Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grażyna Tokarczyk

Protokolant Sylwia Sitarz

przy udziale asp. Marcina Kikosickiego

przedstawiciela Komendy Miejskiej Policji w G.

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2014 r.

sprawy P. H. ur. (...) w G.

syna S. i G.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 25 lipca 2014 r. sygnatura akt III W 872/13

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu
w G. do ponownego rozpoznania.

sygn. akt VI Ka 848/14

UZASADNIENIE

P. H. obwiniony został o to, że w dniu 19 kwietnia 2013 roku około godz. 12.00 w G. przy ul. (...) kierując samochodem osobowym marki P. (...) nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc lewym skrajnym pasem ruchu nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie udzielił pierwszeństwa pieszemu przekraczającemu jezdnię po przejściu dla pieszych z prawej strony na lewą patrząc w kierunku jazdy pojazdu, doprowadzając do jego potrącenia, w wyniku czego pieszy P. G. doznał obrażeń nie naruszających czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni to jest o popełnienie wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 25 lipca 2014 r. sygn. III W 872/13obwinionego P. H. uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Oskarżyciel publiczny zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego zrucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na jego treść, wniósł o zmianę wyroku i uznanie oskarżonego winnym oraz wymierzenie kary 1.000 zł grzywny i orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 36 miesięcy, z ostrożności procesowej o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Gliwicach do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się skuteczna, co spowodowało konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Przypomnieć wypada, że jedynie wówczas przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli tylko: - jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, - stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, - jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.07.2006 roku sygn. II KK 12/06 LEX nr 193084).

W istocie od przeprowadzenia takiej oceny Sąd orzekający uchylił się skoro mając dwie przeciwstawne grupy dowodów wysnuł z tego wniosek o wątpliwościach, których nie jest w stanie rozstrzygnąć.

Zaniechał Sąd oceny zeznań P. G., który nie tylko w osobie obwinionego identyfikował kierowcę pojazdu, ale i nie wypowiadał się o obecności kolejnego pasażera, jakim miał być Z. M.. Owszem wskazanie przez niego kierowcy wynikało z zeznania, że G. H. wysiadła z samochodu od strony pasażera, ale Sąd nie był pozbawiony, jeżeli miał w tej mierze wątpliwości, możliwości ponownego przesłuchania świadka. Tym bardziej, że pokrzywdzony przebywał z obwinionym i jego matką przez dłuższy okres czasu związany z udzieleniem mu pomocy.

Podobnie pobieżnie Sąd ocenił zeznania Z. M., ten miał przecież obserwować drogę, aby wskazać, gdzie zamierza wysiąść. Pomimo tego jego spostrzeżenie miało wskazywać, że pokrzywdzony przed samochodem upadł i świadek nie wiedział czy został przez samochód potrącony. Świadek odszedł, a przecież skoro wedle niego niemal nic się nie stało życiowo uzasadnione było chociażby zainteresowanie się, czy znajomym nie należy świadczyć na korzyść, albo też, czy istotnie ów młody człowiek nie potrzebuje pomocy. Owa relacja świadka, że w zasadzie nic się nie stało, nie przystaje w żaden sposób do reakcji obwinionego i jego matki, którzy owej pomocy się podjęli i to daleko idącej.

Co więcej poruszanie się lewym pasem jezdni, gdy przystanek, na który świadek zmierzał usytuowany jest z lewej strony, razi nielogicznością sytuacji.

Nie wiadomo przy tym, jak w kontekście zachowań bezpośrednio po zdarzeniu Sąd ocenił zeznania świadka A. N..

Pominął też Sąd, że co prawda dwukrotnie obwiniony skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień, lecz w postępowaniu wyjaśniającym złożył odmienne niż na rozprawie oświadczenie względem tego, czy do winy się przyznaje, a to ocenie winno podlegać, bo niezrozumiałe jest przyznanie się, gdy kierującym miała być inna osoba. Rzeczywiście mógł obwiniony nie chcieć wskazywać na rolę matki, niemniej prawo odmowy składania wyjaśnień obejmuje również możliwość odmowy złożenia oświadczenia o tym, czy podejrzany do winy się przyznaje czy nie.

Wskazane wyżej okoliczności, istotne z punktu widzenia pełności materiału dowodowe i zasad oceny dowodów, a zignorowane przez Sąd I instancji skutkować musiały uchyleniem zaskarżonego wyroku.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd powtórzy postępowanie dowodowe w całości, poszerzy je o zeznania matki pokrzywdzonego, która również może posiadać wiedzę o osobie kierowcy, podejmie próbę przesłuchania E. W., która wedle zapisu w notatce ze zdarzenia miała być świadkiem, zgromadzone dowody podda ocenie zgodnej z zasadami wyrażonymi w art. 7 kpk.

Sąd baczył będzie również na należyte dyscyplinowanie osób wzywanych, w szczególności z uwzględnieniem treści art. 38 § 1 kpw w zw. z art. 117 § 2a kpk.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok