I CNP 104/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-08-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CNP 104/09
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie ze skargi Banku (…) S.A. z siedzibą w W. o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 listopada 2008
r., sygn. akt I C (…), wydanego w sprawie z powództwa Banku (…) S.A. z siedzibą w W.
przeciwko K. B.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 marca 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Pozwany Bank (…) S.A. z siedzibą w W. wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 listopada 2008
r. wydanego w przedmiocie sprostowania wyroku z dnia 10 września 2008 r. Wskazane
orzeczenie Sądu pierwszej instancji uprawomocniło się wobec odrzucenia zażalenia
pozwanego postanowieniem z dnia 26 stycznia 2009 r.
Sąd Najwyższy, zważył co następuje:
Zgodnie z art. art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje stronom od orzeczenia sądu drugiej instancji.
Jedynie w wypadkach, jak stanowi § 2 tego przepisu, wyjątkowych, gdy niezgodność z
prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub
konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga może być wniesiona
także od orzeczenia sądu pierwszej instancji, jeżeli strony nie skorzystały z
przysługujących im środków prawnych i nie jest możliwa zmiana lub uchylenie tego
2
orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych. Strona,
wnosząc skargę na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c., obowiązana jest zgodnie z art. 4245
§
1 pkt 5 k.p.c. wykazać, że przesłanki te w danej sprawie zachodzą. Pozwany nie
wypełnił powyższego wymagania.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia warunki
przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi „wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że
skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących
środków zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego
orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść
skutku. Skarżąca powinna zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od
zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby
nastąpić wzruszenie zaskarżonego orzeczenia.
Zawarta w niniejszej skardze argumentacja nie może być uznane za prawidłowe
(wystarczające) wypełnienie obowiązku nałożonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Frąckowiak
w sprawie ze skargi Banku (…) S.A. z siedzibą w W. o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 listopada 2008
r., sygn. akt I C (…), wydanego w sprawie z powództwa Banku (…) S.A. z siedzibą w W.
przeciwko K. B.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 26 marca 2010 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Pozwany Bank (…) S.A. z siedzibą w W. wniósł skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 4 listopada 2008
r. wydanego w przedmiocie sprostowania wyroku z dnia 10 września 2008 r. Wskazane
orzeczenie Sądu pierwszej instancji uprawomocniło się wobec odrzucenia zażalenia
pozwanego postanowieniem z dnia 26 stycznia 2009 r.
Sąd Najwyższy, zważył co następuje:
Zgodnie z art. art. 4241
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje stronom od orzeczenia sądu drugiej instancji.
Jedynie w wypadkach, jak stanowi § 2 tego przepisu, wyjątkowych, gdy niezgodność z
prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub
konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga może być wniesiona
także od orzeczenia sądu pierwszej instancji, jeżeli strony nie skorzystały z
przysługujących im środków prawnych i nie jest możliwa zmiana lub uchylenie tego
2
orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych. Strona,
wnosząc skargę na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c., obowiązana jest zgodnie z art. 4245
§
1 pkt 5 k.p.c. wykazać, że przesłanki te w danej sprawie zachodzą. Pozwany nie
wypełnił powyższego wymagania.
Skarga o stwierdzenie niezgodności prawomocnego orzeczenia z prawem
w części określającej jej istotę (jej treść), w której należy wykazać, że spełnia warunki
przewidziane w art. 4245
§ 1 k.p.c., powinna zawierać między innymi „wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe” (art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.). Takie ujęcie tego warunku skargi oznacza, że
skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących
środków zaskarżenia, których zastosowanie – w odniesieniu do zaskarżonego
orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby odnieść
skutku. Skarżąca powinna zatem wykazać, powołując odpowiednie przepisy, że od
zaskarżonego orzeczenia nie przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby
nastąpić wzruszenie zaskarżonego orzeczenia.
Zawarta w niniejszej skardze argumentacja nie może być uznane za prawidłowe
(wystarczające) wypełnienie obowiązku nałożonego w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c.
Skarga dotknięta wskazanymi brakami podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1
k.p.c.).