II CNP 86/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 86/09
POSTANOWIENIE
Dnia 15 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
SSN Kazimierz Zawada
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 kwietnia 2010 r.,
skargi O. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 27 lipca 2009 r., sygn. akt I 1 Cz (…),
wydanego w sprawie z wniosku W. S.
przy uczestnictwie O. S.
o egzekucję kontaktów z dzieckiem,
oddala skargę.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w S. postanowieniem z dnia 3 czerwca 2009 r. nałożył na
uczestniczkę postępowania O. S. grzywnę w wysokości 1 000 zł, po ustaleniu, że
uniemożliwiała wnioskodawcy kontaktowanie się z córką, w sposób określony w wyroku
z dnia 21 kwietnia 2008 r., którym orzeczono rozwód małżeństwa wnioskodawcy i
uczestniczki postępowania. Jako podstawę wydania tego postanowienia Sąd Rejonowy
powołał art. 1050 § 3 k.p.c.
2
Zażalenie uczestniczki postępowania zostało oddalone postanowieniem Sądu
Okręgowego w K. z dnia 27 lipca 2009 r.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego postanowienia
Sądu Okręgowego w K. skarżąca O. S. zarzuciła naruszenie art. 1050 k.p.c. w wyniku
jego błędnej wykładni i wniosła o stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podstawę skargi stanowiło twierdzenie, że ukaranie skarżącej grzywną na
podstawie art. 1050 k.p.c. nastąpiło z naruszeniem tego przepisu, który
w rozpoznawanej sprawie nie mógł być zastosowany z tego względu, że do wykonania
orzeczenia sądu dotyczącego sposobu kontaktowania się wnioskodawcy z dzieckiem
winien znaleźć zastosowanie art. 5981
i nast. k.p.c. Dla uzasadnienia tego stanowiska
skarżąca odwołała się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2008 r., III
CZP 75/08 (OSNC 2009, nr 1, poz. 12). W uchwale tej istotnie stwierdzono, że
postanowienie regulujące kontakty rodziców z dzieckiem, nakazujące wydawanie
dziecka przez rodzica, któremu powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej, oraz
zobowiązujące drugiego rodzica do odprowadzania dziecka, podlega wykonaniu w
postępowaniu unormowanym w art. 5981
i nast. k.p.c. Wymaga jednak podkreślenia, że
podjęcie przez Sąd Najwyższy tej uchwały było wynikiem istniejących wątpliwości co do
tego, czy rozwiązaniem alternatywnym dla przymusowego sposobu wykonania tego
rodzaju orzeczeń nie jest stosowanie przepisów o egzekucji świadczeń niepieniężnych.
W literaturze podnosi się nadal, że kwestia ta nie jest oczywista i istnieją argumenty
przemawiające także za takim rozwiązaniem.
W judykaturze Sądu Najwyższego zostało ukształtowane stanowisko, w myśl
którego niezgodność orzeczenia z prawem w rozumieniu art. 4241
§ 1 k.p.c. zachodzi
wówczas, gdy jest ono niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi
różnej wykładni przepisami lub ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć,
orzeczenie to zostało wydane w wyniku rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego
zastosowania prawa bądź narusza prawo w sposób oczywisty, bez potrzeby głębszej
analizy prawniczej.
Stanowisko to, z przyczyn wyżej wskazanych, nie może być uznane za
aktualne w odniesieniu do zaskarżonego postanowienia Sądu Okręgowego w K..
Dlatego też skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem tego orzeczenia była
3
pozbawiona uzasadnionych podstaw i podlegała oddaleniu na podstawie art. 42411
§
1 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 15 kwietnia 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
SSN Kazimierz Zawada
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 kwietnia 2010 r.,
skargi O. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 27 lipca 2009 r., sygn. akt I 1 Cz (…),
wydanego w sprawie z wniosku W. S.
przy uczestnictwie O. S.
o egzekucję kontaktów z dzieckiem,
oddala skargę.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w S. postanowieniem z dnia 3 czerwca 2009 r. nałożył na
uczestniczkę postępowania O. S. grzywnę w wysokości 1 000 zł, po ustaleniu, że
uniemożliwiała wnioskodawcy kontaktowanie się z córką, w sposób określony w wyroku
z dnia 21 kwietnia 2008 r., którym orzeczono rozwód małżeństwa wnioskodawcy i
uczestniczki postępowania. Jako podstawę wydania tego postanowienia Sąd Rejonowy
powołał art. 1050 § 3 k.p.c.
2
Zażalenie uczestniczki postępowania zostało oddalone postanowieniem Sądu
Okręgowego w K. z dnia 27 lipca 2009 r.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem powyższego postanowienia
Sądu Okręgowego w K. skarżąca O. S. zarzuciła naruszenie art. 1050 k.p.c. w wyniku
jego błędnej wykładni i wniosła o stwierdzenie niezgodności z prawem zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Podstawę skargi stanowiło twierdzenie, że ukaranie skarżącej grzywną na
podstawie art. 1050 k.p.c. nastąpiło z naruszeniem tego przepisu, który
w rozpoznawanej sprawie nie mógł być zastosowany z tego względu, że do wykonania
orzeczenia sądu dotyczącego sposobu kontaktowania się wnioskodawcy z dzieckiem
winien znaleźć zastosowanie art. 5981
i nast. k.p.c. Dla uzasadnienia tego stanowiska
skarżąca odwołała się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2008 r., III
CZP 75/08 (OSNC 2009, nr 1, poz. 12). W uchwale tej istotnie stwierdzono, że
postanowienie regulujące kontakty rodziców z dzieckiem, nakazujące wydawanie
dziecka przez rodzica, któremu powierzono wykonywanie władzy rodzicielskiej, oraz
zobowiązujące drugiego rodzica do odprowadzania dziecka, podlega wykonaniu w
postępowaniu unormowanym w art. 5981
i nast. k.p.c. Wymaga jednak podkreślenia, że
podjęcie przez Sąd Najwyższy tej uchwały było wynikiem istniejących wątpliwości co do
tego, czy rozwiązaniem alternatywnym dla przymusowego sposobu wykonania tego
rodzaju orzeczeń nie jest stosowanie przepisów o egzekucji świadczeń niepieniężnych.
W literaturze podnosi się nadal, że kwestia ta nie jest oczywista i istnieją argumenty
przemawiające także za takim rozwiązaniem.
W judykaturze Sądu Najwyższego zostało ukształtowane stanowisko, w myśl
którego niezgodność orzeczenia z prawem w rozumieniu art. 4241
§ 1 k.p.c. zachodzi
wówczas, gdy jest ono niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i niepodlegającymi
różnej wykładni przepisami lub ogólnie przyjętymi standardami rozstrzygnięć,
orzeczenie to zostało wydane w wyniku rażąco błędnej wykładni lub niewłaściwego
zastosowania prawa bądź narusza prawo w sposób oczywisty, bez potrzeby głębszej
analizy prawniczej.
Stanowisko to, z przyczyn wyżej wskazanych, nie może być uznane za
aktualne w odniesieniu do zaskarżonego postanowienia Sądu Okręgowego w K..
Dlatego też skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem tego orzeczenia była
3
pozbawiona uzasadnionych podstaw i podlegała oddaleniu na podstawie art. 42411
§
1 k.p.c.