Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Mazurek

Sędziowie: SO Celina Czerwińska (spr.)

SO Maciej Schulz

protokolant - protokolant sądowy Paulina Goździk

przy udziale prokuratora Ireny Lipińskiej

po rozpoznaniu w dniu 10 grudnia 2014 r.

sprawy S. B. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 10 kwietnia 2014 r. sygn. akt II K 129/11

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną; kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

VI Ka 625/14

UZASADNIENIE

S. B. (1) oskarżony został o to, że: w dniu 30 stycznia 2008 r. w O. woj. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Bank w kwocie 2191,35 zł poprzez wprowadzenie w błąd pracownika firmy PPHU (...) S.C. co do zamiaru spłaty kredytu nr (...). o czyn z art. 286 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Otwocku wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie II K 129/11 uniewinnił oskarżonego S. B. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu zaś kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł prokurator.

Na podstawie art. 444 kpk i art. 447 § 1 kpk zaskarżył powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 3 kpk wyrokowi twemu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania i mający wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez uznanie, że brak jest dowodów , które w sposób bezsprzeczny i jednoznaczny dowodziłyby winy oskarżonego- mimo, iż w troku przeprowadzonego postępowania potwierdzono , że do wyłudzenia kredytu użyto dokumentów oskarżonego w postaci jego dowodu osobistego oraz karty rencisty ; zawarcie umowy nastąpiło w sklepie , w obecności uprawnionego pracownika ; a biegły z zakresu badania pisma ręcznego w sporządzonej opinii stwierdził istnienie podobieństwa pisma oskarżonego do pisma widniejącego na umowie w zakresie : tempa i rytmu kreślenia, cieniowania wstępujących i zstępujących linii graficznych, proporcjach wielkościowych i kątowych detali graficznych , konstrukcji znaków graficznych , ze szczególnym podobieństwem konstrukcji liter „a” i (...).

W konkluzji prokurator na podstawie art. 427 § 1 kpk wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Otwocku do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora jest oczywiście bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść należy, że Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę niniejszą – wbrew zarzutowi zawartemu w wywiedzionej apelacji – nie dopuścił się obrazy przepisu postępowania , który wskazuje skarżący. Nie dopuścił się także innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zapadłego orzeczenia.

Sąd Rejonowy w Otwocku prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie niniejszej dążąc do wyjaśnienia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności. Wbrew zarzutowi apelacji rozpoznając tą sprawę prawidłowo ocenił cały , należycie zebrany i ujawniony na rozprawie głównej materiał dowodowy i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, że brak jest dowodów na to, że oskarżony S. B. (1) popełnił zarzucany mu czyn. Zebrany w sprawie materiał dowodowy poddał szczegółowej analizie zgodnej z regułami art. 7 kpk.

Podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych prokurator w istocie polemizuje z oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji.

Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawił całość zebranego w sprawie materiału dowodowego i dokonał wszechstronnej analizy dowodów zarówno obciążających jak i przemawiających na korzyść oskarżonego zgodnie z wymogami art. 4 § 1 kpk. Pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone prawidłowo stosownie do treści art. 424 § 1 kpk.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że dokumenty, którymi się posłużono w dniu 30 stycznia 2008 r. przy zawieraniu umowy należały do S. B. (1) tj. dowód osobisty i legitymacja emeryta rencisty. Sprzedawca S. B. (2) wykonał kserokopie tych dokumentów. Jednakże nie potrafi on wskazać, że osobą, która była obecna w jego firmie tj. PPHU (...) to był oskarżony. To S. B. (2) jako osoba uprawniona zawierała umowę kredytu nr (...) na nazwisko S. B. (1). Jak zeznał na rozprawie teraz nie kojarzy oskarżonego jako klienta , nie pamięta czy wtedy kiedy była zawierana umowa miał jakieś wątpliwości dotyczące tego czy klient, który stawiał się w sklepie jest klientem ze zdjęcia/k- 79/.Ponadto świadek ten zeznał, że wówczas banki nie miały zbyt wielkich wymagań odnośnie klientów. Bez większego problemu otrzymywały kredyt osoby młode lub z niskimi zarobkami . Stwierdził, że w celu zawarcia umowy kredytu klient musiał przedłożyć jedynie dowód osobisty , a przypadku emeryta lub rencisty także legitymację emeryta lub rencisty. Weryfikacja danych należała do banku. Świadek wysyłał wniosek kredytowy drogą emailową , a po upływie krótkiego czasu - a w przypadku pokrzywdzonego banku (...) nawet jedynie kilka minut – otrzymywał pozytywną bądź negatywną odpowiedź . W tym przypadku pozytywną jak wskazuje materiał dowodowy. Co wyglądu klienta to świadek – jak wynika z jego zeznań- potwierdzał wygląd klienta z wizerunkiem ze zdjęcia w dokumencie ale jak podkreślił wątpliwości są zawsze. Spowodowane jest to tym, że czasami zdjęcia są odległe czasowo . W tym wypadku dowód osobisty został wydany S. B. (1) dnia 27 grudnia 2001 r. a umowa była podpisywana w dniu 30 stycznia 2008 r. czyli ponad 7 lat od wydania tego dokumentu. Legitymacja emeryta – rencisty nie zawiera fotografii /k- 7 /.

W tym przypadku nie była przeprowadzana weryfikacja przez Bank, z którym był zawierana umowa kredytu w dniu 30 stycznia 2008 r. Kredyt został udzielony mimo, że umowę miała zawierać osoba, która deklarowała dochody w kwocie 521,73 zł/ k- 3/ . Ponadto oskarżony jest żonaty/ k- 49 i 75/ a w umowie wpisane jest, że jest wdowcem/ k-3/.

Natomiast oskarżony konsekwentnie zaprzeczał aby to on w dniu 30 stycznia 2008 r. zawierał umowę kredytową na zakup notebooka i akcesoriów do niego na kwotę 2191,35 zł. Przedstawił swoją sytuację życiową od 2000 r. kiedy to zaczął nadużywać alkoholu, przebywał w schronisku gdzie odnalazła go rodzina. Następnie zamieszkał z rodzicami, którzy zmarli . Po ich śmierci oskarżony mieszkał u różnych znajomych w tzw. „ melinach”. Wówczas utracił kontrolę nad swoim życiem . Nie pilnował dokumentów ponieważ nie były mu one do niczego potrzebne. Jak zasadnie ustalił Sąd Rejonowy wówczas ktoś/ osoba nieustalona/ mógł wziąć dokumenty oskarżonego i zawrzeć tą umowę kredytu na zakup sprzętu komputerowego. Takiej możliwości nie da się wykluczyć zwłaszcza w sytuacji gdy biegły z zakresu badania pisma ręcznego nie potrafił wydać stanowczej opinii, że to oskarżony podpisał przedmiotową umowę w dniu 30 stycznia 2008 r. Taką opinię biegły G. W. wydał już w toku postępowania przygotowawczego. Stwierdził w niej bowiem, że pewne podobieństwa/ wskazane także przez prokuratora w wywiedzionej apelacji/ w świetle ograniczonej wartości badawczej dowodowych zapisów upoważniają do stwierdzenia: nie można wykluczyć, że dowodowe realizacje rękopiśmienne zostały nakreślone przez S. B. (1)/ k- 39 – 44/. A więc stwierdził tylko, że nie można wykluczyć takiej możliwości. Jednakże aby w procesie karnym przypisać oskarżonemu sprawstwo co do zarzucanego mu czynu nie można opierać się na stwierdzeniu biegłego , że nie można takiej możliwości wykluczyć.

Zgodnie z art. 5 § 2 kpk nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.

Sąd Rejonowy podejmował inicjatywę dowodową przedmiocie usunięcia tych wątpliwości jednakże nie dało się ich usunąć. Sąd wezwał na rozprawę biegłego w celu wydania przez niego opinii uzupełniającej a następnie dopuścił dowód z opinii uzupełniającej tego biegłego/ k- 164- 166/. Biegły jednak nie był w stanie wydać kategorycznej opinii w kwestii czy podpisy na umowie z dnia 30 stycznia 2008 r. zostały złożone przez oskarżonego S. B. (1) zarówno na rozprawie/ k- 165/ jak i po złożeniu wzorów pisma przez oskarżonego w obecności biegłego co stwierdził w piśmie z dnia 14 stycznia 2014 r. /k- 170/.

Prokurator w czasie postępowania przed Sądem I instancji nie przejawiał żadnej inicjatywy w kwestii rozstrzygnięcia tych wątpliwości. Na rozprawie w dniu 5 września 2013 r. prokurator pozostawił do uznania sądu konieczność powoływania uzupełniającej opinii w niniejszej sprawie , wobec treści poprzedniej opinii, z której wynikało, iż nie ma możliwości wydania bardziej kategorycznej opinii w sprawie/ k- 165/.

Należy podkreślić, że zarzut niewłaściwego dokonania ustaleń faktycznych nie wykazujący sprzecznego z logicznym rozumowaniem czy też niezgodnego z rzeczywistością ustalenia przez sąd meriti faktów , to jedynie gołosłowna polemika z dokonanymi przez tenże sąd ocenami , która nie może prowadzić do skutecznego podważenia ich prawidłowości . Polemika ta nie może sprowadzać się wyłącznie do zanegowania oceny dokonanej przez sąd meriti i wyprowadzonych wniosków. Środek odwoławczy , aby być skutecznym , musi wykazać i udowodnić , że rozumowanie sądu jest pozbawione logiki i pozostaje w sprzeczności ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym. Wywiedziona w tej sprawie przez prokuratora apelacja nie spełnia tych wymogów. Przeprowadzona kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie pozwoliła na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającego wpływ na treść tego orzeczenia

Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 maja 2008 r. w sprawie II AKa 50/08 zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest trafny gdy zasadność ocen i wniosków przyjętych przez sąd I instancji nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania , a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia . Zarzut ten nie może sprowadzać się tylko do zakwestionowania stanowiska sądu, ale powinien wskazywać nieprawidłowości rozumowania sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie prowadzi do wniosku o popełnieniu błędu w ustaleniach faktycznych.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych zasadnie uniewinnił oskarżonego S. B. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.