Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 15 maja 1997 r.
I PKN 149/97
Strona nie będąca osobą wymienioną w art. 393
2
§ 2 KPC, nie może sku-
tecznie, nawet w terminie do wniesienia kasacji, uzupełnić jej wady polegającej
na braku wskazania podstawy kasacyjnej.
Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra, Sędziowie SN: Jadwiga Skibińska-
Adamowicz (sprawozdawca), Andrzej Wasilewski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 15 maja 1997 r. na posiedzeniu niejaw-
nym sprawy z powództwa Wacława S. przeciwko firmie "M.A.L." - Andrzejowi L. i Marii
M.-L. w C. o zapłatę, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu z dnia 25 października 1996 r. [...]
p o s t a n o w i ł:
o d r z u c i ć kasację.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Poznaniu wyrokiem z dnia 2 lipca 1996 r. oddalił
powództwo Wacława S. przeciwko Andrzejowi L. i Marii M.-L. o zapłatę odprawy pie-
niężnej w kwocie 6000 zł w związku z rozwiązaniem umowy o pracę. Podstawę po-
wyższego rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie, że przyczyną rozwiązania z powodem
umowy o pracę za wypowiedzeniem z dnia 31 maja 1995 r. nie było ograniczenie stanu
zatrudnienia w firmie należącej do pozwanych, spowodowane przyczynami ekonomicz-
nymi lub w związku ze zmianami organizacyjnymi, produkcyjnymi lub technicznymi, lecz
niezadowalający sposób wykonywania obowiązków przez powoda. Jego postępowanie
cechowała bowiem konfliktowość i arogancja w stosunku do kontrahentów oraz wkra-
czanie w kompetencje właścicieli.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu, rozpoz-
nając apelację powoda złożoną od wskazanego wyroku, uznał ją za bezzasadną i odda-
lił wyrokiem z dnia 25 października 1996 r. Sąd drugiej instancji uznał, że w świetle do-
wodów istniejących w sprawie prawidłowe jest ustalenie Sądu Rejonowego, że w 1995
r. nie zmniejszyła się liczba pracowników zatrudnionych przez pozwanych, przeciwnie,
liczba ta cały czas wzrastała, a schemat organizacyjny nie uległ zmianie. Wyłączną
przyczyną rozwiązania z powodem stosunku pracy była jego nieodpowiednia postawa
pracownicza.
Od powyższego wyroku pełnomocnik powoda adwokata Kazimierz M. wniósł
kasację, w której zaskarżył wyrok w całości, zarzucając "naruszenie prawa materialnego
wskutek błędnej jego interpretacji (art. 393 § 1 KPC) przez pominięcie oczywistych
faktów mających istotne znaczenie w ocenie materiału dowodowego" oraz "naruszenie
przepisów postępowania (art. 393 § 2 KPC) przez pominięcie zgłaszanych dowodów
przez powoda, które to dowody miały istotny wpływ na wynik postępowania". Z dalszej
części skargi kasacyjnej wynika, że istniejące dowody nie potwierdzają zarzutów
stawianych powodowi, natomiast wniosków zmierzających do obalenia tych zarzutów
Sądy obu instancji nie uwzględniły.
Sąd Najwyższy rozpoznając kasację uznał, że nie odpowiada wymaganiom
ustanowionym w art. 393
3
KPC, do których należy między innymi przytoczenie podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia. Przez "przytoczenie podstaw kasacyjnych" należy rozu-
mieć wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego bądź (i) procesowego,
które zostały naruszone w sposób określony w art. 393
1
KPC. Tymczasem skarga
kasacyjna powoda nie podaje żadnego przepisu, który został naruszony wyrokiem Sądu
drugiej instancji. Jedynie na podstawie jej uzasadnienia można przypuszczać, o jakie
przepisy chodzi. Tego rodzaju domniemania są jednak niebezpieczne i niedozwolone,
gdyż mogą prowadzić do przypisania skarżącemu niezamierzonych intencji. Z tego więc
względu należy uznać, że kasacja powoda posiada nieusuwalną wadę, która nie
pozwala na rozpoznanie jej istoty i stosownie do art. 393
8
w związku z art. 393
5
KPC
powoduje jej odrzucenie.
Wprawdzie w terminie przewidzianym do wniesienia kasacji (dnia 31 stycznia
1997 r.) powód złożył pismo procesowe zawierające - jak sam nazwał - "uzupełnienie
uzasadnienia", w którym przytoczył art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o
szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r. Nr 4, poz.
19 ze zm.), jako przepis prawa materialnego błędnie zastosowany przez Sądy obu ins-
tancji, lecz powyższa jego czynność nie usuwa wady zawartej w kasacji. Warunkiem
bowiem uznania, że wymienione pismo w sposób skuteczny naprawia tę wadę, byłoby -
zgodnie z art. 393
2
§ 1 KPC - jego wniesienie przez adwokata będącego pełnomocni-
kiem procesowym powoda. Należy również zaznaczyć, że omawiane pismo powoda nie
może być traktowane jako przytoczenie nowego uzasadnienia podstaw kasacyjnych, o
którym stanowi art. 393
11
zdanie 2 KPC. Możliwość zawartą w tym przepisie trzeba
bowiem rozumieć jako dopuszczalność powołania przez skarżącego dalszych jeszcze
przepisów i nie wykorzystanych dotąd argumentów wiążących się z podstawami kasacji,
czyli jako sytuację, w której skarga kasacyjna zawiera podstawy, a późniejsza czynność
strony ogranicza się tylko do ich nowego uzasadnienia.
Z przytoczonych względów i stosownie do powołanych wyżej przepisów Sąd
Najwyższy odrzucił kasację.
========================================