Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący-Sędzia SO Krzysztof Kamiński – spr.

Sędziowie: SO Marzanna Chojnowska

SO Przemysław Wasilewski

Protokolant: Agnieszki Malewskiej

w obecności prokuratora Haliny Dyszlatys, po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2013 r. sprawy R. K. i K. S. oskarżonych o czyny z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 18 października 2012 r. (sygn. akt III K 295/12):

I. Wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że w zakresie obu zarzucanych oskarżonym czynów uznaje ich winnych tego, że w okresie od 15 lipca 2011 r. do 5 października 2011 r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia z posesji przy ul. (...) 3 ton kostki granitowej szaro-rudej, 1,5 tony kostki granitowej czarnej S., jedenastu sztuk drewnianych i dwóch worków z włókna sztucznego o łącznej wartości 2.345-zł. na szkodę A. i M. Ś. oraz 1050 kg cementu o łącznej wartości 410,68-zł. na szkodę (...), tj. popełnienia czynu z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na mocy tychże przepisów skazuje ich, a na podstawie art. 278§1 k.k. wymierza R. K. na karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności i K. S. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

II. W pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy.

III. Zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII Ka 1070/12

UZASADNIENIE

R. K. i K. S. zostali oskarżeni o to, że:

I. w okresie od 15 lipca 2011 r. do dnia 5 października 2011 r. w K., rejonu (...) działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu wielokrotnie udawali się na posesję przy ul. (...) skąd dokonali zaboru w celu przywłaszczenia 3 ton kostki granitowej szaro-rudej, 1,5 tony kostki granitowej czarnej S., 11 sztuk drewnianych palet oraz dwóch worków z włókna sztucznego, o łącznej wartości 2345 zł, czym działali na szkodę A. i M. Ś. tj. o czyn z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II. w okresie od 15 lipca 2011 r. do dnia 5 października 2011 r. w K., rejonu (...) działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętym zamiarem, wspólnie i w porozumieniu wielokrotnie udawali się na posesję przy ul. (...) skąd dokonali zaboru w celu przywłaszczenia ok. 2 ton cementu o łącznej wartości 782,28 zł, czym działali na szkodę firmy (...) tj. o czyn z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 18 października 2012 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 295/12:

I. Oskarżonego R. K. i oskarżonego K. S. uznał za winnych popełnienia zarzucanych im aktem oskarżenia czynów, przyjmując iż dokonali zaboru w celu przywłaszczenia 1050 kg cementu o łącznej wartości 410,68 (czterystu dziesięciu i 68/100) zł na szkodę (...) a ponadto przyjmując, że czynów tych dopuścili się działając w podobny sposób w krótkich odstępach czasu, to jest w warunkach ciągu przestępstw i za tak przypisany ciąg przestępstw na mocy art. 278§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał ich, zaś na mocy art. 278§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. wymierzył:

- oskarżonemu R. K. karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

- oskarżonemu K. S. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

II. Na mocy art. 69§1 i §2 k.k. w zw. z art. 70§1 pkt. 1 k.k. w zw. z art. 73§1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego R. K. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata i oddał go w tym czasie pod dozór kuratora.

III. Na mocy art. 69§1 i §2 k.k. w zw. z art. 70§1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. S. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata.

IV. Na mocy art. 71§1 k.k. orzekł wobec oskarżonych karę grzywny w wysokości po 30 (trzydzieści) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 10 (dziesięciu) złotych.

V. Zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego R. K. kwoty 330 (trzystu trzydziestu) złotych tytułem opłaty, zaś od oskarżonego K. S. kwotę 210 (dwustu dziesięciu) złotych tytułem opłaty i obciążył ich kosztami postępowania w wysokości po 70 (siedemdziesiąt) złotych.

Powyższy wyrok, na podstawie art. 425§1, 2 i 4 k.p.k., w zakresie dotyczącym orzeczenia o karze na korzyść oskarżonych R. K. i K. S., zaskarżył prokurator.

W oparciu o przepisy art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 437§1 k.p.k. i art. 438 pkt 1 kpk zarzucił wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 91§1 k.k. poprzez jego błędne zastosowanie w podstawie wymiaru kar orzeczonych wobec oskarżonych za przypisany im ciąg przestępstw w sytuacji, gdy ustalony w niniejszej sprawie stan faktyczny wskazuje, że zachowanie oskarżonych wyczerpało dyspozycję jednego czynu z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., a zatem w opisanej sytuacji Sąd winien orzec jedną karę pozbawienia wolności wobec obydwu oskarżonych na podstawie w/w przepisów.

Wskazując na powyższe prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, iż oskarżony R. K. i K. S. swoim zachowaniem wyczerpali dyspozycję czynu z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i w związku z powyższym uczynienie w/w przepisów podstawą ich skazania oraz wymiaru kary oraz utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowania, podjęte w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uważa się za jeden czyn zabroniony.

Dodać należy, że zgodnie z treścią w/w przepisu, jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego. Przy czym z tego rodzaju sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Pojęcie „dobra osobiste” definiuje art. 23 k.c. (należą do nich m.in. zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia itd.) i z całą pewnością nie obejmuje ono „mienia” („rzeczy”).

Zgromadzony w sprawie materiał dowody wskazuje, że obaj oskarżeni w okresie od 15 lipca 2011 r. do 5 października 2011 r., działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia materiałów budowlanych z posesji przy ul. (...) w K..

W tej sytuacji trudno zrozumieć powody, dla których Sąd I instancji podzielił pogląd prokuratora, zgodnie z którym zachowania oskarżonych należy traktować jako dwa odrębne przestępstwa.

Dlatego należało, w ramach obu zarzucanych oskarżonym czynów, uznać ich za winnych jednego przestępstwa z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

W konsekwencji tego w/w przepisy należało przyjąć za podstawę skazania, a przepis art. 278§1 k.k. za podstawę wymiaru kary.

Orzekając wobec R. K. i K. S. karę pozbawienia wolności Sąd Okręgowy uwzględnił m.in. stopień winy oskarżonych i społecznej szkodliwości przypisanego im występku, który określa wartość skradzionych przedmiotów oraz działanie w warunkach „czynu ciągłego, właściwości i warunki osobiste oskarżonych, m.in. uprzednią karalność sądową R. K. oraz niekaralność sądową K. S..

Dlatego orzeczono, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

Sąd Okręgowy podzielił w pełni stanowisko Sądu I instancji (oraz związaną z tym argumentację) w zakresie pozostałych elementów składających się na wymiar kary (m.in. prognozy kryminologicznej wobec oskarżonych, konsekwencją której jest warunkowe zawieszenia wykonania kar pozbawienia wolności).

W ocenie Sądu Okręgowego orzeczona wobec oskarżonych kara, rozumiana jako całokształt kar i środków karnych, jest w pełni adekwatna do stopnia ich winy i społecznej szkodliwości czynu i spełni pokładane w niej cele, zwłaszcza w zakresie wychowawczym i zapobiegawczym.

Na marginesie, oczywistym jest, że Sąd I instancji orzekając wobec oskarżonych karę grzywny wskazał wadliwą podstawę prawną, do czego przyznał się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Przy czym korekta wyroku w tym zakresie jest niemożliwa z uwagi na kierunek (na korzyść oskarżonych) oraz zakres apelacji i to nie tylko przez sąd odwoławczy (vide art. 434§1 k.p.k.), ale i sąd I instancji ponownie rozpoznający sprawę (vide art. 443 k.p.k.). Zmiana podstawy prawnej w/w rozstrzygnięcia rodziłaby bowiem skutki niekorzystne dla oskarżonych. Opłata od grzywny orzeczonej na podstawie art. 33§2 k.k. jest bowiem dwukrotnie wyższa od opłaty orzeczonej na podstawie art. 71§1 k.k. (vide art. 3 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ).

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, orzeczono, jak w pkt. II sentencji niniejszego wyroku.

Zważywszy, że postępowanie odwoławcze było wynikiem ewidentnego uchybienia Sądu I instancji i wyrok tegoż Sądu zmieniony został na korzyść oskarżonych, na mocy art. 624§1 k.k. w zw. z art. 634 k.k. – ze względów słusznościowych – zwolniono ich od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.