Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 29 lipca 1998 r.
II UKN 153/98
Warunkiem kontynuacji wypłaty zasiłku pielęgnacyjnego dla dziecka,
które ukończyło 16 lat, jest dalsza potrzeba stałej opieki polegającej na pielęg-
nacji lub na systematycznym współdziałaniu w postępowaniu leczniczym i re-
habilitacyjnym ze strony innej osoby, stwierdzona orzeczeniem komisji do
spraw inwalidztwa i zatrudnienia (art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 1 grudnia 1994 r.
o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych, jednolity tekst:
Dz.U. z 1998 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.).
Przewodniczący SSN: Maria Mańkowska, Sędziowie SN: Barbara Wagner
(sprawozdawca), Andrzej Wasilewski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 1998 r. sprawy z wniosku Te-
resy K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w R. o zasiłek
pielęgnacyjny, na skutek kasacji wnioskodawczyni od wyroku Sądu Apelacyjnego-
Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 18 listopada 1997 r. [...]
o d d a l i ł k a s a c j ę.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyro-
kiem z dnia 22 września 1997 r. [...], oddalił odwołanie Teresy K. od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w B. odmawiającej przyznania zasiłku pielęgna-
cyjnego na urodzonego 11 października 1980 r. syna - Emila. Podstawę faktyczną
rozstrzygnięcia stanowiło ustalenie, że Emil K., u którego rozpoznano zespół złego
wchłaniania i któremu do ukończenia 16 roku przysługiwał z tego tytułu zasiłek pie-
lęgnacyjny, nie jest inwalidą i nie wymaga stałej opieki polegającej na pielęgnacji lub
systematycznym współdziałaniu w postępowaniu leczniczym i rehabilitacyjnym. Nie
zostały zatem spełnione warunki do przyznania wnioskowanego świadczenia, okreś-
2
lone w art. 14 ustawy z dnia 1 grudnia 1994 r. o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyj-
nych (Dz.U. z 1995 r. Nr 4, poz. 17), powoływanej dalej jako „ustawa zasiłkowa”.
Wnioskodawczyni zaskarżyła ten wyrok apelacją zarzucając, że syn od uro-
dzenia przebywa na bardzo kosztownej diecie bezglutenowej i po wstrzymaniu zasił-
ku pielęgnacyjnego nie wystarcza jej środków na utrzymanie dziecka.
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyro-
kiem z dnia 18 listopada 1997 r. [...] oddalił apelację. Sąd wywiódł, że wysokie koszty
diety bezglutenowej nie są przesłanką nabycia (lub zachowania) prawa do zasiłku
pielęgnacyjnego. Prawo do tego świadczenia uwarunkowane jest takim stanem
zdrowia dziecka, z którego wynika konieczność stałej nad nim opieki ze strony osoby
trzeciej. Przy stosowaniu diety pokarmowej Emil K. jest całkowicie sprawny.
Teresa K. zaskarżyła ten wyrok kasacją i wskazując jako jej podstawę naru-
szenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 14 ust. 3 ustawy
zasiłkowej wniosła o jego zmianę i uwzględnienie wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest ściśle prawnym środkiem zaskarżenia, o ograniczonym zakresie
podmiotowym, przedmiotowym i czasowym. Sąd Najwyższy, zgodnie z art. 393
11
KPC, jest związany jej podstawami. Skarżąca nie zarzuca wyrokującemu Sądowi
uchybień proceduralnych. W takim przypadku ustalenia stanowiące faktyczną pods-
tawę rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku muszą być uznane za nie-
wadliwe. Kontroli kasacyjnej podlega w związku z tym jedynie prawidłowość kwalifi-
kacji i oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej zasiłek pielęgnacyjny przysłu-
guje dziecku w wieku powyżej 16 lat, jeżeli jest inwalidą II grupy, a inwalidztwo to
powstało w wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego. Sąd ustalił, że Emil K. uro-
dzony 11 października 1980 r. nie jest inwalidą II grupy. Powołany przepis nie może
więc stanowić podstawy prawnej przyznania mu wnioskowanego świadczenia.
Według art. 14 ust. 4 ustawy zasiłkowej zasiłek przysługujący dziecku w wieku
do 16 lat wypłaca się po osiągnięciu tego wieku do czasu ukończenia nauki w szkole,
w przypadku stwierdzenia przez komisję do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, że
nadal odpowiada ono warunkom określonym w ust. 3 pkt 1, tj. wówczas, gdy ze
względu na stan zdrowia wymaga ze strony innej osoby stałej opieki polegającej na
3
pielęgnacji lub na systematycznym współdziałaniu w postępowaniu leczniczym i re-
habilitacyjnym. Sąd ustalił, że syn wnioskodawczyni - uczeń III klasy Technikum Sa-
mochodowego - nie wymaga opieki tego rodzaju. Zatem i art. 14 ust. 4 ustawy z dnia
1 grudnia 1994 r. nie może być podstawą prawną dla przyznania Emilowi K. zasiłku
pielęgnacyjnego.
W tej sytuacji zarzut naruszenia prawa materialnego przez Sąd wyrokujący w
sprawie w drugiej instancji jest bezzasadny.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy, stosownie do art. 393
12
KPC, orzekł
jak w sentencji.
========================================