskodawcy oraz w kwestii odzyskania przez niego zdolności do pracy po dniu 1 sierpnia 2013 r. nie może zostać uznana za rozstrzygającą na gruncie rozpoznawanego przypadku. Tym samym ewentualnie wydana więc przez niego opinia prywatna pozostaje bez wpływu na wynik rozstrzygnięcia. W powyższych warunkach, wniosek ubezpieczonego o przeprowadzenie w postępowaniu apelacyjnym tego dowodu, jako pozbawionego mocy podważenia opinii biegłego lekarza specjalisty, a co za tym idzie nie mającego znaczenia dla rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy na podstawie art. 217 § 3 kpc pominął.

Reasumując, mając powyższe na uwadze zarzuty naruszenia art. 233 § 1 kpc, art. 227 kpc, art. 217 kpc w zw. z art. 232 kpc, oraz art. 18 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej, poprzez wydanie wyroku bez wyjaśnienia istotnych dla rozpoznania sprawy okoliczności, z pominięciem zgłaszanych przez wnioskodawcę wniosków dowodowych i w wyniku tego ustalenie, iż wnioskodawcy nie przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 2 sierpnia 2013 r. uznać należało za bezzasadne.

Kluczowym dla stwierdzenia uprawnień wnioskodawcy do spornego świadczenia był jego stan zdrowia i zdolność do pracy właśnie na dzień 2 sierpnia 2013 r. Braku zdolności do pracy we wskazanej dacie wnioskodawca w procesie nie wykazał. Natomiast okoliczność, iż istotnie jego proces chorobowy ponownie się zaostrzył od dnia 14 października 2013 r. - co także miał na względzie Sąd Rejonowy - nie mogła wpłynąć na powyższe ustalenie, a co za tym idzie na wynik rozstrzygnięcia w sprawie.

Orzeczenie Sądu I instancji w pełni zatem odpowiada prawu.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc. oddalił apelację wnioskodawcy jako bezzasadną.