Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 10 listopada 1998 r.
I PKN 434/98
1. Ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę powinna być doko-
nywana przez sąd w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez praco-
dawcę (art. 30 § 4 KP).
2. Brak współpracy między pracodawcą i pracownikiem, wskazany jako
jedyna przyczyna wypowiedzenia nieuzasadnia wypowiedzenia umowy o pracę,
jeżeli stan taki nie obciąża pracownika a wyłącznie pracodawcę.
3. Udzielenie pracownikowi urlopu w okresie wypowiedzenia uzależnione
jest od jego zgody.
Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Roman Kuczyński, Jadwiga Skibińska-Adamowicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 1998 r. sprawy z po-
wództwa Czesława K. przeciwko Polskiemu Stowarzyszeniu na Rzecz Osób z Upoś-
ledzeniem Umysłowym w Z. o odszkodowanie, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i
inne, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 26 marca 1998 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania
Sądowi Wojewódzkiemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie w
części dotyczącej odszkodowania w kwocie 4.200 zł oraz ekwiwalentu za nie wyko-
rzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 2.305,80 zł (oddalającej powództwo) i pozos-
tawił temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
W imieniu powoda Czesława K. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Lublinie z dnia 26 marca
1998 r. [...]. Wyrokiem tym zmieniony został wyrok Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w
Zamościu [...]. W pkt I, w części dotyczącej odszkodowania w kwocie 4.200 zł oraz
2
ekwiwalentu za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 2.305,80 zł, wyrok
ten został zmieniony i powództwo w tym zakresie oddalone. Natomiast w pozostałym
zakresie (dotyczącym nagrody z zakładowego funduszu nagród) wyrok Sądu Pracy
został uchylony, a sprawa przekazana temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Kasacją zaskarżony został wyrok Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w części
oddalającej powództwo. Z ustaleń Sądu Pracy wynika, że Czesław K. został zatrud-
niony na stanowisku dyrektora Ośrodka Rehabilitacyjno-Wychowawczego od dnia 10
marca 1993 r. W dniu 26 maja 1997 r. otrzymał pismo wypowiadające mu umowę o
pracę ze skutkiem jej rozwiązania na dzień 31 sierpnia 1997 r. Pismo zawierało
szereg zarzutów dotyczących wykonywanych obowiązków na zajmowanym stanowis-
ku. Wypowiedzenie umowy było poprzedzone pismem powoda kwestionującym pra-
widłowość wprowadzenia regulaminu wynagradzania oraz pismem, w którym wyrażał
zamiar rozwiązania umowy na mocy porozumienia stron w związku z przejściem na
rentę z dniem 31 października z tym, że w piśmie tym prosił o udzielenie urlopu, wy-
płacenie nagrody z zakładowego funduszu nagród, nagrody jubileuszowej i odprawy
rentowej. Jeden z zarzutów stawianych powodowi wiązał się z funkcjonowaniem
zespołu Pedagogiczno-Rehabilitacyjnego. Zespół taki został powołany przez powoda
i prowadził działalność początkowo na regularnie odbywanych spotkaniach, a potem
w formie konsultacji. Przez pewien czas w 1996 r. funkcjonowanie zespołu zostało
zawieszone wobec braku psychologa i rehabilitanta. Ze względu na brak środków
finansowych ośrodek zaniechał zatrudnienia rehabilitanta. Na prośbę powoda przez
pewien czas wykonywał on pracę społecznie. W skład zespołu reahabilitacyjno-pe-
dagogicznego wchodzili: logopeda, psycholog, rehabilitant ruchowy, pedagog, neu-
rolog, pediatra. Początkowo były to wspólne spotkania. Następnie od tego odstąpio-
no, gdyż kilka osób pracowało w niepełnym wymiarze czasu pracy (1/2 etatu) i trudno
było ustalić godziny spotkań. Dlatego też konkretne sprawy omawiane były odrębnie
z poszczególnymi członkami zespołu jako wymiana danych i ocen. W ten sposób był
opracowany indywidualny program terapeutyczny dla każdego dziecka. Zdaniem
powoda nie istniał wymóg, aby praca zespołu odbywała się w formie wspólnych
posiedzeń, a przy tym byłaby to strata czasu. Bardziej przydatna była forma
konsultacji i przekazywania danych oraz ich ujęcia w indywidualnych programach
terapeutycznych. Wobec przyjętej formy pracy zespołu polegającej na indywi-
dualnych konsultacjach i milczącej akceptacji tej formy przez zarząd, brak było za-
sadności informowania zarządu o pracach zespołu. Sąd Pracy uznając zasadność
3
powództwa w części dotyczącej nagrody z zakładowego funduszu nagród za 1996 r.,
na podstawie § 8 pkt 3 regulaminu obowiązującego u strony pozwanej zasądził na
rzecz powoda należną kwotę z odsetkami od daty wymagalności, tj. daty wypłaty na-
gród członkom kierownictwa.
Strona pozwana w zasadzie nie negowała prawa powoda do ekwiwalentu za
42 dni urlopu wypoczynkowego. W dniu 21 maja 1997 r. powód złożył wniosek o
udzielenie urlopu. Wniosek ten nie został jednak zaakceptowany, a powód nie
otrzymał karty urlopowej. Mimo zapewnienia w piśmie wypowiadającym umowę o
udzieleniu urlopu, urlop powodowi nie został udzielony. Stąd też na podstawie art.
171 pkt 1 KP Sąd Pracy zasądził na rzecz powoda ekwiwalent z odsetkami od daty
rozwiązania umowy. Sąd ten zasądził również odszkodowanie z mocy art. 45 § 1 KP
w związku z art. 471
KP w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia z odsetkami
od dnia orzeczenia. Zasądzając odszkodowanie Sąd Pracy uznał, że zarzuty stawia-
ne powodowi nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym sprawy i nie mogły
stanowić podstawy dokonanego wypowiedzenia. Przed wręczeniem wypowiedzenia
istniały nieporozumienia między Zarządem Koła Polskiego Stowarzyszenia na rzecz
Osób z Upośledzeniem Umysłowym w Z., a powodem, czego dowodem była decyzja
o pozbawieniu go nagrody z zakładowego funduszu nagród, oświadczenie powoda o
uchyleniu się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli w sprawie nowych
warunków płacowych wprowadzonych regulaminem, oraz posiedzenie Zarządu z
udziałem powoda, które odbyło się 20 maja 1997 r. Na tym posiedzeniu powód
stwierdził, że nie układa się współpraca i przedstawił swoje warunki odejścia z pracy.
W dniu 22 maja 1997 r., powód złożył pismo w sprawie rozwiązania umowy o pracę z
dniem 31 października 1997 r. z prośbą o wypłatę świadczeń pieniężnych. Dnia 26
maja 1997 r. otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę. W piśmie wypowiadającym
umowę o pracę, oprócz zarzutów, które powołał pracodawca, odmawiając powodowi
wypłaty nagrody z zakładowego funduszu nagród za 1996 r., stawiane były także
inne, a mianowicie: 1. niesporządzanie planu pracy ośrodka, nieskładanie sprawoz-
dań z pracy tej placówki; 2. brak współpracy z Zarządem Koła i brak „pozytywnych
akcentów” w realizacji zadań regulaminowych i statutowych. Wiceprzewodniczący
Zarządu Koła przyznał, że nie ma dokładnych ustaleń terminów ani okresów, za które
mają być sporządzane plany i sprawozdania. Powód przez okres 4 miesięcy po
zakończeniu roku przebywał na zwolnieniach lekarskich. Zarząd nie wyznaczył po-
wodowi żadnych terminów do złożenia planu i sprawozdania, a (według powoda)
4
corocznie w latach poprzednich odbywało się posiedzenie Zarządu, na które był za-
praszany i przedstawiał sprawozdanie oraz plan na rok następny. Takie posiedzenie
nie odbyło się w 1997 r.
Pozostałe zarzuty nie zostały dokładnie sprecyzowane. Według Sądu Pracy
brak współpracy, jeżeli ma stanowić zarzut, musi jednocześnie określać winę powo-
da. Wprawdzie współpraca w ostatnim czasie nie układała się, ale strona pozwana
nie udowodniła w tym względzie winy powoda. Ponadto zupełnie niezasadny jest
zarzut braku „pozytywnych efektów w realizacji zadań”. Zdaniem powoda (nie zak-
westionowanym przez stronę pozwaną) poprawa nastąpiła w wyposażeniu placówki.
Ośrodek był kontrolowany przez pracownika Zarządu Głównego Stowarzyszenia, a
wydane zalecenia nie zostały wykonane, bowiem (według oświadczenia powoda)
zalecenia otrzymał dopiero w kwietniu 1997 r. i nie zdążył z ich realizacją z uwagi na
wypowiedzenie mu umowy (w miesiącu maju).
Rozpoznając apelację strony pozwanej Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w szczególności uznał, że trafne jest jej stanowisko, iż wypowiedzenie przez praco-
dawcę umowy o pracę na czas nie określony powinno być oceniane w płaszczyźnie
stwierdzenia, że jest to zwykły sposób rozwiązania umowy o pracę. Jednocześnie
podkreślił okoliczność, że powód zatrudniony był na stanowisku Kierownika Ośrodka
Rehabilitacyjno-Wychowawczego prowadzonego przez Polskie Stowarzyszenie na
Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym - Koło w Z., co łączy się ze stwierdze-
niem, iż inne są kryteria oceny uzasadnienia wypowiedzenia powodowi umowy o
pracę osobie na stanowisku kierowniczym, niż w przypadku tzw. pracowników sze-
regowych. W przypadku stanowiska powoda niezwykle istotną kwestią jest lojalność,
zaufanie i zgodna współpraca kierownika z Zarządem Koła. Stąd też stan rzeczy, w
którym tej lojalności, zaufania i współpracy brakuje, jest ze wszech miar niepożąda-
ny, a w związku z tym do pewnego stopnia nawet na plan dalszy musi zejść to, czy
stan ten i w jakim stopniu został wywołany przez kierownika zakładu pracy. Według
Sądu drugiej instancji „Sąd Rejonowy oceniając zgromadzony materiał dowodowy w
tym zeznania powoda ustalił, że pomiędzy Czesławem K. a Zarządem Koła nie było
współpracy. W ostatnim etapie zatrudnienia Czesław K. przebywał na długotrwałym
zwolnieniu lekarskim, co dezorganizowało pracę placówki. Postępowanie powoda
było sprzeczne z zaleceniami Zarządu Głównego. W tym stanie uznać należy, że
Sąd pierwszej instancji ustalając stan faktyczny sprawy przekroczył granice swobod-
nej oceny dowodów”.
5
Według Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zgromadzony przez Sąd
pierwszej instancji materiał dowodowy nakazuje stwierdzić, że wypowiedzenie Czes-
ławowi K. umowy o pracę było merytorycznie uzasadnione. Z uwagi na to zmienił on
wyrok Sądu Pracy i oddalił powództwo w zakresie odszkodowania. Za nieprawidłowe
uznał także rozstrzygnięcie w zakresie ekwiwalentu za nie wykorzystany urlop wypo-
czynkowy. „Dowolne są ustalenia Sądu I instancji, że strona pozwana uznawała
roszczenie w tym zakresie. Rozważając możliwość ugodowego załatwienia sporu
pozwany zakład pracy gotów był warunkowo wypłacić powodowi ekwiwalent za urlop.
Fakt, że w oświadczeniu o wypowiedzeniu zobowiązano powoda do wykorzystania
urlopu wypoczynkowego oraz że z uwagi na specyfikę działania placówki wszyscy
pracownicy w lipcu wykorzystywali urlopy wypoczynkowe, świadczy, co podnosi w
apelacji pozwany, że Czesław K. wykorzystał zaległy i bieżący urlop wypoczynkowy”.
W kasacji zaskarżonemu wyrokowi postawiony został zarzut naruszenia: 1.
art. 45 § 1 KP „przez przyjęcie, że wypowiedzenie umowy o pracę było uzasadnione”,
2. art. 171 § 1 pkt 1 KP „przez przyjęcie, że urlop wypoczynkowy był wykorzystany”,
3. art. 233 § 1 KPC „przez przekroczenie granic oceny dowodów”, 4. art. 328 § 2 KPC
„przez nie odniesienie się do całości materiału dowodowego zebranego w sprawie”,
5. art. 378 § 1 KPC „przez orzeczenie ponad granicami wniosków apelacji”, 6. art.
382 KPC „przez przyjęcie podstawy orzekania na podstawie materiału dowodowego,
który nie był zebrany w I instancji”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja zasługuje na uwzględnienie. W myśl art. 30 § 4 KP w oświadczeniu
pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę na czas nie określony powinna być
wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie tej umowy. Oznacza to, iż ocena
zasadności wypowiedzenia umowy o pracę musi być dokonywana w granicach wyni-
kających z zastosowania art. 30 § 4 KP (podanych pracownikowi przyczyn), w prze-
ciwnym razie przepis ten byłby w istocie pozbawiony normatywnego znaczenia.
Strona pozwana jako przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę powodowi wykazała:
nieprzestrzeganie planu pracy ośrodka, niepowołanie Zespołu Pedagogiczno-Reha-
bilitacyjnego, nieinformowanie o posiedzeniach Zespołu, brak współpracy z Zarzą-
dem Koła, brak pozytywnych efektów w realizacji zadań regulaminowych i statuto-
wych. Z ustaleń dokonanych przez Sąd pierwszej instancji wynika, iż zarzuty te są
6
nietrafne, gdyż w części są zbyt ogólnikowe, częściowo zaś są chybione, a to dlate-
go, że w określonej sytuacji trudno było wymagać od powoda wskazanych zachowań
(w istocie nie miał on powinności dokonywania określonych czynności) - jak to jest w
odniesieniu do sporządzania planu pracy ośrodka, powołania Zespołu Pedagogicz-
no-Rehabilitacyjnego, informowania o jego posiedzeniach - zachodziła konieczność
uwzględnienia w ocenie dodatkowego elementu, a mianowicie, czy powodowi można
przypisać winę (w związku z zarzutem braku współpracy z Zarządem Koła), inne zaś
zarzuty nie odpowiadają faktom, jak to jest w przypadku twierdzenia o braku pozy-
tywnych efektów w realizacji zadań regulaminowych i statutowych. Sąd drugiej ins-
tancji zasadniczo podzielił te ustalenia - w uzasadnieniu wyroku ich bowiem nie zde-
zawuował - uznał jednakże, że między powodem a Zarządem Koła nie było współ-
pracy, w ostatnim okresie powód przebywał na długotrwałym zwolnieniu lekarskim,
co dezorganizowało pracę placówki, a ponadto jego postępowanie było sprzeczne z
zaleceniami Zarządu Głównego. Jednocześnie Sąd ten zarzucił Sądowi Pracy, iż
przekroczył on granice swobodnej oceny dowodów. Zarzut ten nie został jednakże
bliżej uzasadniony i wobec tego jest gołosłowny. Sąd pierwszej instancji nie zajmo-
wał się bliżej sprawą nieobecności powoda w pracy z powodu jego choroby, gdyż
okoliczność ta nie była wskazywana jako przyczyna wypowiedzenia mu umowy o
pracę. Gdy idzie o kwestię braku realizacji przez powoda zaleceń Zarządu Głównego
Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, iż powód z przyczyn tłumaczących go (wypowie-
dziano mu umowę o pracę) nie mógł ich wykonać, a ponadto uchybienie to - jeżeli
przyjąć, że istniało - nie zostało wskazane jako przyczyna wypowiedzenia umowy o
pracę. Sąd drugiej instancji nie wyjaśnił przy tym w tym punkcie dlaczego odrzuca
ustalenie dokonane przez Sąd Pracy, a mianowicie, iż bezpodstawny jest zarzut
braku wykonania przez powoda zaleceń Zarządu Głównego. W zakresie ustalenia
braku współpracy między powodem, a Zarządem Koła nie ma rozbieżności między
Sądem pierwszej i drugiej instancji w tym znaczeniu, iż oba Sądy przyjmując, że w
okresie poprzedzającym wypowiedzenie współpracy tej nie było. Różnica sprowadza
się jedynie do tego, iż Sąd Pracy uznaje za istotną okoliczność braku winy powoda w
zerwaniu współpracy z Zarządem Koła, natomiast Sąd drugiej instancji uznaje to za
nieistotne. Nie jest to jednakże kwestia dotycząca ustaleń faktycznych lecz zagad-
nienie różnic w ocenie prawnej ustalonych faktów. Stąd też postawiony wyrokowi
Sądu Pracy zarzut naruszenia art. 233 § 1 KPC jest merytorycznie bezzasadny, a
ponadto oparty został na rozumowaniu, które jest wewnętrznie częściowo sprzeczne.
7
Z uwagi na treść oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę dowody i ich ocena
dokonywane przez Sąd pierwszej instancji nie musiały dotyczyć nieobecności powo-
da w pracy z powodu choroby, ani też sprawy zaleceń Zarządu Głównego, natomiast
różnice odnoszące się do braku współpracy wynikają z odmienności oceny prawnej,
a więc choć wyrokowi Sądu Pracy postawiony został zarzut naruszenia prawa pro-
cesowego (art. 233 § 1 KPC), to w gruncie rzeczy dotyczy on kwestii materialno-
prawnej, a mianowicie oceny prawnej braku współpracy powoda z Zarządem Koła, a
konkretnie tego czy brak takiej współpracy stanowić może uzasadnienie wypowie-
dzenia w rozumieniu art. 30 § 4 i 45 § 1 KP. Z uzasadnienia wyroku zaskarżonego
kasacją wynika, że Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w istocie nie dokonywał
ustaleń dotyczących choroby powoda oraz braku realizacji zaleceń Zarządu Głów-
nego, gdyż za takie nie może być uznane ograniczenie się do stwierdzenia, że po-
wód przebywał na długotrwałym zwolnieniu, co dezorganizowało pracę, a jego pos-
tępowanie było sprzeczne z zaleceniami Zarządu Głównego. Stąd też zasadny jest
zarzut, iż w sprawie doszło do naruszenia przez Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
nych art. 233 § 1 KPC. Z uwagi na treść wypowiedzenia umowy o pracę oraz
brzmienie art. 30 § 4 KP w związku z art. 45 § 1 KP brak jest przy tym podstaw do
badania i oceniania w płaszczyźnie zasadności wypowiedzenia powodowi umowy o
pracę, wskazanych przez Sąd drugiej instancji zarzutów dotyczących długotrwałej
nieobecności powoda w pracy oraz sprzeczności jego postępowania z zaleceniami
Zarządu Głównego. Do rozważenia natomiast pozostaje zarzut braku współpracy
jako jedyna - na tle przyjętych ustaleń Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych i przy
pominięciu dwu pozostałych, wskazanych wyżej zarzutów - przyczyna uzasadniająca
wypowiedzenie umowy o pracę powodowi. Zgodzić należy się w tym zakresie z Są-
dem drugiej instancji, iż brak winy po stronie pracownika nie przekreśla w sposób
automatyczny zasadności zarzutu odwołującego się do tej okoliczności, jako uza-
sadniającego wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi. Istotne jest także to, czy
pracownik zajmuje stanowisko kierownicze, czy też szeregowe. Nie oznacza to
wszakże, że przy ustalaniu zasadności zarzutu braku współpracy pracownika z pra-
codawcą bez znaczenia są okoliczności i źródła jej braku, czy też okoliczności i
przyczyny powstania sytuacji konfliktowej. Kwestia ta nie stała się w ogóle przed-
miotem analizy ze strony Sądu drugiej instancji i w związku z tym będzie wymagała
bliższych ustaleń w toku ponownego rozpoznawania sprawy przez Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych. W szczególności trudno uznać za dostateczną przyczynę
8
wypowiedzenia umowy o pracę przypadek braku współpracy między pracownikiem i
pracodawcą, jeżeli brak ten wyraźnie obciąża pracodawcę, a nie pracownika. Istotny
jest przy tym także stopień braku współpracy, a zwłaszcza, czy przeradza się on w
konflikt, czy też ma łagodniejszy charakter. W sytuacji, w której nie wchodzi w
rachubę ani brak lojalności ze strony pracownika względem pracodawcy, ani brak
utraty jego zaufania do niego, a brakuje jedynie między nimi współpracy, zasadniczo
należy uważać, że nie uzasadnia to wypowiedzenia umowy o pracę jeżeli stan taki
nie obciąża pracownika, a brak współpracy jest jedyną podawaną przez pracodawcę
lub możliwą do uwzględnienia z uwagi na brzmienie art. 30 § 4 KP, przyczyną wypo-
wiedzenia umowy o pracę. W każdym razie ograniczenie się jedynie do stwierdzenia,
że wystarczającą przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę jest brak współpracy bez
rozważenia jego okoliczności, przyczyn i konsekwencji, nie jest trafne. Zarzut braku
współpracy wymaga tym samym także konkretyzacji. W tym też znaczeniu zasadny
jest zarzut kasacji naruszenia art. 45 § 1 KP, gdyż bez dokonania dodatkowych
ustaleń faktycznych (w tym weryfikacji ustaleń Sądu Pracy dotyczących winy
powoda), brak było podstaw do rezygnacji - jak uczynił to Sąd drugiej instancji - z
jego zastosowania w sprawie.
Zasadne są również zarzuty kasacji dotyczące rozstrzygnięcia w kwestii
ekwiwalentu za nie wykorzystany urlop. Sąd Pracy ustalił, że powód nie wykorzystał
należnego mu urlopu, zaś Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych przyjął, że w okre-
sie wypowiedzenia wykorzystał on nie tylko zaległy, ale i bieżący urlop wypoczynko-
wy. Sąd drugiej instancji nie wyjaśnił, dlaczego nie podziela stanowiska Sądu Pracy
w tej materii oraz które twierdzenia tego Sądu w tej sprawie są nieprawdziwe i dla-
czego. Korzystanie przez pracownika z urlopu jest głównie kwestią faktów i w
związku z tym w tej płaszczyźnie powinno być ono niejako w pierwszej kolejności
ustalane. Ustalenia takiego, tj. czy powód faktycznie korzystał z urlopu, brakuje jed-
nakże w uzasadnieniu wyroku zaskarżonego kasacją. Termin udzielania urlopów
wynika z planu urlopów (art. 163 KP). W pewnych przypadkach możliwe jest jego
przesunięcie (art. 164 KP), w innych zaś stanowi ono obowiązek pracodawcy (art.
165 KP, art. 166 KP). Istnieje także obowiązek udzielenia urlopu, który nie został
wykorzystany w danym roku kalendarzowym (art. 168 KP). Uchylony został nato-
miast art. 170 KP, który poprzednio przewidywał, że w razie wypowiedzenia stosunku
pracy przez zakład pracy urlop przysługujący za rok kalendarzowy, w którym nastąpi
rozwiązanie stosunku pracy, powinien być wykorzystany w okresie wypowiedzenia,
9
jeżeli okres ten wynosi co najmniej 3 miesiące. Jeżeli stosunek pracy wypowiada
pracownik, urlop ten powinien być wykorzystany w okresie wypowiedzenia, choćby
okres wypowiedzenia był krótszy niż 3 miesiące. Skreślenie art. 170 KP w szczegól-
ności oznacza, iż ustawodawca nawiązał do myśli, że urlop wypoczynkowy ma słu-
żyć głównie wypoczynkowi i w związku z tym nie powinien być zakłócany między in-
nymi przez troskę jaką dla pracownika może stanowić poszukiwanie pracy w
następstwie wypowiedzenia mu umowy o pracę. Jego udzielanie w okresie wypo-
wiedzenia nie łączy się już z obowiązkiem pracownika korzystania z niego w tym
czasie. Decyzja w tej sprawie została pozostawiona pracownikowi (i oczywiście pra-
codawcy, który udziela urlopu; pracownik sam sobie nie może bowiem udzielić
urlopu). Według stwierdzenia uzasadnienia wyroku zaskarżonego kasacją powoda
zobowiązano do wykorzystania urlopu wypoczynkowego. By jednakże przyjąć, że z
urlopu takiego on skorzystał jest to za mało. Potrzebne byłoby tu jeszcze ustalenie,
że na korzystanie z tego urlopu w tym czasie wyraził on zgodę. Sprawą, która wy-
maga więc wyjaśnienia jest to, czy na tle rozważanego stanu faktycznego można
przyjąć, iż zgoda taka przez powoda - bezpośrednio albo pośrednio - została wyra-
żona.
Z powyższych względów na podstawie art. 39313
§ 1 KPC. Sąd Najwyższy
orzekł jak w sentencji.
========================================