Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 20 października 1998 r.
I PKN 370/98
Do odwołania pracownika ze stanowiska w trybie art. 70 § 3 KP z przy-
czyn wskazanych w art. 52 lub 53 KP stosuje się przepisy o rozwiązaniu
umowy o pracę bez wypowiedzenia, niezależnie od tego czy przyczyny te
rzeczywiście istniały.
Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Adam Józefowicz, Andrzej Kijowski.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 20 października 1998 r. sprawy z po-
wództwa Zdzisława K. przeciwko [...] Zakładom Wyrobów Papierowych Spółce Ak-
cyjnej o ekwiwalent za urlop, odprawę, nagrodę z zysku, wynagrodzenie za okres
wypowiedzenia, wyrównanie zasiłku chorobowego, na skutek kasacji powoda od wy-
roku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z
dnia 30 grudnia 1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
W imieniu powoda Zdzisława K. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z dnia 30
grudnia 1997 r. [...], którym Sąd ten oddalił jego apelację od wyroku Sądu Rejono-
wego dla Wrocławia-Śródmieście - Sądu Pracy z dnia 3 czerwca 1997 r. [...].
Powód Zdzisław K. domagał się od [...] Zakładów Wyrobów Papierniczych SA
w W. zasądzenia świadczeń z tytułu: 1. trzymiesięcznego wynagrodzenia w kwocie
5.675,91 zł z odsetkami od wymagalności poszczególnych roszczeń; 2. nagrody z
zysku za okres od stycznia do maja 1994 r. w kwocie 864,62 zł; 3. odsetek od kwoty:
10.641,08 zł od 14 maja 1994 r., 3.616,48 zł od 3 kwietnia 1995 r. i od kwoty
3.815,48 zł od 3 kwietnia 1995 r. do dnia zapłaty. Nadto dochodził zasądzenia do-
2
datkowej kwoty 710,74 zł tytułem opóźnienia w wypłacie sześciomiesięcznej odpra-
wy.
Sąd Pracy zasądził od strony pozwanej na jego rzecz kwotę 864,62 zł (wraz z
odsetkami) tytułem nagrody z zysku za okres od stycznia do maja 1994 r. oraz od-
setki za zwłokę w wypłacie: sześciomiesięcznej odprawy, ekwiwalentu za urlop wy-
poczynkowy za 1994 r. i 1995 r., jak również odsetki należne od kwot, o które winien
być zwiększony zasiłek chorobowy. W pozostałym zakresie powództwo oddalił.
Rozstrzygnięcie Sąd Pracy oparł na następujących ustaleniach faktycznych. Powód
zatrudniony był u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę od 16 września
1982 r., początkowo jako zastępca dyrektora do spraw ekonomicznych, a od 21 lis-
topada 1990 r. jako dyrektor powołany uchwałą Rady Pracowniczej. Stosunek pracy
został rozwiązany na podstawie art. 52 KP.
Uchwałą Rady Pracowniczej strony pozwanej (z dnia 30 marca 1994 r. [...]) z
dniem 30 marca 1994 r. zawieszono powoda w czynnościach dyrektora na postawie
art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych
(jednolity tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 18, poz. 80 ze zm.). Kolejną uchwałą tejże Rady z
dnia 13 maja 1994 r. [...] odwołano powoda z dniem jej podjęcia ze stanowiska dy-
rektora na podstawie art. 37 ust. 1 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych, zaś
uchwałą [...] z dnia 30 maja 1994 r. rozwiązano z nim umowę o pracę bez wypowie-
dzenia z jego winy z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych.
Przez 270 dni, a to w okresie od dnia 10 maja 1994 r. do 2 lutego 1995 r., powód
korzystał ze zwolnienia lekarskiego od pracy.
Sąd Pracy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 6 września 1995 r. [...], uznając za
niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę z powodem w trybie art. 52 KP, za-
sądził odszkodowanie od strony pozwanej na rzecz powoda w kwocie 5.320,50 zł,
stanowiące równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia powoda. Wynagrodzenie
to od lutego do kwietnia 1994 r. wynosiło 1.773,50 zł miesięcznie. U strony pozwanej
obowiązuje regulamin tworzenia i podziału funduszu nagród z zysku. Powodowi
takiej nagrody za okres od stycznia do maja 1994 r. nie wypłacono, uznając, iż utracił
on prawo do nagrody ze względu na rozwiązanie z nim umowy o pracę na podstawie
art. 52 KP, tj. z jego winy. W dniu 27 lutego 1996 r. strona pozwana wystawiła
powodowi świadectwo pracy, z którego wynikało, iż stosunek pracy został z nim
rozwiązany na podstawie art. 70 § 3 KP w związku z art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP, ponie-
waż został odwołany ze stanowiska w związku z upływem pobierania zasiłku cho-
3
robowego. Stwierdzenie takie zostało umieszczone również w świadectwie pracy,
wystawionym w dniu 19 marca 1996 r.
Strona pozwana przelała na konto powoda w dniu 3 kwietnia 1996 r. kwoty: 1.
2.857,16 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy; 2. 8.406,45 zł tytułem od-
prawy, a w dniu 15 kwietnia 1996 r. kwotę 3.014,23 zł tytułem 25% wyrównania za-
siłku chorobowego. Kwoty te zostały wypłacone powodowi po odliczeniu podatku.
Uwzględniając powyższe ustalenia Sąd Pracy uznał żądanie powoda za
słuszne co do zasady. Na skutek rozwiązania z powodem umowy o pracę z powodu
odwołania go ze stanowiska dyrektora na podstawie art. 70 § 3 KP w związku z art.
53 § 1 pkt 1 lit. b KP, nie utracił on prawa do nagrody z zysku. Sąd Pracy wskazał
również, iż taki sposób rozwiązania umowy o pracę widnieje w świadectwie pracy,
które powód otrzymał i nie zgłaszał zastrzeżeń co do jego treści. Ponadto Sąd Pracy
podkreślił, iż powodowi należą się odsetki ustawowe za zwłokę w wypłacie
ekwiwalentu za urlop, odprawy oraz wyrównania zasiłku chorobowego, albowiem
kwoty z tych tytułów strona pozwana przelała na konto powoda odpowiednio w
dniach 3 kwietnia i 15 kwietnia 1996 r. Wobec cofnięcia pozwu i zrzeczenia się rosz-
czenia przez powoda w części dotyczącej zasądzenia odsetek od różnicy między
kwotami brutto a netto wypłaconego powodowi zasiłku chorobowego Sąd Pracy
umorzył postępowanie w oparciu o art. 355 § 1 KPC w związku z art. 203 § 1 KPC.
Rozpoznając apelację powoda, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w
szczególności stwierdził, że Sąd pierwszej instancji przeprowadził bardzo szerokie
postępowanie dowodowe, poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne zgodne z zebra-
nym materiałem dowodowym. W konsekwencji wydał wyrok odpowiadający prawu i
uzasadnił go zgodnie z wymogami art. 328 KPC. Ocena zebranego materiału dowo-
dowego jest spójna, logiczna i nie przekracza granic zakreślonych przez art. 233
KPC. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych podzielił w całej rozciągłości wywody i
motywy zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Bezsporne jest w sprawie, że
prawomocnym wyrokiem z dnia 6 września 1995 r. [...] Sądu Rejonowego dla Wro-
cławia-Śródmieścia-Sądu Pracy zasądzone zostało odszkodowanie na zasadach
określonych w art. 56 KP i 58 KP (przy uwzględnieniu art. 60 KP), bowiem strona
pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem
przepisów o rozwiązaniu umów o pracę w trybie art. 52 § 1 KP. Z ustaleń faktycznych
poczynionych przez Sąd Pracy w niniejszej sprawie wynika, iż po uprawomocnieniu
4
się wyroku z 6 września 1995 r. (zasądzającego na rzecz powoda odszkodowanie)
strona pozwana wydała powodowi świadectwo pracy, z którego jednoznacznie
wynikało, iż stosunek pracy został z nim rozwiązany na skutek odwołania ze
stanowiska w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP, bowiem był on niezdolny do pracy z
powodu choroby trwającej dłużej niż okres pobierania zasiłku chorobowego, tj. 270
dni. Powód otrzymał to świadectwo, nie zgłaszał jednak żadnych zastrzeżeń do jego
treści mimo pouczenia go o możliwości i sposobie sprostowania świadectwa pracy.
Wprawdzie pisemnego odwołania ze stanowiska na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b
KP powód nie otrzymał, „jednakże nie skorzystał z uprawnienia jakie przysługiwało
mu, tj. odwołania w przypadku uznania rozwiązania stosunku pracy niezgodnie z
przepisami. Należy zatem uznać, iż powód na wskazany sposób ustania stosunku
pracy wyraził zgodę”. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wywiódł ponadto, że
zgodnie z treścią art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP pracodawca może (a więc zależy to tylko
od woli pracodawcy) umowę o pracę bez wypowiedzenia rozwiązać, jeżeli niezdol-
ność pracownika wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego ty-
tułu wynagrodzenia i zasiłku (gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy
co najmniej 6 miesięcy). Brak podstaw do rozwiązania z powodem umowy o pracę w
trybie art. 52 KP - jak to stwierdził Sąd Pracy w uzasadnieniu wyroku z dnia 6 wrześ-
nia 1995 r. - „nie oznacza, iż rozwiązanie umowy o pracę musiało nastąpić za wypo-
wiedzeniem”. Pozwany bowiem korzystał do dnia 2 lutego 1995 r. przez 270 dni ze
zwolnienia lekarskiego, co dało stronie pozwanej możliwość skorzystania z art. 53 §
1 pkt 1 lit. b KP i rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Zgodnie zaś z
treścią art. 70 KP pracownik zatrudniony na podstawie powołania może być w
każdym czasie odwołany ze stanowiska, przy czym odwołanie jest równoznaczne z
rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, jeżeli nastąpiło z przyczyn, o któ-
rych mowa w art. 52 lub 53 KP. Prawidłowo więc Sąd pierwszej instancji uznał, iż w
zaistniałym stanie faktycznym strona pozwana mogła rozwiązać z powodem umowę
o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 70 § 3 w związku z art. 53 § 1 pkt 1 lit.
b KP uznając, iż data ustania stosunku pracy był dzień 2 lutego 1995 r., gdyż w tym
dniu upłynął 270 dzień zwolnienia lekarskiego.
W kasacji postawione zostały zarzuty naruszenia: 1. przepisu art. 53 § 1 pkt 1
lit. b KP w związku z art. 70 § 3 i art. 72 § 1 KP „przez przyjęcie, że z powodem roz-
wiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu upływu okresu zasiłkowego”,
5
2. przepisów „art. 56-62 KC w związku z art. 53 § 1 pkt b KP i w związku z art. 244
KPC przez przyjęcie, że wpisanie w świadectwie pracy art. 53 § 1 pkt b KP jako spo-
sobu rozwiązania umowy jest skutecznym oświadczeniem woli”, 3. art. 481 § 1 KC w
związku z art. 300 KP „przez przyjęcie, że pozwany nie opóźnił się z zapłatą sześ-
ciomiesięcznej odprawy i ekwiwalentu za urlop” oraz 4. zarzut „naruszenia przepisów
procedury przez przyjęcie za podstawę do wyliczenia należnych kwot niższej niż zos-
tała przyznana przez pozwanego w jego piśmie procesowym z dnia 24 kwietnia 1997
r. oraz która wynika z treści świadectwa pracy”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja nie zasługuje na uwzględnienie, jakkolwiek uzasadnienie zaskarżo-
nego wyroku nie jest w pełni prawidłowe. W istocie przyjęto w nim bowiem ten spo-
sób rozumowania, który przedstawiony został w kasacji - i który jest błędny - a doty-
czy wykładni art. 70 KP. W uzasadnieniu kasacji pisze się, że skutkiem wyroku za-
sądzającego odszkodowanie na rzecz powoda było jego „skuteczne odwołanie z
funkcji dyrektora”. „Odwołanie pracownika powołanego jest równoznaczne z wypo-
wiedzeniem mu umowy o pracę (art. 70 § 2 KP przed 2 czerwca 1996 r.). Odwołanie
powoda nastąpiło w okresie jego usprawiedliwionej nieobecności, tj. w czasie, gdy
przebywał od dnia 10 maja 1994 r. na zwolnieniu lekarskim. Po myśli art. 72 § 1 KP
bieg okresu wypowiedzenia rozpoczyna się po upływie okresu nieobecności. A po-
nieważ powód, co jest bezsporne, przebywał na zwolnieniu 270 dni, to od dnia 3 lu-
tego 1995 r. rozpoczyna się bieg okresu wypowiedzenia”. W myśl art. 70 § 3 KP od-
wołanie jest równoznaczne z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, je-
żeli nastąpiło z przyczyn, o których mowa w art. 52 lub 53 KP. W przepisie tym idzie
o przyczyny, które stanowiły motyw dokonanego odwołania ze stanowiska, bez
względu na to, czy w następstwie ich weryfikacji przez sąd zostaje ustalone, czy w
rzeczywistości miały one miejsce. Tak jak brak przyczyn z art. 52 lub 53 KP przy
rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia nie powoduje, że czynność ta staje
się nieważna ani też nie „przekształca się” w wypowiedzenie umowy o pracę, tak i w
przypadku odwołania dokonanego na podstawie (z powołaniem się) art. 52 lub 53 KP
nie można przyjmować, iż nie jest ono równoznaczne z rozwiązaniem umowy o
pracę bez wypowiedzenia i nie powoduje skutku w postaci natychmiastowego roz-
6
wiązania stosunku pracy czy też, że staje się ono równoznaczne z wypowiedzeniem
umowy o pracę. Do odwołania dokonanego z przyczyn, o których mowa w art. 52 lub
53 KP, stosuje się przepisy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, z któ-
rych wynika, iż skuteczność tej czynności nie zależy od tego, czy wskazana przez
pracodawcę przyczyna w rzeczywistości miała miejsce. Inne - przyjęte w zaskarżo-
nym wyroku oraz w uzasadnieniu kasacji - podejście do tej kwestii prowadzi do ko-
rzystniejszego w pewnym zakresie ukształtowania sytuacji prawnej pracownika za-
trudnianego na podstawie powołania, niż pracownika, który zawarł umowę o pracę, a
przecież celem regulacji z art. 68-72 KP jest zasadniczo wyłączenie stabilizacji za-
trudnienia osób powoływanych na stanowiska, a więc potraktowanie ich w tym za-
kresie w sposób dla nich mniej korzystny. W razie wadliwego rozwiązania stosunku
pracy z osobą powołaną na podstawie art. 52 lub 53 KP przysługuje jej odszkodowa-
nie (w sposób niewątpliwy, choć pośredni wynika to z art. 69 pkt 2 lit. b KP). Oznacza
to tym samym, iż ustawodawca zakłada, że odwołanie, które jest równoznaczne z
rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, może być wadliwe, przy czym
wadliwość ta może także polegać na tym, iż brak jest w istocie przyczyn z art. 52 lub
53 KP. Tak też kwestia ta została rozstrzygnięta przez Sąd Pracy w wyroku z 6
września 1995 r., co tym samym oznacza, iż Sąd ten uznał, że odwołanie powoda
było równoznaczne z rozwiązaniem z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Gdyby bowiem Sąd ten przyjął, że odwołanie powoda było równoznaczne z wypo-
wiedzeniem mu umowy o pracę - jak chce tego kasacja - to jego żądania w tym za-
kresie powinny zostać oddalone, gdyż do pracowników powoływanych nie mają zas-
tosowania przepisy regulujące rozpatrywanie sporów ze stosunku pracy w części
dotyczącej orzekania o odszkodowaniu przewidzianym w razie wypowiedzenia
umowy o pracę (a także o bezskuteczności wypowiedzeń oraz o przywróceniu do
pracy - art. 69 KP). Z wyroku Sądu Pracy z 6 września 1995 r. - którego prawomoc-
ność nie jest przez nikogo kwestionowana - orzekającego o odszkodowaniu na rzecz
powoda wypływa wniosek, iż zawiera on w sobie równocześnie stwierdzenie, że w
następstwie odwołania powoda ze stanowiska doszło do niezwłocznego rozwiązania
jego stosunku pracy, w przeciwnym razie zasądzenie odszkodowania za wadliwe
rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwią-
zywaniu umów o pracę w tym trybie (a więc także gdy w konkretnym przypadku brak
jest przyczyny wskazanej w art. 52 lub 53 KP) byłoby bezpodstawne. Warunkiem
zasądzenia roszczeń jest w tym przypadku „rozwiązanie” umowy o pracę, do którego
7
dochodzi także w przypadku braku przyczyny wskazanej w art. 52 lub 53 KP. O roz-
wiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia czy o wypowiedzeniu umowy o pracę
zawartej na czas nie określony można mówić, jeżeli następują z przyczyn wskaza-
nych przez ustawę, ale to nie znaczy, iż brak tych przyczyn przekreśla istnienie tych
czynności oraz skutku, który wywołują (rozwiązania stosunku pracy). O ich istnieniu
decyduje wola pracodawcy, który uważa, iż wymagane przyczyny istnieją, a nie
„obiektywne” występowanie przyczyn. Brak wymaganych przyczyn oznacza jedynie,
że dokonana czynność prawna jest wadliwa; rozwiązanie umowy o pracę bez wypo-
wiedzenia jest sprzeczne z przepisami o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypo-
wiedzenia (art. 56 § 1 KP), a wypowiedzenie umowy o pracę jest „nieuzasadnione”
(art. 45 § 1 KP). Tak też należy pojmować występujący w art. 70 § 3 KP zwrot „jeżeli
odwołanie nastąpiło z przyczyn, o których mowa w art. 52 lub 53”. W myśl art. 8 ust.
1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pra-
cownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz.U. z 1990 r. Nr 4, poz. 19 ze zm.) pracownikowi, z którym został
rozwiązany stosunek pracy z przyczyn, o których mowa w art. 1, przysługuje od-
prawa pieniężna. Odprawa ta przysługuje przy tym także wtedy, gdy przyczyna wy-
mieniona w tym przepisie wprawdzie nie wystąpiła, ale zakład pracy rozwiązał sto-
sunek pracy powołując się na nią, czy też pozostając w błędnym przeświadczeniu, iż
ona istnieje. Pogląd ten potwierdza ogólniejszą tezę, że w przepisach regulujących
problematykę rozwiązywania stosunków pracy pod pojęciem „odwołania (wypowie-
dzenia, rozwiązania bez wypowiedzenia) następującego z określonych przyczyn”
ustawodawca pojmuje przyczyny, którymi kieruje się strona (artykułując je w jakiś
sposób), dokonując czynności prawnej, nawet jeżeli - zwłaszcza skutkiem błędnej
oceny co do ich wystąpienia czy kwalifikacji przez stronę - w istocie brak ich w kon-
kretnym przypadku. Pracownikom powoływanym na stanowisko nie przysługują rosz-
czenia „restytucyjne” (o uznanie bezskuteczności wypowiedzenia, o przywrócenie do
pracy), natomiast w razie wadliwego rozwiązania stosunku pracy na podstawie art.
70 § 3 KP służy im odszkodowanie za „utracony” okres wypowiedzenia (w myśl art.
58 odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedze-
nia), stąd też domaganie się - jak czyni to powód - dodatkowo wynagrodzenia za
okres („utracony”) wypowiedzenia jest nieuzasadnione także z celowościowego i
funkcjonalnego punktu widzenia.
8
Rozwiązanie stosunku pracy z powodem - co wynika z art. 70 § 1 KP i znala-
zło potwierdzenie w wyroku Sądu Pracy zasądzającym na jego rzecz odszkodowanie
(Sąd ten bowiem uznał, że rozwiązano z nim stosunek pracy z naruszeniem przepi-
sów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, w przeciwnym razie nie mógłby
zasądzić odszkodowania na podstawie art. 58 w związku z art. 56 § 1 KP) - nastąpiło
z chwilą odwołania go ze stanowiska, które było równoznaczne z rozwiązaniem
umowy o pracę bez wypowiedzenia, a to oznacza, iż chybiony jest zarzut kasacji, że
doszło do naruszenia art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP (w uzasadnieniu zaskarżonego wyro-
ku błędnie powoływanego jako „art. 53 § 1 pkt 6”, a w kasacji jako „art. 53 § 1 pkt b
KP”) w związku z art. 70 § 3 KP i art. 72 § 1 KP. Wbrew mylnym twierdzeniom uza-
sadnienia zaskarżonego wyroku stosunek pracy powoda nie rozwiązał się na pods-
tawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP, gdyż został wcześniej rozwiązany w wyniku wadliwe-
go odwołania go ze stanowiska. Z ustaleń Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
nie wynika zaś, że po wydaniu wyroku przez Sąd Pracy w dniu 6 września 1995 r.
strony zawarły jakiś nowy stosunek pracy. Nie twierdzi tego także kasacja. Także
mylne przeświadczenie strony pozwanej, że łączy ją stosunek pracy z powodem nie
oznacza, iż złożyła oświadczenie woli o nawiązaniu nowego stosunku pracy. Skoro
stosunek pracy powoda nie rozwiązał się na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b KP, to
przepis ten nie mógł zostać naruszony. Ponadto, skoro rozwiązanie nastąpiło w try-
bie niezwłocznym, to nie mógł zostać naruszony art. 72 § 1 KP. Zarzut naruszenia
art. 70 § 3 KP jest zaś nietrafny, gdyż oparty jest na opacznym rozumieniu tego
przepisu i bezzasadnym przyjęciu, że rozwiązanie stosunku pracy z powodem nas-
tąpiło na podstawie art. 70 § 2 KP, a nie na podstawie art. 70 § 3 KP. W konsekwen-
cji tego nietrafne są także zarzuty dotyczące naruszenia art. 56-62 KC w związku z
art. 53 § 1 pkt 1 lit. b i w związku z art. 244 KPC. Zgodnie z art. 97 § 2
1
KP (dodanym
przez ustawę z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie
niektórych ustaw - Dz.U. Nr 24, poz. 110 ze zm.), jeżeli z orzeczenia sądu pracy
wynika, że rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego
winy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu w tym trybie umów o
pracę, pracodawca jest obowiązany zamieścić w świadectwie pracy informację, że
rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za wypowiedzeniem dokonanym przez praco-
dawcę. Regułę tę należało stosować także w stanie prawnym obowiązującym przed
zmianą dokonaną przez ustawę z 2 lutego 1996 r. Nie oznacza to jednak, że błędne
9
wskazanie w świadectwie pracy powoda sposobu (przyczyny) rozwiązania z nim sto-
sunku pracy, z jednej strony może być potraktowane jako czynność rozwiązująca
jego stosunek pracy, co słusznie kwestionuje kasacja, a z drugiej jednakże strony nie
uzasadnia roszczeń, jakich dochodzi powód. Skoro bowiem jego stosunek pracy
rozwiązał się w trybie niezwłocznym na podstawie art. 70 § 3 KP z przyczyn wskaza-
nych w art. 52 KP, to nie mógł się rozwiązać w późniejszym czasie na podstawie art.
53 § 1 pkt 1 lit. b KP (nie może się rozwiązać stosunek pracy, który już nie istnieje).
Pozostałe zarzuty kasacji zostały pominięte przez Sąd Najwyższy z przyczyn
natury „formalnej”. Sąd Najwyższy rozpoznaje bowiem sprawę w granicach kasacji
(art. 393
11
KPC). Granice te wyznaczone są zaś głównie przez przytoczone w niej
podstawy, przez które rozumie się wskazane w niej konkretne przepisy prawa mate-
rialnego lub procesowego (zdaniem skarżącego niewłaściwie zinterpretowane lub
zastosowane) oraz ich uzasadnienie (art. 393
3
KPC). Wymagania tego nie spełnia
zawarty w kasacji powoda zarzut „naruszenia przepisów procedury” bez wskazania o
jakie konkretnie przepisy postępowania idzie skarżącemu. Zarzut ten nie mógł więc
stać się przedmiotem merytorycznej analizy w ramach postępowania kasacyjnego.
Ponadto brak wskazania jako podstawy kasacji zarzutu naruszenia przepisów postę-
powania (poza art. 244 KPC, który jednakże dotyczy tylko kwestii świadectwa pracy)
oznacza, iż w postępowaniu kasacyjnym Sąd Najwyższy nie może przyjąć tych
stwierdzeń dotyczących stanu faktycznego sprawy, które sugerowane są przez poz-
wanego. W szczególności dotyczy to jakoby błędnego wyliczenia kwot należnych
powodowi. Oznacza to także, iż merytorycznemu rozpoznaniu nie mógł zostać pod-
dany zarzut naruszenia art. 481 § 1 KC w związku z art. 300 KP, gdyż - jak można
się domyślać - oparty został na odmiennej niż przyjęta w zaskarżonym wyroku oce-
nie elementów stanu faktycznego sprawy. Ponadto uzasadnienie tego zarzutu jest w
kasacji tak lakoniczne i nieczytelne, iż usprawiedliwia wniosek, że w istocie nie został
on uzasadniony, czego wymaga art. 393
3
KPC i tym samym jest to w gruncie rzeczy
zarzut poza granicami kasacji podlegającej merytorycznemu rozpoznaniu.
Z powyższych względów, mając na uwadze, że zaskarżony wyrok mimo częś-
ciowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu, Sąd Najwyższy na podstawie art.
393
12
KPC orzekł jak w sentencji.
========================================