Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędzia SO Gabriela Sobczyk

Sędzia SR del. Roman Troll

Protokolant Iwona Reterska

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2014 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy R.

przeciwko P. M.

o eksmisję

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej

z dnia 19 lutego 2014 r., sygn. akt I C 492/13

1.  odrzuca apelację w części zaskarżającej nieistniejące rozstrzygnięcie o przyznaniu pełnomocnikowi pozwanego od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  przyznaje adwokatowi B. H. od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej) kwotę 73,80zł (siedemdziesiąt trzy złote i osiemdziesiąt groszy), w tym kwotę 13,80zł (trzynaście złotych i osiemdziesiąt groszy) podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

SSR del. Roman Troll SSO Leszek Dąbek SSO Gabriela Sobczyk

Sygn. akt III Ca 658/14

UZASADNIENIE

Powódka Gmina R. żądała nakazania pozwanemu P. M. opuszczenie, opróżnienie i wydanie w stanie wolnym od osób i rzeczy lokalu mieszkalnego położonego w R. przy ul. (...) i zasądzenia

na jej rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdziła, że pozwany zajmuje lokal bez tytułu prawnego.

Pozwany P. M. wniósł o oddalenie powództwa, a w wypadku uwzględnienia powództwa - o przyznanie mu prawa do lokalu socjalnego lub lokalu tymczasowego.

Podnosił, że jest zameldowany w przedmiotowym lokalu od 2 01 2011r., nie zalega

z opłatami za mieszkanie oraz przestrzega regulaminu porządku domowego.

Sąd Rejonowy w Rudzie Śląskiej w wyroku z dnia 19 02 2014r. uwzględnił powództwo oraz ustalił, że pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego od Gminy R. oraz zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 320 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach wyroku przywołał regulację art. 222 § 1 k.c., art. 691 k.c., i § 12 uchwały nr (...) Rady Miejskiej w R.

w sprawie określenia zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta w brzmieniu ustalonym uchwałą nr (...) Rady Miasta w R. z dnia 31 05 2009r. Dokonał oceny poczynionych ustaleń i w jej wyniku ocenił, że pozwany nie posiada tytułu prawnego do zamieszkiwania w spornym lokalu, co w świetle regulacji art. 222 § 1 k.c. rodzi po stronie powódki skuteczne względem niego roszczenie o jego wydanie. Następnie przywołał regulację art. 11 ust. 1, art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 06 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014r., poz. 150 ze zm.) i uznał, że wobec tego, iż pozwany nie posiadał tytułu prawnego do zamieszkiwania w spornym lokalu nie jest on również uprawniony do otrzymania lokalu socjalnego. Odnosząc się

do jego żądania przyznanie mu prawa do lokalu tymczasowego wskazała, że należy to do kompetencji gminy. O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżył pozwany P. M. , który wnosił o jego zmianę przez oddalenie powództwa, bądź o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie na rzecz jego pełnomocnika kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

Zarzucał, że przy ferowaniu zaskarżonego wyroku naruszono przepisy:

- § 12 uchwały nr (...) Rady Miejskiej w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta w brzmieniu ustalonym uchwałą nr (...) Rady Miasta w R. z dnia 31 05 2009r. poprzez błędne jego zastosowanie i wskazanie w/w przepisu jako podstawy wyrokowania w sytuacji, gdy przedmiotowy przepis nie istnieje,

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez wskazanie jako podstawy prawnej nieistniejącego przepisu § 12 uchwały nr (...) Rady Miejskiej w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta w brzmieniu ustalonym uchwałą nr (...) Rady Miasta w R. z dnia 31 05 2009r.,

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku a polegający na nieprawidłowym ustaleniu okresu w jakim pozwany zamieszkiwał w lokalu z jego najemcą w sytuacji gdy zeznania świadka I. M. wskazują, że okres ten wynosił co najmniej 3 lata,

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów oraz brak wszechstronnej oceny zebranego materiału dowodowego w szczególności zeznań świadka I. M. a w konsekwencji uznanie, że pozwany nie zamieszkiwał stale w przedmiotowym lokalu w okresie 3 lat przed śmiercią najemcy,

- art. 207 § 6 k.p.c. polegające na dopuszczeniu i przeprowadzeniu dowodu z przesłuchania świadka M. C. oraz dokumentów – pism z 20 06 2013r. i 26 06 2013r. w sytuacji, gdy wniosek o ich przeprowadzenie nie został zawarty w pozwie a strona powodowa nie wykazała, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie procesowym bez swojej winy, nie wskazała że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy ani nie wskazała, że występują inne wyjątkowe okoliczności,

- art. 117 § 1 k.p.c. w zw. z art. 109 § 1 k.p.c. w zw. z § 10 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 09 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu mające wpływ na treść wyroku wydanego w sprawie a polegające na niezasądzeniu na rzecz pełnomocnika pozwanego ustanowionego z urzędu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem pierwszej instancji pomimo zgłoszonego w piśmie z dnia 13 09 2013r. wniosku w tym zakresie.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował powództwo, przyjmując,

że ma ono źródło w regulacji w 222 § 1 k.c.

Rozpoznając sprawę nie zakreślił powodowi terminu do złożenia pism procesowych pod sankcją przewidzianą w art. 207 § 6 k.p.c., wobec czego dopuszczając a następnie przeprowadzając dowody z zeznań świadka M. C.

oraz wskazanych w apelacji dokumentów prywatnych (pism z dnia 20 06 2013r. i 26 06 2013r.) nie naruszył tej regulacji.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia dotyczące faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (poniżej) mają podstawę w informacjach zawartych w przywołanych źródłach dowodowych, które nawzajem się uzupełniają

i potwierdzają i jako takie są w pełni wiarygodne.

Kwestionowane w apelacji ustalenie dotyczące zamieszkiwania przez powoda

w przedmiotowym lokalu dotyczą faktów nieistotnych dla rozstrzygnięcia sprawy

(w świetle zawartej poniżej oceny prawnej) i ocena podniesionego w tej kwestii

w apelacji zarzutu jest bezprzedmiotowa.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego jest prawidłowa i Sąd odwoławczy w całości ją podziela i przyjmuje za własną (orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. C III 473/34, Zb. U.z 1935r. poz. 496).

Pozwany jest wnukiem zmarłego najemcy spornego lokalu, a w toku postępowania nie wykazano, że na jego dziadku ciążył obowiązek jego alimentacji.

Pozwany nie należy zatem do kręgu krewnych i powinowatych wstępujących

z mocy regulacji art. 691 § 1 k.c., w konsekwencji czego z mocy tej regulacji

nie wstąpił po nim w stosunek najmu spornego lokalu (przywoływany w apelacji fakt zamieszkiwania przez powoda

w spornym lokalu nie ma z znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy).

Bezzasadne są również zarzuty apelacji dotyczące wadliwego zastosowania

w uregulowań zawartych w powołanej w apelacji uchwale Rady Miasta w R. (nr (...) w brzmieniu ustalonym uchwałą nr (...)).

Zgodnie bowiem z utrwalonym i akceptowanym przez doktrynę poglądem prawnym judykatury – znalazł on między innymi odzwierciedlenie w orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 25 06 2008r. (III CZP 37/08) - uchwała ta nie rodzi podstaw prawnych do powstania po stronie pozwanego roszczenia o zawarcie umowy najmu.

Dlatego też Sąd pierwszej instancji słusznie ocenił, iż sam fakt ewentualnego zrealizowania się przewidzianych w uchwale pozwanej przesłanek uprawniających powoda do otrzymania lokalu z mieszkaniowego zasobu pozwanej nie rodzi żadnych roszczeń cywilnoprawnych i tym bardziej nie prowadzi - do czego w istocie zmierza apelacja – do zawiązania z mocy prawa pomiędzy stronami stosunku najmu przedmiotowego lokalu.

Z podanych względów pozwany zamieszkuje w przedmiotowym lokalu bez tytułu prawnego, stąd też powódce jako właścicielowi budynku, którego część składową stanowi sporny lokal, przysługuje względem niego przewidziane w regulacji art. 222 § 1 k.c. skuteczne roszczenie o jego wydanie.

Znalazło to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku i w tej części apelacja pozwanego jest bezzasadna, co prowadziło do jej oddalenia.

W zaskarżonym wyroku nie zamieszczono orzeczenia o wniosku pełno-mocnika pozwanego o przyznanie mu od Skarbu Państwa kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

Abstrahując zatem o zagadnienia posiadania przez pozwanego legitymacji czynnej do ewentualnego zaskarżenia takiego rozstrzygnięcia (nie dotyczy ono bowiem sfery praw pozwanego ale jego pełnomocnika), to została ona wniesione od nie-istniejącego orzeczenia (wadliwość tę można było sanować przez złożenie wniosku

o uzupełnienie zaskarżonego w oparciu o regulację art. 351 k.p.c.).

Dlatego tej w części jest ona niedopuszczalna w rozumieniu regulacji art. 370 k.p.c., przez co podlegała ona odrzuceniu

Reasumując, w części zaskarżającej nieistniejące rozstrzygnięcie o przy-znaniu pełnomocnikowi pozwanego od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji apelacja jest niedopuszczalna i jako taka podlega odrzuceniu na podstawie regulacji art. 370 k.p.c.

W pozostałym zakresie apelację jako bezzasadną oddalono na mocy art. 385 k.p.c. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu pozwanemu

w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie regulacji art. § 10 pkt 1 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 i § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 09 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. z 2013, poz. 461).

SSR (del.) Roman Troll SSO Leszek Dąbek SSO Gabriela Sobczyk