Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 6 lutego 1997 r.
I PKN 72/96
Samowolne opuszczenie stanowiska pracy przez dyspozytora pracującego w
przedsiębiorstwie komunikacji samochodowej może uzasadniać rozwiązanie stosunku
pracy bez wypowiedzenia z jego winy (art. 52 § 1 pkt 1 KP).
Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Kazimierz
Jaśkowski (sprawozdawca), Walerian Sanetra.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 1997 r. sprawy z powództwa
Wiktora S. przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowej Komunikacji Samochodowej w K. o
przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 25 września 1996 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Wiktor S. wniósł kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Kielcach z dnia 25
września 1996 r. [...], którym oddalono jego rewizję od wyroku Sądu Rejonowego w
Kielcach z dnia 13 maja 1996 r. [...] w sprawie przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowej
Komunikacji Samochodowej w K. o przywrócenie do pracy. W kasacji postawiono zarzut
naruszenia art. 52 § 1 KP przez przyjęcie, że opuszczenie przez powoda stanowiska pracy w
dniu 4 stycznia 1996 r. stanowiło ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków
pracowniczych mimo, iż powód usprawiedliwił nieobecność zwolnieniem lekarskim.
Wnoszący kasację domaga się uchylenia tych obu wyroków. W uzasadnieniu kasacji
stwierdzono, iż samowolne opuszczenie stanowiska może być zakwalifikowane jedynie jako
lekkie naruszenie obowiązków, gdyż było to uzasadnione stanem zdrowia powoda, który
potem usprawiedliwił nieobecność zaświadczeniem lekarskim.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja nie jest uzasadniona.
Jako podstawę kasacyjną wskazano naruszenie przepis prawa materialnego (art. 52 §
1 KP). Oznacza to, że Sąd Najwyższy, który rozpoznaje sprawę w granicach kasacji biorąc z
urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania (art. 39311
KPC), jest związany
ustaleniami Sądów pierwszej i drugiej instancji dotyczącymi stanu faktycznego. Sąd I
instancji ustalił, że powód samowolnie na okres kilku godzin opuścił stanowisko pracy nie
powiadamiając o tym przełożonych. Sąd ten nie dał wiary powodowi, iż był do tego
zmuszony sytuacją rodzinną lub zdrowotną, zaś późniejsze uzyskanie na ten dzień zwolnienia
lekarskiego nie może uwolnić go od zarzutu samowolnego opuszczenia stanowiska pracy,
albowiem udanie się do lekarza następnego dnia należy uznać za przyjętą linię obrony w celu
usprawiedliwienia niewłaściwego postępowania. Stanowisko to podzielił Sąd II instancji.
Zdaniem Sądu Najwyższego zachowanie powoda wypełnia dyspozycję art. 52 § 1 pkt
1 KP. Samowolne opuszczenie przez dyspozytora stanowiska pracy w pozwanym
przedsiębiorstwie stanowiło ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych,
gdyż dezorganizowało pracę u pozwanego, a zawiadomienie pracodawcy dopiero po 7
godzinach nieobecności z podaniem fałszywej przyczyny rzekomo uniemożliwiającej pracę
stanowi dodatkową okoliczność świadczącą o znacznym stopniu winy powoda.
Z tych względów na podstawie art. 39312
KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================

I PKN 72/96

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia