Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Danuta Pacześniowska

Sędzia SO Lucyna Morys - Magiera (spr.)

SR del. Roman Troll

Protokolant Dominika Tarasiewicz

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2014 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 25 czerwca 2013 r., sygn. akt I C 1228/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  w punkcie 1 o tyle, że zasądzona w nim kwota wynosi 1804,50 zł (tysiąc osiemset cztery złote i pięćdziesiąt groszy);

b)  w punkcie 2 o tyle, że znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania;

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 398 zł (trzysta dziewięćdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego;

4.  nakazuje pobrać od stron na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach kwoty po 65,39 zł (sześćdziesiąt pięć złotych i trzydzieści dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

SSR del. Roman Troll SSO Danuta Pacześniowska SSO Lucyna Morys - Magiera

Sygn. akt III Ca 1693/13

UZASADNIENIE

Powód (...) sp. z o.o. w R. wniósł o zasądzenie od pozwanego Wojewódzkiego Szpitala (...) w W. 3.911,40 zł z odsetkami ustawowymi od 15 grudnia 2011 r. oraz kosztów procesu.Podawał, że po przeprowadzeniu postępowania przetargowego pozwany udzielił powódce zamówienia na wykonanie inwestycji w postaci remontu pawilonu głównego części oddziału diagnostycznego Wojewódzkiego Szpitala (...) w W.. Strony w dniu 31 stycznia 2011r. zawarły umowę nr (...), na podstawie której powód miał wykonać zamówione prace, za wynagrodzeniem w kwocie 37.569,84 zł brutto. Następnie na podstawie pisemnego zlecenia z 19 marca 2011 pozwany rozszerzył zakres zamówienia o roboty dodatkowe, a rozliczenie prac miało nastąpić na podstawie kosztorysu powykonawczego inspektora nadzoru, zaś wynagrodzenie dodatkowe miało nie przekroczyć 50 % wartości zamówienia podstawowego. Zlecone umową i zleceniem dodatkowym prace zostały wykonane i odebrane na podstawie protokołu odbioru końcowego z dnia 14 kwietnia 2011r. Powód domagał się zapłaty za zakup i obróbkę płytek podłogowych. Powód podniósł, że w specyfikacji zamówienia podano, iż do wykonania zamówienia konieczne jest użycie płytek podłogowych o wymiarach 30/30 cm w łącznej ilości 80.3754 m ², a po dostarczeniu płytek w jednolitym kolorze dyrektor szpitala poprosiła o wykonanie 10% powierzchni płytek według określonego wzoru z płytek w kolorze czerwonym, które sprowadzono z zagranicy. Wymagały one zeszlifowania, stąd wystawiono fakturę obejmującą roboty dodatkowe w kwocie objętej kosztorysem powykonawczym, który w nieprawidłowy sposób określił ilość dostarczonych płytek. Po zakończeniu prac powódka zwróciła się o rozlicznie pozostawionych w jej dyspozycji płytek podłogowych M. w ilości 6,48 m ² oraz kosztów przygotowania płytek do ułożenia poprzez szlifowanie i cięcie.

Nakazem zapłaty z dnia 9 lutego 2012 roku Sąd Rejonowy w Rybniku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.912,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 15 grudnia 2011 roku oraz 642 zł tytułem kosztów postępowania.

Pozwany złożył sprzeciw od w/w nakazu zapłaty. W sprzeciwie zarzucił, że to powód odpowiadał za prawidłowy obmiar prac i przygotowanie odpowiedniej ilości materiałów. Powód zobowiązał się do wykonanie szlifów zmniejszających grubość płytek i wykonał je na całej ilości zamówionych płytek, a następnie tylko część z nich w ilości ok. 4 m ² wykorzystał do wykonania wklejeń. Pozwany wezwał powódkę do odbioru pozostawionych płytek, informując, że znajdują się one w depozycie. Pozwany podniósł, że zawarł umowę o cechach umowy o dzieło i był zainteresowany kompleksową usługą remontową – wykonaniem dzieła, a pozwany nie odpowiada za błędny obmiar dokonany przez powoda oraz wykonane wyłącznie na podstawie jego decyzji szlifowanie wszystkich płytek nawet tych nie wykorzystanych ostatecznie do wykonania posadzki. Zdaniem pozwanego faktura nr (...) została wystawiona bez podstawy prawnej, ponieważ nie dokumentuje rzeczywistej transakcji gospodarczej, ponieważ pozwany nie zamawiał u powódki dostawy płytek ani ich szlifowania, a jedynie usługi wyłożenia odpowiedniej ilości płytek w pawilonie pozwanego. Pozwany jako podmiot objęty regułami zamówień publicznych nie mógł zlecić zamówienia płytek w oderwaniu od umowy.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 czerwca 2013r. Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim w pkt 1 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.912,00 zł /trzy tysiące dziewięćset dwanaście złotych/ z ustawowymi odsetkami od dnia 15 grudnia 2011 roku do dnia zapłaty; w pkt 2 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 717 zł /siedemset siedemnaście złotych/ tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 31 stycznia 2011r. strony zawarły umowę nr (...), na podstawie której powód (wykonawca) zobowiązany był do wykonania remontu na paterze pawilonu głównego części oddziału diagnostycznego Wojewódzkiego Szpitala a (...) w W., a pozwana do zapłacenia powodowi wynagrodzenia 37.569,84 zł brutto.

W przygotowanej specyfikacji do przetargu nie został wskazany ani kolor ani wzór ułożenia płytek, jak również producent i grubość płytek, podano jedynie parametry antypoślizgowości - R 10 i klasę ścieralności -4. Już po przystąpieniu powoda do wykonywania prac Dyrektor Szpitala podjęła decyzję o modyfikacji sposobu wykonania posadzki w holu poprzez wykonanie jej w dwóch kolorach wg specyficznego wzoru, przedstawionego na odręcznym rysunku przez pracownika pozwanego M. T.. Nie został wykonany projekt całego korytarza ani szczegółowe wyliczenie ilości wstawek. Na placu budowy prezes zarządu powódki T. P. uzgodnił z przedstawicielem pozwanego tj. dyrektor Szpitala i inspektorem nadzoru inwestorskiego F. M., iż ilość potrzebna do wykonania tych wstawek to ok. 10% całej powierzchni korytarza, tj. powierzchnia 1 płytki potrzebnej do wstawienia o wymiarze 10 na 10 cm stanowi 1/9 powierzchni płytki podstawowej o powierzchni 30 na 30 cm. Obliczenie to zostało wykonane na podstawie odręcznego szkicu fragmentu wzoru sporządzonego przez pracownika pozwanego (zakładając potrzebę zamówienia dodatkowo kilku procent na tzw. „straty” i niepewność inwestora). Strony uzgodniły, iż taka ilość płytek zostanie zamówiona. Powodowi nie zostało zlecone przygotowanie projektu, ani wizualizacji ułożenia płytek, celem dokładnego wyliczenia, ile materiału na wstawki jest konieczne do zamówienia. W toku ustaleń dokonanych przez powoda okazało się, że na rynku polskim nie występują kafelki odpowiadające zamówionej kolorystyce. Udało się wyszukać kafelki w potrzebnym kolorze, ale nie odpowiadały one ani formatem ani grubością temu, co było potrzebne do prawidłowego ułożenia wzoru wg nowej koncepcji. W związku z tym powód wyszukał płytki firmy (...), które trzeba było sprowadzić z W., jednak były one większe i grubsze od płytek podstawowych. Powód przyniósł jedną płytkę na budowę i pokazał Dyrektor Szpitala oraz jej pracownikowi M. T. oraz uzgodniono, iż z uwagi na niewielką ilość wstawek szacowaną na ok 8-10 m ² Szpital może sobie pozwolić na sfinansowanie przycinania płytek do wielkości 10 na 10 cm oraz zeszlifowania ich z grubości 12 do 8 mm. Strona pozwana zaakceptowała również cenę płytek w kwocie 250 zł za m ². Pomimo zamówienia dodatkowych płytek na wykonanie całości korytarza, pozwany zrezygnował z ułożenia posadzki na części korytarza (około połowy), a wykonano jedynie malowanie.

Jak ustalono, w dniu 19.03.2011 r. strony dodatkowo zawarły zlecenie na roboty dodatkowe, w postaci m.in. uzupełnienia płytek ceramicznych w innych pomieszczeniach. W dniu 14.04.2011r. na budowie został dokonany odbiór końcowych, bez uwag i zastrzeżeń.

Inspektor Nadzoru F. M. uwzględnił w kosztorysie powykonawczym ułożenie 4,34 m ² płytek czerwonych firmy (...), ich szlifowanie oraz ich cięcie. W zamian za to odliczył taką samą ilość płytek „podstawowych” w cenie po 22 zł za m ² tj. 116,90 zł.

Dnia 15.06.2011r. powód wystawił fakturę nr (...) za wykonane prace na kwotę 7.140,63 zł brutto. Dodatkowo wystawił w dniu 14.11.2011r. fakturę za 6,48 m ² płytek M. oraz ich szlifowanie i ciecie za kwotę 3.180 zł netto (brutto 3.911,40 zł) z terminem płatności na 14.12.2011r.

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie przedstawionych wyżej dowodów w postaci dokumentów prywatnych oraz zeznań świadków i prezesa powodowej spółki. Nie dal wiary jedynie zeznaniom F. M. w związku z rezygnacją zamawiającego, co do wykonania części płytek. O tym, iż na części korytarza nie zostało wykonane posadzka, a jedynie malowanie zeznał P. K., który był bezpośrednim wykonawcą układającym płytki. Zeznania tego świadka uznał za wiarygodne, bo jest on jedyną osobą nie zainteresowana w sporze gdyż nie jest pracownikiem powoda, zaś pozostali świadkowie byli związani ze stroną pozwaną. Wszyscy świadkowie oraz powód zeznali, że uzgodnienia co do ilości zamówienia płytek na wstawki zostało uzgodnione pomiędzy P. P. – prezesem powoda, a dyrektorem Szpitala, pracownikiem odpowiedzialnym za remonty M. T. i inspektorem nadzoru inwestorskiego F. M.. Na podstawie odręcznego rysunku wykonanego przez M. T. została oszacowana ilość płytek potrzebnych na wstawki. Przedstawiciele pozwanego zaakceptowali cenę, ilość i konieczność przycinania płytek do potrzebnego wymiaru. Obie strony zaakceptowały ilość płytek które zamówiono. Sąd Rejonowy nie dał również wiary zeznaniom M. T. i W. L.-W., z których wynikało, iż to do obowiązku powoda należało wyliczenie prawidłowej ilości płytek potrzebnych na wstawki, uznając, że są to jedynie twierdzenia tych świadków mające na celu uwolnienie pozwanego od odpowiedzialności za zakup i przygotowanie nie potrzebnej, zbyt dużej ilości płytek. Zamówienie to, jak wynika z zeznań, było dokonywane po uzgodnieniu z przedstawicielami pozwanego. Na powodzie zgodnie z § 3 pkt 2c umowy ciążył obowiązek zabezpieczenia dostawy materiałów, co też uczynił. Jednak specyfikacja do przetargu nie wymagała, by płytki miały szczególny, specyficzny kolor i wymiar odmienny niż płytka podstawowa.

W tym stanie rzeczy uznał Sąd Rejonowy żądanie powoda za uzasadnione.

Uznał, że strony łączyła umowa o dzieło, w ramach której powód miał wykonać szereg czynności, polegających na remoncie budynku pozwanego. Jak wynika z ustaleń już w toku wykonywania dzieła zaszła konieczność wykonania pewnych dodatkowych prac, polegających na dostosowaniu wzoru ułożenia płytek do nowej koncepcji, które nie były przedmiotem pierwotnego zamówienia i których konieczność wykonania powstała z inicjatywy zamawiającego tj. pozwanego. Za bezsporne przyjął, iż strony umówiły się o wynagrodzenie obliczane według kosztorysu powykonawczego na podstawie obmiaru dokonywanego po wykonaniu prac.

Powołał się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku na normę art. 630 § 1 i 2 k.c regulującą kwestię należnego powodowie wynagrodzenia. Wskazał, iż zgodnie z umową ciężar sporządzenia obmiaru spoczywał na pozwanym, a wykonany przez zamawiającego „obmiar robót” załączony do specyfikacji Istotnych warunków zamówienia, stanowił integralną część umowy. Z tejże specyfikacji wynikała jedynie ogólna powierzchnia podłogi, która miała zostać wyłożona kaflami o wymiarach 30 na 30 cm. W związku z tym, w sytuacji, gdy sam zamawiający zmienił tą specyfikację i domagał się wyłożenia części powierzchni kafelkami innego rodzaju, powinien doprecyzować specyfikację i dokonać obmiaru jaka powierzchnia ma zostać wykafelkowana tym innym rodzajem kafli. Podkreślił, że strona pozwana zaakceptowała i uzgodniła z powodem konieczność przycięcia i zeszlifowania kafelek potrzebnych do dokonania wypełnienia, nadto po stronie pozwanego działał również inspektor nadzoru inwestorskiego, który brał udział w rozmowach i w ustaleniach z powodem ilości wypełnień i konieczności ich dostosowania do grubości pozostałych płytek i mógł nie zaakceptować tego obliczenia, zrobić je bardziej szczegółowo, polecić wykonanie fachowego projektu nawet samemu powodowi. Jak jednak wynika z materiału dowodowego nie został sporządzony szczegółowy projekt kafelkowania wzoru podłogi, tylko został przez przedstawiciela inwestora naszkicowany wzór fragmentu ułożenia kafli. Nie zlecono także powodowi wykonania projektu i przeliczenia dokładnie powierzchni potrzebnych płytek, lecz te wyliczenia dokonywano w przybliżeniu w obecności przedstawicieli obu stron

Koszty związane z rezygnacją pozwanego z wykonania części podłogi kafelkami, o czym świadczą zeznania bezpośredniego wykonawcy posadzki, zdaniem Sądu Rejonowego nie mogą obciążać powoda, skoro zaakceptował zamówienie i zeszlifowanie kafli oraz ich przystosowanie o położenia w tym miejscu.

W związku z powyższym z powołaniem na art. 630 § 1 k.c. uwzględniono powództwo dotyczące należności z tytułu zakupu dodatkowych kafelek oraz wykonania ich szlifowania i przycinania. Na zasadzie art. 481 § 1 k.c. zasądzono odsetki od daty wymagalności tj. od dnia następnego po dniu płatności faktury wystawionej przez powoda tj. od 15.12.2011 r. Na mocy art. 98§1 k.p.c. zasądzono od pozwanego na rzecz powoda kwotę: 717 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą składały się opłata od pozwu 100 zł, wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 600 zł oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany, domagając się jego zmiany poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzez pozwanego zwrotu kosztów procesu za obie instancje, względnie jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania celem uzupełnienia materiału dowodowego i orzeczenia co do istoty przy pozostawieniu temu Sądowi orzeczenia o kosztach postępowania.

Zarzucał naruszenie art. 233 § 1 kpc polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i przyjęcie wbrew materiałowi dowodowemu i faktom, że propozycja powoda zastosowana wklejeń z płytek wymagających szlifowania i przycinania pojawiła się przed wykonaniem posadzek oraz że w specyfikacji istotnych warunków zamówienia nie wskazano parametrów pozwalających wykonawcy określić sposób ułożenia płytek podczas gdy wskazano, że ma to nastąpić metodą kombinowaną.

Podnosił także naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez przyjęcie, iż miało miejsce odstąpienie od umowy w 50% korytarza, co miałoby uzasadniać ilość płytek pozostawionych po realizacji zadania przez powoda u pozwanego oraz uznanie, że powód wykazał te okoliczności, podczas gdy nie przedstawiono ku temu dowodów. Skarżący zarzucał bezpodstawne uznanie, że pozwany określił ilość materiałów niezbędnych do wykonania wklejeń, podczas gdy za dobór materiałów odpowiadał zgodnie z umową powód. Apelujący zarzucał także niesłuszną odmowę wiary zeznaniom świadka F. M. w świetle jego powiązań z pozwanym, przy nieprzeprowadzenia dowodu w tym zakresie i przyjęciu braku takiej więzi w odniesieniu do świadka strony powodowej P. K., co stanowiło także naruszenie art. 328 § 2 kpc.

Wskazywał na naruszenie art. 328 § 2 kpc poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności oraz brak podania przyczyn uznania za udowodnioną zleconą i objętą odstąpieniem powierzchnię korytarza pozwanej, mimo braku dowodów ku temu. Podnosił, że nie podano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, z jakich dowodów Sąd pierwszej instancji wywiódł zakres ewentualnych powierzchni płytek od których odstąpiono.

Apelujący powołał się również na naruszenie prawa materialnego w postaci art.630 § 1 kc w zw. z art. 6 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uwzględnienie powództwa mimo braku dowodów uzasadniających zakres odpowiedniego wynagrodzenia należnego powodowi z tytułu wykonania prac dodatkowych w zakresie dochodzonym pozwem. Powoływał się na brak udowodnienia wysokości wynagrodzenia oraz zakresu prac przez powoda. Podkreślał, że pozwany nie zlecał dostaw płytek a wykonanie określonej usługi remontowej, zatem powód mógłby domagać się wynagrodzenia z uwzględnieniem koniecznych wydatków, czego jednak powód nie wykazał.

Ostatecznie skarżący podnosił naruszenie art. 5 kc przez sprzeczność orzeczenia z zasadami współżycia społecznego to jest obciążenie pozwanego na podstawie okoliczności różnych od umowy stron, prowadząc do naruszenia zasady sprawiedliwości społecznej.

Pozwany w apelacji zgłosił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy i niewykonanej części powierzchni pozwanego oraz ustalenia wysokości ewentualnego wynagrodzenia powoda z tytułu przygotowania materiału na część niewykonaną korytarza. Pozwany wskazał, że nie było możliwym powołanie tego dowodu na wcześniejszym etapie postępowania, bowiem potrzeba jego wskazania pojawiła się dopiero w związku z motywami zaskarżonego wyroku wyrażonymi w jego uzasadnieniu.

Powód wniósł o oddalenie apelacji pozwanego oraz zawartego w niej wniosku dowodowego jako spóźnionego.

Postanowieniem z dnia 19 marca 2014r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rzeczoznawstwa budowlanego na okoliczność ustalenia kosztów faktycznie wykonanych przez powoda prac oraz wysokości należnego wynagrodzenia z tytułu przygotowania materiału na część niewykonaną korytarza.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego była częściowo uzasadniona.

W pierwszej kolejności uznał Sąd pierwszej instancji, iż ustalenia faktyczne w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sporu w niniejszej sprawie zostały dokonane prawidłowo, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, z wyjątkiem niżej przedstawionym. Z tych przyczyn Sąd Odwoławczy ustalenia te przyjął za własne, bez konieczności ponownego przytaczania, z poniższą modyfikacją.

W wyniku dopuszczonego i przeprowadzonego w postępowaniu apelacyjnym dowodu z opinii biegłego rzeczoznawcy budowlanego oraz jego ustnych wyjaśnień ustalono, iż wykonana poprzez kafelkowanie część korytarza posiada powierzchnię 53,42m ² , inwestor zrezygnował robót na części korytarza o powierzchni 16,08m ² , płytki są pakowane w paczki po 6 płytek o powierzchni 1,08m ², do wykonania zaplanowanej powierzchni należało zakupić 7 paczek kafelek (7,56m ²), w części wykonanej korytarza zużyto 30 płytek (5,40m ²), pozostało 12 płytek do wykonania pozostałej części korytarza, a koszt łączny robót dodatkowych wynosił 4105,50zł. Ustalono za biegłym, iż na wykonanie całości robót zakupiono za dużo płytek -10,8m ², podczas gdy wystarczające byłoby 7,56m ² . W kosztorysie powykonawczym rozliczono 24 płytki, podczas gdy do wykonania potrzebne było 30 płytek. W obliczeniach uwzględniono standardowo przyjmowaną ilość dodatkowych płytek w związku z możliwością ich uszkodzenia podczas prac. Powodowi zatem należała się dopłata w wysokości 1804,50zł.

Uznał Sąd Okręgowy, wobec faktu, iż powód jest profesjonalistą w swojej dziedzinie, jako prowadzący działalność gospodarczą winien wykazać się szczególną starannością w ramach podejmowanych w związku z nią czynności, to na nim spoczywał obowiązek prawidłowego obliczenia ilości płytek niezbędnych dla wykonania prac dodatkowych zleconych przez pozwanego. Koszt nadmiernej ilości płytek zamówionych celem wywiązania się ze zobowiązania wobec powoda w tym zakresie, winien zatem obciążać powoda. Nie zmienia tego zdaniem Sądu drugiej instancji fakt udziału w rozmowach na temat zakresu prac oraz finalizowaniu ustaleń stron w tym zakresie starszego inspektora ds. technicznych M. T.. Okoliczność ta nie zwalnia bowiem powoda od obowiązków obciążających profesjonalny podmiot występujący w przetargach. Z materiału dowodowego wynika nadto, że zamawiający należycie określił sposób ułożenia płytek i ustalenia stron w tym zakresie należycie umożliwiły powodowi obliczenie powierzchni podłogi i ilości płytek koniecznych dla jej pokrycia. Przeciwne ustalenie Sądu pierwszej instancji i wywiedziony z niego wniosek prawny, zgodne z którym na pozwanym spoczywał obowiązek doprecyzowania powierzchni i jej obmiaru oraz ustalenia ilości kafelek niezbędnych dla wykonania prac, nie znajduje uzasadnienia w materiale dowodowym, zatem zarzut naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego w tej mierze był skuteczny.

Wbrew jednak zarzutom pozwanego właściwie ustalono zakres prac objętych ustaleniami stron oraz odstąpieniem ze strony zamawiającego, w oparciu o wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku osobowe środki dowodowe. Należycie przy tym oceniono wiarygodność poszczególnych dowodów, analizując całokształt okoliczności faktycznych ustalonych w sprawie przy zastosowaniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Ocenę tę wypadało zatem podzielić w całości, a zarzuty nieprawidłowości w tej mierze w związku z powiązaniami kapitałowymi podnoszone w apelacji, nie mogły tego zmienić. Naturalnym jest bowiem, iż uznanie za wiarygodne twierdzeń

jednej z grupy świadków, powołanej przez stronę, pociąga za sobą dyskwalifikację drugiej, powołanej przez przeciwnika. Zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci art. 233 § 1 kpc oraz art. 328 § 2 kpc, nie był więc zasadny. Na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut naruszenia art. 5 kc; nie dopatrzył się Sąd Okręgowy sprzeczności z zasadami współżycia społecznego w postaci sprawiedliwości społecznej, a jedynie nieprawidłowe zastosowanie regulacji prawnych.

Ustalenie, iż to pozwany wycofał się częściowo ze zlecenia dotyczącego prac dodatkowych, ale z drugiej strony na powodzie spoczywał obowiązek obliczenia i dostarczenia odpowiedniej ilości kafelek dla wykonania prac, skutkowało koniecznością ustalenia wysokości wynagrodzenia należnego powodowi za faktycznie wykonane prace, z uwzględnieniem jedynie niezbędnych i celowych wydatków. Zarzut naruszenia prawa materialnego podnoszony w apelacji był zatem skuteczny i wiązał się z koniecznością ingerencji w zaskarżone orzeczenie. W tym celu posiłkowano się opinią biegłego, ustalając należne powodowi wynagrodzenie. W dalszej części natomiast roszczenie powoda było nieuzasadnione i jako takie podlegało oddaleniu.

Z tych przyczyn zmieniono zaskarżony wyrok w pkt 1 o tyle, że zasądzona w nim kwota wynosi 1804,50zł (tysiąc osiemset cztery złote i 50/100) na zasadzie art. 386 § 1 kpc. W pozostałym zakresie natomiast apelację pozwanego oddalono jako bezzasadną na mocy art. 385 kpc.

Zmieniono także na mocy art. 386 § 1 kpc wyrzeczenie o kosztach procesu zawarte w pkt 2 o tyle, że zniesiono wzajemnie między stronami koszty postępowania, stosownie do normy art. 100 zd. 1 kpc. Miał przy tym Sąd Odwoławczy na uwadze fakt częściowego uwzględnienia powództwa oraz rozmiar kosztów postępowania obciążających strony.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na zasadzie art. 100 zd. 1 kpc, rozdzielając je między stronami po połowie, stosownie do zakresu uwzględnienia stanowisk procesowych stron w wyniku postępowania drugo instancyjnego. Miał przy tym Sąd Odwoławczy na uwadze, iż strony w istocie utrzymały się tu w połowie ze swoimi żądaniami oraz rozmiar poniesionych przez każdą z nich kosztów, stąd zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 398zł.

O nieuiszczonych kosztach sądowych w postaci kosztów opinii biegłego przeprowadzonej w postępowaniu odwoławczym orzeczono na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 1 kpc, przy uwzględnieniu powyższej zasady rozliczenia stosunkowego kosztów między stronami.

SSR (del.) Roman Troll SSO Danuta Pacześniowska SSO Lucyna Morys – Magiera