Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Przemyślu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym :

Przewodniczący SSO Anna Kicman

Protokolant st. sekr. sądowy Katarzyna Maziarczyk - Kotwica

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy B. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o emeryturę

na skutek odwołania B. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.

z dnia 5 sierpnia 2014 r., znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt III U 1091/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 grudnia 2014 r.

Decyzją z dnia 5 sierpnia 2014 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy B. K. przyznania emerytury.

W podstawie prawnej powołano art. 24 i art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013, poz. 1440 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, ponieważ wnioskodawca nie osiągnął na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego 25 lat; nie udowodnił 15-letniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na danym stanowisku. Zakład nie uznał wnioskowanych okresów od 4 listopada 1985 r. do 1 grudnia 1990 r. oraz od 1 grudnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r., jako pracy w szczególnych warunkach, ponieważ wnioskodawca podlegał ubezpieczeniu społecznemu jako osoba współpracująca przy wykonywaniu działalności gospodarczej. Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 1 roku, 9 miesięcy i 4 dni; składkowe – 23 lata, 2 miesiące i 17 dni; łącznie – 24 lata, 11 miesięcy i 21 dni, w tym w szczególnych warunkach – 12 lat, 10 miesięcy i 15 dni.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca B. K., zaskarżając ją w całości i wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji w całości, ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu.

Na uzasadnienie swojego stanowiska podał, że ZUS pominął przy ustalaniu stażu pracy (sumarycznego) wymaganego do nabycia uprawnień emerytalnych okres zatrudnienia skarżącego wynikający ze świadectw pracy skarżącego, a to w firmie budowlanej (...) s.c. z dnia 4 kwietnia 2000 r. oraz w Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowym (...) s.c. z dnia 3 sierpnia 1999 r. Zdaniem skarżącego ostatecznie po uwzględnieniu tych dokumentów okres ten wyniesie więcej niż 25 lat. Ponadto ZUS pominął ten okres zatrudnienia, który w jego ocenie powinien być uwzględniony przy ustalaniu wnioskodawcy prawa do emerytury za pracę w szczególnych warunkach. Błędnie organ rentowy nie uwzględnił okresów pracy wnioskodawcy od 4 listopada 1985 r. do 1 grudnia 1990 r. oraz od 1 grudnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie
i podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu wskazano w szczególności, że dołączone do odwołania nowe dokumenty nie wnoszą nic nowego do sprawy, ponieważ przedłożone świadectwo pracy za okres w (...) dotyczy okresu po 31 grudnia 1998 r.,
a więc nie ma wpływu na prawo do emerytury w świetle art. 184 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS. Okres pracy w (...) został uwzględniony do stażu pracy do 31 grudnia 1998 r. (zgodnie z art. 184 ustawy) na podstawie dokumentacji ZUS. Z tego okresu wyłączono okresy urlopów bezpłatnych od 1 czerwca 1993 r. do 30 czerwca 1993 r. i od 1 lutego 1997 r. do 28 lutego 1997 r. Natomiast co do uwzględnienia okresu pracy w (...) jako stażu pracy w szczególnych warunkach to wskazano, że wnioskodawca nie przedłożył dowodów na takie zatrudnienie, przy czym z ogólnego świadectwa pracy wynika, że wnioskodawca od 19 stycznia 1993 r. do 30 listopada 1995r. pracował w szczególnych warunkach jako elektromonter, ale nie wskazano, jaki rodzaj pracy wykonywał oraz czy praca ta była wykonywana stale i w pełnym wymiarze, a zatem nie jest to dokument, który może być uwzględniony w postępowaniu prowadzonym przed ZUS na dowód pracy
w szczególnych warunkach. Z dokumentów ZUS wynika, że wnioskodawca
w okresach od 4 listopada 1985 r. do 1 grudnia 1990 r. oraz od 1 grudnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. nie był zatrudniony na umowę o pracę, natomiast był ubezpieczony z tytułu współpracy przy prowadzeniu działalności pozarolniczej. Ponieważ prace wskazane w świadectwie pracy w szczególnych warunkach wnioskodawca wykonywał w ramach współpracy przy prowadzeniu działalności pozarolniczej, to nie można mówić o zatrudnieniu w szczególnych warunkach.

Sąd Okręgowy w Przemyślu ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca B. K., ur. dnia (...),
w dniu 29 maja 2014 r. złożył wniosek o emeryturę, oświadczając w nim, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

W aktach organu rentowego zalega dokumentacja poświadczająca przebieg zatrudnienia wnioskodawcy, z której wynika w szczególności, że: wnioskodawca był zatrudniony w szczególnych warunkach w Zakładach (...) w J. w okresie od 17 października 1972 r. do 31 sierpnia 1985 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonując prace przy produkcji i wykańczaniu wyrobów włókienniczych na stanowisku barwiarza; wnioskodawca był zarejestrowany w R. U. P. w J. w okresie od 5 sierpnia 1991 r. do 19 maja 1992 r. i w okresie od 5 sierpnia 1991 r. do 26 kwietnia 1992 r. pobierał z tego tytułu zasiłek.

W aktach ZUS zalega ponadto: opinia z dnia 15 stycznia 1999 r. wydana przez Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) Spółka cywilna w J., w której wskazano, że wnioskodawca jest zatrudniony w tym przedsiębiorstwie od 19 stycznia 1993 r. na stanowisku magazyniera; świadectwo pracy wystawione przez Zakład (...) w J., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w tym zakładzie w okresie od 1 listopada 1985 r. do 30 września 1990 r. oraz od 1 grudnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. na stanowisku elektromontera; świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawione przez Zakład (...) w J., z którego wynika, że wnioskodawca był zatrudniony w tym zakładzie od 1 listopada 1985 r. do 30 września 1990 r. i od 1 grudnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. i w tym okresie wykonywał prace związane z wytwarzaniem i przesyłaniem energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń energetycznych i cieplnych na stanowisku elektromontera.

W ramach prowadzonego w sprawie postępowania wyjaśniającego ZUS na podstawie danych zgromadzonych w systemie ustalił, że wnioskodawca podlegał ubezpieczeniu społecznemu od 4 listopada 1985 r. do 30 września 1990 r. oraz od 1 grudnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. jako osoba współpracująca, jak również podlegał ubezpieczeniu społecznemu jako pracownik Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) w okresie od 19 stycznia 1993 r. do 31 grudnia 1998 r., z tym że w okresach od 1 czerwca 1993 r. do 30 czerwca 1993 r. oraz od 1 lutego 1997 r. do 28 lutego 1997 r. korzystał z urlopu bezpłatnego.

Na podstawie całości zgromadzonej w aktach rentowych dokumentacji, ZUS wydał decyzję z dnia 5 sierpnia 2014 r., którą odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, ponieważ wnioskodawca nie osiągnął na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego 25 lat; nie udowodnił 15-letniego okresu zatrudnienia
w szczególnych warunkach, wykonywanego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zakład przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 1 roku, 9 miesięcy i 4 dni; składkowe – 23 lata, 2 miesiące i 17 dni; łącznie – 24 lata, 11 miesięcy i 21 dni, w tym
w szczególnych warunkach – 12 lat, 10 miesięcy i 15 dni.

Dowód – akta organu rentowego:

- wniosek o emeryturę z dnia 29.05.2014 r.,

- świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 31 sierpnia 1985 r. wystawione przez Zakłady (...) w J.,

- zaświadczenie z dnia 31.12.1998 r. wydane przez (...) w J.,

- świadectwo pracy wystawione przez Zakład (...). K.,

- opinia z dnia 15 stycznia 1999 r. wydana przez Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) Spółka cywilna w J.,

- świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawione przez Zakład (...) w J.,

- potwierdzenie okresów ubezpieczenia z dnia 13.06.2014 r.,

- zaskarżona decyzja ZUS z dnia 5.08.2014 r.

Wnioskodawca wraz z odwołaniem od powyższej decyzji przedłożył m.in. świadectwo pracy z dnia 3 sierpnia 1999 r. wystawione przez Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) s.c. w J., z którego wynikało, że wnioskodawca w tym zakładzie pracy pracował w okresie od 19 stycznia 1993 r. do 31 lipca 1999 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera i kierownika ds. zbytu, a w świadectwie pracy zaznaczono, że przebywał on na urlopie bezpłatnym w okresie od 1 czerwca 1993 r. do 30 czerwca 1993 r.

W toku prowadzonego w sprawie postępowania dowodowego ZUS przedłożył deklarację rozliczeniową za miesiąc luty 1997 r. Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) s.c. w J. sporządzoną dnia 28 lutego 1997 r., podpisaną przez dyrektora firmy (...), w której stwierdzono, że brat B. K. (ur. (...), zamieszkały
w J. ul. (...)) przebywał na urlopie bezpłatnym w okresie od 1 do 28 lutego 1997 r.

Dowód:

- świadectwo pracy z dnia 3.08.1999 r. wystawione przez Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) s.c. w J. – k. 6,

- deklaracja rozliczeniowa za miesiąc luty 1997 r. – k. 23.

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca w okresie od 4 listopada 1985 r. do 30 września 1990 r. oraz od 1 grudnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. pracował w Zakładzie (...) swojego brata M. K.. Początkowo wnioskodawca pracował jako pomocnik elektryka, a następnie jako elektromonter. Tytuł mistrza w zawodzie elektromontera wnioskodawca uzyskał z dniem 13 czerwca 1988 r.

Pracując jako pomocnik elektryka wnioskodawca zajmował się układaniem instalacji, układaniem kabli, kopaniem rowów. Po uzyskaniu uprawnień do pracy na stanowisku elektromontera zajmował się już wykonywaniem przyłączy instalacji elektrycznych. Wykonywał przyłącza instalacji elektrycznej w budynkach np. firmy (...), gdzie do budynków usługowych doprowadzano prąd, układając linie kablowe, kable ziemne, wykonywano instalacje wewnętrzną w budynkach, takich jak chlewnie, paszarnie, silosy, suszarnie, magazyny, wykonywano instalacje odgromowe.

Następnie wnioskodawca w okresie od 19 stycznia 1993 r. do 31 lipca 1999 r. pracował w firmie brata – w Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowej (...) w J. na podstawie umowy o pracę na stanowisku magazyniera, kontrolera jakości, kierownika ds. zbytu.

Dowód:

- dokumentacja zawarta w aktach osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia u brata M. K.,

- dyplom mistrza – k. 38 (koperta),

- zeznania świadka E. B.,

- zeznania świadka W. G.,

- zeznania świadka H. K.,

- przesłuchanie wnioskodawcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego, aktach osobowych wnioskodawcy, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a ponadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków E. B., W. G. oraz częściowo wnioskodawcy B. K., jako logicznym, spójnym, wzajemnie się uzupełniającym. Wynika z nich, przy jakich pracach był zatrudniony wnioskodawca w ramach zatrudnienia u swojego brata M. K..

Świadek H. K. nie miała wiadomości w zakresie tego, w jakim charakterze i przy jakich pracach był zatrudniony jej mąż u swojego brata, gdyż w firmie (...) nigdy nie pracowała, stąd też nie mogła wiedzieć, jakie prace wykonywał jej mąż.

Sąd uznał za niewiarygodne zeznania wnioskodawcy B. K. w zakresie, w jakim wskazywał on, że nie przebywał na urlopie bezpłatnym
w okresie od 1 do 28 lutego 1997 r. W toku prowadzonego w sprawie postępowania dowodowego ZUS przedłożył bowiem deklarację rozliczeniową za miesiąc luty 1997 r. Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) s.c. w J. sporządzoną dnia 28 lutego 1997 r., podpisaną przez dyrektora firmy (...), w której stwierdzono, że B. K. przebywał na urlopie bezpłatnym w okresie od 1 do 28 lutego 1997 r. Wobec braku innych dokumentów, z których miałoby wynikać, że faktycznie wnioskodawca nie przebywał w spornym okresie na urlopie bezpłatnym, Sąd uznał ten dokument za w pełni wiarygodny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy B. K. należy uznać za nieuzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U.
z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego
w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat -
dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a pkt 1).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1,
za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości
dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8,
poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy
na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi
do okresów zatrudnienia.

Istotą sporu w niniejszej sprawie była kwestia ustalenia,
czy wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się ogólnym stażem ubezpieczeniowym wynoszącym co najmniej 25 lat, a ponadto czy na ten dzień był zatrudniony co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Bezsporne pozostaje, że wnioskodawca w dniu (...). ukończył 60 lat oraz nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 1 roku, 9 miesięcy i 4 dni; składkowe – 23 lata, 2 miesiące i 17 dni; łącznie – 24 lata, 11 miesięcy i 21 dni, w tym w szczególnych warunkach – 12 lat, 10 miesięcy i 15 dni.

Organ rentowy zaliczył wnioskodawcy do stażu pracy w warunkach szczególnych okres zatrudnienia w Zakładach (...) w J. od 17 października 1972 r. do 31 sierpnia 1985 r.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym na dzień 1 stycznia 1999 r. okresem zatrudnienia wynoszącym 25 lat dla mężczyzn. Okoliczność tę Sąd ustalił na podstawie zalegającej w aktach organu rentowego dokumentacji potwierdzającej przebieg zatrudnienia wnioskodawcy. Sąd przyjął, że wnioskodawca w trakcie zatrudnienia u swojego brata w Przedsiębiorstwie Handlowo-Usługowym (...) s.c. w J. przebywał na urlopie bezpłatnym w okresie od 1 do 30 czerwca 1993 r., ale również w okresie od 1 do 28 lutego 1997 r. W toku prowadzonego w sprawie postępowania dowodowego ZUS przedłożył deklarację rozliczeniową za miesiąc luty 1997 r. Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) s.c. w J. sporządzoną dnia 28 lutego 1997 r., podpisaną przez dyrektora firmy (...), w której wyraźnie wskazano, że jego brat B. K. przebywał
w spornym okresie na urlopie bezpłatnym.

W rezultacie okresu od 1 lutego do 28 lutego 1997 r. Sąd nie zaliczył wnioskodawcy do stażu ubezpieczeniowego.

Ponadto Sąd uznał, iż wnioskodawca nie wykazał, że był zatrudniony
w warunkach szczególnych co najmniej 15 lat.

W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.)
w wykazie A, Dziale II – „W energetyce” wskazano „Prace przy wytwarzaniu
i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie
i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych”. W ocenie Sądu prace, jakie wykonywał wnioskodawca w okresie od 4 listopada 1985 r. do 30 września 1990 r. oraz od 1 grudnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. w Zakładzie (...) swojego brata M. K., na które wskazywali przesłuchani w sprawie świadkowie, jak również sam wnioskodawca, nie można zakwalifikować do prac wymienionych w wyżej powołanym Dziale II rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Wprawdzie prace wykonywane przez wnioskodawcę miały związek z pracą przy przesyłaniu energii elektrycznej, nie mniej jednak nie były to prace, które można zakwalifikować, jako prace wykonywane w energetyce.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 24/09, LEX nr 518067, stwierdził, że energetyka to gałąź przemysłu zajmująca się wytwarzaniem (przetwarzaniem) energii elektrycznej oraz cieplnej
i dostarczaniem jej odbiorcom. Nie jest zatem uzasadnione zaliczanie do prac szkodliwych w "energetyce" wszystkich prac związanych z montowaniem oraz eksploatacją wszelkich instalacji i urządzeń elektrycznych. Wówczas wykonywanie tak szeroko rozumianego rodzaju prac czyniłoby bezprzedmiotowymi granice pojęcia "energetyka" z działu II i przenosiłoby wcześniejsze uprawnienia emerytalne na różnorakie roboty elektryczne nienależące do "energetyki". Wszak w samej "energetyce" nie chodzi
o wszelkie roboty elektryczne, lecz tylko w wskazane w dziale II (literalnie) prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych
i cieplnych.

W wyroku z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, Sąd Najwyższy naprowadził, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden
z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Decydującą rolę w analizie charakteru pracy ubezpieczonego
z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma zatem możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wspomnianego załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów.

Ponadto zaś nie może budzić wątpliwości, że przepisy powołanego wyżej rozporządzenia dotyczą wyłącznie pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, a z danych zgromadzonych przez ZUS wynika, że wnioskodawca podlegał ubezpieczeniu społecznemu od 4 listopada 1985 r. do 30 września 1990 r. oraz od 1 grudnia 1990 r. do 31 lipca 1991 r. jako osoba współpracująca.

Z poczynionych ustaleń wynika więc, że na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca nie wykazał 25 lat zatrudnienia, ani 15 lat pracy
w warunkach szczególnych, a tym samym nie spełnił przesłanek niezbędnych do przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury, na podstawie wyżej powołanych przepisów.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.
oraz w oparciu o powołane wyżej przepisy prawa, należało orzec, jak
w sentencji wyroku.