Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 1 października 1997 r
I PKN 315/97
Podanie w piśmie wypowiadającym pracownikowi umowę o pracę za-
rzutu "niewłaściwego wywiązywania się z obowiązków" nie jest wystarczają-
cym wskazaniem przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę (art. 30 § 4 KP).
Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Józef Iwulski, Walerian Sanetra.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 1 października 1997 r. sprawy z po-
wództwa Krystyny º. przeciwko Gminie C. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji
strony pozwanej od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych w Poznaniu z dnia 3 kwietnia 1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Pozwana Gmina C. w sprawie z powództwa Krystyny º. o przywrócenie do
pracy wniosła kasację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Poznaniu z dnia 3 kwietnia 1997 r. [...] Zaskarżonym wyrokiem odda-
lono apelację strony pozwanej od wyroku Sądu I instancji, przywracającego powódkę
do pracy z uwagi na zbyt ogólne określenie przyczyny wypowiedzenia (art. 30 § 4
KP).W kasacji zarzucono naruszenie art. 30 § 4 KP przez jego błędną wykładnię oraz
naruszenie art. 382 i art. 233 § 1 KPC. Podniesiono, że po nowelizacji Kodeksu pracy
ustawą z dnia 2 lutego 1996 r. pracodawca ma obowiązek wskazania pracownikowi
przyczyny wypowiedzenia w piśmie wypowiadającym umowę o pracę. Zdaniem stro-
ny wnoszącej kasację podanie jako przyczyny wypowiedzenia "niewłaściwego wy-
wiązywania się z obowiązków" dostatecznie ją konkretyzuje i umożliwia pracowni-
kowi rozważenie, czy jest ona prawdziwa. Mogą być inne przyczyny, jak zmiany or-
ganizacyjne, produkcyjne, technologiczne lub likwidacja pracodawcy. Zarzut naru-
szenia art. 382 i art. 233 § 1 KPC uzasadniono pominięciem w rozważaniach Sądu II
instancji zeznań burmistrza pozwanej.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja nie jest uzasadniona.
W pierwszej kolejności wymaga rozpoznania zarzut dotyczący formy wypowie-
dzenia (art. 30 § 4 KP). Jego bezzasadność czyni bowiem zbędnym rozważania do-
tyczące ewentualnych naruszeń przepisów postępowania, albowiem z przepisu art.
45 § 1 KP wynika, że w razie naruszenia przez pracodawcę przepisów o wypowia-
daniu umów o pracę, sąd orzeka o przywróceniu do pracy. Naruszenie zatem przez
pozwaną przepisu art. 30 § 4 KP uzasadnia roszczenie powódki o przywrócenie do
pracy bez potrzeby analizowania, czy wypowiedzenie było uzasadnione (chyba że
żądanie przywrócenia do pracy byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecz-
nego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa - art. 8 KP, albo
niemożliwe lub niecelowe - art. 45 § 2 KP, czego jednak kasacja nie zarzuca).
Strona pozwana wskazała w wypowiedzeniu jako jego przyczynę niewłaściwe
wywiązywanie się przez powódkę z obowiązków. Jest to określenie zbyt ogólne, aby
można uznać, że spełnia ono przewidziane przez art. 30 § 4 KP wymaganie wska-
zania przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie. Podanie pracownikowi przyczyny
wypowiedzenia ma umożliwić mu dokonanie racjonalnej oceny, czy ta przyczyna w
rzeczywistości istnieje i czy w związku z tym zaskarżenie czynności prawnej praco-
dawcy może doprowadzić do uzyskania przez pracownika odpowiednich korzyści
(odszkodowania lub przywrócenia do pracy). Przedstawiony w art. 30 § 4 KP obowią-
zek podania pracownikowi przyczyny wypowiedzenia jest nową regulacją, wprowa-
dzoną nowelizacją z dnia 2 lutego 1996 r. Jednakże od początku obowiązywania Ko-
deksu pracy pracodawca był zobowiązany do podania tej przyczyny zakładowej or-
ganizacji związkowej w celu umożliwienia jej zgłoszenia umotywowanych zastrzeżeń
(art. 38). Ten obowiązek był rozumiany w orzecznictwie jako powinność podania
przyczyny skonkretyzowanej, nie ograniczającej się do powtórzenia wyrażeń ustawo-
wych lub przytoczenia ogólnikowych zwrotów (tak w szczególności uzasadnienie tezy
III uchwały pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 maja
1978 r., V PZP 6/77, OSNCP 1978 z. 8 poz. 127). Nie ma podstaw do tego, aby róż-
nie rozumieć obowiązek podania przyczyny wypowiedzenia w zależności od podmio-
tu, który jest o tym informowany. Należy zatem przyjąć, że określenie przyczyny wy-
powiedzenia przez pozwanego było nie wystarczające i dlatego naruszało art. 30 § 4
3
KP. W tym samym kierunku wypowiedział się Sąd Najwyższy także w uchwale peł-
nego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 czerwca 1985 r., III
PZP 10/85 (OSNCP 1985 z. 11 poz. 164), podając w uzasadnieniu tezy jako przykład
niewystarczającego sprecyzowania przyczyny wypowiedzenia "naruszenie obowiąz-
ków pracowniczych".
Z tych względów na podstawie art. 39312
KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================

I PKN 315/97

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia