Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 października 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny

w składzie: Przewodniczący - SSR Aneta Kulesza

Protokolant: Anna Tomczuk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 października 2014 r.

sprawy J. S.

syna J. i B. z domu W.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie do dnia 15 lipca 2007 roku w L. woj. (...) będąc wspólnikiem i prezesem zarządu (...) spółki z o. o. i jednocześnie osobą uprawnioną do reprezentowania i prowadzenia spraw spółki nie złożył W Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie(...) zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółki za rok 2006, czym naruszył art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994r o rachunkowości,

tj. o czyn z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości,

2.  w okresie do dnia 15 lipca 2008 roku w L. woj. (...) będąc wspólnikiem i prezesem zarządu (...) spółki z o. o. i jednocześnie osobą uprawnioną do reprezentowania i prowadzenia spaw spółki nie złożył w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie (...) zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółki za rok 2007, czym naruszył art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości,

tj. o czyn z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości,

3.  w okresie do dnia 15 lipca 2009 roku w L. woj. (...) będąc wspólnikiem i prezesem zarządu (...) spółki z o. o. i jednocześnie osobą uprawnioną do reprezentowania i prowadzenia spaw spółki nie złożył w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie (...) zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółki za rok 2008, czym naruszył art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości,

tj. o czyn z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości,

4.  w okresie do dnia 15 lipca 2010 roku w L. woj. (...) będąc wspólnikiem i prezesem zarządu (...) spółki z o. o. i jednocześnie osobą uprawnioną do reprezentowania i prowadzenia spaw spółki nie złożył w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie (...) zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółki za rok 2009, czym naruszył art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości,

tj. o czyn z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości,

5.  w okresie do dnia 15 lipca 2011 roku w L. woj. (...) będąc wspólnikiem i prezesem zarządu (...) spółki z o. o. i jednocześnie osobą uprawnioną do reprezentowania i prowadzenia spraw spółki nie złożył w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie (...)zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółki za rok 2010 czym naruszył art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości,

tj. o czyn z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości,

oraz sprawy J. B.

syna J. i G. z domu J.

urodzonego (...) w B.

oskarżonego o to, że:

1.  w okresie do dnia 15 lipca 2007 roku w L. woj. (...) będąc wspólnikiem i członkiem zarządu (...) spółki z o. o. i jednocześnie osobą uprawnioną do reprezentowania i prowadzenia spraw spółki nie złożył w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie (...) zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółki za rok 2006, czym naruszył art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994r o rachunkowości,

tj. o czyn z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29 września 1994r o rachunkowości,

2.  w okresie do dnia 15 lipca 2008 roku w L. woj. (...) będąc wspólnikiem i członkiem zarządu (...) spółki z o. o. i jednocześnie osobą uprawnioną do reprezentowania i prowadzenia spraw spółki nie złożył w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie (...) zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółki za rok 2007, czym naruszył art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994r o rachunkowości,

tj. o czyn z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29 września 1994r o rachunkowości,

3.  w okresie do dnia 15 lipca 2009 roku w L. woj. (...) będąc wspólnikiem i członkiem zarządu (...) spółki z o. o. i jednocześnie osobą uprawnioną do reprezentowania i prowadzenia spraw spółki nie złożył w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie (...) zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółki za rok 2008, czym naruszył art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994r o rachunkowości,

tj. o czyn z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29 września 1994r o rachunkowości,

4.  w okresie do dnia 15 lipca 2010 roku w L. woj. (...) będąc wspólnikiem i członkiem zarządu (...) spółki z o. o. i jednocześnie osobą uprawnioną do reprezentowania i prowadzenia spraw spółki nie złożył w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie (...) zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółki za rok 2009, czym naruszył art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994r o rachunkowości,

tj. o czyn z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29 września 1994r o rachunkowości,

5.  w okresie do dnia 15 lipca 2011 roku w L. woj. (...) będąc wspólnikiem i członkiem zarządu (...) spółki z o. o. i jednocześnie osobą uprawnioną do reprezentowania i prowadzenia spraw spółki nie złożył w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie (...) zatwierdzonego sprawozdania finansowego spółki za rok 2009, czym naruszył art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994r o rachunkowości,

tj. o czyn z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29 września 1994r o rachunkowości,

I.  na podstawie art. 66§1 i 2 k.k. w zw. z art. 67§1 k.k. postępowanie karne wobec J. S. co do wszystkich zarzucanych mu czynów warunkowo umarza na okres próby jednego roku,

II.  na podstawie art. 66§1 i 2 k.k. w zw. z art. 67§1 k.k. postępowanie karne wobec J. B. co do wszystkich zarzucanych mu czynów warunkowo umarza na okres próby jednego roku,

III.  zasądza od oskarżonego J. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 (stu sześćdziesięciu) zł kosztów procesu, w tym 100 (sto) zł tytułem opłaty,

IV.  zasądza od oskarżonego J. B. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 (stu sześćdziesięciu) zł kosztów procesu, w tym 100 (sto) zł tytułem opłaty,

Sygn. akt IV K 379/12

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. S. i J. B. byli wspólnikami spółki z o. o. (...) z siedzibą w L. przy ul. (...). W czasie działalności spółki, przypadającym na okres od 2006 r. do 2011 r. obaj wymienieni mężczyźni wchodzili w skład dwuosobowego zarządu spółki. J. S. był Prezesem Zarządu, natomiast J. B. był jego członkiem. Członkowie zarządu (...) sp. z o. o. mieli prawo samodzielnej reprezentacji spółki. Z racji pełnionych funkcji J. S. i J. B. zobowiązani byli do składania w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie (...) rocznego sprawozdania finansowego w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia danego sprawozdania. J. S. i J. B. nie złożyli we wskazanym rejestrze sądowym rocznych sprawozdań finansowych spółki (...) za lata: 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, które winni byli złożyć w terminie do dnia, odpowiednio: 15 lipca 2007 r., 15 lipca 2008 r., 15 lipca 2009 r., 15 lipca 2010 r. oraz do dnia 15 lipca 2011 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: zeznań świadka M. J. (k. 26-28, k. 120), informacji dotyczących podmiotu (k. 3), odpisu z KRS (k. 12-17) oraz częściowo wyjaśnień oskarżonego J. S. (k. 39-41, k. 120).

J. S. przesłuchiwany na etapie postępowania przygotowawczego (k. 39-41) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, iż on i J. B. są wspólnikami spółki (...)z siedzibą w L. przy ul. (...). Wskazał, że od początku istnienia spółki, tj. od marca 1991 r., pełni funkcję prezesa zarządu spółki. Podał, iż spółka jest mała i dlatego też nie ma w niej podziału zadań, a nadto, że reprezentować spółkę może on oraz drugi ze wspólników samodzielnie. Przedmiotem działalności spółki jest budowa wodociągów i kanalizacji. J. S. wyjaśnił również, że nie wiedział, iż spółka, która jest bardzo mała (łącznie z nim zatrudnione są w niej 3-4 osoby) i ma małe dochody, jest zobowiązana do składania sprawozdań finansowych do Krajowego Rejestru Sądowego. Wskazał, iż pilnował, aby spółka w szczególności wywiązywała się z zobowiązań wobec Urzędu Skarbowego i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i w tym zakresie nie ma żadnych zaległości. Podniósł też, że wspólnicy spółki nie otrzymywali żadnych informacji z KRS-u o jakichkolwiek nieprawidłowościach, w tym o braku złożenia sprawozdań. Stwierdził, iż gdyby KRS przysłał wezwanie do złożenia takiego sprawozdania na pewno zostałyby one złożone. Wskazał, że z Krajowego Rejestru Sądowego uzyskiwali kilka razy do roku zaświadczenie, odpis, i spółce nic nie było zarzucane.

Z kolei J. B. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k. 33-35).

Sąd zważył, co następuje :

Wyjaśnienia oskarżonego J. S. Sąd uznał za częściowo wiarygodne. Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzucanych mu czynów i jednocześnie w sposób jasny i logiczny opisał okoliczności prowadzenia przez niego oraz jego wspólnika J. B. działalności gospodarczej w ramach spółki (...). W zakresie odnoszącym się do czasu działalności spółki, pełnionej w niej roli, jak również sposobu reprezentacji, wyjaśnienia te znajdują pełne potwierdzenie w dokumencie w postaci odpisu z KRS (k. 12-17). Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części, w jakiej wskazał on, iż nie wiedział, że zobowiązany był do składania rocznych sprawozdań finansowych spółki. Wyjaśnienia w tym zakresie sprzeczne są bowiem z zeznaniami świadka M. J. (k. 26-27). Nadto należy podnieść, że oskarżony podejmując działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a tym bardziej podejmując się pełnienia funkcji Prezesa Zarządu spółki, niewątpliwie musiał zapoznać się z obowiązkami, które w związku z powyższym na nim spoczywają. W tym kontekście nie można tracić z pola widzenia faktu, iż z części tych obowiązków (takich jak regulowanie zobowiązań wobec Urzędu Skarbowego i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych) J. S. się wywiązywał. Zasadnym jest także zwrócić uwagę na okoliczność, iż samo zarejestrowanie spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym, jak również dokonywanie w nim wpisów wymagało uzyskania stosownej wiedzy.

Z kolei stanowisko J. B. z powodów, które przytoczone zostały w stosunku do oskarżonego J. S., Sąd uznał za linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej, która w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie zasługiwała na wiarę.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. J. (k. 26-28). Świadek zeznała, że znała J. S. i J. B. prywatnie i pomagała im czasem w księgowaniu dokumentów, obliczaniu podatku i składek na ubezpieczenie społeczne. Podkreśliła przy tym, iż nigdy nie miała z należącą do wyżej wymienionych mężczyzn spółką podpisanej umowy o świadczenie usług księgowych. Proponowała, aby zawarli oni taką umowę z prowadzonym przez nią biurem rachunkowym, jednakże J. S. i J. B., z uwagi na koszty, nie chcieli z tej oferty skorzystać. Świadek zeznała również, że informowała ustnie wspólników spółki (...) o obowiązku składania rocznych sprawozdań finansowych do KRS. Podała, że nie interesowała się natomiast tym, czy tego obowiązku dopełnili, albowiem nie byli jej klientami. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. J., albowiem nie ujawniły się żadne okoliczności, które wskazywałyby, aby świadek mogła podawać nieprawdę. W szczególności podnieść należy, iż świadek nie była związana ze spółką (...) jakąkolwiek umową, w ramach działalności tej spółki nie zostały powierzone jej żadne zadania, a co za tym idzie nie sposób przyjąć, iż treść jej zeznań mogła być powodowana obawą zaistnienia negatywnych dla niej konsekwencji wynikających z ewentualnego nienależytego wykonania obowiązków. Zasadnym jest także zwrócić uwagę, iż fakt, że świadek znała oskarżonych prywatnie i pomagała im w czynnościach z zakresu księgowości, świadczy o tym, że łączące ich stosunki było co najmniej poprawne, a zatem tym bardziej nie miała powodu, aby fałszywie ich oskarżać.

Sąd za w pełni przydatne uznał zgromadzone w sprawie i powołane wyżej dowody z dokumentów. Ich autentyczności i prawdziwości treści nie kwestionowała żadna ze stron postępowania, a Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Za pełną przydatnością zgromadzonych w niniejszej sprawie dokumentów przemawia fakt, iż – w większości – są one urzędowego pochodzenia, sporządzone były przez właściwe organy, w prawem przepisanej formie.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż okoliczności popełnienia czynów zarzuconych oskarżonym nie budzą wątpliwości. Analiza ustalonego stanu faktycznego prowadzi do wniosku, iż zarówno J. S. jak i J. B. swoim zachowaniem wypełnili znamiona przestępstwa z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości.

Odpowiedzialności karnej za czyn określony w przywołanym powyżej przepisie podlega, kto wbrew przepisom ustawy nie składa sprawozdania finansowego lub sprawozdania z działalności we właściwym rejestrze sądowym. W realiach przedmiotowej sprawy oskarżeni nie dopełnili obowiązku sformułowanego w art. 69 ust. 1 Ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości. Zgodnie z tym przepisem kierownik jednostki składa we właściwym rejestrze sądowym roczne sprawozdanie finansowe, opinię biegłego rewidenta, jeżeli podlegało ono badaniu, odpis uchwały bądź postanowienie organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu strat, a w przypadku jednostek, o których mowa w art. 49 ust. 1 – także sprawozdania z działalności – w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego. Z kolei w art. 3 ust. 1 pkt 6 wskazano, że pod pojęciem kierownika jednostki należy rozumieć członka zarządu lub innego organu zarządzającego, a jeżeli organ jest wieloosobowy – członków tego organu, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez jednostkę. W przypadku spółki jawnej i spółki cywilnej za kierownika jednostki uważa się – wspólników prowadzących sprawy spółki, w przypadku spółki partnerskiej – wspólników prowadzących sprawy spółki albo zarząd, a w odniesieniu do spółki komandytowej i spółki komandytowo-akcyjnej – komplementariuszy prowadzących sprawy spółki. W przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą za kierownika jednostki uważa się tę osobę.

Na gruncie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego bezspornym jest, że nie zostały w ogóle złożone do Krajowego Rejestru Sądowego zatwierdzone sprawozdania finansowe spółki z o. o. (...) za lata 2006-2010. Powyższa okoliczność wprost wynika z dokumentu „Informacje dotyczące podmiotu“ (k. 3). Podkreślić należy, że okoliczności tej nie neguje w złożonych wyjaśnieniach także sam oskarżony J. S.. Ponadto w świetle przywołanej powyżej definicji pojęcia „kierownika jednostki“ nie ulega wątpliwości, iż to na J. S. i J. B. jako na członkach zarządu spółki (w taki sam sposób uprawnionych do reprezentowania spółki), spoczywało dopełnienie obowiązku określonego w art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości. Termin, do którego oskarżeni zobowiązani byli złożyć zatwierdzone sprawozdania finansowe upływał zaś: w odniesieniu do sprawozdania za rok 2006 z dniem 15 lipca 2007 r., w odniesieniu do sprawozdania za rok 2007 z dniem 15 lipca 2008 r., w odniesieniu do sprawozdania za rok 2008 z dniem 15 lipca 2009 r., w odniesieniu do sprawozdania za rok 2009 z dniem 15 lipca 2010 r., w odniesieniu do sprawozdania za rok 2010 z dniem 15 lipca 2011 r. Zasadnym jest przy tym zauważać, że dla kwestii powstania odpowiedzialności karnej oskarżonych drugorzędne znaczenie miało to, czy wiedzieli oni o istnieniu obowiązku składania zatwierdzonych sprawozdań finansowych za kolejne lata działalności spółki. Niewątpliwie bowiem jako osoby decydujące się na prowadzenie działalności gospodarczej w takiej formie prawnej, a więc w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zobowiązani oni byli do zapoznania się z wszelkimi przepisami prawa regulującymi tego rodzaju działalność, a w szczególności z przepisami określającymi związane z tym obowiązki. Nieznajomość odpowiednich regulacji prawnych świadczy o zaniechaniu w tym zakresie i nie może stanowić okoliczności wyłączającej odpowiedzialność karną. Niemniej warto podkreślić, iż w realiach przedmiotowej sprawy oskarżeni – co wynika z zeznań świadka M. J. - zostali poinformowani o obowiązku składania rocznych sprawozdań finansowych do Krajowego Rejestru Sądowego.

Powyższa okoliczność w ocenie Sądu ma również istotne znaczenie dla określenia strony podmiotowej przypisanych oskarżonym czynów. Wskazuje bowiem, iż J. S. i J. B. działali umyślnie, z zamiarem ewentualnym, tj. przewidywali możliwość popełnienia przestępstwa i godzili się na to.

Mając na uwadze wszystkie przywołane okoliczności, Sąd postępowanie karne wobec J. S. oraz J. B. warunkowo umorzył. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzą podstawy zastosowania tej instytucji określone w art. 66 § 1 i 2 k.k. W pierwszym rzędzie zasadnym jest wskazać, iż warunkowe umorzenie postępowania uzasadnione jest zaistnieniem przesłanki braku wątpliwości co do okoliczności popełnienia przestępstw, co Sąd wykazał we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Z kolei uzasadniając stanowisko dotyczące przyjęcia tego, iż wina i społeczna szkodliwość czynów przypisanych oskarżonym nie są znaczne należy podnieść, iż zachowanie zarówno J. S. jak również J. B. nie było intencjonalne, podjęte z premedytacją i nie wiązało się z motywacją, która zasługiwałaby na szczególne potępienie. W ocenie Sądu fakt braku złożenia corocznych sprawozdań (...) spółki (...) za lata 2006-2010 wynikał raczej z braku nadania obowiązkowi określonemu w art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości należytej wagi, bezpodstawnym uznaniu, iż skoro skala działalności spółki jest niewielka to spółka z tego obowiązku nie musi się wywiązywać. Zważyć przy tym należy, iż spółka (...) funkcjonuje od ponad 20 lat, przez który to okres regulowała inne swoje zobowiązania (np. wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych czy Urzędu Skarbowego) co wskazuje, iż jest to podmiot stabilny gospodarczo i nie sposób uznać, iż zamiarem oskarżonych było ukrywanie okoliczności finansowych dotyczących spółki. W ocenie Sądu wśród okoliczności popełnienia czynów przypisanych oskarżonym brak jest zatem takich elementów, które pociągałyby konieczność ukarania J. S. i J. B.. Wreszcie mając na uwadze zagrożenie karą przewidziane za przestępstwo z art. 79 pkt 4 Ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości, za które nie przewidziano możliwości wymierzenia kary pozbawienia wolności, zasadnym jest stwierdzić, że sam ustawodawca nie uznał, aby był to czyn o znacznym stopniu społecznej szkodliwości zasługujący na surową reakcję karną.

W ocenie Sądu za warunkowym umorzeniem postępowania przemawia także postawa, właściwości i warunki osobiste oskarżonych oraz dotychczasowy tryb ich życia. Należy podnieść, iż zarówno J. S. jak i J. B. mają ustabilizowaną sytuację życiową, od wielu lat zajmują się prowadzeniem działalności gospodarczej, a nadto nie byli dotychczas karani, co w połączeniu z ich dojrzałym wiekiem pozwala, zdaniem Sądu, na ocenę, iż przedmiotowe czyny miały w ich życiu charakter incydentalny i pomimo zastosowaniu instytucji określonej art. 66 § 1 k.k. będą przestrzegali porządku prawnego, w szczególności nie popełnią przestępstwa. Sąd podejmując decyzję w niniejszej sprawie miał również na uwadze fakt, iż skazanie oskarżonych w sposób znaczący pogorszyłoby ich sytuację życiową, albowiem uniemożliwiłoby udział w przetargach publicznych, a tym samym znacznie ograniczyło możliwość zarobkowania. Niewątpliwie mając na uwadze realia przedmiotowej sprawy skutki, które wiązałyby się ze skazaniem oskarżonych byłyby niewspółmierne do stopnia winy i wagi czynu.

Na koniec warto zauważyć, że w sprawie nie występują także przeszkody formalne warunkowego umorzenia. Oskarżeni – co już podniesiono powyżej - nie byli dotąd karani (k. 115-116), a przypisane im przestępstwa zagrożone są karami grzywny i ograniczenia wolności.

Tak więc Sąd uznał, iż J. S. i J. B. zasługują na warunkowe umorzenie toczącego się przeciwko nim postępowania karnego uznając, iż okresu próby jednego roku będzie wystarczający dla zweryfikowania pozytywnej prognozy w stosunku do oskarżonych.

Biorąc pod uwagę sytuację finansową oskarżonych, jak również fakt, iż swym zachowaniem przyczynili się do wszczęcia przeciwko nim postępowania, Sąd uznał, iż będą oni w stanie ponieść koszty tego postępowania. Dlatego też na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. Sąd obciążył J. S. i J. B. tymi kosztami, każdego z nich w wysokości 160 zł. Na koszty te składa się opłata za kartę karną i zryczałtowane koszty za doręczenia oraz opłata od warunkowego umorzenia postępowania (orzeczona na podstawie art. 7 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych).

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w wyroku.