I PZ 54/97
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Zmiana nazwy izby Sądu Najwyższego z "Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych" na "Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Postanowienie z dnia 19 stycznia 1998 r.
I PZ 54/97
Zasada, że zażalenie do Sądu Najwyższego służy tylko na postanowienie
sądu drugiej instancji odrzucające kasację nie jest sprzeczna z Konstytucją RP
ani też z art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności
z 1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 i 285).
Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Józef Iwulski, Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 stycznia
1998 r. sprawy z powództwa Roberta B. przeciwko "U.L." Sp. z o.o. w K. o zapłatę,
na skutek zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 9 czerwca 1997 r. [...]
p o s t a n o w i ł:
o d r z u c i ć zażalenie.
U z a s a d n i e n i e
Strona pozwana, "U.L." Sp. z o.o. w K., wniosła zażalenie na postanowienie
Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 9 czerwca 1997 r. [...], którym Sąd ten odrzu-
cił jej zażalenie na zarządzenie z dnia 10 kwietnia 1997 r. Odrzucając skierowane do
Sądu Najwyższego zażalenie na zarządzenie z dnia 10 kwietnia 1997 r. Sąd Apela-
cyjny stwierdził, że zgodnie z przepisem art. 393
18
KPC zażalenie do Sądu Najwyż-
szego przysługuje tylko na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające kasację
i w związku z tym na zasadzie art. 373 KPC w związku z art. 393
18
KPC i art. 397 § 2
KPC zażalenie strony pozwanej odrzucił.
Wnosząc zażalenie na postanowienie z dnia 9 czerwca 1997 r. (o odrzuceniu
wcześniejszego zażalenia) strona pozwana podniosła, że Sąd Apelacyjny nieprawid-
- 2 -
2
łowo zinterpretował przepis art. 393
3
KPC, podnosząc nadto, że przyjęcie stanowiska
tego Sądu "oznaczałoby złamanie konstytucyjnej zasady II instancji wyrażonej rów-
nież i w szeregu ustaw, a nadto stanowiłoby naruszenie art. 6 Konwencji o ochronie
praw człowieka i podstawowych wolności".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty zawarte w zażaleniu nie są trafne. Treść art. 393
18
KPC jest bowiem
jednoznaczna. Zażalenie do Sądu Najwyższego służy bowiem "tylko" na postano-
wienia sądu drugiej instancji odrzucające kasację. Oznacza to, że zażalenia do Sądu
Najwyższego na postanowienia innego rodzaju niż odrzucające kasację stronie nie
przysługują. Również zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady "II instancji" nie jest
słuszny. W myśl bowiem art. 78 Konstytucji każda ze stron ma wprawdzie prawo do
zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji, ale jednocześnie
przewiduje się w nim możliwość wprowadzenia od tej zasady wyjątków. Jeden z ta-
kich wyjątków ustanawia właśnie - w sposób pośredni - art. 393
18
KPC. Chybiony jest
także zarzut naruszenia art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych
wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284), gdyż przepis
ten gwarantuje jedynie prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia sprawy
przez niezawisły i bezstronny sąd (z ograniczeniem do rozstrzygania o prawach i
obowiązkach o charakterze cywilnym albo o zasadności każdego oskarżenia w wy-
toczonej przeciwko jednostce sprawie), nie ustanawiając zasady obowiązkowości
dwuinstancyjności postępowania. Z przepisu tego przy tym wynika, że idzie (jeżeli
pominąć sprawy karne) o rozstrzygnięcie o prawach i obowiązkach o charakterze
cywilnym, a nie o każde rozstrzygnięcie (w tym rozstrzygnięcie incydentalne), z jakim
mamy do czynienia w toku procesu cywilnego.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.
========================================
I PZ 54/97
Zasada, że zażalenie do Sądu Najwyższego służy tylko na postanowienie
sądu drugiej instancji odrzucające kasację nie jest sprzeczna z Konstytucją RP
ani też z art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności
z 1950 r. (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 i 285).
Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Józef Iwulski, Zbigniew Myszka.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 stycznia
1998 r. sprawy z powództwa Roberta B. przeciwko "U.L." Sp. z o.o. w K. o zapłatę,
na skutek zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 9 czerwca 1997 r. [...]
p o s t a n o w i ł:
o d r z u c i ć zażalenie.
U z a s a d n i e n i e
Strona pozwana, "U.L." Sp. z o.o. w K., wniosła zażalenie na postanowienie
Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 9 czerwca 1997 r. [...], którym Sąd ten odrzu-
cił jej zażalenie na zarządzenie z dnia 10 kwietnia 1997 r. Odrzucając skierowane do
Sądu Najwyższego zażalenie na zarządzenie z dnia 10 kwietnia 1997 r. Sąd Apela-
cyjny stwierdził, że zgodnie z przepisem art. 393
18
KPC zażalenie do Sądu Najwyż-
szego przysługuje tylko na postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające kasację
i w związku z tym na zasadzie art. 373 KPC w związku z art. 393
18
KPC i art. 397 § 2
KPC zażalenie strony pozwanej odrzucił.
Wnosząc zażalenie na postanowienie z dnia 9 czerwca 1997 r. (o odrzuceniu
wcześniejszego zażalenia) strona pozwana podniosła, że Sąd Apelacyjny nieprawid-
- 2 -
2
łowo zinterpretował przepis art. 393
3
KPC, podnosząc nadto, że przyjęcie stanowiska
tego Sądu "oznaczałoby złamanie konstytucyjnej zasady II instancji wyrażonej rów-
nież i w szeregu ustaw, a nadto stanowiłoby naruszenie art. 6 Konwencji o ochronie
praw człowieka i podstawowych wolności".
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty zawarte w zażaleniu nie są trafne. Treść art. 393
18
KPC jest bowiem
jednoznaczna. Zażalenie do Sądu Najwyższego służy bowiem "tylko" na postano-
wienia sądu drugiej instancji odrzucające kasację. Oznacza to, że zażalenia do Sądu
Najwyższego na postanowienia innego rodzaju niż odrzucające kasację stronie nie
przysługują. Również zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady "II instancji" nie jest
słuszny. W myśl bowiem art. 78 Konstytucji każda ze stron ma wprawdzie prawo do
zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji, ale jednocześnie
przewiduje się w nim możliwość wprowadzenia od tej zasady wyjątków. Jeden z ta-
kich wyjątków ustanawia właśnie - w sposób pośredni - art. 393
18
KPC. Chybiony jest
także zarzut naruszenia art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych
wolności z dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284), gdyż przepis
ten gwarantuje jedynie prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia sprawy
przez niezawisły i bezstronny sąd (z ograniczeniem do rozstrzygania o prawach i
obowiązkach o charakterze cywilnym albo o zasadności każdego oskarżenia w wy-
toczonej przeciwko jednostce sprawie), nie ustanawiając zasady obowiązkowości
dwuinstancyjności postępowania. Z przepisu tego przy tym wynika, że idzie (jeżeli
pominąć sprawy karne) o rozstrzygnięcie o prawach i obowiązkach o charakterze
cywilnym, a nie o każde rozstrzygnięcie (w tym rozstrzygnięcie incydentalne), z jakim
mamy do czynienia w toku procesu cywilnego.
Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.
========================================