Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSO Olga Nocoń

SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Monika Maj

w obecności Wandy Ostrowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2014 r.

sprawy:

W. L. /L./

syna H. i H.

ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 284 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 2 czerwca 2014 r. sygn. akt III K 514/11

1.uchyla zaskarżony wyrok w punktach: 1, 3, 4, 5 i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Rybniku do ponownego rozpoznania;

2.zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w punkcie 2 na zasadzie art. 276 k.k. skazuje oskarżonego na karę grzywny w ilości 50 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20,00 (dwadzieścia) złotych;

- w punkcie 6 ustala wysokość wydatków na kwotę 2.300,97 (dwa tysiące trzysta złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) złotych i uchyla rozstrzygnięcie o opłacie za I instancję;

3.w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.obciąża oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatą za obie instancje w kwocie 100,00 (sto) złotych i zasądza od niego wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20,00 (dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt V.2 Ka 474/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 2 czerwca 2014r, sygn. akt II K 514/11, uznał oskarżonego W. L. za winnego tego, że:

1. w grudniu 2010 roku na terenie Republiki Słowackiej działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru będąc zatrudnionym w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. na stanowisku kierowcy, przywłaszczył powierzone mu mienie w postaci zaliczek gotówkowych oraz dokonując wypłat gotówkowych przy użyciu karty płatniczej (...) Bank S.A. powodując czynem swym straty w łącznej kwocie 1.837,51 EURO na szkodę (...) sp. z o.o. w K., co stanowi występek z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 284§2 kk skazał go na karę pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy, zaś na mocy art. 33 §2 kk orzekł grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 złotych,

2. w grudniu 2010 roku na terenie Republiki Słowackiej ukrył dokumenty, którymi nie miał prawa rozporządzać, w ten sposób, iż będąc zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w K. na stanowisku kierowcy i mając obowiązek rozliczania się z wykonanego przewozu, nie zwrócił listów przewozowych CMR, działając na szkodę (...) Sp. z o.o. w K., tj. czynu stanowiącego występek z art. 276 kk i za to na mocy tego przepisu Sąd skazał go na karę pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy.

Na mocy art. 85 kk, art. 86 §1 kk Sąd połączył oskarżonemu wymierzone kary pozbawienia wolności i orzekł karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69 §1 i 2 kk, art. 70 §1 pkt 1 kk Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności na okres 2 lat tytułem próby.

Na mocy art. 72 §2 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej wskazanym w pkt. 1 wyroku przestępstwa poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) sp. z o.o. w K. kwoty 1.837,51 EURO w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

Na mocy art. 627 kpk Sąd obciążył oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztami sądowymi w kwocie 2.680,97 złotych, w tym opłatą w kwocie 380,00 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego i zarzucił:

- na zasadzie art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, iż oskarżony przywłaszczył powierzone mu mienie, podczas gdy oskarżony rozliczył wszystkie dokonane przez niego transakcje i wskazał szczegółowo na jaki cel związany z wykonywaną przez niego pracą zostały przeznaczone poszczególne kwoty,

- na zasadzie art. 438 pkt 1 kpk obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 276 kk poprzez jego błędną wykładnie i uznanie, że bezprawne posiadanie dokumentu wyczerpuje znamiona czynu z art. 276 kk, podczas gdy przepis ten penalizuje jedynie zachowania polegające na niszczeniu, uszkodzeniu, czynieniu bezużytecznym, ukrywaniu bądź usuwaniu dokumentu, nie zaś jego posiadaniu.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o zamianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznawania

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja okazała się częściowo zasadna i dlatego też konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku w punktach 1, 3, 4, 5 i w tym zakresie przekazać sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Rejonowy nie kwestionuje winy oskarżonego w zakresie czynu przypisanego mu w pkt 2. wyroku, albowiem tutaj wina oskarżonego nie budzi wątpliwości, i Sąd Okręgowy w tym zakresie podziela zapatrywania Sądu I instancji.

Wskazać jednakże należy, iż w odniesieniu do czynu pierwszego zaskarżone postanowienie ostać się nie mogło i konieczne stało się ponowne rozpoznanie sprawy w tym zakresie. Po przeprowadzeniu kontroli odwoławczej potwierdziły się stawiane w apelacji zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych. Wskazać należy, że ocena zgromadzonego materiału dowodowego została przeprowadzona w sposób wadliwy i nieprzekonywujący.

Niewątpliwie Sąd Rejonowy dopuścił się również obrazy przepisów postępowania, bowiem wydając zaskarżony wyrok Sąd nie wziął pod uwagę okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a jedynie uwzględnił te okoliczności, które przemawiały na jego niekorzyść, czym Sąd dopuścił się obrazy art. 4 kpk. Naruszona została przez Sąd również zasada in dubio pro reo polegająca na rozstrzyganiu nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Wskazać należy, iż przyjmując winę oskarżonego W. L. Sąd uznał za wiarygodne jedynie dowody przemawiające na niekorzyść oskarżonego, uznając że dowody przemawiające na jego korzyść nie zasługują na wiarę – jednakże z argumentacją Sądu, co do powodów takiego działania nie sposób się zgodzić.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien w sposób skrupulatny przesłuchać oskarżonego W. L. i ponownie przeanalizować jego wyjaśnienia. Wskazać należy, iż z wyjaśnień oskarżonego wynika, iż oddawał on otrzymane karty kredytowe, jednak nikt ich odbioru nie potwierdzał, nikt tego nie kontrolował. Wskazać także należy, iż pokrzywdzony nie wypłacał zatrudnionym kierowcom należnych wynagrodzeń oraz diet, a karty kredytowe przekazywane kierowcom często były bez pokrycia.

Podkreślić nadto trzeba, iż Sąd Rejonowy winien zastanowić się nad instytucją cywilną jaką jest „prawo zatrzymania” wskazaną w art. 461 §1 kc. Przepis ten stanowi, że zobowiązany do wydania cudzej rzeczy może ją zatrzymać aż do chwili zaspokojenia lub zabezpieczenia przysługujących mu roszczeń o zwrot nakładów na rzecz oraz roszczeń o naprawienie szkody przez rzecz wyrządzonej (prawo zatrzymania).

Sąd winien również zastanowić się nad instytucją domniemania niewinności wynikająca z przepisu art. 5 kpk, zgodnie z którą nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego (§2).

Nadto wskazać należy, iż Sąd błędnie przyjął kwotę spowodowanej straty w wysokości 2.583,40. Nie odliczył Sąd np. kwoty mandatu, który otrzymał oskarżony z powodu zjechania z trasy z uwagi na okoliczność, iż karta kredytowa, którą posiadał nie działała i musiał skorzystać z bankomatu by wypłacić pieniądze.

Sąd I instancji winien zatem jeszcze raz przesłuchać oskarżonego i szczegółowo przeanalizować jego wyjaśnienia, jak również winien jeszcze raz przeanalizować zgromadzony w sprawie materiał dowodowy na korzyść oskarżonego.

Tak więc nie przesądzając o wynikach postępowania Sąd I instancji, przy ponownym rozpoznaniu sprawy winien raz jeszcze dokonać wszechstronnej, wnikliwej i rzetelnej analizy całokształtu materiału dowodowego. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd winien wskazać, zgodnie z treścią art. 424 kpk, na jakich oparł się dowodach i dlaczego jednym dał wiarę a innym odmówił wiarygodności. Przy ocenie dowodów Sąd winien mieć również na uwadze treść art. 7 kpk.

Z tych względów Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok w zakresie punktów 1, 3, 4, 5 i sprawę przekazał w tym zakresie Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.