I PKN 89/97
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Zmiana nazwy izby Sądu Najwyższego z "Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych" na "Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Wyrok z dnia 11 kwietnia 1997 r.
I PKN 89/97
Brak obowiązku wykonywania poleceń przemawia przeciwko możliwości
uznania stosunku prawnego za stosunek pracy (art. 22 § 1 KP).
Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN: Adam
Józefowicz, Andrzej Wasilewski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 1997 r. sprawy z powództwa
Roberta H. przeciwko SMS "C." Spółce z o.o. w S. o zapłatę, na skutek kasacji powoda od
wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia
24 września 1996 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Powód Ryszard H., w sprawie przeciwko SMS "C." Sp. z o.o. w S. o zapłatę
wynagrodzenia i zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych,
wniósł kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Szczecinie z dnia 24 września 1996 r. [...] Zaskarżonym wyrokiem oddalono rewizję powoda
od wyroku Sądu I instancji, oddalającego powództwo. Kasacja opiera się na zarzucie
naruszenia art. 83 § 1 KC (w związku z art. 300 KP), polegającym na niezastosowaniu tego
przepisu, oraz na zarzucie naruszenia art. 233 § 1 KPC, polegającym "na sprzeczności ustaleń
Sądu z wnioskami, jakie Sąd wyciągnął z poczynionych ustaleń faktycznych". Twierdzi się w
kasacji, że powoda łączył z pozwaną Spółką stosunek pracy, który uzasadnia dochodzone
roszczenia, natomiast zawarta przez powoda z dwiema innymi osobami umowa spółki
cywilnej "D." była czynnością pozorną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja nie jest uzasadniona.
Oba Sądy trafnie przyjęły, że powód nie był pracownikiem pozwanej, lecz
wspólnikiem w spółce cywilnej "D.", świadczącej usługi na rzecz pozwanej sp. z o.o. "C.".
Powód złożył oświadczenie woli o przystąpieniu do spółki cywilnej zdając sobie sprawę z
jego treści i przez długi czas ta sytuacja satysfakcjonowała go. Zamierzał on bowiem w
przyszłości zostać wspólnikiem w pozwanej Spółce, a powstanie spółki cywilnej miało na
celu umożliwienie zebrania pieniędzy na kupno udziałów spółki "C.". Powód wykonywał
swoje czynności samodzielnie i - jak wynika z ustaleń Sądów - nie był podporządkowany
żadnym pracownikom pozwanej Spółki. Nie miał on ustalonego na liście płac
wynagrodzenia, a jego zarobki w całości zależały od ekonomicznych wyników jego
działalności. Ryzyko gospodarcze obciążało zatem powoda, a nie pozwaną Spółkę. Te
okoliczności, a także brak wyznaczonego miejsca i czasu pracy, trafnie skłoniły oba Sądy do
uznania, że umowa spółki cywilnej nie była czynnością pozorną, mającą na celu ukrycie
stosunku pracy. Przemawia za tym w szczególności brak obowiązku wykonywania poleceń
(art. 22 § 1 i art. 100 § 1 KP).
Także nie jest uzasadniony zarzut naruszenia art. 233 § 1 KPC. Przepis ten dotyczy
bowiem sposobu oceny wiarygodności dowodów, a nie wniosków, jakie sąd wyciąga z
ustalonego stanu faktycznego.
Z tych względów na podstawie art. 39312
KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================
I PKN 89/97
Brak obowiązku wykonywania poleceń przemawia przeciwko możliwości
uznania stosunku prawnego za stosunek pracy (art. 22 § 1 KP).
Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN: Adam
Józefowicz, Andrzej Wasilewski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 1997 r. sprawy z powództwa
Roberta H. przeciwko SMS "C." Spółce z o.o. w S. o zapłatę, na skutek kasacji powoda od
wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia
24 września 1996 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Powód Ryszard H., w sprawie przeciwko SMS "C." Sp. z o.o. w S. o zapłatę
wynagrodzenia i zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych,
wniósł kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Szczecinie z dnia 24 września 1996 r. [...] Zaskarżonym wyrokiem oddalono rewizję powoda
od wyroku Sądu I instancji, oddalającego powództwo. Kasacja opiera się na zarzucie
naruszenia art. 83 § 1 KC (w związku z art. 300 KP), polegającym na niezastosowaniu tego
przepisu, oraz na zarzucie naruszenia art. 233 § 1 KPC, polegającym "na sprzeczności ustaleń
Sądu z wnioskami, jakie Sąd wyciągnął z poczynionych ustaleń faktycznych". Twierdzi się w
kasacji, że powoda łączył z pozwaną Spółką stosunek pracy, który uzasadnia dochodzone
roszczenia, natomiast zawarta przez powoda z dwiema innymi osobami umowa spółki
cywilnej "D." była czynnością pozorną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja nie jest uzasadniona.
Oba Sądy trafnie przyjęły, że powód nie był pracownikiem pozwanej, lecz
wspólnikiem w spółce cywilnej "D.", świadczącej usługi na rzecz pozwanej sp. z o.o. "C.".
Powód złożył oświadczenie woli o przystąpieniu do spółki cywilnej zdając sobie sprawę z
jego treści i przez długi czas ta sytuacja satysfakcjonowała go. Zamierzał on bowiem w
przyszłości zostać wspólnikiem w pozwanej Spółce, a powstanie spółki cywilnej miało na
celu umożliwienie zebrania pieniędzy na kupno udziałów spółki "C.". Powód wykonywał
swoje czynności samodzielnie i - jak wynika z ustaleń Sądów - nie był podporządkowany
żadnym pracownikom pozwanej Spółki. Nie miał on ustalonego na liście płac
wynagrodzenia, a jego zarobki w całości zależały od ekonomicznych wyników jego
działalności. Ryzyko gospodarcze obciążało zatem powoda, a nie pozwaną Spółkę. Te
okoliczności, a także brak wyznaczonego miejsca i czasu pracy, trafnie skłoniły oba Sądy do
uznania, że umowa spółki cywilnej nie była czynnością pozorną, mającą na celu ukrycie
stosunku pracy. Przemawia za tym w szczególności brak obowiązku wykonywania poleceń
(art. 22 § 1 i art. 100 § 1 KP).
Także nie jest uzasadniony zarzut naruszenia art. 233 § 1 KPC. Przepis ten dotyczy
bowiem sposobu oceny wiarygodności dowodów, a nie wniosków, jakie sąd wyciąga z
ustalonego stanu faktycznego.
Z tych względów na podstawie art. 39312
KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================