Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 22 kwietnia 1998 r.
I PKN 59/98
1. Wykluczenie członka ze spółdzielni w okresie wypowiedzenia spół-
dzielczej umowy o pracę jest w skutkach prawnych zrównane z rozwiązaniem
umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.
2. Pobranie przez członków zarządu spółdzielni, w przewidywaniu od-
wołania z pełnionych funkcji, zaliczek na zabezpieczenie przyszłych wynagro-
dzeń bez zgody organu statutowo właściwego do dokonania czynności praw-
nych w zakresie stosunku pracy z członkami zarządu, stanowi ciężkie narusze-
nie podstawowych obowiązków pracowniczych.
Przewodniczący SSN: Walerian Sanetra, Sędziowie: SN Barbara Wagner
(sprawozdawca), SA Alina Krusz-Stankiewicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 1998 r. sprawy z po-
wództwa Piotra T. i Marka G. przeciwko Spółdzielni Inwalidów „P.” Zakładowi Pracy
Chronionej w P. o uchylenia uchwały, wynagrodzenie, ekwiwalent za urlop, używanie
samochodu i przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powodów od wyroku Sądu
Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 14 paź-
dziernika 1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Piotr T. i Marek G. wystąpili z żądaniem uchylenia uchwał Rady Nadzorczej
Spółdzielni Inwalidów „P.” w P. z dnia 6 grudnia 1995 r. oraz Walnego Zgromadzenia
tejże Spółdzielni z dnia 1 lutego 1996 r., unieważnienia rozwiązania spółdzielczej
umowy o pracę w trybie art. 52 KP, uznania za bezskuteczne wypowiedzenia sto-
sunku pracy z dnia 20 listopada 1995 r. i przywrócenia do pracy, wynagrodzenia za
pracę za grudzień 1995 r. oraz styczeń i luty 1996 r., ustalenia wysokości i wypłaty
2
wynagrodzenia za pracę od października 1995 r. według stawek przyznanych człon-
kom następnego zarządu, ekwiwalentu za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy za
lata 1995 - 1996, zasądzenia „limitu kilometrów” za korzystanie z prywatnego samo-
chodu do celów służbowych w listopadzie 1995 r. oraz odszkodowania na podstawie
art. 188 § 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (jednolity tekst:
Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 ze zm.).
Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa twierdząc, że wykluczenie
powodów ze Spółdzielni było merytorycznie uzasadnione, a podwyżka wynagrodzeń
pomimo jej formalnego uchwalenia nie została wprowadzona.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyro-
kiem z dnia 7 maja 1997 r. [...] zasądził od strony pozwanej na rzecz Piotra T.
1.870,26 zł i na rzecz Marka G. kwotę 1.690,01 zł - obie kwoty z ustawowymi odset-
kami od 7 listopada 1995 r., na rzecz Marka G. nadto 1.815, 36 zł z odsetkami od 7
grudnia 1995 r.; w pozostałej części powództwo oddalił znosząc wzajemnie między
stronami koszty postępowania. Sąd ustalił, że uchwałą Rady Nadzorczej z dnia 28
kwietnia 1995 r. Piotr T. został powołany na prezesa a Marek G. na wiceprezesa
Zarządu Spółdzielni Inwalidów „P.” Zakład Pracy Chronionej w P. W dniu 20 listopa-
da 1995 r. odbyło się posiedzenie Rady Nadzorczej, na którym odwołano powodów z
pełnionych funkcji wypowiadając im równocześnie umowy o pracę. Powodowie zos-
tali zobowiązani do wykorzystania urlopu wypoczynkowego i zwolnieni od świadcze-
nia pracy do końca okresu wypowiedzenia. W tym samym dniu posiedzenie odbył
Zarząd. Przewidując, że Rada Nadzorcza odwoła jego członków podjął uchwałę o
zatrzymaniu 20.000 zł, w tym 9.000 zł dla Piotra T. i 7.000 zł dla Marka G. „na poczet
przyszłych wynagrodzeń”. O uchwale powiadomiono Radę Nadzorczą pismem z 27
listopada 1995 r. Rada Nadzorcza uchwałą z dnia 6 grudnia 1995 r. wykluczyła po-
wodów ze Spółdzielni na podstawie art. 193 § 1 pkt 1 i 2 Prawa spółdzielczego. Po-
wodom postawiono liczne zarzuty - głównie naruszenie podstawowych obowiązków
pracowniczych przez pobranie bez podstawy prawnej 20.000 zł, a nadto brak koor-
dynacji podległych służb, nieodbywanie od trzech miesięcy posiedzeń, niepowołanie
głównego księgowego, nieznajomość spraw pracowniczych, brak kontaktu z pracow-
nikami, arogancki stosunek do niepełnosprawnych, dopuszczenie do nieterminowych
wypłat wynagrodzeń, opieszałość w załatwianiu reorganizacji służby zdrowia, po-
większenie straty finansowej Spółdzielni. Piotr T. zatrudnił na stanowisku kasjerki
swoją żonę, co utrudniało kontrolę kasy i doprowadziło do powstania niedoborów,
3
zakupił drukarkę, której nie przekazał Spółdzielni, dokonał na koszt Spółdzielni na-
prawy prywatnego samochodu. Powodowie nie zostali powiadomieni o terminie po-
siedzenia Rady, nie brali w nim udziału i nie mieli możliwości złożenia wyjaśnień.
Piotr T. i Marek G. 15 grudnia 1995 r. odwołali się od uchwały Rady Nadzorczej do
Walnego Zgromadzenia, które w dniu 1 lutego 1996 r. utrzymało w mocy zaskarżoną
uchwałę. W dniu 18 grudnia 1995 r. powodowie odwołali się od uchwały Rady Nad-
zorczej do sądu, a w dniu 18 marca 1996 r. wystąpili z powództwem o uchylenie
uchwały Walnego Zgromadzenia wykluczającej ich ze Spółdzielni. Od 20 listopada
1995 r. powodowie nie wykonywali obowiązków pracowniczych. Wypłacono im wy-
nagrodzenie za pracę do końca października 1995 r., a Piotrowi T. po interwencji
Inspektora Pracy do 6 grudnia 1995 r. Uchwałą 54/95 z dnia 15 września 1995 r.
Rada Nadzorcza zatwierdziła nowe zasady wynagradzania pracowników i regulamin
premii motywacyjnej, które obowiązywały od 1 października 1995 r. Uchwałą nr 57 z
7 listopada 1995 r. Rada Nadzorcza zatwierdziła regulamin płac, z wyłączeniem wy-
nagrodzenia członków Zarządu. Pozwana Spółdzielnia wystąpiła przeciwko powo-
dom z powództwem o odszkodowanie domagając się zwrotu „ zatrzymanych” pienię-
dzy, a od Piotra T. nadto zasądzenia należności za drukarkę i remont samochodu. W
sprawie tej zapadł wyrok Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych w Warszawie [...] zaskarżony przez powodów apelacją.
W ocenie Sądu wykluczenie ze Spółdzielni było prawidłowe. Samowolne po-
branie pieniędzy stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowni-
czych, co uzasadnia wykluczenie ze Spółdzielni na podstawie art. 193 § 1 pkt 1
Prawa spółdzielczego. Zgodnie z art. 195 Prawa spółdzielczego wykluczenie ze
Spółdzielni wymaga opinii związku zawodowego. Opinię taką strona pozwana uzys-
kała w dniu 5 grudnia 1995 r. Zachowany został też formalny wymóg prawidłowości
wykluczenia ze Spółdzielni przewidziany w art. 24 § 4 Prawa spółdzielczego. Jak-
kolwiek powodowie nie byli zawiadomieni o posiedzeniu Rady Nadzorczej i nie brali
w nim udziału to uczestniczyli w Walnym Zgromadzeniu, które zostało zapoznane z
ich pisemnymi wyjaśnieniami. Uchwała Walnego Zgromadzenia z dnia 1 lutego 1995
r. konwalidowała braki formalne, którymi dotknięta była uchwała Rady Nadzorczej z
dnia 6 grudnia 1995 r. Między powzięciem przez stronę pozwaną wiadomości o oko-
licznościach uzasadniających wykluczenie a decyzją Rady Nadzorczej nie upłynął
miesięczny termin wskazany w art. 193 § 3 Prawa spółdzielczego. Zasadne jest
roszczenie o zwrot wydatków na eksploatację samochodu w listopadzie 1995r - dla
4
Piotra T. w kwocie 115 zł i dla Marka G. - 109 zł. Zasadne jest także roszczenie po-
wodów o „wyrównanie” wynagrodzenia od 1 października 1995 r. do 6 grudnia 1995
r. według taryfikatora uchwalonego w dniu 15 września 1995 r. Wyrównanie to wy-
nosi dla Piotra T. 1755,26 zł a dla Marka G. 1581,01 zł. Marek G. nie otrzymał wy-
nagrodzenia za pracę wynoszącego za okres od 1 listopada do 6 grudnia 1995 r.
1815,36 zł. Bezzasadne jest natomiast roszczenie o ekwiwalent za nie wykorzystany
urlop wypoczynkowy za rok 1995 ze względu na sposób rozwiązania stosunku pracy,
za rok 1996 dlatego, że stosunek pracy powodów ustał przed 1 stycznia 1996 r.
Bezprzedmiotowe są roszczenia Piotra T. i Marka G. związane z wypowiedzeniem
umowy o pracę w dniu 20 listopada 1995 r. Wykluczenie ze Spółdzielni pociąga za
sobą skutki jakie przepisy prawa pracy wiążą z rozwiązaniem umowy o pracę bez
wypowiedzenia z winy pracownika (art. 193 § 4 Prawa spółdzielczego). Znaczy to, że
rozwiązanie spółdzielczego stosunku pracy z powodami nastąpiło w dniu 6 grudnia
1995 r. wskutek wykluczenia a nie wypowiedzenia dokonanego w dniu 20 listopada
1995 r.
Wyrok ten zaskarżyły obydwie strony. Pozwana Spółdzielnia podniosła zarzuty
niewyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy oraz błędnego ustalenia w
przedmiocie zapłaty kwot 1.870,26 zł i 1.690,01 zł. „ Taryfikator” na podstawie
którego powodowie domagali się wyrównania wynagrodzenia za pracę był nieważny.
Uchwalony został bez pozytywnej opinii ogólnego zebrania pracowników, a więc z
naruszeniem trybu określonego przepisami ustawy z dnia 20 stycznia 1984 r. o za-
sadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania (jednolity tekst: Dz. U. z
1990 r. Nr 69, poz. 407 ze zm.). Limit kilometrów przysługiwał powodom za okres od
1 do 20 listopada 1995 r. i za ten czas powinien być im zasądzony. Po 20 listopada
1995 r. zwolnieni byli z obowiązku świadczenia pracy. Poza tym ekwiwalent za uży-
wanie prywatnego samochodu dla celów służbowych płatny był wraz z wynagrodze-
niem w terminach miesięcznych, a zatem ewentualne odsetki należało liczyć od 1
grudnia 1995 r. Nieprawidłowe też było zasądzenie Markowi G. z tytułu wynagrodze-
nia za pracę kwoty brutto, albowiem Spółdzielnia musi od tej kwoty odprowadzić za-
liczkę na podatek dochodowy. Wskazując na powyższe strona pozwana wniosła o
zmianę wyroku i oddalenie powództwa lub o jego uchylenie i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania.
Powodowie podnosząc zarzut „niewyjaśnienia wszystkich okoliczności zwią-
zanych z ustaleniem stanu faktycznego mającego wpływ na orzeczenie” wnieśli o
5
zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa w całości lub o jego
uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Wywodzili, że „drugie
wypowiedzenie” umowy o pracę nastąpiło w okresie urlopu wypoczynkowego, co
powoduje jego nieskuteczność. Z faktu wykluczenia ze Spółdzielni nie wynika ani
wprost ani pośrednio „anulowanie” wypowiedzenia. Wynagrodzenie za pracę winno
być im zasądzone nie do 6 lecz do 10 grudnia 1995 r., bowiem w tym dniu otrzymali
uchwałę Rady Nadzorczej o wykluczeniu. Zarzut ciężkiego naruszenia podstawo-
wych obowiązków pracowniczych jest bezzasadny, gdyż pobranie zaliczki nastąpiło
na podstawie ważnie podjętej uchwały Zarządu. Ponadto, zdaniem Piotra T., odsetki
od kwoty „wyrównania” wynagrodzenia zostały zasądzone tylko na rzecz Marka G.
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyro-
kiem z dnia 14 października 1997 r. [...] zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że
zasądził na rzecz Piotra T. 1.755,26 zł a na rzecz Marka G. kwotę 1.581,01 zł z od-
setkami od dnia 7 listopada 1995 r. oraz odpowiednio na rzecz każdego z powodów
kwoty 270,96 zł i 196,24 zł z odsetkami od 11 grudnia 1995 r. w pozostałej części
powództwo oddalając, oddalił apelację obu stron w pozostałym zakresie znosząc
wzajemnie koszty postępowania.
Sąd podzielił stanowisko powodów, że przysługuje im prawo do wynagrodze-
nia do 10 grudnia 1995 r. Zgodnie bowiem z art. 24 § 3 Prawa spółdzielczego wyklu-
czenie członka ze spółdzielni staje się skuteczne dopiero z chwilą doręczenia człon-
kowi zawiadomienia o wykluczeniu wraz z uzasadnieniem. Z tego tytułu należało
zasądzić dodatkowo na rzecz Piotra T. 270, 96 zł oraz na rzecz Marka G. 196,24 zł z
ustawowymi odsetkami od 11 grudnia 1995 r. Pozostałe zarzuty skarżących są bez-
zasadne. Wykluczenie ze Spółdzielni jest w sferze zatrudnienia zrównane w skut-
kach z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.
Uchwała o wykluczeniu powodów podjęta została w okresie wypowiedzenia. Ustanie
zatrudnienia z dniem 10 grudnia 1995 r. było następstwem uchwały Rady Nadzorczej
z dnia 6 grudnia 1995 r. nie zaś uchwały tego organu z dnia 20 listopada 1995 r.
Zakazu wykluczenia ze Spółdzielni (rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia
na podstawie art. 52 KP) w okresie urlopu wypoczynkowego nie wprowadzają
przepisy ani Prawa spółdzielczego ani Kodeksu pracy.
Z apelacji strony pozwanej trafny jest zarzut, że odsetki za ekwiwalenty za
używanie prywatnego samochodu do celów służbowych powinny być zasądzone nie
od 7 listopada 1995 r., lecz od 1 grudnia 1995 r. gdyż wypłacane były powodom
6
miesięcznie „przy pensji”. Sąd nie naruszył prawa zasądzając na rzecz powodów
„wyrównania” wynagrodzeń za pracę według stawek obowiązujących od 1 paździer-
nika 1995 r. Taryfikator płacowy wraz z regulaminem premii motywacyjnej nie stano-
wiły zakładowego systemu wynagradzania w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia
1984 r. Zatwierdzając go uchwałą z 15 września 1995 r. Rada Nadzorcza przyznała
powodom jako członkom Zarządu nowe stawki wynagrodzenia zasadniczego od 1
października 1995 r. Nie jest także trafny zarzut co do błędnego zasądzenia Markowi
G. wynagrodzenia w kwocie brutto. Obliczanie i odprowadzanie zaliczki na podatek
dochodowy nie jest sprawą Sądu, lecz podatnika.
Sąd Apelacyjny zwrócił uwagę, że Sąd pierwszej instancji rozpoznał sprawę
również w zakresie żądania powoda Piotra T. uchylenia uchwały Walnego Zgroma-
dzenia z dnia 1 lutego 1996 r. mimo informacji, że postępowanie w tym przedmiocie
toczy się w Wydziale Cywilnym Sądu Wojewódzkiego [...]. W sprawie tej powód cof-
nął jednak pozew i postępowanie zostało umorzone. W kontekście art. 477
1
§ 1 KPC
rozpoznanie sprawy w zakresie wykraczającym poza żądanie pozwu nie naruszyło
obowiązujących przepisów. Nadto, Sąd rozpoznał sprawę w szerszym zakresie niż
wynikający z postanowień Sądu Rejonowego-Sądu Pracy dla Warszawy-Pragi z dnia
21 lutego 1996 r. w sprawach [...]. Sąd Rejonowy nieprawidłowo przekazał sprawę
do rozpoznania tylko w odniesieniu do roszczeń niemajątkowych zawieszając postę-
powanie w pozostałym zakresie. Skoro jednak Sąd pierwszej instancji rozstrzygnął o
żądaniach także w części w jakiej zawieszono postępowanie, należało uznać, że
przyjął sprawę do rozpoznania w całości.
Powyższy wyrok powodowie zaskarżyli kasacją i wskazując jako jej podstawy
naruszenie prawa materialnego „ przez niewłaściwą, błędną wykładnię oraz niewłaś-
ciwe zastosowanie art. 193 par. 1 i 2 prawa spółdzielczego” oraz uchybienie proce-
sowe „ jakim jest nienaliczenie odsetek powodowi Piotrowi T. od wynagrodzenia w
wysokości 1.876, 43 zł za okres od 06.12.95 do 27.04.97 oraz odsetek od odsetek
liczonych od 28.04.97 do dnia zapłaty”, wnieśli o uchylenie obu wyroków i przekaza-
nie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu. W uzasadnieniu
kasacji skarżący ponownie zakwestionowali poprawność kwalifikacji pobrania przez
Zarząd zaliczki jako ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowni-
czych. Wywodzili, że Kodeks pracy zezwala na pobieranie zaliczek skoro art. 87 § 1
pkt 3 dopuszcza ich potrącenie z wynagrodzenia za pracę. Zarząd zgodnie z art. 48
§ 2 Prawa spółdzielczego oraz § 57 pkt 1 i § 59 pkt 2 statutu podjął ważnie uchwałę
7
o pobraniu zaliczki na poczet zaległych i przyszłych wynagrodzeń w wysokości 20
tys. zł. Podjęcie takiej uchwały było uzasadnione powzięciem wiadomości o zamiarze
odwołania Zarządu. Pozwana nie chciała rozliczyć się z powodami z pobranej kwoty.
W dalszej części kasacji powodowie opisują animozje i spory między poszczególny-
mi organami Spółdzielni, intencje i troski każdego z tych organów o sprawy wspólne,
manipulacje formalno - techniczne przy podejmowaniu przez Walne Zgromadzenie
uchwały o ich wykluczeniu. Skarżący podnieśli po raz kolejny zarzut nierozpoznania
ich roszczeń wynikających z wypowiedzenia spółdzielczych umów o pracę w dniu 20
listopada 1995 r. Piotr T. twierdził nadto, że zasądzoną kwotę 1.876, 43 zł strona
pozwana wypłaciła mu 27 kwietnia 1997 r. Odsetki na ten dzień wyniosły 1.140,50 zł.
Od tej kwoty Sąd winien był zasądzić odsetki do dnia zapłaty. Nie czyniąc tego naru-
szył prawo. Ostatecznie roszczenia Piotra T. sięgają kwoty 4.017, 65 zł zaś Marka G.
- 2.701,61 zł.
W odpowiedzi na kasację strona pozwana wniosła o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 193 § 1 pkt 1 Prawa spółdzielczego wykluczenie członka ze
spółdzielni może nastąpić z przyczyn uzasadniających, według przepisów prawa
pracy, rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Katalog
przyczyn uzasadniających zastosowanie niezwłocznego trybu rozwiązania umowy o
pracę zawiera art. 52 KP. Według § 1 pkt 1 tego przepisu podstawę rozwiązania
stosunku pracy bez wypowiedzenia stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obo-
wiązków pracowniczych. Do podstawowych obowiązków pracowniczych stanowią-
cych element treści każdego stosunku pracy należą: dbałość o dobro zakładu pracy,
ochrona jego mienia i używanie tego mienia zgodnie z przeznaczeniem oraz przes-
trzeganie zasad współżycia społecznego ( art. 100 § 2 pkt 5 i 6 KP w brzmieniu
obowiązującym do dnia 2 czerwca 1996 r.). Od powodów jako członków władz Spół-
dzielni i osób zatrudnionych na stanowiskach kierowniczych należało oczekiwać
„kwalifikowanego” przestrzegania powyższych obowiązków. Pobranie pieniędzy na
zabezpieczenie swoich przyszłych wynagrodzeń, w trudnej sytuacji finansowej
Spółdzielni, co sami wielokrotnie podnosili we wszystkich stadiach postępowania, z
wykorzystaniem przy tym zajmowanych stanowisk i dodatkowo koneksji rodzinnych,
uzasadnia zarzut naruszenia opisanych obowiązków. Pobierając pieniądze powo-
8
dowie czynili to w przewidywaniu pozbawienia ich przez Radę Nadzorczą sprawo-
wanych funkcji. Działali zatem wyłącznie we własnym interesie. Działali przy tym w
sposób świadomy, przemyślany i zamierzony, co pozwala ich postępowanie, ze
względu na stopień winy, ocenić jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych.
Dla takiej kwalifikacji zachowań powodów nie ma znaczenia okoliczność, że pobranie
kwoty 20 tys. zł miało podstawę w uchwale Zarządu - organu Spółdzielni, skoro
organ ten tworzyli w przewadze sami powodowie. Prawo przewiduje wprawdzie
możliwość udzielania pracownikom zaliczek, także na poczet przyszłego wyna-
grodzenia za pracę, jednak określa tryb w jakim zaliczki takie mogą być udzielane.
Skoro właściwym statutowo organem do dokonywania czynności prawnych w zakre-
sie stosunku pracy z członkami Zarządu była Rada Nadzorcza - jej zgodę należało
uzyskać na wypłacenie sobie zaliczek. Tymczasem wiadomość o pobraniu przez
powodów pieniędzy organ ten uzyskał dopiero w dniu 29 listopada 1995 r., po
uprzednim stwierdzeniu niedoboru w kasie.
Zarzut nierozpoznania przez Sądy roszczeń związanych z wypowiedzeniem
powodom spółdzielczych umów o pracę uchwałą Rady Nadzorczej z dnia 20 listopa-
da 1995 r. jest oczywiście bezzasadny. Po dokonaniu wypowiedzenia Rada Nadzor-
cza podjęła uchwałę o wykluczeniu powodów ze Spółdzielni. Wskutek wykluczenia
ze spółdzielni ustaje członkostwo, czego konsekwencją w stosunkach zatrudnienia
jest wygaśnięcie spółdzielczej umowy o pracę (art. 186 § 1 Prawa spółdzielczego).
Jeżeli zatem stosunek pracy powodów zakończył się w dniu 10 grudnia 1995 r. (data
doręczenia uchwały Rady Nadzorczej o wykluczeniu ze Spółdzielni), to wszelkie
roszczenia wynikające z uchwały tego organu z dnia 20 listopada 1995 r. o wypo-
wiedzeniu umów o pracę stały się bezprzedmiotowe. Ich rozpoznanie byłoby ko-
nieczne tylko przy ustaleniu nieważności uchwały z dnia 6 grudnia 1995 r.
Nietrafny jest zarzut nieprawidłowego zastosowania przez Sąd drugiej instan-
cji przepisów o odsetkach. Wprawdzie skarżący nie wskazują, którym przepisom w
tym zakresie Sąd uchybił, ale z opisu owego rzekomego uchybienia można wnosić,
że zarzut nie dotyczy naruszenia przepisów o postępowaniu, wbrew sformułowaniu
podstawy kasacyjnej, lecz prawa materialnego, a to art. 482 KC. Zgodnie z tym
przepisem odsetek od zaległych odsetek można żądać dopiero od chwili wytoczenia
o nie powództwa. Żądanie tej treści powodowie zgłosili w kasacji. Trudno przeto po-
dzielić stanowisko skarżących, iż Sąd drugiej instancji powinien je był rozpoznać i o
nich orzec zaskarżonym wyrokiem.
9
Mając powyższe na względzie Sąd Najwyższy, stosownie do art. 393
12
KPC,
orzekł jak w sentencji.
========================================