Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 7 października 1998 r.
II UKN 248/98
Dopuszczenie przez sąd drugiej instancji z urzędu dowodu z dodatkowej
opinii, która okazała się zgodna z opiniami biegłych, wydanymi w postępowa-
niu przed sądem pierwszej instancji, czyni bezpodstawnym zarzut kasacji na-
ruszenia art. 232 KPC.
Przewodniczący SSN: Teresa Romer (sprawozdawca), Sędziowie: SA Beata
Gudowska, SN Stefania Szymańska
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu dniu 7 października 1998 r. sprawy z wniosku
Józefa K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w W. o rentę
inwalidzką wypadkową, na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyj-
nego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 1998
r. [...]
o d d a l i ł k a s a c j ę.
U z a s a d n i e n i e
Pełnomocnik Józefa K. wniósł kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 21 stycznia 1998 r., którym
Sąd ten oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 1 lipca 1997 r.
Tym wyrokiem Sąd Wojewódzki oddalił odwołanie Józefa K. od decyzji Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w W. z dnia 22 października 1996 r., którą
wstrzymano wnioskodawcy dalszą wypłatę renty inwalidzkiej z tytułu wypadku przy
pracy - wobec braku inwalidztwa.
W kasacji pełnomocnik wnioskodawcy zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naru-
szenie art. 232 KPC polegające na niedopuszczeniu z urzędu dowodu z obserwacji
wnioskodawcy na oddziale neurochirurgicznym oraz z opinii biegłego lekarza psy-
2
chiatry oraz naruszenie art. 233 § 1 KPC przez nierozważenie sprzeczności polega-
jącej na stwierdzeniu u wnioskodawcy w 1992 r. 25% trwałego uszczerbku na zdro-
wiu z powodu następstw wypadku, a twierdzeniami biegłych o braku związku inwa-
lidztwa wnioskodawcy z doznanym podczas wypadku urazem. W kasacji został także
przytoczony zarzut naruszenia art. 18 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świad-
czeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z
1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm.). Naruszenie tego przepisu pełnomocnik wniosko-
dawcy uzasadnił przyjęciem przez Sąd, że pomimo stwierdzonego w 1992 r.
uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy nie przysługuje mu renta inwalidzka z tytułu
niezdolności do pracy. Pełnomocnik wnioskodawcy w związku z zarzutami zawartymi
w kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:
W ustalonym przez Sąd Apelacyjny stanie faktycznym sprawy oraz na pods-
tawie wniosków wyprowadzonych przez ten Sąd z dokonanych ustaleń nie można
podzielić zarzutów przytoczonych w kasacji co do naruszenia przez Sąd drugiej ins-
tancji art. 232 i 233 § 1 KPC.
Podstawą kasacji zgodnie z art. 393
1
pkt 2 KPC może być tylko takie naru-
szenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W kasacji
nie wykazano, aby zarzucane naruszenie przepisów postępowania mogło mieć
istotny wpływ na wynik sprawy.
Nie można podzielić wywodów kasacji podważających słuszność dokonanych,
na podstawie opinii biegłych ustaleń o braku u wnioskodawcy częściowej niezdolno-
ści do pracy (inwalidztwo III grupy), poprzez użycie argumentu, że u wnioskodawcy w
1992 r. stwierdzono 25% uszczerbek zdrowia w następstwie wypadku przy pracy z
dnia 6 marca 1991 r.
Kryteria ustalania uszczerbku na zdrowiu i kryteria ustalania niezdolności do
pracy są odmienne. Oceny uszczerbku na zdrowiu dokonuje się bez odniesienia do
zdolności do pracy. Bardzo wysoki procent uszczerbku (np. w wyniku zeszpecenia)
może w ogóle nie mieć wpływu na zdolność do wykonywania zatrudnienia. Dlatego
też nie ma podstaw do zarzucenia Sądowi drugiej instancji przekroczenia granic
swobodnej oceny dowodów. Sąd Wojewódzki rozpatrując odwołanie wnioskodawcy
zasięgnął opinii biegłych lekarzy sądowych neurologa i chirurga-ortopedy, którzy po
3
przeprowadzeniu badania wnioskodawcy, zapoznaniu się z jego dokumentacją le-
karską, uznali, że nie jest on inwalidą w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 6
marca 1991 r.
Biegli uzasadnili swoje stanowisko w sposób bardzo szczegółowy. Zwrócili
uwagę na to, że zmiany zwyrodnieniowe, przeciążeniowe i zwężenie jednego z krę-
gów ujawniono w wyniku badań szpitalnych już w dniu wypadku, który polegał na
nadmiernym wysiłku przy dźwiganiu ciężaru. Biegli na podstawie wyników tych badań
doszli do wniosku, że zmiany w kręgosłupie występowały u wnioskodawcy wcześniej,
przed zdarzeniem z 6 marca 1991 r. Stwierdzone przez biegłych zmiany w
kręgosłupie, nie powodują obniżenia zdolności do zarobkowania w stopniu powo-
dującym inwalidztwo w związku z wypadkiem przy pracy.
Sąd Apelacyjny w toku postępowania zwrócił się do prof. dr hab. Andrzeja B. z
Kliniki Neurologicznej Akademii Medycznej w W. o wydanie opinii w przedmiocie
inwalidztwa wnioskodawcy. W bardzo szczegółowej tezie dowodowej [...] Sąd wska-
zał temu biegłemu m.in. dokumenty z przebiegu leczenia wnioskodawcy i dotychcza-
sowe opinie biegłych celem zapoznania się z nimi i uwzględnienia ich przy udzielaniu
odpowiedzi na pytania Sądu dotyczące inwalidztwa, jego przyczyny z uwzględ-
nieniem ewentualnego pogorszenia się stanu zdrowia w wyniku wypadku oraz okreś-
lenia, czy w stosunku do poprzednio rozpoznanego stanu zdrowia nastąpiła poprawa
i na czym ona polega. Prof. dr hab. Andrzej B., po zapoznaniu się ze wskazanymi
przez Sąd Apelacyjny dokumentami z przebiegu leczenia oraz z opiniami biegłych
doszedł do analogicznych wniosków jak uczynili to biegli w toku postępowania przed
Sądem pierwszej instancji. W ocenie prof. Andrzeja B. poprawa w stanie zdrowia
wnioskodawcy, w wyniku której nie jest on częściowo niezdolnym do pracy, wyraża
się w ustąpieniu objawów bólowych, utrzymanej sprawności chodu i miernym
ograniczeniu ruchomości kręgosłupa.
W tych okolicznościach sprawy zarzut naruszenia przez Sąd Apelacyjny art.
232 KPC jest bezpodstawny. Przepis ten w zdaniu drugim stanowi, że sąd może do-
puścić dowód nie wskazany przez strony. Sąd Apelacyjny w tym właśnie trybie do-
puścił dowód z opinii prof. B. Z protokołu rozprawy apelacyjnej wynika, że postano-
wienie o przeprowadzeniu tego dowodu zapadło z urzędu.
Skoro uzupełnione w trybie art. 232 KPC postępowanie dowodowe potwier-
dziło brak inwalidztwa spowodowanego wypadkiem - Sądowi Apelacyjnemu nie
4
można także zarzucić naruszenia art. 233 § KPC, albowiem ocena materiału dowo-
dowego dokonana przez ten Sąd jest całkowicie zgodna z treścią tego materiału.
Na temat bezpodstawności zarzutu kasacji co do naruszenia art. 233 § 1 KPC
przez Sąd Apelacyjny, ze względu na stwierdzenie u wnioskodawcy trwałego
uszczerbku na zdrowiu w następstwie wypadku, wypowiedział się Sąd Najwyższy w
początkowej części uzasadnienia.
Skoro ze stanu faktycznego sprawy, ustalonego na podstawie bezbłędnie ze-
branego i ocenionego przez Sąd materiału dowodowego wynika, że wnioskodawca
nie jest częściowo niezdolnym do pracy w następstwie wypadku przy pracy z dnia 6
marca 1991 r., bezpodstawny jest zarzut kasacji naruszenia przez Sąd Apelacyjny
art. 18 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy
pracy i chorób zawodowych.
Kierując się powyższymi względami Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================