Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz

przy udziale oskarżyciela publicznego sierż. szt. Agnieszki Szlachtowicz-Pelawskiej

po rozpoznaniu w dniu 1 października 2014r.

sprawy L. K.

obwinionej o wykroczenie z art. 86§1 kw w zw. z art. 22 ust.4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, art. 97 kw w zw. z art. 44 ust.1pkt. 4 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionej

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 25 czerwca 2014r.,sygn. akt IX W 1405/14

I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem opłaty za II instancję.

Sygn. akt VII Ka 760/14

UZASADNIENIE

L. K. została obwiniona o to, że w dniu 14 marca 2014r. o godz. 10:23 w O. na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...), kierując samochodem marki J. (...) o nr rej. (...), podczas zmiany pasa ruchu nie zachowała szczególnej ostrożności i nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadziła do zderzenia i uszkodzenia pojazdów oraz zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym a następnie oddaliła się z miejsca zdarzenia,

tj. o wykroczenie z art. 86§ 1 kw w zw. z art. 22 ust. 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, art. 97 kw w zw. z art. 44 ust. 1 pkt 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie IX W 1405/14

I obwinioną L. K. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 86§1 kw i za to na podstawie art. 86§1 kw skazał ją na karę 500,- (pięćset) złotych grzywny;

II obwinioną L. K. uniewinnił od popełnienia czynu z art. 97 kw ;

Od powyższego wyroku apelację złożył obrońca obwinionej zarzucając wyrokowi:

I błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania wyroku, mający wpływ na treść orzeczenia poprzez ustalenie niezgodnie z treścią materiału dowodowego, że doszło do zderzenia i uszkodzenia pojazdów marki J. (...) o nr rej. (...) oraz marki F. (...) o nr rej. (...) i że to obwiniona ponosi winę za spowodowanie niniejszego zdarzenia

II obrazę przepisów postępowania art. 39 § 1 i § 2 Kpw w zw. art. 170 § 1 i § 2 Kpk oraz art. 42 § 1 Kpw w zw. z art. 201 Kpk poprzez brak dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego pomimo faktu, iż opinia wydana przez biegłego E. R. jest wewnętrznie sprzeczna oraz poprzez nieuprawnione uznanie tej opinii przez Sąd I instancji za jasnej, pełnej i rzetelnej pomimo sprzeczności twierdzeń zawartych w jej treści z końcowymi wnioskami opinii

III rażącą obrazę przepisów postępowania art. 7 Kpk w zw. z art. 8 Kpw poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz art. 5 kpk w zw. z art. 8 Kpw poprzez naruszenie zasady domniemania niewinności

W związku z powyższym wniósł o zmianę zaskrażonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej czynu lub o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 4 k.p.k. Także przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 kpk i przekonująco uzasadnione w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia winy i kwalifikacji prawnej przypisanego obwinionej czynu. Stąd też odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Zauważyć trzeba, że podnosząc tego rodzaju zarzuty skarżący jedynie polemizuje z ustaleniami Sądu I instancji. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie obwinionej, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Pomimo swojej obszerności apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

Wbrew stanowisku skrzącego nie budzi żadnych wątpliwości fakt kolizji pomiędzy pojazdami obwinionej i pokrzywdzonego. Wynika to nie tylko z konsekwentnych i w pełni wiarygodnych zeznań J. R. ale i twierdzeń K. Ż. oraz wniosków płynących z protokołów oględzin pojazdów i opinii biegłego z zakresu mechaniki i ruchu pojazdów. Odnośnie relacji pokrzywdzonego to jest ona jasna i logiczna. J. R. nie miał żadnego powodu aby pomawiać L. K. i rzetelnie przedstawił przebieg zdarzenia oraz i te okoliczności, które spowodowały, że jedynie zdołał zapisać numery pojazdu, którym poruszała się obwiniona. Wprawdzie w istocie w relacji pokrzywdzonego zachodzi pewna niezgodność pomiędzy poszczególnymi zeznaniami dotyczącymi kolejności wykonywanych przez niego manewrów a momentem zetknięcia pojazdów, to jednakże nie ma ona takiego charakteru aby mogło to skutecznie zakwestionować sam fakt kolizji. Zauważyć także należy i to, że wbrew zarzutowi zawartemu w apelacji –k.86, z relacji J. R. nie wynika aby miał on twierdzić, że poruszał się przy osi rozdzielającej pasy ruchu. Tym samym chybione jest zarzucanie pokrzywdzonemu, że rzekomo to on mógł doprowadzić do kolizji Z tymi zeznaniami w pełni korespondują relacje policjantów, którzy zawiadomieni przez pokrzywdzonego w pierwszej kolejności dokonali oględzin samochodu marki F. a następnie udali się w miejsce gdzie był zaparkowany samochód, którym kierowała obwiniona. Z ich relacji w postaci zeznań i zapisów w notatniku służbowym wynika, że po ustawieniu pojazdów względem siebie ujawnione uszkodzenia sobie odpowiadały. Co więcej jak wynika z wiarygodnej relacji K. Ż. L. K. miała stwierdzić, że „poczuła coś ale myślała, ze nic się nie stało i pojechała dalej” –k.35 odw. Dopełnieniem tych źródeł dowodowych o charakterze osobowym są wnioski płynące z treści protokołów jak na k. 10-11 i opinii jak na k.39-51 i k.63.

Odnosząc do kolejnego zarzutu obrońcy obwinionej wskazać należy, ze już sama analiza danych zawartych w protokołach jak na k.10 i k.11 pozwala na stwierdzenie, że ujawnione uszkodzenia obu pojazdów wskazują na ich bezpośredni kontakt. Powyższe ustalenie znajduje również pełne w oparcie i potwierdzenie w wnioskach opinii biegłego E. R.. Sąd Okręgowy w pełni popiera stanowisko Sądu I instancji co do tego, że opinia ta spełnia wymogi procesowe i nie zachodziła konieczność dopuszczania dowodu z opinii innego biegłego. Biegły dokonał trafnej analizy zebranego materiału dowodowego oraz sam poczynił dodatkowego pomiary – k.63-65, które pozwoliły w konsekwencji na ustalenie przez Sąd Rejonowy przebiegu zdarzenia. Tym samym w pierwszej kolejności odwołać się należy do treści zapisów jak na k.49 gdzie wskazano, które uszkodzenia obu samochodów korespondują ze sobą. Co więcej za rzetelnością opinii dodatkowo przemawia to, że biegły wskazał także na takie inne uszkodzenia pojazdów, które nie powstały w wyniku ich zetknięcia w dniu 14 marca 2014 r. – porównaj k.50. Wreszcie w pełni zaakceptować należy wskazywany mechanizm powstania korespondujących ze sobą uszkodzeń, który wynikał tak z przemieszczenia się pojazdów po torach ruchu nieznacznie od siebie oddalonych i przede wszystkim wyłamania przez pojazd J. lusterka w samochodzie F. i jej przemieszczaniu się po zerwaniu pomiędzy pojazdami- k.49, k.74 odw.

W konsekwencji nie sposób jest podzielić zarzutu skazanego co do tego, że opinia biegłego E. R. jest wewnętrznie sprzeczna i że w konsekwencji nie mogła być uznana za jasną, pełną i rzetelną.

W świetle powyższych okoliczności w żaden sposób nie można było podzielić stanowiska skarżącego i co do tego, że rzekomo w sprawie zachodziły takiego rodzaju wątpliwości, które nakazywały w konsekwencji uniewinnienie L. K. od popełnienia przypisanego jej czynu. Wręcz przeciwnie przeprowadzone dowody w sposób pewny wskazywały na jej sprawstwo czego ostatecznym wyrazem jest uznanie jej winy co do wykroczenia z art.86§1 kw.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy-art.437 § 1kpk, art. 438 pkt. 2-3 kpk w zw. z art.109§1 kpw.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk i art.3ust.1 i art.8 i 21pkt.2 ustawy o opłatach w sprawach karnych w zw. z art. 119 kpw Sąd Okręgowy zasądził od L. K. koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym kwotę 50 zł tytułem opłaty za II instancję.