Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 20 maja 1994 r.
I PRN 22/94
Prawo do odprawy pieniężnej nie jest wyłączone na podstawie art. 8 ust. 3
pkt 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z
pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładów pracy oraz o
zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r., Nr 4, poz. 19 ze zm.) w razie podjęcia
zatrudnienia w zakładzie przejmującym mienie dotychczasowego zakładu pracy
jeśli nastąpiło to już po rozwiązaniu umowy o pracę.
Przewodniczący SSN: Antoni Filcek (sprawozdawca), Sędziowie SN: Andrzej
Wróbel, Stefania Szymańska,
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Iwony Kaszczyszyn po rozpoznaniu w
dniu 20 maja 1994 r. sprawy z powództwa Wacława P. przeciwko Urzędowi Miejskiemu
w Ł.o odprawę pieniężną, na sutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości [...]
od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Łańcucie z dnia 5 października 1993 r. [...],
o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną
U z a s a d n i e n i e
Powód Wacław P. były mianowany pracownik Urzędu Miejskiego w Ł. domagał
się na podstawie art. 13 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach
samorządowych (Dz. U. Nr 21, poz. 124 ze zm.) oraz art. 8 i 17 ustawy z dnia 28
grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków
pracy z przyczyn dotyczących zakładów pracy [...] (Dz. U. z 1990 r., Nr 4, poz. 19 ze
zm.) od Burmistrza tego miasta odprawy pieniężnej w związku z rozwiązaniem z nim w
dniu 20 sierpnia 1990 r. umowy o pracę na zasadzie porozumienia stron. Powód
powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 1991 r., I PZP 28/91.
Strona pozwana, którą w świetle art. 1 powołanej wyżej ustawy o pracownikach
samorządowych w zw. z art. 3 k.p. jest nie Burmistrz miasta Ł. lecz Urząd miasta Ł. w
odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa ponieważ w świetle art. 8 ust. 3
pkt 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z
pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy powodowi nie
przysługuje odprawa, gdyż powód zgodził się na zatrudnienie go w Urzędzie
Rejonowym w R. (Ośrodek w Ł.), który to urząd przejął od Urzędu miasta Ł. znaczną
część jego mienia, w tym lokalu na potrzeby urzędu.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Łańcucie wyrokiem z dnia 5 października 1993 r., IV
P 85/93, uwzględnił powództwo powołując się w uzasadnieniu na art. 8 powłanej ustawy
z dnia 28 grudnia 1989 r. i na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 1991 r., I PZP
28/91 r. (PiZS 1992 nr 2 s. 55), zgodnie z którą powodowi jako mianowanemu
pracownikowi samorządowemu, z którym przed dniem 1 października 1990 r. nie
nawiązano nowego stosunku pracy i z którym został rozwiązany stosunek pracy na
mocy "porozumienia stron" przed dniem 31 grudnia 1990 r. przysługuje odprawa
pieniężna na podstawie art. 8 i 17 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. w związku ze
zmianami organizacyjnymi, o których mowa w art. 1 ust. 1 tejże ustawy.
Od powyższego wyroku wniósł na skutek podania pozwanego Urzędu i w jego
interesie rewizję nadzwyczajną Minister Sprawiedliwości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Trafnie zarzuca skarżący, że Sąd Rejonowy ograniczył się do zbadania
pozytywnych przesłanek zastosowania art. 8 powołanej na wstępie ustawy z dnia 28
grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków
pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy [...] wymienionych w ust. 1-2 tego artykułu
w związku z art. 1 ust. 1, art. 11 i art. 17 powyższej ustawy, których istnienia zarówno
strona pozwana w odpowiedzi na pozew jak też skarżący w rewizji nadzwyczajnej nie
kwestionuje, natomiast nie rozważył sprawy pod kątem negatywnych przesłanek
pozbawiających pracownika wynikającego z wymienionych przepisów prawa do
odprawy zawartych w art. 8 ust. 3 pkt 2 cyt. ustawy, na które powoływał się pozwany
Urząd w odpowiedzi na pozew. Zgodnie z tym ostatnim przepisem odprawa pieniężna z
art. 8 ust. 1-2 nie przysługuje pracownikowi, który do dnia rozwiązania stosunku pracy
przyjął propozycję zatrudnienia w zakładzie pracy przejmującym w całości lub w części
mienie dotychczas zatrudniającego go zakładu albo w zakładzie pracy powstałym w
wyniku takiego przejęcia. Jak wynika z akt osobowych powoda przed rozwiązaniem
stosunku pracy w Urzędzie Miejskim w Ł. powód zgodził się na podjęcie pracy w
Rejonowym Biurze Pracy w Ł. (pismo z dnia 28 sierpnia 1990 r. na k. 23 akt
osobowych). W związku z tym po rozwiązaniu z powodem w dniu 20 sierpnia 1990 r.
stosunku pracy w Urzędzie Miejskim w Ł. za porozumieniem stron (k. 25 akt sprawy)
Wojewoda Rzeszowski w tym samym dniu mianował powoda na stanowisko inspektora
rejonowego w Urzędzie Wojewódzkim w R. - Rejonowe Biuro Pracy w Ł. (k. 26 akt
sprawy). Nowym pracodawcą powoda był zatem Urząd Wojewódzki w R. W odpowiedzi
na pozew, jak też w rewizji nadzwyczajnej nie twierdzi się, aby Urząd Wojewódzki w
Rzeszowie przejął jakiekolwiek składniki majątkowe od Urzędu Miejskiego w Ł. Twierdzi
się natomiast, że przejęcie części mienia Urzędu Miejskiego w Ł. dokonał Urząd
Rejonowy w R. W tym jednak urzędzie powód zatrudnił się dopiero dnia 27 sierpnia
1990 r. (k. 9 akt niniejszej sprawy) po uprzednim rozwiązaniu z nim w dniu 26 sierpnia
1990 r. stosunku pracy w Urzędzie Wojewódzkim w Rzeszowie za porozumieniem stron
(k. 28 akt sprawy). Ustalony wyżej stan faktyczny nie odpowiada zatem dyspozycji art. 8
ust. 3 pkt 2 cyt. ustawy, w związku z czym rewizja nadzwyczajna jako bezpodstawna
podlega oddaleniu (art. 421 § 1 k.p.c.).

I PRN 22/94

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia