Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014r. w Kaliszu

apelacji pozwanego-powoda wzajemnego Z. F.

od wyroku Sądu Rejonowego w Kępnie

z dnia 20 stycznia 2014 r. sygn. akt IV P 113/13

w sprawie z powództwa Firmy Handlowej (...) J. W. z siedzibą w O.

przeciwko Z. F.

oraz pozwu wzajemnego Z. F.

przeciwko Firmie Handlowej (...) J. W. z siedzibą w O.

o odszkodowanie i zapłatę

oddala apelację

UZASADNIENIE

Powód J. W. po sprecyzowaniu w toku procesu żądania wystąpił przeciwko pozwanej Z. F. o zapłatę odszkodowania w kwocie 3.192 zł z tytułu nieuzasadnionego rozwiązania przez nią umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Pozwana Z. F. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa; jednocześnie wytoczyła powództwo wzajemne i wnosząc o zapłatę kwoty 7.153,09 zł netto z tytułu zaległego wynagrodzenia za pracę oraz odszkodowania za okres wypowiedzenia. Ponadto wniosła o nakazanie powodowi wydania jej poprawnej wersji świadectwa pracy.

W uzasadnieniu pozwu wzajemnego podała, że na żądaną kwotę składa się wynagrodzenie za miesiąc maj 2012 r. w kwocie 1.054,22 zł netto, wynagrodzenie za maj 2013 r. w kwocie 1.048,90 zł netto, wynagrodzenie za czerwiec 2013 r. w kwocie 1.079,39 zł netto, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy w kwocie 426,44 zł netto.

Roszczenie o prostowanie świadectwa pracy oparte zaś zostało na tym, że w świadectwie pracy błędnie wpisano zdaniem powódki 28 dni urlopu za 2013 r. a ona wykorzystała jedynie 5 dni urlopu.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Kępnie wyrokiem z dnia 20 stycznia 2014r. uwzględnił żądanie powoda i zasądził od pozwanej (powódki wzajemnej) na jego rzecz kwotę 3.192 zł tytułem dochodzonego odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, oddalił powództwo wzajemne w całości i nie obciążył stron kosztami postępowania.

Powyższe rozstrzygniecie oparte zostało na następującym stanie faktycznym:

Powódka Z. F.zatrudniona była w firmie J. W. od dnia 1 sierpnia 2008 r., na umowę o pracę na czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy. Ostatnio na stanowisku specjalisty ds. kadr i płac.

W ostatnim okresie świadczenia pracy przez Z. F. pracodawca informował ją, że ma zastrzeżenia do jej pracy i chciał z nią rozwiązać stosunek pracy.

A. W. proponowała w związku z tym rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Z. F. na tą propozycję nie zgodziła się informując jednocześnie pracodawcę o tym, że jest w ciąży.

Ze względu na ów fakt, a więc z jednej strony ciążę z drugiej na zamiar pracodawcy rozwiązania stosunku pracy, J. W. uzgodnił z Z. F., że ta otrzyma ustaloną między nimi kwotę 6.800 zł, nie będzie więcej przychodzić do pracy, urodzi dziecko, skorzysta z urlopu macierzyńskiego i wówczas stosunek pracy zostanie z nią rozwiązany w dowolnie wybrany przez nią sposób.

W związku z takimi uzgodnieniami J. W. wypłacił z konta w banku pieniądze i przekazał je Z. F. bez pokwitowania. Z. F. gotówkę przyjęła i od następnego dnia przestała przychodzić do pracy, początkowo przebywając na zwolnieniu lekarskim do dnia porodu, następnie, po urodzeniu dziecka, na urlopie macierzyńskim. Po urlopie macierzyńskim ponownie skorzystała ze zwolnienia lekarskiego, a następnie złożyła wniosek o przyznanie urlopu wypoczynkowego, który otrzymała.

Następnie ponownie A. W.zaproponowała Z. F.rozwiązanie umowy o pracę i zakończenie stosunku pracy w firmie J. W., ale propozycja dotyczyła rozwiązania umowy za porozumieniem stron.

Z. F. na powyższą propozycję nie wyraziła zgody.

Jednocześnie, mając świadomość, że pobranych w 2012 r. pieniędzy nigdzie nie pokwitowała i nie będąc usatysfakcjonowaną proponowanym sposobem rozwiązania stosunku pracy, pismem z dnia 20 czerwca 2013 r. zwróciła się do pracodawcy o wypłatę wynagrodzenia za miesiąc maj 2012 r. w kwocie 1.054,22 zł, oraz kwoty 1.048,90 zł za miesiąc maj 2013 r.

Otrzymawszy, pismem z dnia 21 czerwca 2013 r., odpowiedź odmowną co do zapłaty ze względu na rozliczenie tych kwot z pobranej dnia 7 maja 2012 r., zaliczki pismem z dnia 27 czerwca 2013 r. na piśmie zaprzeczyła faktowi, że pobrała zaliczkę i rozwiązała sama umowę o pracę bez wypowiedzenia, w trybie art. 55 § 1 ¹ k.p., jako przyczynę wskazując ciężkie naruszenie przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, to jest niewypłacenie w terminie należnego jej wynagrodzenia za pracę. Pismem tym zgłosiła jednocześnie roszczenie o wypłacenie odszkodowania za 3 miesięczny okres wypowiedzenia.

W związku z takim działaniem Z. F. pracodawca, w dniu 28 czerwca 2013 r., wystawił jej świadectwo pracy jako przyczynę rozwiązania stosunku pracy wpisując art. 30 § 1 pkt 3 w zw. z art. 55 § 1 ¹. Świadectwo pracy zawierało pouczenie o terminie i sposobie złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy i doręczone zostało Z. F. w dniu 02.07.2013 r.

Pismem z dnia 3 lipca 2013 r. Z. F. wystąpiła z pismem o sprostowanie świadectwa pracy przez uwzględnienie, że nie wykorzystała 8 dni urlopu i powinna otrzymać ekwiwalent.

W dniu 8 lipca 2013 r. zostało sporządzone świadectwo pracy, w którym uzupełniono, że za 8 dni wypłacono ekwiwalent. Świadectwo pracy tej treści doręczone zostało powódce dnia 11 lipca 2013 r. na adres (...) w O..

Również to świadectwo pracy zawierało pouczenie o możliwości wystąpienia w terminie 7 dni do pracodawcy z wnioskiem o sprostowanie oraz o tym, że w razie nieuwzględnienia wniosku można w terminie 7 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o odmowie sprostowania wystąpić do sądu z żądaniem sprostowania świadectwa pracy. O przesłaniu sprostowanego świadectwa pracy poinformowano dodatkowo Z. F. pismem z dnia 12 lipca 2013 r.

Pozwem z dnia 28 czerwca 2013 r., złożonym w sądzie 2 lipca 2013 r., i uzupełnionym pismem z dnia 15 lipca 2013 r., złożonym w sądzie w dniu 17 lipca 2013 r., pracodawca wniósł o zasądzenie od Z. F. kwoty 3.191,05 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione rozwiązanie przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Jednocześnie pracodawca, pismem z dnia 10 lipca 2013 r., wezwał również bezpośrednio Z. F. do zapłaty kwoty 3.191,05 zł tytułem zwrotu wartości nierozliczonej zaliczki, wskazując w tym piśmie, iż od kwoty zaliczki z dnia 07.05.2012 r. w kwocie 6.800 zł odliczył wynagrodzenie za maj 2012 r., wynagrodzenie za maj 2013 r., wynagrodzenie za czerwiec 2013 r, oraz ekwiwalent za urlop, łącznie 3.608,95 zł.

Po otrzymaniu w dniu 22 sierpnia 2013 r. odpisu pozwu Z. F. w odpowiedzi na pozew z dnia 3 września 2013 r. złożonym w sądzie w dniu 4 września 2013 r. wystąpiła przeciwko J. W. z pozwem wzajemnym o zapłatę kwoty 7.153,09 zł netto oraz o wydanie poprawnej wersji świadectwa pracy.

W zakładzie J. W.w miesiącach sierpień i wrzesień 2013 r. przeprowadzana była przez Starszego Inspektora Pracy – P. Z.z Państwowej Inspekcji Pracy w P.Odział w O. (1), kontrola. Przedmiotem kontroli była również poprawność naliczania powódce wynagrodzeń powódki za maj 2012 r., maj 2013 r. i czerwiec 2013 r. Kontrolujący ustalił, że wynagrodzenie za maj 2012 r. naliczone zostało poprawnie, a na liście wypłat zamiast daty odbioru wynagrodzenia i podpisu jest adnotacja – rozliczone z zaliczką. Również za maj 2013 r. wynagrodzenie chorobowe, wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy naliczone poprawnie, a na liście wypłat, zamiast daty odbioru wynagrodzenia i podpisu, jest adnotacja – rozliczone z zaliczką. Podobnie za czerwiec 2013 r. wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy, chorobowe, oraz ekwiwalent za 8 dni urlopu niewykorzystanego naliczone poprawnie a na liście wypłat zamiast daty odbioru wynagrodzenia i podpisu jest adnotacja – rozliczone z zaliczką. Ustalenia te znajdują potwierdzenie w zebranej dokumentacji osobowej pracownika.

W zakładzie J. W. istniał w zasadzie gotówkowy system wypłacania wynagrodzeń. Wypłaty dla pracowników dokonywał albo osobiście J. W.albo A. W.na podstawie kartki z wyszczególnionymi kwotami a następnie tworzona była lista wypłat na której pracownicy kwitowali odbiór wynagrodzenia w kasie. Zbieraniem podpisów od pracowników zajmowały się inne osoby (również Z. F.).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie wskazanych w tekście dokumentów oraz dokumentów na k- 85-92, zeznań świadków oraz wyjaśnień stron.

Sąd dał wiarę zarówno wyjaśnieniom J. W. jak i zeznaniom A. W. i A. T.. Zeznania te są bowiem spójne, logiczne wzajemnie się uzupełniają i znajdują potwierdzenie w dokumentach zebranych w sprawie. Nie dał natomiast wiary w części wyjaśnieniom Z. F..

W szczególności wynika to z faktu, że podejmowane przez nią kroki, w związku z czynnościami wydobywczymi od pracodawcy, podyktowane były czynnościami obronnymi wobec działań pracodawcy.

Dopiero w końcowym stadium postępowania powódka przyznaje, że jeszcze przed jej pójściem na zwolnienie lekarskie w 2012 r. były ze strony pracodawcy czynione kroki aby rozwiązać z nią stosunek pracy, gdyż pracodawca miał do niej zastrzeżenia.

Zaprzecza jednak, aby pomiędzy nią a pracodawcą doszło do uzgodnień finansowych i uzgodnień co do późniejszego rozwiązania umowy po wykorzystaniu przysługujących jej zwolnień, a jednocześnie przez ponad rok nie czyni żadnych kroków aby wydobyć należne jej jakoby pieniądze. Dopiero wówczas, kiedy nie dochodzi z pracodawcą do porozumienia co do sposobu rozwiązania umowy o prace, mając świadomość, że ze względu na utrwaloną procedurę wypłat nie ma od niej pokwitowań otrzymanych już, a konto należności, rozwiązuje umowę o pracę w trybie rzeczywiście dla siebie najbardziej korzystnym.

Te okoliczności powodują, że jej wyjaśnienia, w kontekście wyjaśnień J. W., popartych zeznaniami świadków są niewiarygodne.

Sąd Rejonowy, odwołując się do przepisu art. 55 § 1 ¹ k.p., skonstatował, iż ciężkim naruszeniem ze strony pracodawcy byłoby nie dokonywanie wypłaty należnych wynagrodzeń.

Jednakże, w rozpoznawanej sprawie, jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, sytuacja taka nie miała jednak miejsca. Pozwana Z. F. jeszcze przed pójściem na zwolnienie lekarskie otrzymała kwotę znacznie przewyższającą jej należności z tytułu wynagrodzeń.

Wobec tego rozwiązanie przez nią stosunku pracy, pismem z dnia 27 czerwca 2013 r., należy uznać za dokonane z przyczyn nieuzasadnionych.

Zgodnie z treścią art. 61 ¹ k.p. w razie nieuzasadnionego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 ¹ pracodawcy przysługuje roszczenie o odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia pracownika za okres wypowiedzenia zgodnie z art. 61 ² § 1 k.p. Jeśli zatem pracodawca udowodni, że rozwiązanie przez pracownika umowy bez wypowiedzenia było nieuzasadnione, to może żądać stosownego odszkodowania. Nie jest niezbędne natomiast aby wykazywać wysokość szkody poniesionej na skutek tego, że pracownik w sposób nieuzasadniony rozwiązał z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia.

Pracodawca wykazał, że Z. F. rozwiązała stosunek pracy z przyczyny nieuzasadnionej, a jako roszczenie odszkodowawcze wskazał kwotę w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W związku z tym orzeczono o odszkodowaniu jak w pkt 1 wyroku z dnia 20 stycznia 2014 r.

Jednocześnie, przyjmując za ustalonym stanem faktycznym, że pracodawca nie zalegał powódce z wynagrodzeniami za okres zatrudnienia, powództwo wzajemne należało oddalać.

Powódka oprócz roszczeń finansowych zgłosiła także roszczenie o sprostowanie świadectwa pracy. Również i to roszczenie nie zasługuje na uwzględnienie ze względu na fakt, iż jest spóźnione. Mimo prawidłowego pouczenia powódka nie wystąpiła bowiem w terminie stosownym (7 dni) o sprostowanie świadectwa pracy.

Art. 97 § 2 ¹ k.p. stanowi, że „Pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.’’

Dla powódki termin do złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa pracy do pracodawcy minął 19 lipca 2013 r. W tym terminie wniosku o sprostowanie nie było, nie było również odmowy sprostowania ze strony pracodawcy. Dlatego też roszczenie w tym zakresie skierowane do sądu pismem z dnia 3 września 2013 r. podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 108 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniosła pozwana-powódka wzajemna Z. F., zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy a mianowicie:

a)  art. 217 k.p.c. poprzez nie dopuszczenie i nie przeprowadzenie dowodów zawnioskowanych przez pozwaną – powódkę wzajemną w piśmie z dnia 3.09.2013r. ani nie oddalenie tych wniosków dowodowych tj.: odcinek (pasek z wypłaty za maj 2012r., za maj 2013r., za czerwiec 2013r.), a ponadto wniosku istotnego dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego: „zobowiązanie powoda-pozwanego wzajemnego do przedłożenia dokumentu kasa wyda „KW” zaksięgowanego w Księgach rachunkowych, potwierdzającego wypłatę rzekomo pobranej zaliczki, Raportu kasowego z dnia 7.05.2012r. oraz Ksiąg rachunkowych za maj 2012r.” z uzasadnienia wyroku nie wynika dlaczego złożony wniosek nie został przeprowadzony;

b)  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny Dodowów polegające na dowolnym i bezkrytycznym uznaniu zeznań świadków A. T.i A. W.za materiał dowodowy, potwierdzający przekazanie zaliczki w dniu 7.05.2012r. w kwocie 6.800zł do rąk Z. F.;

c)  sprzeczność istotnych ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz nie wyjaśnienie okoliczności istotnych w sprawie zwłaszcza przez:

- ustalenie, że powód J. W. przekazał pozwanej-powódce wzajemnej w dniu 7.05.2012r. kwotę 6.800zł gotówką pomimo, iż świadek tego bezpośrednio nie potwierdził, a J. W. nie przedłożył na tę okoliczność innych dowodów,

d) art. 245 k.p.c. poprzez odmowę nadania mocy dowodowej przedstawionemu wyciągowi z konta bankowego pozwanej-powódki wzajemnej przedłożonego na rozprawie przez Z. F. na okoliczność ubiegania się o zaliczkę od pracodawcy z uwagi na posiadanie w dniu 7.05.2012r. własnych znacznych zgromadzonych środków finansowych na koncie bankowym.

Wskazując na powyższe wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie roszczeń powoda J. W., a zasądzenie od J. W. na rzecz Z. F. kwoty 7.153,09zł tytułem zapłaty wynagrodzenia i odszkodowania za okres wypowiedzenia oraz zasądzenie od powoda-pozwanego wzajemnego J. W. na rzecz pozwanej-powódki wzajemnej Z. F. kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaiskrzonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji celem rozpoznania istoty sprawy, tudzież przeprowadzenia postępowania dowodowego z uwzględnieniem zwrotu na rzecz pozwanej-powódki wzajemnej od powoda-pozwanego wzajemnego kosztów procesowych, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych za postępowanie odwoławcze.

Skarżąca wnosiła także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z wyciągu bankowego z konta należącego do Z. F. za miesiąc kwiecień-maj 2012r. na okoliczność, że nie potrzebowała zaliczki na nieprzewidziane wydatki od pracodawcy a sama miała na koncie zgromadzone znaczne środki finansowe.

Powód-pozwany wzajemny w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanej-powódki wzajemnej na rzecz powoda-pozwanego wzajemnego kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest uzasadniona, gdyż podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa procesowego nie zasługują na uwzględnienie.

Jeżeli chodzi o podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przepisu art. 217 k.p.c., poprzez nie dopuszczenie i nie przeprowadzenie dowodów zawnioskowanych przez pozwaną- powódkę wzajemną w piśmie z dnia 03.09.2013r., ani nie oddalenie tych wniosków dowodowych, to wprawdzie Sąd Rejonowy nie uwzględnił tych wniosków pozwanej- powódki wzajemnej i nie podał przyczyn tego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Jednakże stwierdzić trzeba, iż przeprowadzenie tego dowodu było zbędne w sytuacji, gdy oczywiste jest i co wynika z ustalonego w sprawie stanu faktycznego, że powód-pozwany wzajemny nie jest w posiadaniu wnioskowanych przez powódkę wzajemną dowodów, skoro Z. F. jeszcze przed pójściem na zwolnienie lekarskie otrzymała kwotę znacznie przewyższającą jej należności z tytułu wynagrodzenia, a wynagrodzenia te zostały rozliczone w ramach otrzymanej przez nią uzgodnionej kwoty 6.800 zł. Przekazana pracownikowi kwota nie została też według wyjaśnień pracodawcy zaksięgowana w dokumentach księgowych. Na liście wypłat wynagrodzenia jest natomiast uczyniona adnotacja o rozliczeniu z pobranej wcześniej przez pracownika zaliczki.

Co do zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., to nie zasługuje on na uwzględnienie.

Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału Sąd I instancji wskazał dlaczego dał wiarę zarówno wyjaśnieniom J. W.jak i zeznaniom świadków A. W.i A. T.. Zeznania te uznał za spójne, logiczne wzajemnie się uzupełniające się i wskazał, że znajdują potwierdzenie w dokumentacji pracowniczej jak i dokumentacji Państwowej Inspekcji Pracy w P.Odział w O. (1) sporządzonej w wyniku przeprowadzonej u pracodawcy kontroli dotyczącej prawidłowości naliczenia powódce wynagrodzenia za maj 2012 r., maj 2013 r. i czerwiec 2013 r.

Sąd I instancji ocenił całościowo zebrany w sprawie materiał i wyprowadził z niego wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym.

Dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów, chociażby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 14 listopada 2012r. I ACa 1130/12).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena przyjęta przez sąd (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2013r. VI ACa 1379/12).

Zarzut sprzeczności istotnych ustaleń sądu z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz nie wyjaśnienia okoliczności istotnych w sprawie również nie jest usprawiedliwiony. Sąd Rejonowy poczynił w sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie. Ustalenia te sąd odwoławczy w pełni podziela i przyjmuje za własne, wobec tego nie zachodzi potrzeba powtórnego ich przytaczania. W oparciu o te ustalenia Sąd Rejonowy wywiódł też trafne wnioski dotyczące poczynionych przez strony ustaleń w kwestii możliwości i sposobu rozwiązania stosunku pracy przez strony w związku z otrzymaniem przez pozwana – powódkę wzajemną uzgodnionej kwoty od pracodawcy. Powódka nie pokwitowała otrzymania tej kwoty od pracodawcy stąd też nie miał on możliwości udowodnienia tego faktu. Tym niemniej fakt otrzymania pieniędzy od pracodawcy przez powódkę potwierdzili w swoich zeznaniach świadkowie A. T. oraz A. W.. Poza tym z wyciągu bankowego przedstawionego przez pracodawcę za okres od 20 kwietnia do 8 maja 2012r. wynika, że w dniu 8 maja 2012r. dokonywał on wypłaty gotówki w kwocie 14. 500 zł, co może wskazywać jedynie na to, ze sporną kwotę pozwana otrzymała od niego nie w dniu 7 maja lecz w dniu 8 maja 2012r.

W kwestii zgłoszonego w postępowaniu apelacyjnym wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z wyciągu bankowego z konta należącego do Z. F. za miesiąc kwiecień-maj 2012r. na okoliczność, że nie potrzebowała zaliczki na nieprzewidziane wydatki od pracodawcy, gdyż sama miała na koncie zgromadzone znaczne środki finansowe zauważyć trzeba, iż dowód ten nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i ze względu na to podlegał oddaleniu. Fakt posiadania przez powódkę własnych znacznych środków finansowych nie stanowił przecież przeszkody w przyjęciu przez pozwana kwoty ustalonej z pracodawcą ani tez tego nie wykluczał. Wobec tego nie zasługuje na uwzględnienie podniesiony przez skarżącą w apelacji zarzut naruszenia art. art. 245 k.p.c.

W tym stanie rzeczy apelacja z braku uzasadnionych zarzutów podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.