Pełny tekst orzeczenia

28.
Wyrok z dnia 17 lutego 1994 r.
II URN 5/94
Decyzja inspektora sanitarnego odmawiająca stwierdzenia choroby
zawodowej, nie ma mocy wiążącej, zwłaszcza gdy po jej wydaniu wniosko-
dawca był nadal przez wiele lat zatrudniony w warunkach narażających na
powstanie tej choroby.
Przewodniczący SSN: Maria Tyszel, Sędziowie SN: Krzysztof Kolasiński
(sprawozdawca), Stefania Szymańska,
Sąd Najwyższy przy udziale prokuratora Jana Szewczyka, po rozpoznaniu w
dniu 17 lutego 1994 r. sprawy z wniosku Konstantego W. przeciwko przeciwko
Północnej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w G. o rentę inwalidzką z tytułu
choroby zawodowej, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości [...]
od wyroku od wyroku Sadu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w Gdyni
z dnia 4 listopada 1993 r., [...],
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Wo-
jewódzkiemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku do ponownego
rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Konstanty W., urodzony w 1937 r., pobierający rentę inwalidzką według II
grupy inwalidów z ogólnego stanu zdrowia, od listopada 1991 r., wystąpił w dniu 27
stycznia 1992 r. z wnioskiem do Północnej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych o
przyznanie renty inwalidzkiej tejże grupy z tytułu choroby zawodowej. Wniosek ten
poparł dokumentacją z leczenia szpitalnego, w której określono poziom rtęci w jego
organiźmie.
Północna Dyrekcja Okręgowa Kolei Państwowych w G. decyzją z dnia 28
kwietnia 1992 r. odmówiła przyznania Konstantemu W. renty inwalidzkiej z tytułu
choroby zawodowej. [...]
W odwołaniu [...] Konstanty W. podniósł, iż po wydaniu wskazanej decyzji
2
przez inspektora sanitarnego był do lipca 1975 r. nadal zatrudniony przy pracach
narażających na wdychanie oparów rtęci i ołowiu.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku
przeprowadził w sprawie dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy: intern-
isty-lekarza chorób zawodowych, neurologa i psychiatry. W łącznej opinii z dnia 17
marca 1993 r. biegli ci orzekli, iż istnieje znaczny stopień prawdopodobieństwa
związku przyczynowego między objawami uszkodzenia układu nerwowego a
czasowym narażeniem na wchłanianie rtęci w miejscu pracy. Prawdopodobieństwo
to jest znaczne, iż uznać je można za pewne, jeżeli przyjmie się, że istniał niewąt-
pliwy kontakt zawodowy z rtęcią, a okresowo także w jej stężeniach awaryjnych.
Rozwój chorób ośrodka układu nerwowego od 1969 r., do 1979 r. odpowiada spek-
trum objawów powodowanych przez rtęć. Pozwala to na przyjęcie uszczerbku na
zdrowiu [...] w wysokości 70%.
Wyrokiem z dnia 4 listopada 1993 r. Sąd Wojewódzki-Sad Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Gdańsku oddalił odwołanie od zaskarżonej decyzji. Wyrok ten
uzasadnił Sąd Wojewódzki tym, iż decyzją inspektora sanitarnego z 2 października
1969 r. odmówiono stwierdzenia u Konstantego W. choroby zawodowej.
Minister Sprawiedliwości w rewizji nadzwyczajnej z dnia 25 stycznia 1994 r.
zarzucił zaskarżonemu wyrokowi rażące naruszenie prawa, a w szczególności art. 3
§ 2 k.p.c., art. 18 i 33 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu
wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz. U. z 1983 r., Nr 30,
poz. 144 ze zm.) oraz § 3 ust. 1, § 77 ust. 4 i § 13 rozporządzenia Rady Ministrów z
dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych (Dz. U. Nr 65, poz. 294).
Rewizja nadzwyczajna wnosi o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającej
go decyzji Północnej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w G. z dnia 28 kwietnia
1992 r. i przekazanie sprawy kolejowemu organowi rentowemu do ponownego
rozpoznania. W rewizji wywodzi się, iż decyzja Okręgowego Inspektora Sanitarnego
DOKP w Warszawie z dnia 2 października 1969 r. stwierdzająca, że u wnioskodawcy
nie występuje choroba zawodowa nie mogła być podstawą decyzji organu ren-
towego o odmowie przyznania renty inwalidzkiej, z tytułu choroby zawodowej, gdyż
po tej dacie jeszcze przez kilka lat wnioskodawca był nadal zatrudniony w warunk-
ach szkodliwych dla zdrowia. W drodze zaś przeprowadzonego przez Sąd Wo-
jewódzki dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy zostało ustalone, że objawy
występujących u Konstantego W. schorzeń odpowiadają tym, które występują w
przebiegu zatrucia rtęcią.
Sąd Najwyższy rozważył co następuje.
3
Rewizja nadzwyczajna jest uzasadniona.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku
zaskarżonym wyrokiem oddalił odwołanie Konstantego W. bezpodstawnie. Sąd Wo-
jewódzki uzasadnił oddalenie odwołania tym, że wnioskodawca nie przedstawił
decyzji właściwego Państwowego Inspektora Sanitarnego, stwierdzającej wystąpie-
nie u niego choroby zawodowej. Jak słusznie podniesiono w rewizji nadzwyczajnej
nie mogło to być podstawą oddalenia odwołania a jedynie zawieszenia postępowa-
nia i zwrócenia się do tego organu o wydanie decyzji w przedmiocie stwierdzenia
choroby zawodowej. W sprawie tej jednak Sąd Wojewódzki sam przeprowadził
dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy w przedmiocie wystąpienia u Konstantego
W. choroby zawodowej. Dopuszczalność samodzielnej oceny przez sąd występow-
ania choroby zawodowej w drodze dowodu z opinii biegłych sądowych-lekarzy
przesądzona została uchwałą Sądu Najwyższego z 23 marca 1993 r. II PZP 1/93. W
tezie tej uchwały Sąd Najwyższy zajął stanowisko, iż decyzja inspektora sanitarnego
o braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej nie wiąże sądu w sprawie o
świadczenia z tytułu tej choroby.
W opinii zbiorczej trzech biegłych sądowych lekarzy: internisty-lekarza chorób
zawodowych, neurologa i psychiatry z dnia 17 marca 1993 r. zostało ustalone
prawdopodobieństwo tak znaczne związku przyczynowego między objawami usz-
kodzenia układu nerwowego a narażeniem na wchłanianie rtęci w miejscu pracy, iż
uznać je można za pewne, jeśli przyjmuje się, iż istniał niewątpliwy kontakt z rtęcią, a
okresowo także w stężeniach awaryjnych. W opinii tej nie ustalono jednak grupy in-
walidów z tytułu choroby zawodowej i w tym zakresie opinia wymaga uzupełnienia.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 422 § 2 k.p.c. orzekł jak w
sentencji.
========================================