Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Agnieszka Zawrzykraj

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 13 sierpnia 2014 r., 23 października 2014 r. i 30 października 2014 r. sprawy, przeciwko E. W. s. Z. i W. z domu M. ur. (...) w S.

obwinionej o to że:

W dniu 29 czerwca 2013 r. około godz. 15:45 w W. na ulicy (...) naruszyła zasady określone w art. 23 ust 1 pkt. 2 P. przez to, że kierując samochodem marki T. o nr rej. (...) nie zachowała bezpiecznego odstępu od omijanego zaparkowanego samochodu marki F. o nr rej. (...) powodując kontakt miedzy pojazdami,

tj. o czyn z art. 97 KW, w związku z art. 23 ust. 1 pkt. 2 Ustawa z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

orzeka

1)  Obwinioną E. W. uznaje za winną tego , że w dniu 29 czerwca 2013 roku około godziny 15.45. w W. na ulicy (...) naruszyła zasady określone w art. 23 ust 1 pkt 2 P. przez to , że kierując samochodem marki T. o nr rej. (...) nie zachowała bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki F. o nr rej. (...) , w wyniku czego doprowadziła do kontaktu z nim , powodując jego uszkodzenie , czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. wykroczenia z art. 86 par 1 kw i za to na podstawie art. 86 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

2)  Zwalnia obwinioną od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 4321/13

UZASADNIENIE

E. W. została obwiniona o to, że w dniu 29 czerwca 2013 r. około godz. 15:45 w W. na ulicy (...) naruszyła zasady określone w art. 23 ust 1 pkt. 2 P. przez to, że kierując samochodem marki T. o nr rej. (...) nie zachowała bezpiecznego odstępu od omijanego zaparkowanego samochodu marki F. o nr rej. (...) powodując kontakt miedzy pojazdami,

tj. o czyn z art. 97 KW, w związku z art. 23 ust. 1 pkt. 2 Ustawa z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm.: Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 czerwca 2013 roku E. W. kierując samochodem marki T. o nr rej. (...) wyjeżdżała z miejsca parkingowego umiejscowionego na ulicy (...) w W.. Podczas wykonywania przedmiotowego manewru doszło do kontaktu kierowanego przez nią samochodu z zaparkowanym samochodem marki F. o nr rej. (...).

W wyniku kolizji w samochodzie marki F. został zarysowany na długości 30 cm i szerokości 20 cm lewy przedni róg zderzaka przedniego. Z lewej strony uszkodzenia widoczne były odpryski lakieru. W części lewej otarcia widoczny był lakier innego pojazdu w kolorze jasnym. Przez uszkodzenie przechodziła listwa, która również nosiła ślady otarć. Listwa ta przy końcu wypadła z zaczepów.

W wyniku zdarzenia w samochodzie marki T. doszło z kolei do zarysowania tylnego prawego błotnika, tylnego zderzaka z prawej strony, a także przedniego zderzaka z lewej strony.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionej E. W. /k. 60/, zeznań pokrzywdzonego R. G. /k. 60-61, 3v/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 73-74, 64-72/, a także protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, protokołów oględzin /k. 4, 12/, notatek urzędowych /k. 8, 9/ oraz informacji o karalności /k. 16-17/.

Obwiniona E. W. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W złożonych wyjaśnieniach obwiniona przyznała, iż przejeżdżała tą ulicą. Jednocześnie zaprzeczyła ona, aby pamiętała zdarzenie, w czasie którego doszło do kolizji. Przed Sądem obwiniona oświadczyła także, iż jej samochód nie posiada jakichkolwiek uszkodzeń, natomiast wszelkie zarysowania powstały przed datą zdarzenia i dotychczas nie zostały one usunięte. /k. 60 wyjaśnienia obwinionej E. W. /

E. W. ma 57 lat. Jest mężatką, ma dwoje dorosłych dzieci. Z zawodu jest ekonomistką. Obecnie pozostaje na utrzymaniu męża. Nie była karana. Nie była również leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 59 wyjaśnienia obwinionej E. W. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę E. W. w odniesieniu do zarzuconego jej czynu, tj. spowodowania kolizji drogowej.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonego R. G., a także opiniach biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu, protokołów oględzin, notatek urzędowych oraz informacji o karalności.

Ustalając stan faktyczny, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionej E. W., dając jej wiarę jedynie w zakresie, w jakim obwiniona potwierdziła, iż przejeżdżała ulicą, na której miało miejsce zdarzenie. Twierdzenia obwinionej w pozostałym zakresie stanowią wyłącznie przyjętą przez nią linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za spowodowanie kolizji. Są one oczywiście sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami pokrzywdzonego oraz opiniami biegłego sądowego J. K..

Analizując zeznania złożone przez pokrzywdzonego R. G. w kontekście pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego sądowego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą. Świadek ten w swoich zeznaniach przedstawił okoliczności przedmiotowego zdarzenia. W złożonych zeznaniach pokrzywdzony wskazywał, iż po usłyszeniu dźwięku charakterystycznego dla stłuczki samochodów, podbiegł on do okna i zauważył wyjeżdżający z miejsca parkingowego samochód o nr rej. (...), który następnie odjechał ul. (...) w kierunku Pl. (...). Po spisaniu numerów rejestracyjnych w/w pojazdu, pokrzywdzony udał się do swojego samochodu, który zaparkowany był przy ulicy (...). Spostrzegł on wówczas, iż pojazd ten posiada zarysowania powłoki lakierniczej. W pojeździe uszkodzona została także listwa. Z uwagi na powyższe, pokrzywdzony poinformował o zdarzeniu Policję. /k. 60-61, 3v zeznania pokrzywdzonego R. G. /

Zeznania pokrzywdzonego R. G. należało uznać za logiczne i spójne, odpowiadają one zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych.

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków J. K., który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

W ocenie Sądu opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

W złożonych opiniach biegły sądowy J. K. podkreślił, iż uszkodzenie samochodu marki F. zostało spowodowane wyłącznie działaniami drugiego uczestnika zdarzenia. Kolizja wystąpiła podczas omijania zaparkowanego samochodu marki F. przez samochód, którym poruszał się sprawca zdarzenia. Z opinii biegłego wynika, iż przedmiotowe zdarzenie wystąpiło na skutek niezachowania bezpiecznego odstępu oraz szczególnej ostrożności podczas wykonywanego manewru omijania samochodu marki F.. Doszło do niego najprawdopodobniej na skutek błędnej techniki jazdy obwinionej. Jednocześnie biegły stwierdził, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie upoważnia do negatywnego ocenienia taktyki lub techniki jazdy pokrzywdzonego. Nie można w żaden sposób stwierdzić, aby jego działania były w jakimkolwiek stopniu nieprawidłowe. Z opinii biegłego wynika także , że uszkodzenia samochodu F. dotyczą naroża przedniego lewego . Są one zlokalizowane na zderzaku przednim . Opisane uszkodzenia samochodu T. dotyczą także jego zderzaków . Z uwagi na fakt , że zderzaki w samochodach osobowych znajdują się na zbliżonej wysokości nie można stwierdzić , by między uszkodzeniami obu pojazdów występował brak korelacji geometrycznej . Protokół oględzin samochodu F. ( k 4) informuje o naniesieniu ( przeszczepie ) lakieru barwy jasnej . Natomiast z protokołu oględzin samochodu marki T. wiadomo , że pojazd ten posiadał powłokę lakierową barwy srebrnej . W związku z tym należy stwierdzić , że barwa przeszczepu na nadwoziu samochodu F. nie wykazuje braku korelacji z barwą powłoki lakierowej samochodu T. – a może jej odpowiadać . Na podstawie uszkodzeń ujawnionych w obu pojazdach można stwierdzić , że do kolizji mogło dojść w warunkach wskazanych przez pokrzywdzonego /k. 73-74, 64-72 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 2/, protokołów oględzin /k. 4, 12/, notatek urzędowych /k. 8, 9/ oraz informacji o karalności /k. 16-17/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Poczynione ustalenia faktyczne, będące wynikiem oceny dowodów zebranych w sprawie, doprowadziły Sąd Rejonowy do odmiennych konkluzji w zakresie opisu czynu oraz jego kwalifikacji prawnej w relacji do tej, która zawarta została we wniosku o ukaranie.

Bacząc, by nie wykroczyć poza granice czynu opisanego we wniosku o ukaranie, Sąd dokonał korekty opisu czynu przypisanego ostatecznie obwinionej i zmienił jego kwalifikację prawną, aby w pełni wyrażały one charakter czynu, uznając, iż obwiniona E. W. w dniu 29 czerwca 2013 roku około godziny 15.45. w W. na ulicy (...) naruszyła zasady określone w art. 23 ust 1 pkt 2 P. przez to, że kierując samochodem marki T. o nr rej. (...) nie zachowała bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki F. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadziła do kontaktu z nim, powodując jego uszkodzenie, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym wyczerpała dyspozycję wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw.

Obwiniona dopuściła się wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw. Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy Prawa Ruchu Drogowego dotyczące wykonywania manewru omijania zostały określone w art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z nimi, kierujący pojazdem jest obowiązany przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby zmniejszyć prędkość. Omijanie pojazdu sygnalizującego zamiar skręcenia w lewo może odbywać się tylko z jego prawej strony.

Wymierzając obwinionej karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył znaczny stopień winy obwinionej. E. W. podczas wykonywania manewru omijania zaparkowanego samochodu marki F. o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności, co doprowadziło do zderzenia z w/w pojazdem i uszkodzenia go.Analizując niniejszą sprawę należało wskazać, iż obwiniona realizując przedmiotowy manewr omijania pojazdu nie chciała doprowadzić do skutku w postaci wywołania stanu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu, choć nie zachowując wymaganych środków ostrożności, musiała godzić się z możliwością jego powstania. Jako okoliczność łagodzącą uwzględniono niewielki rozmiar uszkodzeń powstałych w pojeździe, w który obwiniona uderzyła.

Mając to na uwadze, Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 500 złotych, uznając, że kara ta stanowi wystarczającą reakcję na czyn E. W.. Sankcja ta uwzględnia możliwości majątkowe obwinionej. Zdaniem Sądu obwiniona będzie w stanie ją zapłacić. Wymierzona kara grzywny będzie również miała pozytywny wpływ na kształtowanie świadomości społecznej oraz będzie stanowiła wystarczający bodziec dla osiągnięcia względem obwinionej pożądanych celów zapobiegawczych oraz wychowawczych.

Mając na uwadze zasady słuszności, Sąd, stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinioną od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.