Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2014 roku

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu, III Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Fryderyk Kwiatek

Protokolant: Marta Łapicz

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2014 roku

sprawy przeciwko S. S.

synowi J. i I. z domu B.

urodzonemu (...) w W.

oskarżonemu o to, że:

w dniu 9 marca 2014r. w W.woj. (...)na ul. (...)prowadził pojazd marki (...)o nr rej.(...)w ruchu lądowym czym nie dostosował się do orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych z dnia 4 marca 2013r. wydanego przez Sąd Rejonowy w Zgorzelcu sygn. Akt II K 170/13.

t j. o cz yn z art. 244 kk

I.  oskarżonego S. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kk wymierza mu karę 3(trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  zwalnia oskarżonego od poniesienia kosztów Sądowych, zaliczając wydatki powstałe od chwili wszczęcia postępowania na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt III K 592/14

UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 4 marca 2013 roku w sprawie o sygn. akt II K 170/13 Sąd Rejonowy w Zgorzelcu skazał oskarżonego S. S. za czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę grzywny 100 stawek dziennych, po 20 zł każda, i wymierzył mu środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat. Wyrok uprawomocnił się 12 marca 2013 roku.

Oskarżony prowadzi działalność gospodarczą, zatrudnia pracowników i korzysta z samochodów. W dniu 9 marca 2014 roku, w niedzielę, pracownik warsztatu samochodowego wezwał oskarżonego do niezwłocznego odebrania zreperowanego samochodu. Oskarżony planował wykorzystanie rzeczonego pojazdu następnego dnia. Żaden pracownik nie podjął się kierowania samochodem, dlatego oskarżony zdecydował, że sam odbierze pojazd z warsztatu. Kiedy wracał z warsztatu, został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. Kontrolujący ustalili fakt skazania oskarżonego i wobec ujawnienia naruszenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zatrzymali kierującego.

Dowód: - odpis wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 4.03.2013 r. sygn. akt II K 170/13 k. 8

- wyjaśnienia oskarżonego S. S. k. 29-30, 55-56.

Oskarżony ma 31 lat. Wyuczył się zawodu mechanika samochodowego. Utrzymuje ciężarną konkubinę i dwoje małoletnich dzieci. Ciąża kobiety jest zagrożona. Prowadzenie działalności gospodarczej przynosi oskarzonemu dochód w kwocie 2000 zł miesięcznie. Oskarżony jest właścicielem dwóch samochodów osobowych i dwóch samochodów ciężarowych oraz mieszkania o powierzchni 52 m ² .

Jednym z kontrahentów oskarżonego jest (...) SA w K. Oddział w W.. Zgodnie z umową z dnia 4 czerwca 2014 roku oskarżony zobowiązał się do wycinki drzew, krzewów, podrostów i gałęzi w pasach linii elektroenergetycznych na obszarze działania (...) SA. Niewykonanie lub nieterminowe wykonanie zobowiązania będzie skutkować karami umownymi przewidzianymi w przedmiotowej umowie.

W toku postępowania nie ujawniły się wątpliwości co do poczytalności oskarżonego. Wyrok wzmiankowany wyżej nie był jedynym orzeczeniem, którym Sąd skazywał oskarżonego za przestępstwo. Wyrokiem z dnia 10 września 2004 roku w sprawie o sygn. akt II K 733/04 Sąd Rejonowy w Wałbrzychu skazał oskarżonego za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności. Wyrokiem z dnia 25 października 2010 roku w sprawie o sygn. akt III K 902/10 Sąd Rejonowy w Wałbrzychu skazał oskarżonego za czyn z art. 226 § 1 k.k., czyn z art. 224 § 2 k.k. na karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby, zarządzoną do wykonania postanowieniem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 23 września 2013 roku. Wyrokiem z dnia 4 listopada 2011 roku w sprawie o sygn. akt III K 637/11 Sąd Rejonowy w Wałbrzychu skazał oskarżonego za czyny z art. 209 § 1 k.k. na karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby. Wyrokiem z dnia 18 października 2012 roku w sprawie o sygn. akt III K 600/12 Sąd Rejonowy w Wałbrzychu skazał oskarżonego za czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2013 roku w sprawie o sygn. akt III K 1164/12 Sąd Rejonowy w Wałbrzychu skazał oskarżonego za czyn z art. 157 § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby.

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w których przedstawił powody naruszenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym i manifestował wolę poniesienia odpowiedzialności, choć na rozprawie nie wnosił o wymierzenie mu kary, nie chcąc, ze względu na stan zdrowia konkubiny, doświadczać dolegliwości bezwzględnej kary pozbawienia wolności.

Dowód: - wyjaśnienia oskarżonego S. S. k. 29-30, 55-56

- informacja o karalności k. 5-6

- zaświadczenie lekarskie z dnia 06.10.2014 r. k. 42

- umowa na usługi z dnia 04.06.2014 r. z załącznikami k. 43-54.

Sąd zważył nadto, co następuje:

Mając na uwadze zebrane dowody, tj. w głównej mierze wyjaśnienia oskarżonego i odpis wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu wydany w sprawie o sygn. akt II K 170/13, Sąd podzielił zapatrywania Prokuratora co do sprawstwa podsądnego i przypisał oskarżonemu winę. Oskarżony, wielokrotnie karany za przestępstwa, w tym za czyny przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, musiał mieć świadomość, że przyznanie się do sprawstwa i złożenie obciążających wyjaśnień znacznie pogorszy jego sytuację życiową, a mimo to nie krył faktu popełnienia przestępstwa i w czasie pierwszego przysłuchania dostarczył podstawy do skierowania aktu oskarżenia, a w konsekwencji przysłużył się wydaniu wyroku skazującego. Sąd miał na względzie, że wzmiankowany wyrok statuował bezwarunkową powinność powstrzymania się oskarżonego od kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym na okres 2 lat od uprawomocnienia się wyroku i że skazanie stanowiło reakcję na fakt popełnienia przez oskarżonego przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. Brak innych osób, które byłyby gotowe odebrać samochód z warsztatu i pilna potrzeba zapewnienia przedmiotowego pojazdu na następny dzień, nie stanowiły atypowej okoliczności, która usprawiedliwiałaby pogwałcenie wyartykułowanego w wyroku zakazu.

Oskarżony dokonał kalkulacji i – oceniając wagę planowanego uchybienia przez pryzmat szkód, jakie mogłoby mu przynieść dotrzymanie obowiązku powstrzymania się od kierowania samochodem – w pełni świadomie odebrał pojazd z warsztatu, godząc się z faktem zamachu na niezakłócone funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, stanowiące dobro chronione normą art. 244 k.k. W tym świetle życiowa potrzeba, na którą wskazywał oskarżony, nie stanowiła okoliczności zdolnej skłonić Sąd do przyjęcia, że nie popełnił przestępstwa, albo że stopień winy nie był znaczny. Oskarżony wyjaśnił, że inni pracownicy nie podjęli się odebrania samochodu, ale z całą pewnością nie były to jedyne znane oskarżonemu osoby, które tego dnia byłyby zdolne poprowadzić samochód. Oskarżony działał w stanie pełnej, niezakłóconej poczytalności, i w istocie nieprzymuszany potrzebą osobistego odbioru pojazdu dokonał zamachu na wzmiankowane dobra, mimo że doświadczenia wyniesione z udziału w innych postępowaniach nie pozostawiały złudzeń co do skutków takiego postąpienia. W tym świetle stopień winy oskarżonego jawił się jako znaczny.

Fakt kierowania samochodem z jednoczesnym naruszeniem zakazu prowadzenia pojazdów, orzeczonego przez sąd, wyczerpał znamiona występku stypizowanego w art. 244 k.k. Podjęcie decyzji o kierowaniu samochodem wbrew ciążącej na nim powinności, wyrażonej wystarczająco jasno w wyroku wydanym w sprawie II K 170/13 Sądu Rejonowego w Zgorzelcu i obowiązującej do dnia 12 marca 2015 roku, znamionowało wolę popełnienia przestępstwa, co oznaczało, że postąpienie oskarżonego miało charakter umyślny.

Wymierzając oskarżonemu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze granice ustawowego zagrożenia przewidzianego za występek z art. 244 k.k., odzwierciedlające wagę uchybienia podsądnego, oraz wysoki stopień winy. Sąd miał na względzie, że oceniane zachowanie nie było odosobnionym aktem naruszenia prawa. Oskarżony był już wielokrotnie karany, odbywał karę pozbawienia wolności a w kilku przypadkach korzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Wzmiankowane środki nie przyniosły spodziewanych efektów, jako że ostatecznie oskarżony przedłożył własne dobro nad interes wymiaru sprawiedliwości, dając w ten sposób do zrozumienia, że założenie o perspektywie poszanowania prawa, leżące u podstawy wymierzenia kary o charakterze wolnościowym w sprawie o sygn. akt II K 170/13, było złudne. Mimo trwającego wiele lat oddziaływania karnoprawnego, podejmowanego przy okazji każdego kolejnego skazania, oskarżony wciąż prezentuje brak zrozumienia dla wiążących go powinności i manifestuje lekceważenie prawa znamionujące systematyczny postęp demoralizacji, mający zapewne oparcie w fałszywym przekonaniu o prymacie potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. W tych okolicznościach Sąd przyjął, że wymierzenie krótkoterminowej kary pozbawienia wolności, adekwatnej do rozmiaru bezprawia mierzonego wagą naruszenia obowiązku nałożonego przez Sąd, bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, wystarczy do tego, by trwale odwieść oskarżonego od powrotu do przestępstwa. Kara 3 miesięcy pozbawienia wolności niesie za sobą dolegliwość wystarczającą, by wyrugować skłonność oskarżonego do naruszania prawa i z całą pewnością wpłynie na innych adresatów norm prawnych, przynajmniej tych, którzy należą do bliskich czy znajomych oskarżonego, uświadamiając im, że prawo rzeczywiście obowiązuje i wpoi im przekonanie (albo tylko w takim przekonaniu utwierdzi), że odpowiedzialność za jego naruszenie jest nieuchronna.

W tych realiach Sąd nie znalazł powodów, dla których miałby zdecydować o przeprowadzeniu oddziaływania karnoprawnego w warunkach wolnościowych. Oskarżony po raz kolejny dopuścił się aktu naruszenia prawa, decydując się na popełnienie czynu zabronionego w okresie 4 lat próby biegnącego z mocy wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 9 kwietnia 2013 roku w sprawie III K 1164/12 warunkowo zawieszającego wykonanie kary roku pozbawienia wolności. Takie zachowanie wymagało zdecydowanej reakcji, zdolnej wpłynąć na zachowanie oskarżonego. Fakt utrzymywania licznej rodziny, i stan zdrowia konkubiny wymagający wzmożonej troski podsądnego, nie stanowiły okoliczności przemawiających za rezygnacją z wykonania kary. W myśl art. 69 § 1 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności, jeśli dojdzie do przekonania, że będzie to wystarczające dla osiągnięcia celów kary, w szczególności do zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, zaś zgodnie z art. 69 § 2 k.k. Sąd bierze pod uwagę między innymi dotychczasowy sposób życia oskarżonego. Wobec bezskuteczności dotychczasowego oddziaływania karnoprawnego brak okoliczności uzasadniających pozytywną prognozę kryminologiczną był oczywisty. Trudna sytuacja życiowa, w której bliskich oskarżonego postawi wykonanie kary pozbawienia wolności, stanowi okoliczność, z której oskarżony musiał zdawać sobie sprawę już w dacie popełnienia przedmiotowego przestępstwa. Do tego niedogodność wiążąca się z utratą przez konkubinę i dzieci oskarżonego środków utrzymania oraz sugerowane powikłania ciąży związane z osadzeniem oskarżonego w zakładzie karnym, stanowiły okoliczności, które zgodnie z art. 151 § 1 k.k.w. Sąd winien brać pod uwagę na etapie postępowania wykonawczego, decydując o odroczeniu wykonania kary.

Mając na względzie aktualną sytuację oskarżonego, w szczególności niski dochód, zwiększone potrzeby ciężarnej konkubiny i perspektywę izolacji oskarżonego w zakładzie karnym, Sąd przyjął, że obciążenie oskarżonego kosztami sądowymi byłoby dla niego zbyt uciążliwe, i w myśl art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił go od poniesienia tych należności, zaliczając wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Z tych przyczyn Sąd orzekł jak w sentencji.