Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 18 marca 1999 r.
II UKN 523/98
Nie jest wypadkiem przy pracy zdarzenie, którego następstwa chorobo-
we występują po okresie znacznie przekraczającym jedną dniówkę roboczą.
Przewodniczący: SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Roman Kuczyński, Maria Tyszel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 18 marca 199 r. sprawy z powództwa
Ryszarda U. przeciwko Rejonowemu Związkowi Spółek Wodnych w J. o sprostowa-
nie protokołu powypadkowego i uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy, na skutek
kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Spo-
łecznych w Krośnie z dnia 24 kwietnia 1998 r. [...]
1. o d d a l i ł kasację,
2. nie obciążył powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krośnie wyrokiem z
dnia 24 kwietnia 1998 r. oddalił apelację powoda Ryszarda U. od wyroku Sądu Rejo-
nowego-Sądu Pracy w Jaśle z dnia 20 lutego 1998 r. [...] oddalającego powództwo o
sprostowanie protokołu powypadkowego i uznanie zdarzenia za wypadek przy pracy.
W sprawie tej Sąd Rejonowy po ponownym rozpoznaniu sprawy uznał, że zgroma-
dzony materiał dowodowy nie dał podstaw do uznania za prawdziwe twierdzeń po-
woda, iż w dniu 2 września 1997 r. uległ on wypadkowi przy pracy. W tym dniu po-
wód ze względu na ból w plecach zwolnił się ze świadczenia pracy, nie podając
współpracownikom ani przełożonemu, że przyczyną przerwania pracy było potknięcie
się i uraz kolana, który w odczuciu powoda był następstwem wypadku przy pracy.
Wątpliwości dotyczące wersji powoda wynikały również z błędnego wskazania prze-
zeń innego miejsca zdarzenia, aniżeli miejsce wykonywania pracy w dniu 2 września
1997 r. Także biegli w wydanych opiniach stwierdzili, że jednorazowy uraz stawu ko-
2
lanowego nie mógł być przyczyną rozpoznanego schorzenia powoda (torbieli Backe-
ra), które powstaje w wyniku wielokrotnego drażnienia stawu wskutek nadmiernego
wysiłku lub też w następstwie powtarzających się na przestrzeni dłuższego czasu
drobnych urazów stawu kolanowego. Wykluczało to możliwość uznania tego scho-
rzenia za skutek wypadku przy pracy, które jest zdarzeniem nagłym.
Kasacja powoda została oparta na zarzutach naruszenia przepisów art. 3 § 2 i
233 § 1 KPC w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy - przez mało wnikliwe i
dowolne rozważenie materiału dowodowego, skoro niektórzy świadkowie podczas
pierwszorazowego postępowania przed Sądem Rejonowym zeznali, że widzieli poś-
lizgnięcie się powoda, po którym utykał na nogę i przerwał w dniu 2 września 1996 r.
pracę z powodu dolegliwości bólowych, a zmiana ich zeznań była wynikiem presji
pozwanego pracodawcy. Skarżący zarzucił także naruszenie prawa materialnego -
art. 6 ustawy z dnia 2 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadku przy pracy i
chorób zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144 ze zm., powoły-
wanej dalej jako ustawa wypadkowa) - przez przyjęcie, że uraz stawu kolanowego
nie jest wypadkiem przy pracy, podczas gdy biegli z Katedry Medycyny Sądowej [...]
UJ w K. uznali, że zdarzenie z dnia 2 września 1996 r. należało uznać za ostateczny
czynnik sprawczy tzw. torbieli Backera.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 39311
KPC Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach ka-
sacji, które wyznaczyły kasacyjne zarzuty naruszenia przepisów postępowania art. 3
§ 2 i 233 § 1 KPC, a także zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 6 ustawy wy-
padkowej. Z przytoczonych podstaw kasacyjnych nie podlegał rozważeniu zarzut
naruszenia art. 3 § 2 KPC, albowiem obowiązująca procedura cywilna nie zawiera
takiej jednostki redakcyjnej tekstu prawnego, która została skreślona przy ostatniej
nowelizacji Kodeksu postępowania cywilnego. Chybiony okazał się zarzut „nie-
wszechstronnego i dowolnego rozważenia materiału dowodowego”, jeżeli zważyć, że
w sprawie dwukrotnie było prowadzone pierwszoinstancyjne postępowanie dowodo-
we, które przekreśliło niejasne i sprzeczne twierdzenia powoda oraz niektórych
świadków co do przyczyn i miejsca zdarzenia w dniu 2 września 1996 r., jakie miało u
niego wywołać schorzenie ujawnione dopiero w ostatniej dekadzie września 1996 r.
W zebranym materiale dowodowym nie znalazła potwierdzenia podawana przez po-
3
woda wersja zdarzenia, że w dniu 2 września 1996 r. doznał on urazu kolana przy
wykonywaniu pracy i we wskazanym przez niego miejscu pracy. W tym dniu powód
zwolnił się z pracy z powodu bólu w plecach i z tego tytułu korzystał z 5 dniowego
zwolnienia lekarskiego pracy. Następnie pracował do 20 września i dopiero w dniu 22
września 1996 r. zgłosił się do przychodni chirurgicznej, a następnie był leczony chi-
rurgicznie podczas pobytu szpitalnego. Na tle takich okoliczności faktycznych Sąd
drugiej instancji trafnie ocenił treść opinii lekarzy z Katedry Medycyny Sądowej [...]
UJ z dnia 25 listopada 1997 r., którzy wyjaśnili, że schorzenie powoda nie mogło być
wynikiem pojedynczego urazu kolana, ponieważ tego rodzaju jednostka chorobowa
ujawnia się wskutek wielokrotnego drażnienia stawu kolanowego przez nadmierny
wysiłek lub drobne urazy powtarzające się na przestrzeni dłuższego czasu. Według
tego stanowiska, gdyby potwierdziły się wielokrotne drobniejsze urazy powoda w
czasie wykonywania pracy, to jego zachorowanie w trzy tygodnie później (od daty
wskazanego przezeń zdarzenia wypadkowego) można by kwalifikować jako „chorobę
zawodową”, będącą skutkiem wielokrotnych urazów w pracy. Oceniając walor
prawny uzyskanej opinii Sąd drugiej instancji nie naruszył art. 6 ust. 1 ustawy wypad-
kowej, który pozwala uznać za wypadek przy pracy nagłe zdarzenie wywołane przy-
czyną zewnętrzną, które nastąpiło w związku z wykonywaniem pracy zawodowej,
albowiem ujawnienie się w dniu 22 września 1996 r. powypadkowych następstw
urazu kolana w dniu 2 września 1996 r. (i to według niepotwierdzonej wersji powoda)
nie spełnia warunku nagłości zdarzenia, jeżeli jego ewentualne następstwa choro-
bowe występują w okresie znacznie przekraczającym jedną dniówkę roboczą.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy oddalił kasację na podstawie art.
39312
KPC, uznając, że nieuzasadnione polemiczne zarzuty kasacji nie dały podstaw
do uwzględnienia wniosków skarżącego.
========================================