Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 23 października 1996 r.
II UZ 3/96
Magister prawa, który nie wykonuje zawodu wymienionego w art. 393
2
§ 2
KPC nie jest uprawniony do wniesienia kasacji.
Przewodniczący SSN: Teresa Romer, Sędziowie SN: Jerzy Kuźniar, SA
Zbigniew Myszka (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 23 października 1996 r. sprawy z
wniosku Józefa M. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w K. o
rentę inwalidy wojennego, na skutek zażalenia wnioskodawcy od postanowienia Sądu
Apelacyjnego w Krakowie z dnia 18 września 1996 r. [...]
p o s t a n o w i ł:
o d d a l i ć zażalenie.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny w Krakowie postanowieniem z dnia 18 września 1996 r. odrzucił
kasację wniesioną przez ubezpieczonego Józefa M. od postanowienia tegoż Sądu z
dnia 29 sierpnia 1996 r. oddalającego zażalenie ubezpieczonego na postanowienie
Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 4
czerwca 1996 r. o odrzuceniu wniosku ubezpieczonego o uzasadnienie wyroku tego
Sądu z dnia 15 września 1995 r., a także o odrzuceniu jego rewizji od tego wyroku.
W uzasadnieniu postanowienia o odrzuceniu kasacji Sąd Apelacyjny wskazał, że
zgodnie z dyspozycjami art. 465 § 1 KPC kasację może wnieść jedynie adwokat bądź
radca prawny związku zawodowego lub organizacji zrzeszającej emerytów lub
rencistów. Skoro tego wymogu nie spełniało pismo ubezpieczonego z dnia 11 września
1996 r., przeto kasacja podlegała odrzuceniu z mocy art. 3935
KPC.
W zażaleniu na to postanowienie ubezpieczony wskazywał głównie na nie-
prawidłowości w dotychczasowym rozpoznaniu jego sprawy związane z nieprzyznaniem
mu uprawnień inwalidy wojennego z tytułu działalności kombatanckiej, nie precyzując
na czym te nieprawidłowości miałyby polegać, nadto kwestionował niezaliczenie mu do
stażu emerytalnego okresu 27 miesięcznego pobytu w obozie na Węgrzech w okresie II
wojny światowej, wreszcie utrzymywał, że wymogi określone w art. 465 § 1 KPC nie
mogą mieć doń zastosowania, ponieważ odbył on studia prawnicze w latach 1934 - 38
na UJ w Krakowie, posiada dyplom magistra praw z dnia 20 marca 1939 r., co wraz z
wieloletnim okresem pracy pozwala mu bronić się osobiście, bez pomocy adwokata.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzut zażalenia bezpośrednio kwestionujący wskazaną podstawę prawną
postanowienia o odrzuceniu kasacji jest bezzasadny, albowiem kasacja w sprawach z
zakresu ubezpieczeń społecznych od postanowienia kończącego postępowanie w
sprawie, wydanego przez sąd drugiej instancji, może być wniesiona przez pełnomoc-
nika będącego adwokatem, a także radcą prawnym związku zawodowego lub orga-
nizacji zrzeszającej emerytów lub rencistów. Dyspozycje art. 465 § 1 KPC in fine wyz-
naczają [...] przymus adwokacko-radcowski, z którego zwolniona jest wyłącznie strona
legitymująca się kodeksowo określonym statusem zawodowym, tj. będąca adwokatem,
sędzią, prokuratorem, radcą prawnym lub notariuszem, a także profesor lub doktor
habilitowany nauk prawnych polskich szkół wyższych (art. 393
2
§ 2 KPC).
Ubezpieczony, twierdząc że jest magistrem praw [...] nie ma takiego statusu zawodo-
wego, a zatem nie korzysta z uprawnień proceduralnych do składania kasacji bez
udziału pełnomocnika, o którym mowa w przepisie art. 465 § 1 KPC. Dla złożenia
kasacji nie wystarcza subiektywne przekonanie strony o osobistych możliwościach
należytego reprezentowania własnych interesów prawnych w postępowaniu kasacyj-
nym, wobec [...] charakteru omówionego przymusu adwokacko-radcowskiego obowią-
zującego przy wnoszeniu kasacji, który ma na celu profesjonalne przygotowanie i
oparcie kasacji na kodeksowo określonych podstawach i wnioskach kasacyjnych (art.
393
3
KPC), których to wymagań nie spełniało pismo ubezpieczonego z dnia 11 wrześ-
nia 1996 r., określone w dodatku jako "zażalenie i odwołanie".
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy działając na podstawie dyspozycji
proceduralnych art. 385 KPC w związku z art. 393
19
KPC orzekł jak w sentencji.
Jedynie incydentalnie można sygnalizować, że odmowa zaliczenia do stażu
emerytalnego ubezpieczonego okresu pobytu w obozie była zawarta w odrębnej decyzji
organu rentowego z dnia 30 lipca 1996 r., która zgodnie z zawartym tam pouczeniem
mogła być przedmiotem odrębnego odwołania ubezpieczonego do Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie.
========================================