Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2013 roku

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Strzelcach Opolskichw składzie:

Przewodniczący SSR Piotr Srebnicki

Protokolant Katarzyna Lisiak

W obecności Prokuratora Prok. Rej. w Strzelcach Opolskich– nikt, zawiadomieni prawidłowo

Po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2013 roku na posiedzeniu

sprawy H. K./K./

syna R. i L. z domu P.

urodz. (...)w s.

oskarżonego o to, że:

we wrześniu 2012 roku w strzelcach Opolskichuszkodził zabytek w postaci P.położonego na działce nr (...)wpisanego do rejestru zabytków pod nr 104/84 decyzja (...)w O.z dnia 06.02.1984 roku, poprzez wycięcie a następnie zabranie w celu przywłaszczenia dwóch wiązów szypułkowych wartości 280 złotych położonych na terenie Parku, czym działał na szkodę Urzędu Miejskiego w S.

tj. o czyn z art. 278§1 kk i art. 108 ust 1 Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w zw. z art. 11§2 kk

I.  uznaje H. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku z tym, że przyjmuje, iż nieumyślnie uszkodził zabytek i czyn ten kwalifikuje jako przestępstwo z art. 278§1 kk i art. 108 ust 2 Ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w zw. z art. 11§2 kk i za to na podstawie art. 278§1 kk w zw. z art. 11§3 kk i przy zastosowaniu art. 58§3 kk wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie

II.  na podstawie art. 46§1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego Urzędu Miejskiego w S. kwoty 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych.

III.  na podstawie art. 624 §1 kpk w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 21/13 u

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

We wrześniu 2012 roku w S. doszło do zniszczenia mienia gminnego polegającego na wycięciu i kradzieży dwóch drzew gatunku wiąz szypułkowy, które rosły na działce Nr (...) w P. wpisanym do rejestru zabytków pod nr 104/84 decyzją (...) w O. z dnia 6 lutego 1984 r. Drzewa obcięto na wysokości 1 m dla drzewa o obwodzie pnia 47 cm oraz na wysokości 0,85 m dla drzewa o obwodzie pnia 49 cm.

Dowody:

-pismo z UM S., k.1

-mapa, k.2

-fotografia, k.3

Zawiadomienie o przestępstwie złożyła pracownica Urzędu Miejskiego w S.wydział (...).

Dowód:

-protokół zawiadomienia o przestępstwie, k.5

Do wycięcia w/w drzew przyznał się H. K.wyjaśniając, że w/w drzewa wyciął przy użyciu piły ręcznej a następnie zabrał i spalił w piecu, w celu ogrzania domu.

Dowód:

-wyjaśnienia H. K., k.43, 17

W dochodzeniu H. K.przyznał się do wycinki i kradzieży drzew z parku. Na rozprawie zmienił wyjaśnienia twierdząc, że nie dokonał wycinki tylko zabrał wiatrołomy.

Dowody:

-protokół przesłuchania podejrzanego k.17,

-protokół rozprawy k.43.

H. K. z zawodu jest murarzem, obecnie bezrobotny wykonuje dorywczą pracę w firmie (...), pozostaje na utrzymaniu konkubiny. Nie ma majątku, ani nikogo na utrzymaniu. Był uprzednio karany.

Dowody:

-dane o podejrzanym k.20

-karta karna k.22

Sąd zważył co następuje:

W przedstawionym wyżej stanie faktycznym wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie przyjętym w wyroku nie budzą wątpliwości.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na pierwszych wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał się do wycinki przy użyciu piły ręcznej i kradzieży dwóch drzew oraz na pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Bezsporny w niniejszej sprawie jest fakt, że H. K.dokonał wycinki dwóch wiązów szypułkowych, rosnących na terenie P.w S.. Wycięte drzewa zabrał do domu i posłużył się nimi w celu ogrzania domu poprzez spalenie ich w piecu. Czynem swoim sprawca wyczerpał znamiona przestępstwa, określonego w przepisie art. 278§1 kk. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd nie dał wiary zmienionym wyjaśnieniom oskarżonego, że nie dokonał on wycięcia drzew, tylko zabrał drzewa powalone wiatrem. Świadek M. F.zgłosiła na Policji fakt kradzieży drzew z P.w S.w wyniku powzięcia informacji o tym fakcie od jednego z pracowników Urzędu Gminy S., następnie w wyniku oględzin ustaliła, że drzewa zostały ścięte na wysokości około 1 metra co potwierdza dołączona do akt sprawy dokumentacja fotograficzna, z której w jednoznaczny sposób wynika, że drzewa zostały przed zabraniem ścięte, a nie powalone wiatrem. W tej sytuacji zmieniona wersja oskarżonego nie może się ostać.

Oskarżonemu przedstawiono zarzut kradzieży w kumulacji z uszkodzeniem zabytku w postaci parku miejskiego.

Jakkolwiek fakt kradzieży nie budzi wątpliwości to zdaniem Sądu nie można przyjąć, aby oskarżony działał umyślnie w celu zniszczenia zabytku, jakim jest P.w S.. H. K.często w celach zdobycia opału zbiera w parku połamane gałęzie oraz chrust, ponieważ w jego sytuacji materialnej nie stać go na kupno opału, ponadto z jego wyjaśnień wynika w sposób wyraźny, że nie był świadomy, że park miejski stanowi zabytek. W tej sytuacji należy przyjąć, iż oskarżony miał na celu jednorazowe zdobycie większej ilości drewna na opał i jego zamiar bezpośrednio zmierzał w tym kierunku, natomiast skutkiem ubocznym było uszkodzenie zabytku w postaci Parku. W związku z tym Sąd przyjął kwalifikację prawną z art. 108.2 Ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, który reguluje odpowiedzialność w przypadku winy nieumyślnej. Nie sposób przyjąć, aby H. K.miał bezpośredni lub ewentualny zamiar zniszczenia zabytku, jednakże mógł przewidzieć zachowując wymaganą ostrożność, że park może stanowić zabytek.

Art. 108.3 Ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami przewiduje fakultatywną możliwość zasądzenia nawiązki za przestępstwo nieumyślne. W przypadku H. K. orzeczenie takiej nawiązki całkowicie mijałoby się z celem, gdyż nie byłby jej w stanie nigdy uiścić.

Sąd postanowił zobowiązać oskarżonego do naprawienia szkody uznając, że w zupełności zrekompensuje to stratę związaną z uszkodzeniem parku.

Przy wymiarze kary na niekorzyść oskarżonego Sąd przyjął uprzednią karalność. Na jego dobro uwzględnił przyznanie się i wyrażoną na swój sposób skruchę. Orzeczoną karę uznał za współmierną do stopnia społecznej szkodliwości i stopnia zawinienia oraz za taką, która spełnia swoje ustawowe cele zwłaszcza w zakresie prewencji indywidualnej. Cel wychowawczy kary wzmacnia orzeczony obowiązek naprawienia szkody

Mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, a także konieczność naprawienia szkody Sąd orzekł o zwolnieniu oskarżonego od kosztów sądowych.