Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny - Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Cholewa-Kuchta

Sędziowie: SO Katarzyna Serafin-Tabor (sprawozdawca)

SO Zbigniew Zgud

Protokolant sądowy: Piotr Łączny

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2014 roku w Krakowie

sprawy z powództwa (...)

przeciwko S. O.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Oświęcimiu

z dnia 25 marca 2014 r., sygnatura akt I C 1230/13

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz adwokata E. Z. kwotę 2214 zł (dwa tysiące dwieście czternaście złotych) brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 1200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 4 września 2014 roku

Strona powodowa (...) pozwem z dnia 10 czerwca 2013 roku domagała się zasądzenia od pozwanego S. O. kwoty 43.227,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 10 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty.

Pozwany S. O. podniósł, że nie zgadza się z żądaniem pozwu oraz, że nie uchyla się od spłaty kredytu lecz nie może sprostać roszczeniu ze względu na trudną sytuację materialną. Zaproponował rozłożenie świadczenia na raty deklarując spłatę w wysokości około 300 zł miesięcznie podkreślając, że wie, iż kredyt trzeba spłacić i, że chce go spłacić.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 43.227,02 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 10 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty (punkt 1) oraz odstąpił od obciążania pozwanego kosztami postępowania należnymi na rzecz strony powodowej (punkt 2).

Sąd Rejonowy za bezsporny uznał fakt, że pozwany w dniu 31 sierpnia 2012 roku zaciągnął u strony powodowej pożyczkę w kwocie 40.000 zł, której nie spłacił w terminie. Strona powodowa wypowiedziała mu te umowę.

Ponadto Sąd Rejonowy ustalił, że:

Pozwany w dniu przedłożył dowód wpłaty dwóch rat pożyczki w kwocie po 945 zł każda. Według postanowień umownych pożyczka oprocentowana została według zmiennej stopy wynoszącej w dniu zawarcia umowy 19,05 %. Roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego ustalona została na 25 %. W przypadku nieterminowej spłaty poszczególnych rat w dniu następnym należność z tego tytułu stawała się należnością przeterminowaną oprocentowaną według stopy zadłużenia przeterminowanego. Odsetki od kapitału oraz w razie skierowania sprawy do sądu, odsetki od całości zadłużenia, tj. kapitału i odsetek ustalone zostały według pkt 21 umowy jak karne. Pozwany nie uiścił w terminie trzeciej i następnych rat pożyczki. Pozostały do zapłaty kapitał wynosił bowiem 39.151,24 zł. Od dnia następnego po nieuiszczeniu trzeciej raty, tj. od 6 grudnia 2012 roku niespłacona kwota 930 zł stała się należnością przeterminowaną i należne były od niej odsetki karne w wysokości odsetek maksymalnych, które naliczone zostały do dnia 6 czerwca 2013 roku. Od dnia 6 stycznia 2013 roku kolejna rata stała się należnością przeterminowaną, od dnia 6 lutego 2013 roku następna i od dnia 6 marca 20113 roku następna, zaś od dnia 9 kwietnia 2013 roku, tj. od daty doręczenia wypowiedzenia umowy cała pozostała do zapłaty kwota. Pozwany nie posiada żadnego majątku, mieszka sam. Utrzymuje się z emerytury w wysokości 1.024 zł z czego uiszcza czynsz w wysokości 500 zł miesięcznie. Za prąd i gaz płaci średnio naprzemiennie po 130 zł miesięcznie, zatem na utrzymanie pozostaje mu kwota około 400 zł miesięcznie.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że pozwany nie spłacił w terminie należności wobec (...) uiszczając tylko dwie raty pożyczki. Pozwany uznał należność główną i w zasadzie nie kwestionował też wyliczenia odsetek lecz domagał się od strony pozwanej odstąpienia od dochodzenia od niego odsetek z uwagi na trudną sytuację materialną. Sąd Rejonowy podał, iż w świetle stanowiska pozwanego a także dokumentów przedłożonych przez stronę powodową roszczenie strony powodowej co do kwoty głównej, tj. 39.251,24 zł było uzasadnione i nie budziło żadnych wątpliwości co do zasady i co do wysokości. Wobec czego na w tym zakresie na podstawie art. 720 § 1 i 2 k.c. i art. 491 § 1 k.c. należało je uwzględnić. Odnośnie dochodzonych odsetek argumentował, że co do zasady zostały one ustalone przez strony w umowie i nie przekraczają one obowiązującej od 2006 roku stopy odsetek maksymalnych. Odsetki te były naliczane według stopy odsetek maksymalnych najpierw od dnia 6 grudnia 2012 roku co miesiąc od poszczególnych nieuiszczonych rat w wysokości 930 zł, następnie od dnia 9 kwietnia 2013 roku od całej zaległości do dnia 6 czerwca 2013 roku kiedy bilansowania przed wniesieniem pozwu dokonała strona powodowa. Sąd Rejonowy podniósł, że brak jest podstaw do zobligowania strony powodowej do odstąpienia od dochodzenia należnych jej odsetek, o których orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. Jednocześnie Sąd Rejonowy nie uwzględnił wniosku pozwanego o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty w wysokości po 300 zł miesięcznie gdyż implikowałoby to konieczność rozratowania należności na ponad 10 lat, co w myśl regulacji art. 320 k.p.c. jest niemożliwie a nadto sytuacja materialna pozwanego nie pozwala na uiszczenie nawet takich kwot. O kosztach procesu orzekł Sąd Rejonowy na podstawie art. 102 k.p.c. wskazując, że wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej pomimo, że mieści się w granicach zakreślonych rozporządzeniem, nie odpowiada nakładowi pracy pełnomocnika, który ograniczył się do sporządzenia szablonowego pozwu i również w znacznej części szablonowej odpowiedzi na sprzeciw oraz pisma sprzeciwiającego się ratom domaga się wynagrodzenia w kwocie 2.400 zł. Podniósł również, że sytuacja strony powodowej uzyskującej bardzo duże profity z udzielanych pożyczek jest nieporównywalnie lepsza niż sytuacja pozwanego.

Apelację wniósł pozwany podnosząc, że nie wszystkie aspekty tej sprawy zostały uwzględnione albowiem Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę ubezpieczenia kredytu o numerze (...). Podał, że kredyt został ubezpieczony na okoliczność niemożności spłacenia go.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie była uzasadniona.

Sąd Okręgowy akceptuje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i przyjmuje je za podstawę rozstrzygnięcia apelacyjnego.

Kwestia dotycząca ubezpieczenia umowy pożyczki nie była przedmiotem badania Sądu Rejonowego albowiem została ona podniesiona dopiero w apelacji a jednocześnie pozwany nie wykazał, aby nie miał możliwości powołania się na nią przed Sądem Rejonowym. W protokole rozprawy z dnia 20 marca 2014r. widnieje zapis, iż nie domaga się uzupełnienie postępowania dowodowego. W związku z tym argumenty dotyczące ubezpieczenia umowy pożyczki uznać należy za spóźnione i w świetle art. 381 k.p.c. zostały one pominięte przez Sąd Okręgowy. Na marginesie wskazać należy, że pozwany nie przedłożył nawet umowy ubezpieczenia czym pozbawił sąd możliwości badania treści tejże umowy, a kopia tej umowy dołączona do odpowiedzi na apelację pozwala stwierdzić, że było to ubezpieczenie na życie. Sąd okręgowy podziela także argumenty sadu I Instancji przemawiające przeciwko możliwości rozłożeniu należności na raty. Nie wykazał także pozwany aby uiścił większą część pożyczki niż wynika to z ustaleń Sądu Rejonowego. Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy stwierdził zarazem z urzędu, że zaskarżony wyrok odpowiada normom prawa materialnego, w ustalonym stanie faktycznym. Nie stwierdził żadnej przyczyny nieważności postępowania, w myśl art. 379 k.p.c.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzekł Sąd Okręgowy na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania zasądzając od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 1.200 zł, na którą złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej będącego radcą prawnym ustalone zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013r., poz. 490).

Sąd przyznał także na rzecz pełnomocnika z urzędu kwotę 2.214 zł (wliczając należny podatek VAT), na którą złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej będącego adwokatem ustalone zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013r., poz. 461).