Pełny tekst orzeczenia

- 1 -
Wyrok z dnia 7 czerwca 1994 r.
I PRN 29/94
1. Przejęcie jednego zakładu pracy w całości lub części przez inny
zakład pracy nie pozbawia stron możliwości wprowadzenia na mocy porozu-
mienia zmian do łączącego je stosunku pracy, a także do przekształcenia
umowy zawartej na czas nie określony - w umowę na czas określony.
2. Wydanie świadectwa pracy nie oznacza rozwiązania stosunku pracy
w sytuacji, gdy nastąpiło przejęcie wszystkich pracowników i majątku przez
nowy zakład pracy na podstawie art. 23
1
§ 2 k.p.
3. Zakaz wypowiedzenia i rozwiązania umowy pracy z pracownikiem
będącym członkiem zarządu lub komisji rewizyjnej zakładowej organizacji
związkowej nie dotyczy rozwiązania umowy na mocy porozumienia stron oraz
zmiany jej warunków w tym trybie.
Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Józef
Iwulski, Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca),
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 1994 r. sprawy z powódz-
twa Genowefy W. przeciwko Spółdzielni Inwalidów "R." w M. o ustalenie i zapłatę, na
skutek rewizji nadzwyczajnej Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych
[...] od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Krakowie z dnia 9 listopada 1993 r. [...]
o d d a l i ł rewizję nadzwyczajną.
U z a s a d n i e n i e
Powódka Genowefa W. w pozwie z dnia 11 stycznia 1993 r. żądała
zasądzenia od Spółdzielni Inwalidów "R." w M. kwoty 10.000.000 zł wraz z odsetkami
od dnia 1 sierpnia 1990 r. tytułem odprawy pieniężnej należnej w związku z rozwiąza-
- 2 -
niem przez zakład pracy umowy o pracę z przyczyn dotyczących tego zakładu. W
uzasadnieniu powyższego żądania powódka podała, że od dnia 1 października 1983
r. była zatrudniona jako główna księgowa w Domu Wypoczynkowym "S." w R. na
podstawie umowy o pracę na czas nie określony. W wyniku reorganizacji wymieniony
zakład pracy został przekazany Spółdzielni Inwalidów "R."w M., która zatrudniła
powódkę na czas określony od 1 września 1990 r. do 31 grudnia 1992 r. Zdaniem
powódki - skoro nastąpiła tak istotna zmiana treści umowy o pracę - pozwany zakład
pracy powinien dokonać wypowiedzenia zmieniającego, a ponieważ tego nie uczynił
- obowiązany jest wypłacić odprawę.
W toku postępowania powódka rozszerzyła żądanie domagając się uznania
za nieważną umowy o pracę z dnia 1 września 1990 r., którą zawarła z pozwaną
Spółdzielnią Inwalidów "R." w M., zasądzenia kwoty 12.254.100 zł. tytułem
odszkodowania "w związku z naruszeniem przez pozwanego przepisów prawa
pracy", zasądzenia odsetek i kapitalizacji odsetek od kwoty 12.254.100 zł poczynając
od 19 stycznia 1993 r., zasądzenia kwoty 6.127.050 zł. tytułem odszkodowania za
niewydanie w terminie świadectwa pracy, zasądzenia ustawowych odsetek i kapita-
lizacji odsetek od kwoty 6.127.050 zł. poczynając od 1 stycznia 1993 r., a także
wniosła o zobowiązanie strony pozwanej do sprostowania świadectwa pracy i
wydania nowego, prawidłowego świadectwa pracy. Jako dodatkową okoliczność
powódka podniosła to, że do dnia 22 lutego 1992 r. była członkiem zarządu zakła-
dowej organizacji związkowej wobec czego w tym czasie i przez rok później korzy-
stała z ochrony przed rozwiązaniem umowy o pracę i zmianą jej warunków.
Pozwana Spółdzielnia Inwalidów "R." w M. wniosła o oddalenie powództwa
powołując się na to, że umowa o pracę z dnia 1 września 1990 r. została zawarta na
czas określony za zgodą powódki oraz że rozwiązanie się takiej umowy wraz z
nadejściem terminu ani nie stwarza prawa do odprawy pieniężnej ani nie narusza
przepisów o ochronie stosunku pracy członków zarządu zakładowej organizacji
związkowej.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy dla Krakowa Nowej Huty wyrokiem z dnia 12 sier-
pnia 1993 r. oddalił powództwo. Sąd ten ustalił, że od 1 października 1983 r. do 31
sierpnia 1990 r. powódka była zatrudniona w Regionalnym Związku Spółdzielni In-
walidów w K. na stanowisku głównej księgowej w Ośrodku Rehabilitacyjno-
- 3 -
Wypoczynkowym "S." w R. W związku z likwidacją Regionalnego Związku Spół-
dzielni Inwalidów wszyscy pracownicy Ośrodka zostali przekazani Spółdzielni Inwa-
lidów "R." w M. Po przejęciu wymienionego Ośrodka Spółdzielnia Inwalidów "R." za-
warła z powódką umowę o pracę na czas określony od 1 września 1990 r. do 31 sier-
pnia 1992 r., którą następnie przedłużyła do 31 grudnia 1992 r. Obie umowy zostały
przez powódkę przyjęte, podpisane i nie kwestionowane. W świetle tych ustaleń Sąd
I instancji uznał, że skoro strona pozwana nie wypowiedziała powódce umowy o
pracę na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych
zasadach rozwiązywania z pracownikami umów o pracę z przyczyn dotyczących
zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r., Nr 4, poz. 19 ze
zm.), nie przysługuje jej odprawa pieniężna. Nie przysługuje jej również odszkodo-
wanie z tytułu rozwiązania tej umowy, gdyż ustanie stosunku pracy było
następstwem nadejścia terminu, do którego umowa miała trwać, ustalonego przez
strony. Gdy chodzi o odszkodowanie z tytułu niewydania w terminie świadectwa
pracy, to aczkolwiek powódka otrzymała świadectwo pracy z opóźnieniem, fakt ten
nie spowodował żadnej szkody, gdyż do dnia 16 maja 1993 r. korzystała ona ze
zwolnienia lekarskiego i pobierała zasiłek chorobowy w pełnej wysokości, a świade-
ctwo pracy otrzymała dnia 19 marca 1993 r.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie rozpo-
znając sprawę na skutek rewizji powódki, wyrokiem z dnia 9 listopada 1993 r. rewizję
tę oddalił.
Sąd II instancji podzielił stanowisko wyrażone w kwestionowanym wyroku
Sądu Rejonowego, a ponadto podniósł następujące okoliczności: - zgodnie z umową
zawartą dnia 10 sierpnia 1990 r. między Regionalnym Związkiem Spółdzielni Inwa-
lidów w K. a Spółdzielnią Inwalidów "R." w M. wszelkie prawa i obowiązki wynikające
ze stosunku pracy pracowników Ośrodka Rehabilitacyjno-Wypoczynkowego "S." w
R. przeszły z mocy prawa na pozwaną Spółdzielnię; - przejęcie jednego zakładu
pracy przez inny zakład pracy powoduje, że pracownicy dotychczasowego zakładu
pracy stają się automatycznie pracownikami przejmującego zakładu pracy i nie jest
konieczne zawieranie z nimi nowych umów o pracę przez zakład przejmujący; -
zawarcie przez powódkę ze stroną pozwaną, jako przejmującym zakładem pracy,
nowej umowy o pracę na czas nie określony jest skuteczne, gdyż powódka zgodziła
- 4 -
się na warunki tej umowy i w czasie jej trwania nigdy ich nie kwestionowała; - nie
może więc domagać się zasądzenia odprawy pieniężnej przewidzianej w ustawie z
dnia 28 grudnia 1989 r., ani odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy, gdyż umo-
wa rozwiązała się w terminie i w sposób ustalony przez strony.
Od wyroku Sądu Wojewódzkiego Ogólnopolskie Porozumienie Związków
Zawodowych złożyło rewizję nadzwyczajną, w której zarzuciło rażące naruszenie art.
8, 23
1
, 30, 52, 54 i 97 k.p., art. 6 powołanej wyżej ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o
szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy..., art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach
zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234), jak również art. 3 § 2 i art. 316 § 1 k.p.c.
Przede wszystkim rewidujący podniósł, że powódka była członkiem Zarządu
Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność" i z tego względu pogorszenie jej sytuacji
jako pracownika mogło nastąpić jedynie przez wypowiedzenie warunków pracy lub
płacy albo wskutek rozwiązania stosunku pracy, lecz tylko za zgodą zakładowej
organizacji związkowej. W związku z tym umowa z dnia 1 września 1990 r., z ozna-
czonym czasem jej trwania, nie mogła naruszyć wynikającego z przepisów prawa
statusu powódki. Również nieprawidłowe jest rozstrzygnięcie dotyczące odszkodo-
wania z tytułu niewydania w terminie świadectwa pracy. Sąd Wojewódzki pominął
bowiem to, że zasiłek chorobowy był niższy od dotychczasowego wynagrodzenia
oraz że nowy zakład pracy przyznał powódce również niższe wynagrodzenie od tego,
które otrzymywała u strony pozwanej.
W konkluzji rewidujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
poprzedzającego go wyroku Sądu Rejonowego i o przekazanie sprawy temu Sądowi
Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rewizja nadzwyczajna nie zasługuje na uwzględnienie z kilku powodów,
jednak przed ustosunkowaniem się do jej zarzutów niezbędne jest zwrócenie uwagi
na niektóre elementy stanu faktycznego i niektóre aspekty prawne.
Przed zatrudnieniem w pozwanej Spółdzielni powódka pracowała w Ośrodku
Rehabilitacyjno-Wypoczynkowym "S." w R. Na podstawie umowy z dnia 10 sierpnia
- 5 -
1990 r.Spółdzielnia Inwalidów "R." w M. przejęła nieodpłatnie wymieniony Ośrodek
wraz z majątkiem i pracownikami. Z punktu widzenia prawnego jest to sytuacja, która
odpowiada art. 23
1
§ 2 k.p. W myśl powyższego przepisu przejęcie jednego zakładu
pracy w całości lub w części przez inny zakład pracy powoduje to, że zakład
przejmujący staje się z mocy prawa stroną w stosunkach pracy z pracownikami
przejętego zakładu, a jeszcze inaczej - że pracownicy przejmowanego zakładu stają
się automatycznie pracownikami przejmującego zakładu, zatrudnionymi na do-
tychczasowych warunkach. Regulacja przewidziana w art. 23
1
k.p. ma na celu stabili-
zację zatrudnienia pracowników i czyni zbędnym rozwiązywanie z pracownikami
umów o pracę przez dotychczasowy zakład pracy, jak też zawieranie nowych umów
przez przejmujący zakład pracy. Nie oznacza jednak niedopuszczalności zmiany
warunków pracy lub płacy czy też rozwiązania stosunku pracy w ogóle.
Przenosząc powyższe uwagi do rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że
dotychczasowy zakład pracy powódki (tj. Regionalny Związek Spółdzielni Inwalidów
w K., któremu podlegał Ośrodek Rehabilitacyjno-Wypoczynkowy "S." w R.) nie miał
obowiązku rozwiązać z nią umowy o pracę, zaś wynikająca z art. 23
1
§ 2 k.p. ciąg-
łość stosunku pracy nie dawała mu podstaw do przyznania powódce odprawy
pieniężnej przewidzianej w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szcze-
gólnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r., Nr 4,
poz. 19 ze zm.), gdyż odprawa ta przysługuje tylko pracownikowi w razie rozwiązania
z nim stosunku pracy w określony sposób i z przewidzianych w ustawie przyczyn.
Z akt sprawy wynika, że dotychczasowy zakład pracy powódki wydał jej
świadectwo pracy zawierające informację , iż "stosunek pracy został rozwiązany na
zasadzie porozumienia między zakładami pracy". W świetle jednak poczynionych
wyżej uwag nie budzi wątpliwości teza, że było to zbędne, gdyż według art. 97 § 1
k.p. wydanie pracownikowi świadectwa pracy następuje tylko w razie rozwiązania lub
wygaśnięcia stosunku pracy. Poza tym jest w sprawie niesporne, że rozwiązanie z
powódką stosunku pracy nie miało miejsca, gdyż poprzedni zakład pracy nie złożył
oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, chociaż wydał powódce świadectwo
pracy. Samo wydanie świadectwa pracy - bez wyraźnego lub dorozumianego
oświadczenia woli - nie oznacza rozwiązania stosunku pracy w sytuacji, gdy na-
- 6 -
stąpiło przejęcie wszystkich pracowników i majątku przez nowy zakład pracy na
podstawie art. 23
1
§ 2 k.p.
Omówienie powyższego zagadnienia jest celowe dlatego, że gdyby Regio-
nalny Związek Spółdzielni Inwalidów rozwiązał z powódką umowę o pracę ze wzglę-
du na przekazanie Spółdzielni Inwalidów "R." w M. Ośrodka Rehabilitacyjno-Wypo-
czynkowego "S." w R., to co do zasady zaistniałyby podstawy do przyznania
powódce odprawy pieniężnej, gdyż stosownie do art. 23
1
§ 4 k.p. za zobowiązania
wynikające ze stosunku pracy powstałe przed zmianami organizacyjnymi, o których
mowa między innymi w § 2 tego przepisu, odpowiada nowy zakład pracy. Skoro
jednak rozwiązanie umowy o pracę nie nastąpiło, nie ma podstaw do obciążenia
strony pozwanej obowiązkiem wypłacenia odprawy pieniężnej na zasadzie wynikają-
cej z art. 23
1
§ 4 k.p.
Nie ma też podstaw do zasądzenia na rzecz powódki omawianej odprawy z
tytułu rozwiązania się umowy o pracę z dnia 1 września 1990 r. łączącej ją z pozwa-
ną Spółdzielnią. Była to bowiem umowa zawarta na czas określony, czyli taka, która
z góry przewidywała zakończenie stosunku pracy wraz z nadejściem ustalonego
przez strony terminu (lub zdarzenia), bez potrzeby składania przez którąkolwiek ze
stron oświadczenia o jej rozwiązaniu. Inaczej mówiąc, konstrukcja tej umowy polega
na tym, że jej rozwiązanie następuje zgodnie z wyrażoną wcześniej wolą stron,
niezależnie od tego, czy istnieją przyczyny uzasadniające jej rozwiązanie, czy też
nie. Tymczasem z art. 1, art. 8 i art. 11 powołanej uprzednio ustawy z dnia 28 gru-
dnia 1989 r. wynika, że warunkiem prawa do odprawy jest rozwiązanie stosunku
pracy przez zakład pracy z określonych w ustawie przyczyn, jak też rozwiązanie
stosunku pracy - przy istnieniu tychże przyczyn - na mocy porozumienia stron.
Oznacza to, że wymagania przewidziane w ustawie nie pozwalają przyjąć, że
rozwiązanie się umowy zawartej na czas określony stwarza również podstawę do
przyznania odprawy.
Sąd Rejonowy i Sąd Wojewódzki trafnie podkreśliły, że umowa z dnia 1
września 1990 r., trwająca najpierw do 31 sierpnia 1992 r., a następnie przedłużona
do 31 grudnia 1992 r., została zawarta przez powódkę w sposób świadomy i
swobodny i w czasie jej obowiązywania nigdy nie była kwestionowana. Jej warunki, w
tym czas trwania, zostały określone w sposób nie budzący wątpliwości. Wprawdzie
- 7 -
powódka powołuje się na błąd, lecz formułuje swój zarzut w ten sposób, że to
"Regionalny Związek Spółdzielni Inwalidów wprowadził pracowników w błąd,
ponieważ od 1 września po podjęciu pracy u nowego pracodawcy w Spółdzielni
Inwalidów <> nie zostały przedłużone umowy o pracę i dopiero pod koniec
miesiąca września 1990 r. dowiedziała się, że została zatrudniona na czas
określony" (k. 24).
W celu rozstrzygnięcia tej kwestii należy odwołać się do art. 84 k.c. (w
związku z art. 300 k.p.), który reguluje skutki oświadczenia woli złożonego pod
wpływem błędu. I tak zgodnie z § 1 tego artykułu dopuszczalne jest uchylenie się od
skutków prawnych swego oświadczenia woli w razie błędu co do treści czynności
prawnej. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od
jego skutków prawnych możliwe jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę
osobę, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć. W
myśl zaś § 2 wymienionego artykułu można powoływać się tylko na błąd istotny, to
jest uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie
działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej
treści.
Analiza stanowiska powódki - w kontekście jej wyjaśnień i stanu prawnego -
pozwala stwierdzić, że po pierwsze - zarzut wprowadzenia w błąd nie dotyczy w
ogóle strony pozwanej, lecz poprzedniego pracodawcy, tj. Regionalnego Związku
Spółdzielni Inwalidów w K., i po wtóre - powódka nie twierdzi, że zawierając umowę o
pracę na czas określony działała pod wpływem błędu co do treści czynności prawnej,
wywołanego przez stronę pozwaną. Zatem nie można przyjąć, że umowa z dnia 1
września 1990 r. zawarta na czas określony, jest nieważna.
Wbrew poglądowi wyrażonemu w rewizji nadzwyczajnej, wymieniona umowa
nie narusza również przepisów o zawieraniu umów o pracę (art. 25-29 k.p.), ani prze-
pisu art. 23
1
§ 2 k.p. Istniejący obecnie stan prawny nie przewiduje bowiem ogra-
niczenia możliwości zawierania umów o pracę na czas określony (ograniczenie może
jedynie wynikać z art. 8 k.p. oraz z istoty i celu zatrudnienia), gdy zaś chodzi o art.
23
1
§ 2 k.p., to przejęcie jednego zakładu pracy w całości lub w części przez inny
zakład pracy nie pozbawia stron możliwości wprowadzenia zmian do łączącego je
stosunku pracy, a także do przekształcenia umowy zawartej na czas nie określony -
- 8 -
w umowę na czas oznaczony.
W rozpoznawanej sprawie taka sytuacja miała właśnie miejsce. Po przejęciu
bowiem Ośrodka Rehabilitacyjno-Wypoczynkowego "S." pozwana Spółdzielnia i
powódka przekształciły dotychczasową umowę (na czas nie określony) w umowę na
czas oznaczony. W działaniu takim nie można się dopatrzyć niezgodności z prawem.
Nie jest wreszcie trafny zarzut rewidującego, iż zawarcie umowy na czas
oznaczony, którego konsekwencją jest rozwiązanie stosunku pracy wraz z nadej-
ściem ustalonego terminu, narusza przepisy o ochronie stosunku pracy zawarte w
ustawie z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze
zm.).
Z art. 32 ust. 1 i 2 wymienionej ustawy wynika, że pracodawca nie może bez
zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej wypowiedzieć ani rozwiązać
stosunku pracy z pracownikiem będącym członkiem zarządu lub komisji rewizyjnej
zakładowej organizacji związkowej w czasie trwania mandatu oraz w okresie roku po
jego wygaśnięciu oraz że te same zasady odnoszą się do jednostronnej zmiany
warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika. Treść wymienionego przepisu
wskazuje, że zakaz wypowiedzenia i rozwiązania umów o pracę odnosi się do praco-
dawców, a więc dotyczy zarówno rozwiązywania przez nich stosunku pracy jak i
niekorzystnej dla pracownika zmiany warunków pracy lub płacy. Nie odnosi się
natomiast do decyzji pracownika o rozwiązaniu umowy ani też do rozwiązania
umowy na mocy porozumienia stron oraz do zmiany jej warunków w tym trybie.
Oznacza to, że aczkolwiek na mocy art. 32 ustawy o związkach zawodowych
powódce - jako członkowi zarządu zakładowej organizacji związkowej - przysługiwała
ochrona przed rozwiązaniem umowy o pracę w czasie trwania mandatu oraz w
okresie roku po jego wygaśnięciu, a także przed niekorzystną zmianą warunków
pracy lub płacy, to ze względu na przekształcenie się z woli pozwanej Spółdzielni i
samej powódki istniejącej umowy bezterminowej w umowę na czas określony, ochro-
na ta ograniczyła się do czasu trwania umowy, tj. do dnia 31 grudnia 1992 r. W tym
zaś czasie pozwana Spółdzielnia nie wypowiedziała powódce umowy o pracę ani jej
nie rozwiązała, ani też nie dokonała niekorzystnej zmiany warunków pracy lub płacy.
Z wcześniejszych rozważań przy tym wynika, że przekształcenie przez strony umowy
zawartej na czas nie określony w umowę na czas określony jest prawnie dopuszczal-
- 9 -
ne także i wówczas, gdy pracownikiem jest członek zarządu lub komisji rewizyjnej
zakładowej organizacji związkowej.
Z przedstawionych zatem względów kwestionowany w rewizji nadzwyczajnej
wyrok nie narusza wskazanych w niej przepisów i jest zgodny z prawem. Tym
samym nie ma podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania. Ocena ta powoduje oddalenie rewizji nadzwyczajnej stosownie do art.
421 § 1 k.p.c.
========================================