Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 9 grudnia 1997 r.
II UZ 110/97
Nieuzupełnienie w wyznaczonym terminie braku kasacji przez określenie
wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawie o wzrost świadczenia z ubezpie-
czenia społecznego powoduje odrzucenie skargi kasacyjnej na podstawie art.
393-5 KPC - bez dalszego sprawdzania, czy wartość przedmiotu zaskarżenia
miałaby znaczenie dla oceny dopuszczalności kasacji.
Przewodniczący SSN: Barbara Wagner, Sędziowie SN: Jerzy Kuźniar,
Zbigniew Myszka (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 grudnia
1997 r. sprawy z wniosku Mariana W. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych Oddziałowi w K. o przeliczenie podstawy wymiaru renty inwalidzkiej, na skutek
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 29 lipca 1997 r. [...]
p o s t a n o w i ł:
o d d a l i ć zażalenie.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie posta-
nowieniem z dnia 29 lipca 1997 r. odrzucił kasację Mariana W. od postanowienia
tego Sądu z dnia 20 stycznia 1997 r., oddalającego zażalenie ubezpieczonego na
postanowienie Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
Krakowie z dnia 12 grudnia 1996 r. [...], odrzucające odwołanie ubezpieczonego od
decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 10 stycznia 1996 r.,
odmawiającej mu przeliczenia podstawy wymiaru pobieranej przez niego renty inwa-
lidzkiej. Odrzucając kasację Sąd Apelacyjny wskazał, że zaskarżone postanowienie
- 2 -
zostało wydane w sprawie o przeliczenie podstawy wymiaru renty inwalidzkiej, dla-
tego dotyczy wysokości pobieranego świadczenia, a zatem konieczne było podanie
wartości przedmiotu zaskarżenia, skoro - jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy w niepubli-
kowanym orzeczeniu z dnia 29 stycznia 1997 r., I CKN 57/97 - w sprawie o roszcze-
nie majątkowe w świetle art. 393
3
KPC takie wymaganie musi być spełnione nieza-
leżnie od tego, czy wartość przedmiotu zaskarżenia ma znaczenie dla oceny jej do-
puszczalności.
Tymczasem formalny brak skargi kasacyjnej w postaci podania wartości
przedmiotu zaskarżenia nie został uzupełniony, mimo wezwania pełnomocnika
ubezpieczonego - pod rygorem odrzucenia kasacji - do uzupełniania w terminie ty-
godniowym tego braku. To procesowe zaniechanie spowodowało odrzucenie skargi
kasacyjnej na podstawie art. 393
5
KPC w związku z art. 391 i 130 § 1 KPC.
W zażaleniu pełnomocnik ubezpieczonego zarzucił zaskarżonemu posta-
nowieniu „błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, jakoby był prawi-
dłowo wezwany do uzupełnienia braku pisma procesowego”, ponieważ do jego kan-
celarii adwokackiej wpłynęło wezwanie do podania wartości przedmiotu sporu, z któ-
rego nie wynikało „czyjej sprawy ani o jakim przedmiocie wezwanie to dotyczy”. Pis-
mo to zawierało nazwisko adwokata i wezwanie do podania wartości przedmiotu
sporu, ale z przyczyn leżących po stronie Sądu było niekompletne, ponieważ nie
oznaczało stron postępowania ani przedmiotu sprawy, które pozwalałyby na identyfi-
kację wezwania z konkretną sprawą. Dlatego dopiero po przysłaniu pełnomocnikowi
prawidłowo wypełnionego wezwania do usunięcia braków kasacji powstanie problem
terminowego spełnienia tego wymagania formalnego. Równocześnie zdaniem skar-
żącego w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi konieczność oznaczenia „przedmiotu
kasacji”, ponieważ istotę sporu ubezpieczonego z organem rentowym stanowi usta-
lenie pozostawania w stosunku pracy w określonym czasie oraz uwzględnienie tego
okresu zatrudnienia ubezpieczonego do wyliczenia należnej mu renty inwalidzkiej.
Natomiast ubezpieczony nie zgłaszał do ZUS żadnych roszczeń o charakterze mate-
rialnym dotyczących zapłaty zaległej renty czy też jej płatności na przyszłość.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
- 3 -
Zażalenie jest nieuzasadnione, albowiem w odwołaniu [...] ubezpieczony
domagał się w istocie rzeczy wzrostu pobieranego świadczenia przez ustalenie wyż-
szej podstawy jego wymiaru, w uwzględnieniu dodatkowego okresu zatrudnienia i
zarobków wówczas uzyskiwanych. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji prowadził
sprawę o podwyższenie renty inwalidzkiej, a Sąd Apelacyjny kwalifikował sprawę w
kategorii przeliczenia podstawy wymiaru renty inwalidzkiej. Wbrew zatem twierdzeniu
zażalenia istoty sporu nie stanowiło ustalenie, że ubezpieczony w spornym okresie
pozostawał w stosunku pracy, ale żądanie podwyższenia pobieranego świadczenia
rentowego, przez uwzględnienie -spornego okresu i dochodów uzyskiwanych w tym
okresie - do wzrostu wysokości pobieranej renty inwalidzkiej. Przyznał to sam
skarżący w uzasadnieniu zażalenia, w którym podał, że sporny okres „winien być
uwzględniony do wyliczenia należnej powodowi renty inwalidzkiej”. Także w uzasad-
nieniu odrzuconej kasacji wskazywano, iż wniosek „powoda” z dnia 31 lipca 1996 r.
„zmierzał w swej istocie do ponownego przeliczenia na jego korzyść świadczeń
rentowych, gdyż w wymienionym okresie uzyskiwał najlepsze z jego punktu widzenia
zarobki i miał prawo do wyższego świadczenia rentowego” oraz że „świadczenie
rentowe było ustalone w wysokości nie satysfakcjonującej powoda”. W takich oko-
licznościach nie może być wątpliwości, że spór dotyczył wzrostu pobieranego świad-
czenia rentowego z ubezpieczenia społecznego, co obligowało skarżącego do
podania wartości przedmiotu zaskarżenia w postaci wyliczonego wzrostu tego
świadczenia, który ubezpieczony chciał uzyskać w wyniku zgłoszonych żądań
uwzględnienia dodatkowego okresu składkowego i wysokości uzyskiwanych wów-
czas dochodów do okresu pracy i wzrostu pobieranego świadczenia.
W sprawach o wzrost świadczenia z ubezpieczenia społecznego przedmio-
tową dopuszczalność kasacji wyznacza [...] wartość przedmiotu zaskarżenia (art. 393
pkt 1 KPC). W celu uzupełnienia tego braku formalnego pełnomocnik ubezpie-
czonego był wezwany pod rygorem odrzucenia kasacji. Sporządzone na druku
urzędowym wezwanie wskazywało sygnaturę akt [...] w sprawie, w której pełnomoc-
nik ubezpieczonego wniósł kasację, co pozwalało jednoznacznie zidentyfikować
wezwanie do uzupełnienia braku tej właśnie skargi kasacyjnej. Skoro zatem ten brak
formalny nie został uzupełniony, to Sąd Apelacyjny - działając na podstawie art. 393
5
in fine KPC - był zobligowany do odrzucenia jako niedopuszczalnej kasacji, której
- 4 -
braków strona nie uzupełniła w terminie, bez dalszego sprawdzania, czy ewentualna
wartość przedmiotu zaskarżenia miałaby znaczenie dla oceny dopuszczalności
kasacji w sprawie.
Mając powyższe na uwadze zażalenie podlegało oddaleniu z mocy art. 385
KPC w związku z art. 397 § 2 i 393
19
KPC.
========================================