Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 26 stycznia 2000 r.
III RN 121/99
Klasyfikacje wyrobów i usług, wydane na podstawie ustawy z dnia 29
czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz.U. Nr 88, poz. 439 ze zm.), są wiążą-
ce dla organu podatkowego w zakresie kwalifikowania danej czynności jako
usługi w rozumieniu art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od
towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.). Organ
podatkowy nie jest natomiast związany dokonanymi przez organy statystyki
państwowej ustaleniami na podstawie tych klasyfikacji co do charakteru praw-
nego czynności jako usługi.
Przewodniczący: SSN Andrzej Wróbel (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Walerian Sanetra, Andrzej Wasilewski.
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Waldemara
Grudzieckiego, po rozpoznaniu w dniu 13 stycznia 2000 r. sprawy ze skargi A.P.
Spółki z o.o. w S. na decyzję Izby Skarbowej w S. z dnia 27 listopada 1997 r. [...] w
przedmiocie podatku od towarów i usług, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra
Sprawiedliwości [...] od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Za-
miejscowego w Szczecinie z dnia 9 grudnia 1998 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Admi-
nistracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Szczecinie do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Pierwszy Urząd Skarbowy w S. decyzją z dnia 31 lipca 1997 r. określił „A.P.”
Spółce z o.o. z siedzibą w S. zobowiązanie z tytułu podatku od towarów i usług za
styczeń 1997 r. w kwocie 121.687,00 zł oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie w
kwocie 39.242,10 zł. Organ podatkowy ustalił, że w dniu 20 stycznia 1996 r.
pomiędzy „A.P.” a „A.I.” Z siedzibą w M.P. (USA) została zawarta umowa, zgodnie z
którą „A.I.” zleca, a „A.P.” zobowiązuje się wykonać oprogramowanie komputerowe
2
wirtualnego studia telewizyjnego E. oraz przenieść na „A.I..” wszystkie autorskie
prawa majątkowe do swobodnego i bez ograniczeń rozporządzania tym dziełem. W
wyniku realizacji tej umowy „A.P.” dokonała w styczniu 1997 r. sprzedaży na rzecz
„A.I..” powyższego oprogramowania. W ocenie organu podatkowego, wykonanie na
zlecenie usługi polegającej na opracowaniu i wykonaniu oprogramowania wirtualne-
go studia telewizyjnego zgodnie z wymaganiami zleceniodawcy mieści się w podka-
tegorii 72.20.32 Klasyfikacji Wyrobów i Usług „Usługi opracowywania oprogramowa-
nia na zamówienie klienta” i jako usługa podlega podatkowi od towarów i usług.
Izba Skarbowa w S. decyzją z dnia 27 listopada 1997 r. utrzymała w mocy
zaskarżoną odwołaniem podatnika powyższą decyzję. W ocenie organu podatkowe-
go drugiej instancji, treść umowy wyraźnie wskazuje na podjęcie się przez „A.P.”
usługi opracowania na zamówienie klienta – „A.I.” polegającej na analizie, projekto-
waniu i wykonaniu oprogramowania łącznie z zapewnieniem pomocy przy instalowa-
niu. Łącząca strony umowa jest umową o dzieło. Dodatkowym zobowiązaniem wyko-
nawcy jest przeniesienie praw autorskich wynikających z wytworzenia utworu – prog-
ramu komputerowego. Zobowiązanie to jest warunkiem umowy o dzieło i jest z nim
nierozerwalnie związane. Organ podatkowy uznał za uprawnione stanowisko, że rea-
lizacja powyższej umowy, w tym przeniesienie praw autorskich, jakkolwiek przenie-
sienie praw majątkowych nie zostało w ogóle objęte podatkiem od towarów i usług,
objęta jest działalnością usługową.
Naczelny Sąd Administracyjny-Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie wyrokiem
z dnia 9 grudnia 1998 r. [...] uchylił zaskarżoną przez podatnika decyzję Izby Skar-
bowej. Wedle Sądu istotą sporu jest ocena charakteru wykonanej przez „A.P.” czyn-
ności opracowania i wykonania oprogramowania komputerowego w świetle przepi-
sów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. W ocenie
Sądu usługowy charakter czynności w rozumieniu przepisów o klasyfikacji wyrobów i
usług zależy nie od tego, iż czynność ta zostaje wykonana na zamówienie innego
podmiotu, lecz że czynność ta zaspokaja określone własne potrzeby zamawiającego.
Czynnikiem wyróżniającym daną czynność jako usługę jest przede wszystkim to, że
świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej po-
trzeby zamawiającego w procesie prowadzonej przezeń działalności produkcyjnej,
służąc tym samym tej działalności, albo też do zaspokajania potrzeb zamawiającego
o charakterze konsumpcyjnym. Takie rozumienie usługi oznacza, że usługą jest
świadczenie takiej tylko czynności „opracowania oprogramowania na zamówienie
3
klienta”, w następstwie której zaspokojeniu podlegają potrzeby samego zamawiają-
cego wynikające z zastosowania(używania) tego oprogramowania dla celów jego
działalności gospodarczej albo celów konsumpcyjnych. Wykonanie natomiast, cho-
ciażby na indywidualne zamówienie i według wskazań zamawiającego, oprogramo-
wania komputerowego, jako dzieła stanowiącego przedmiot prawa autorskiego, w
celu jego eksploatowania przez zamawiającego w drodze kopiowania, modyfikacji i
dystrybucji, nie stanowi usługi, bowiem wykonanie takiego dzieła nie służy zaspoko-
jeniu potrzeb zamawiającego, skoro dzieło to, ze względu na swoje treści, przezna-
czone jest jako produkt autorskiej pracy twórczej, dla nieokreślonego kręgu odbior-
ców. Takie przeznaczenie tego dzieła oznacza, iż jego wytworzenie nie było świad-
czeniem usługi w rozumieniu przepisu art. 4 pkt ustawy o podatku od towarów i usług
oraz o podatku akcyzowym.
W ocenie Sądu, organy podatkowe dokonując ustaleń co do charakteru wyko-
nanej przez skarżącą Spółkę czynności wykonania oprogramowania komputerowego
wirtualnego studia telewizyjnego nie wyjaśniły w istocie rzeczy w sposób wszechs-
tronny okoliczności towarzyszących wykonaniu tego oprogramowania i jego sprzeda-
ży kontrahentowi zagranicznemu, w szczególności pomijając zagadnienie przenie-
sienia przez skarżącą na kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzone-
go programu komputerowego i związanego z tym zagadnienia należności przypada-
jących z tego tytułu twórcy tego programu, która to czynność nie stanowi przedmiotu
opodatkowania podatkiem od towarów i usług.
Minister Sprawiedliwości zaskarżył powyższy wyrok rewizją nadzwyczajną, w
której zarzucił rażące naruszenie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11
maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.),
w związku z art. 4 pkt 1 i pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towa-
rów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), art. 7, 77 § 1, 80
i 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego i wniósł o uchylenie zaskarżo-
nego wyroku przez przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
W ocenie Ministra Sprawiedliwości organy podatkowe wszechstronnie wyjaś-
niły wszystkie okoliczności towarzyszące wykonaniu oprogramowania komputerowe-
go i jego sprzedaży zagranicznemu kontrahentowi Spółki. Zasadnicze znaczenie ma
tutaj zawarta między stronami umowa i ona reguluje zagadnienie przeniesienia au-
torskich praw majątkowych do wytworzonego programu komputerowego. Zostały wy-
czerpane środki dowodowe i zagadnienie sprowadza się nie do wykonania dalszych
4
czynności w sprawie, ale do oceny zawartej umowy z punktu widzenia prawa podat-
kowego. Należności przypadające twórcy z tytułu wykonania oprogramowania są
inną kwestią i nie są związane z przedmiotem opodatkowania w niniejszej sprawie.
Z umowy z dnia 20 stycznia 1996 r. wynika, zdaniem Ministra Sprawiedliwości,
że wolą stron było spełnienie świadczenia rozumianego jako opracowanie oprogra-
mowania i przeniesienie praw autorskich. Nie były to dwa odrębne świadczenia, za
czym przemawia zgodny cel stron umowy – „do swobodnego i bez ograniczeń rozpo-
rządzenia tym dziełem”. Za takim stanowiskiem przemawia również indywidualizacja
oprogramowania, zawierająceego dane A.I. objęte tajemnicą handlową. Zamawiający
nie jest zainteresowany, aby twórca programu A.P. oferował to oprogramowanie
osobom trzecim.
Z tytułu wszystkich czynności wymienionych w umowie, a niezbędnych do wy-
konania dzieła oraz z tytułu przeniesienia praw autorskich. A.P. otrzymuje łącznie
wynagrodzenie określone w § 3 pkt 1 umowy. Wynagrodzenie jako ekwiwalentne
świadczenie nie może być w takim przypadku „dzielone”, jak to sugeruje Sąd w wyro-
ku, bowiem świadczenie Spółki A.P. jest niepodzielne.
Należy uznać jako zasadny pogląd organów podatkowych, że w tym wypadku
zobowiązanie do przeniesienia praw autorskich jest warunkiem umowy o dzieło i jest
z nim nierozerwalnie związane. Gdyby nie umowa o wykonanie oprogramowania ści-
śle zindywidualizowanego, nie byłoby postanowienia o obowiązkowym przeniesieniu
praw autorskich. Inaczej mówiąc, przedmiotem umowy jest wykonanie dzieła na
zamówienie, wydanie konkretnego egzemplarza oraz przeniesienie autorskich praw
majątkowych. Sposób określenia zapłaty może być różny. W tym wypadku strony
określiły cenę usługi bez wyodrębnienia ceny za przeniesienie praw majątkowych.
W klasyfikacji wyrobów i usług obowiązującej od dnia 1 kwietnia 1995 r. w ga-
łęzi 72.2 określonej jako usługi doradztwa w zakresie oprogramowania oraz dostawy
oprogramowania, wyszczególniono podkategorię 72.20.32 „Usługi opracowywania
oprogramowania na zamówienie klienta”, wśród których znajduje się między innymi
analiza, projektowanie i wykonywanie oprogramowania łącznie z zapewnieniem
pomocy przy instalowaniu oraz szkoleń. Za trafne, w ocenie Ministra Sprawiedliwo-
ści, należy uznać stanowisko, że realizacja umowy, w tym przenoszenie praw autors-
kich (nie objęte podatkiem od towarów i usług), objęte jest działalnością usługową.
Zostaje w tym wypadku wyczerpana definicja usługi.
5
Pojęcie „usługi” na gruncie zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i
usług należy rozumieć odmiennie niż reguluje to Kodeks cywilny. Zgodnie z przepi-
sami art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz
podatku akcyzowym, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatne świadczenie
usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przez pojęcie usług, zgodnie z art. 4
pkt 2 cyt. ustawy, należy rozumieć usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na
podstawie przepisów o statystyce państwowej, a także roboty budowlane. W zakre-
sie usług obowiązuje Klasyfikacja Wyrobów i Usług wprowadzona zarządzeniem
Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, wydanym na podstawie ustawy z dnia 26
lutego 1982 r. o statystyce państwowej. Klasyfikacja ta przez usługi rozumie wszelkie
czynności świadczone na rzecz jednostek gospodarczych prowadzących działalność
gospodarczą o charakterze produkcyjnym, nie tworzących bezpośrednio nowych
dóbr materialnych (tzw. usługi dla celów produkcji), jak również wszelkie czynności
świadczone na rzecz jednostek gospodarki narodowej oraz na rzecz ludności, przez-
naczone dla celów konsumpcji indywidualnej, zbiorowej i ogólnospołecznej. Przez
pojęcie usługi klasyfikacja rozumie usługi świadczone niezależnie od charakteru
wykonawcy lub odbiorcy i niezależnie od tego, czy zostały wykonane odpłatnie, czy
też nieodpłatnie. Istotnym jest, by zleceniodawca i zleceniobiorca usługi byli różnymi
podmiotami gospodarczymi (bliżej J. Mikołajewicz, Klasyfikacje statystyczne a
obciążenia podatkowe – podstawy formalnoprawne, Glosa nr 6 z 1997 r. R.
Mastalski, J. Zubrzycki, VAT od usług w świetle klasyfikacji GUS, Przegląd Po-
datkowy Nr 7 z 1996 r.).
Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o sta-
tystyce publicznej organem właściwym do kwalifikowania usługi, towaru do odpo-
wiedniej grupy, podgrupy jest Główny Urząd Statystyczny.
Organy podatkowe oparły swoje rozstrzygnięcie na opinii statystycznej De-
partamentu Standardów, Rejestrów i Informatyki Głównego Urzędu Statystycznego z
dnia 17 października 1997 r. Nr SRI-4-WSK-9-1413/97, otrzymanej w związku z
dwiema różnymi opiniami w tej sprawie wydanymi przez Urząd Statystyczny w S. Z
opinii tej wynika, że wykonanie na zlecenie usługi polegającej na opracowaniu i wy-
konaniu oprogramowania komputerowego (do wirtualnego studia telewizyjnego)
zgodnie z wymogami zleceniodawcy wraz z przekazaniem praw autorskich i oprzy-
rządowania zgodnie z zawartą umową – mieści się w podkategorii 72.20.32. „Usługi
opracowywania oprogramowania na zamówienie klienta”. Przejęcie przez organy po-
6
datkowe klasyfikacji statystycznej określonej w piśmie tego Departamentu, zdaniem
Ministra Sprawiedliwości, wypełniło wymóg przepisów art. 4 pkt 1 i 2 ustawy o po-
datku od towarów i usług. Organy podatkowe nie są uprawnione do wydawania ja-
kichkolwiek opinii statystycznych, a sposób przyporządkowania określonych czynno-
ści do poszczególnych ugrupowań klasyfikacji nie podlega żadnej weryfikacji, ani
przez organy podatkowe, ani przez sąd administracyjny. Nieuwzględnienie przez Na-
czelny Sąd Administracyjny przy ocenie decyzji, dowodu z opinii Głównego Urzędu
Statystycznego, stanowi naruszenie art. 4 pkt 1 i pkt 2 ustawy o podatku od towarów
i usług oraz podatku akcyzowym w związku z art. 80 KPA.
Sąd przyjął za niesporne, że w ramach zobowiązania wynikającego z umowy
zawartej w dniu 20 stycznia 1996 r. z firmą A.I. skarżąca Spółka wykonała dzieło w
postaci oprogramowania komputerowego wirtualnego studia telewizyjnego E. i prze-
niosła na tego kontrahenta wszystkie prawa majątkowe. Sąd przyjął, że strony łą-
czyła umowa o dzieło w postaci oprogramowania komputerowego, a uchylając decy-
zję zakwestionował kwalifikację czynności jako usługę. Nie można podzielić poglądu,
że nie wyjaśniono wszechstronnie okoliczności towarzyszących wykonaniu tego
oprogramowania. Stanowi to naruszenie wskazanych przepisów KPA.
Postanowienia umowy wskazują na fakt podjęcia się przez A.P. usługi opra-
cowania oprogramowania na zamówienie klienta – A.I., polegającej na analizie, pro-
jektowaniu i wykonaniu oprogramowania łącznie z zapewnieniem pomocy przy ins-
talowaniu. Dzieło to ma charakter zindywidualizowany, określony potrzebami zama-
wiającego. Powyższego nie zmienia fakt, że Spółka A.I. poprzez sieć dystrybucji roz-
prowadzała te programy do końcowych odbiorców, którymi były studia telewizyjne
oraz firmy prowadzące działalność produkcyjną w zakresie telewizji. Stanowiło to
działalność gospodarczą firmy A.I. Nie jest przekonywujący pogląd Sądu, że Spółka
A.I. była jedynie dystrybutorem dzieła, zaś wytworzenie dzieła było świadczeniem
usługi. Dla klasyfikacji usług z punktu widzenia podatku od towarów i usług okolicz-
ność ta nie ma znaczenia. Istotne jest pojęcie usługi w klasyfikacji wyrobów i usług.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Trafny jest pogląd Ministra Sprawiedliwości, że wszystkie okoliczności fak-
tyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały wyjaśnione w toku postępowania
podatkowego, a zatem uchylenie decyzji organu drugiej instancji zaskarżonym wyro-
7
kiem z uzasadnieniem, że nie wyjaśniono w sposób wszechstronny okoliczności to-
warzyszących wykonania oprogramowania komputerowego i jego sprzedaży zagra-
nicznemu kontrahentowi, w szczególności pominięcie zagadnienia przeniesienia
przez Spółkę „A.P.” na tego kontrahenta autorskich praw majątkowych do wytworzo-
nego programu komputerowego i związanego z tym wynagrodzenia twórcy progra-
mu, narusza rażąco przepisy art. 7, 77 § 1 i 80 Kodeksu postępowania administra-
cyjnego.
Stosownie do przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku
od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz.U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) opodat-
kowaniu podlega sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej, a zatem podatkowi od towarów i usług nie podlegają umowy,
lecz wyłącznie czynności podejmowane w wykonywaniu umów, zaś przy ocenie, czy
dana czynność podlega temu podatkowi należy brać pod rozwagę charakter danej
czynności, a nie tylko nazwę umowy stanowiącej podstawę podjęcia czynności.
Oznacza to, że organy podatkowe są uprawnione do oceny charakteru prawnego
czynności lub działań podejmowanych w wykonywaniu umów, jednakże powinny w
tym zakresie respektować zasadę swobody umów i dokonywać wykładni treści
umowy z uwzględnieniem reguł zawartych w Kodeksie cywilnym, w tym w szczegól-
ności w przepisie art.65 tego Kodeksu.
W rozpoznawanej sprawie jest sporne, czy sporządzenie przez skarżącą
Spółkę, w wykonaniu umowy o dzieło, komputerowego oprogramowania wirtualnego
studia telewizyjnego na zlecenie kontrahenta zagranicznego jest odpłatnym świad-
czeniem usługi podlegającym podatkowi od towarów i usług, jak twierdzą organy po-
datkowe i Minister Sprawiedliwości, czy ze względu na postanowienia umowy o
przeniesieniu na „A.I. wszystkich majątkowych praw autorskich „ do swobodnego i
bez ograniczeń rozporządzania tym dziełem”, czynność ta, jako sprzedaż dóbr nie-
materialnych, nie jest objęta podatkiem od towarów i usług, jak przyjął Naczelny Sąd
Administracyjny w uzasadnieniu zaskarżonego niniejszą rewizją nadzwyczajną wyro-
ku.
Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia: „usługa”, lecz
stwierdza jedynie w art. 4 pkt 1, że przez usługi rozumie się „usługi wymienione w
klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce państwowej, a także
roboty budowlano-montażowe.” Pomijając w tym miejscu zasadnicze wątpliwości co
do prawidłowości przyjętego w ustawie sposobu określenia podstawy opodatkowa-
8
nia, także z punktu widzenia wymagań zawartych w art. 217 Konstytucji Rzeczypos-
politej Polskiej, należy podzielić przyjęty w orzecznictwie sądowym pogląd, że klasy-
fikacje wydane na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicz-
nej (Dz.U. Nr 88 poz. 439), są wiążące dla organów podatkowych w zakresie kwali-
fikowania danej czynności jako usługi w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od
towarów i usług oraz podatku akcyzowym. Należy równocześnie podkreślić, że organ
podatkowy jest związany jedynie przepisami zawartymi w tych klasyfikacjach, nie zaś
ustaleniami dokonanymi na ich podstawie przez organy statystyki państwowej,
odnośnie do charakteru prawnego danej czynności jako usługi w rozumieniu art. 4
pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym.
W Klasyfikacji Wyrobów i Usług stanowiącej załącznik do zarządzenia nr 47
Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 29 grudnia 1993 r. w sprawie Kla-
syfikacji Wyrobów i Usług (Dz.Urz. GUS Nr 24 poz. 132 ze zm.), która od 1 kwietnia
1995 r. objęła jedynie usługi, a od 1 lipca 1997 r. do dnia 30 czerwca 1999 r. była
stosowana równolegle z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług (PKWiU), pod pozycją
72.20.30 wymienione zostały „Usługi opracowania oprogramowania na zamówienie
klienta.” Prawidłowo przyjął Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu zaskarżo-
nego wyroku, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako usługę jest to,
iż wykonanie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej
potrzeby zamawiającego w prowadzonej przezeń działalności gospodarczej albo też
do zaspokojenia potrzeb zamawiającego o charakterze konsumpcyjnym. Nie jest
natomiast trafny pogląd Sądu, że kryterium rozstrzygającym przy ocenie danej
czynności jako usługi w rozumieniu przepisów zawartych w Klasyfikacji Wyrobów i
Usług jest to, czy odbiorca programu wytworu (utworu) w postaci programu kompute-
rowego jest sam zamawiającym jako jego użytkownik i konsument, czy też przezna-
czony on jest do sprzedaży przez zamawiającego bliżej nieokreślonemu kręgowi od-
biorców. W świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i
usług oraz przepisów zawartych w Klasyfikacji Wyrobów i Usług należy bowiem
przyjąć, że przy ocenie danej czynności jako usługi w rozumieniu tej ustawy rozs-
trzygające znaczenie ma kryterium przedmiotowe, a zatem charakter i istota czyn-
ności podjętej w wykonaniu umowy łączącej usługodawcę z usługobiorcą, nie zaś to,
czy i w jaki sposób usługobiorca rozporządzi wytworem stanowiącym przedmiot
usługi. Z punktu widzenia przepisów ustawy o podatku od towarów i usług istotny jest
zatem jedynie charakter czynności podjętej przez twórcę oprogramowania kompute-
9
rowego w stosunku do zamawiającego w wykonaniu łączącej ich umowy, nie zaś
czynności, które zamawiający oprogramowanie zamierza podjąć w przyszłości w od-
niesieniu do osób trzecich w wykonaniu na przykład umowy sprzedaży oprogramo-
wania.
Z treści umowy o dzieło zawartej w dniu 20 stycznia 1996 r. wynika jedno-
znacznie, że wolą stron było spełnienie świadczenia, rozumianego jako opracowanie
oprogramowania komputerowego na zlecenie zamawiającego i przeniesienie na za-
mawiającego majątkowych praw autorskich, w tym prawa do utrwalania, kopiowania,
dystrybucji dzieła, zwielokrotniania, wprowadzania do obrotu, rozporządzania, dys-
ponowania dziełem bez żadnych ograniczeń, publicznej prezentacji i publikacji
dzieła, adaptacji i zmian dzieła do potrzeb kontrahentów, wykorzystania dzieła do
reklamy lub w celach informacyjnych oraz dysponowania kodem źródłowym dla
wszystkich programów. Zapłatę za wykonanie oprogramowania strony określiły w ten
sposób, że ustaliły wynagrodzenie bez wyodrębnienia ceny za przeniesienie autors-
kich praw majątkowych. Należy w związku z tym podzielić pogląd Ministra Sprawied-
liwości, że w tym konkretnym przypadku zobowiązanie do przeniesienia praw autors-
kich jest warunkiem umowy o dzieło i jest z nią nierozerwalnie związane. Postano-
wienia umowy wskazują bowiem wyraźnie na podjęcie się przez Spółkę usługi opra-
cowania oprogramowania komputerowego na zamówienie i według wskazówek (za-
łożeń) klienta, polegającej na analizie, projektowaniu i wykonaniu takiego oprogra-
mowania, łącznie z zapewnieniem pomocy przy jego instalowaniu, zaś oprogramo-
wanie to, jak trafnie stwierdził Minister Sprawiedliwości, ma charakter zindywiduali-
zowany, określony potrzebami zamawiającego.
Biorąc powyższe pod rozwagę Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================