Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła w pozwie o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego W. O. kwoty 2.971, 51 zł. Domagała się również zwrotu kosztów postępowania.

Nakazem zapłaty z dnia 18 marca 2013 r. Sąd Rejonowy w Dąbrowie Górniczej orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w części dotyczącej kwoty 2.952, 10 zł. Domagał się również zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 6 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.505, 31 zł wraz z odsetkami ustawowymi wskazanymi szczegółowo w sentencji wyroku (pkt I). W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił (pkt II). Ponadto w punkcie III Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 602, 28 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego apelacją w zakresie pkt I i III zaskarżył pozwany, który zarzucił naruszenie prawa procesowego poprzez obrazę przepisów art. 233 §1 k.p.c. polegające na błędnym ustaleniu stanu faktycznego mające wpływ na treść wydanego orzeczenia a polegające na uznaniu, iż wypowiedzenie umowy zawartej przez wspólnika pozwanego i wiążącej pozwanego jako byłego wspólnika spółki cywilnej było nieskuteczne jako złożone po upływie okresu próbnego, a także przyjęcie, iż powódka realizowała umowę pomimo gdy z jej winy zaprzestano dostaw.

W oparciu o powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji i oddalenie powództwa w zakresie wskazanym żądaniem sprzeciwu oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych za I i II instancję.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów postępowania procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się bezzasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia. Podkreślić trzeba, że Sąd pierwszej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z dyspozycją art. 233 k.p.c., nie przekraczając zarazem zasady swobodnej oceny dowodów, a przekonujące motywy swego rozstrzygnięcia przedstawił w swoim uzasadnieniu sporządzonym zgodnie z art. 328 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i w związku z tym, wobec braku konieczności ich powtarzania przyjmuje je jako własne.

Należy przy tym zaznaczyć, iż stosownie do art. 233 § 1 k.p.c. sąd I instancji ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, przy czym winien to jednak czynić na podstawie wszechstronnego rozważenia całego zebranego materiału dowodowego. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1974 r. I CR 117/74 - LEX nr 7451). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Aby zatem zarzut odnoszący się do naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów mógł zostać uwzględniony należy podważyć prawidłowość dokonanej przez sąd oceny dowodów, wykazując, że jest ona wadliwa lub błędna (wyrok SN z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99 - nie publ, wyrok SN z dnia 29 września 2002 r., II CKN 817/00 - nie publ., wyrok SN z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/96 - OSNC 2000/7-8/139, wyrok SN z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01 -nie publ.)

W niniejszej sprawie pozwany w sposób ogólnikowy wskazuje na „szereg” uchybień Sądu I instancji, nie konkretyzując jednak o jakie uchybienia chodzi. Pozwany zarzuca jedynie, iż powódka pomimo kwestionowania przez pozwanego wiarygodności przedstawionych dokumentów księgowych przed wytoczeniem powództwa, jak i w postępowaniu sądowym nie przedstawiła oryginałów dokumentów, które w sposób bezsprzeczny udowodniłyby jej roszczenia.

Odnosząc się do powołanych twierdzeń pozwanego, należy wskazać, iż zdaniem Sądu Odwoławczego Sąd I instancji prawidłowo przyjął, iż fakt wykonania zobowiązania przez powódkę, został w sprawie wykazany. Okoliczność ta jak trafnie wskazał Sąd I instancji, wynika w szczególności z przedłożonych przez powódkę dowodów dostaw, na których znalazły się adnotacje, wskazujące na podejmowane próby dostarczenia czyściwa (zob. np. określenia „ brak wymiany. Klient nieobecny, firma zamknięta, Tel. Nie odpowiada.”, „ brak wymiany, firma nie istnieje – tak twierdzi klient, jest bardzo agresywny i odmawia podpisu” – k.76-81 akt). Oceny znaczenia powyższych dowodów (por. art. 308 i 309 k.p.c.), Sąd dokonuje w oparciu o art. 233 k.p.c. w kontekście całokształtu zebranego materiału dowodowego. Nadto należy podkreślić, iż przedstawione na potrzeby procesu kopie, zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda. Dowody te korespondują niewątpliwie z treścią umowy nr (...) (k. 17 akt), której pozwany w toku sprawy nie kwestionował. Umowa ta przewidywała cykliczne dostarczanie materiału tekstylnego, który był przystosowany do czyszczenia maszyn i urządzeń, a także zobowiązanie do odbierania zużytych tekstyliów i poddawaniu ich oczyszczaniu z jednoczesnym dostarczaniem świeżego czyściwa. Trafnie zatem zakwalifikował ten stosunek Sąd Rejonowy, jako umowę mieszaną z przeważającymi elementami umowy o świadczenie usług. W tym kontekście słuszne jest także przyjęcie, iż brak odbioru i wydania przedmiotu umowy przez pozwanego, w sytuacji gdy powód podejmował próby cyklicznego świadczenia określonego umową, nie może świadczyć o jej niewykonaniu. O świadomości pozwanego co do ciążącego na nim zobowiązania, istotnie, świadczy natomiast także okoliczność złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy z dnia 10 maja 2011 r. (k. 82 akt). Oświadczenie to dokonane po upływie okresu próbnego, a przed upływem roku od daty pierwszej dostawy wedle treści umowy, było jednak nieskuteczne (zob. ustalenia umowy „strony umowy uzgadniają płatny okres próbny na czas 8 tygodni od dnia wejścia umowy w życie, tzn. od daty pierwszej dostawy tekstyliów. Jeżeli umowa w okresie próbnym nie będzie wypowiedziana, to obowiązują nadal zawarte w niej uzgodnienia. Wykonanie umowy wymaga dostarczania tekstyliów o kilkuletnim okresie amortyzacji. Oznacza to, że umowę będzie można wypowiedzieć po raz pierwszy po upływie 1 pełnych lat kalendarzowych z okresem wypowiedzenia 3 pełnych miesięcy kalendarzowych. Okres ważności umowy rozpoczyna się z pierwsza płatną dostawą”. - k. 17 akt).

W świetle powyższych rozważań trafnie przyjął zatem Sąd Rejonowy, iż powódka wykonała umowę, za co należy jej się określone umową wynagrodzenie. Odpowiedzialność pozwanego z tego tytułu wynika zaś z art. 864 k.c., zgodnie z którym za zobowiązania spółki (cywilnej) wspólnicy odpowiedzialni są solidarnie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną, w oparciu o art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w myśl art. 98 i 99 kpc w zw. z §12 ust 1 pkt 1 w zw. z §6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.).