Sygn. akt II Cz 1446/14
Dnia 15 stycznia 2015 r.
Sąd Okręgowy w Świdnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Anatol Gul
Sędziowie: SO Piotr Rajczakowski
SO Aleksandra Żurawska
po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2015 r. w Świdnicy
na posiedzeniu niejawnym
zażalenia dłużnika K. W. na postanowienie Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 23 października 2014 r., sygn. akt I Co 1198/14
w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzyciela (...) w W., przy udziale dłużników D. C. i D. W., prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Dzierżoniowie W. S. / sygn. akt KM 896/03 /
p o s t a n a w i a:
oddalić zażalenie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 23 października 2014 r., Sąd Rejonowy w pkt I odrzucił skargę dłużnika K. W.; w pkt II oddalił wniosek o „zabezpieczenie skargi”, zaś w pkt III zwrócił dłużnikowi ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 100 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że zawiadomienie o terminie licytacji ruchomości w dniu 15 lipca 2014 r., w sprawie egzekucyjnej KM 896/03, zostało skutecznie doręczone dłużnikowi, w trybie art. 139 § 1 kpc, na wskazany przez niego adres dla doręczeń w piśmie z dnia 19 lipca 2013 r., ze skutkiem na dzień 26 maja 2014 r., natomiast przedmiotowa skarga została wniesiona 30 września 2014 roku, a zatem po upływie ustawowego terminu określonego w treści art. 767 3 zd. kpc. Ponadto, dłużnik nie sprecyzował swojego wniosku o „zabezpieczenie skargi”, dlatego też Sąd potraktował ten wniosek jako dotyczący zawieszenia postępowania, jednakże wobec odrzucenia skargi, należało go oddalić. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparto o treść art. 79 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
W zażaleniu na powyższe postanowienie, dłużnik K. W. wnosząc o jego uchylenie podniósł, że wbrew ocenie Sądu Rejonowego, nie został on prawidłowo powiadomiony o terminie licytacji. Pismem z dnia 25 kwietnia 2014 r., poinformował on Komornika o aktualnym adresie do doręczeń, a Sąd w swoim uzasadnieniu powołuje się na dużo wcześniejsze pismo z 19 lipca 2013 roku.
Sąd Okręgowy zważył:
Zażalenie podlegało oddaleniu.
Wskazać należy, że jak wynika z treści skargi dłużnika, w istocie zaskarża on czynność udzielenia przybicia dokonanego na licytacji samochodu osobowego marki L. (...). Z tego względu należy na uwadze mieć, że w takim przypadku jest to szczególny środek zaskarżenia, odrębny i pod wieloma względami różniący się od skargi na czynność komornika określonej w art. 767 kpc. Zgodnie z art. 870 § 1 kpc, wierzyciel lub dłużnik mogą zaskarżyć udzielenie przybicia w razie naruszenia przepisów o publicznym charakterze licytacji, o najniższej cenie nabycia i o wyłączeniu od udziału w przetargu. Skarga powinna być zgłoszona do protokołu licytacji. Nie ma skargi na udzielenie przybicia ruchomości ulegających szybkiemu zepsuciu. Zatem możliwość wniesienia tego typu skargi istnieje jedynie na określonym etapie postępowania. Przechodząc natomiast do oceny wniesionego zażalenia należy uznać, że dłużnik niewątpliwie uchybił terminowi do wniesienia skargi, a zatem Sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy odrzucił jego zażalenie, jednakże błędnie przy tym opierając swoje rozstrzygnięcie o art. 767 § 4 zd. 1 kpc, który w przypadku tego środka zaskarżenia nie ma zastosowania. Nie uszło przy tym uwadze Sądu, pismo powoływane przez skarżącego datowane na dzień 25 kwietnia 2014 roku / k. 29 /, które wskazuje na nowy adres zamieszkania, zostało sporządzone i nadane w miejscowości D.. Skarżący już wielokrotnie podawał, że zamieszkuje w Szkocji, jednakże jako adres do korespondencji wskazywał ul. (...), (...)-(...) D.. Ponadto i już tylko na marginesie i jedynie dodatkowo należy wskazać, że podnoszone przez skarżącego dalsze, merytoryczne zarzuty wybiegają poza zakres ww. art. 870 § 1 kpc, gdyż mógł on zaskarżyć udzielenie przybicia jedynie w razie naruszenia przepisów o publicznym charakterze licytacji, o najniższej cenie nabycia i o włączeniu od udziału w przetargu.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc orzekł jak w postanowieniu.